(Rpg) Warrior Dogs: new forum!

op Warrior dogs stap je in een wereld die je zal doen verbazen. Je kruipt in de rol van een hond, een hond die in het wild leeft. Je kunt je aansluiten bij een pack, of alleen ronddwalen door de bossen heen. Je kunt het zelf bepalen hier op Warrior dogs.

De bossen zijn verdeeld over de vier packs die hier leven. Elk heeft hun eigen stuk, en dat zullen ze met hun leven verdedigen. Maar sommige zijn te nieuwsgierig om zich aan de regels te houden die er gelden. En juist dat kan lijden tot grote gevechten.
De vier packs die hier leven zijn ooit hier naar toe gestuurd door de moonpack. De packs hebben de naam aangenomen van een dier. In het zuiden leeft de Snakepack. In het oosten leeft de Birdpack. Het westen wordt bezet door de Pantherpack. En in het noorden woont de Scorpionpack. Langs de grenzen zijn soms nog wel eens loners te vinden, honden zonder een pack. Niet is hier wat het lijkt. Alles heeft een reden en gebeurt niet toevallig. Zal iemand de waarheid kunnen achterhalen? The lost stories will be told, and will destroy the last things..

When the moon stops spinning, the earth will lose or winn.
Only the wise one can lead us

De gevreesde woorden waren van een van de oudere honden. Niemand had toen er nog van gehoord, en de leider probeerde het geheim te houden. Totdat hij besefte dat het een voorspelling was. Toch hield hij de voorspelling voor zich, totdat hij doorkreeg dat hoe langer hij er over zou zwijgen, hoe erger het zou worden om nog voor elkaar te krijgen dat iedereen gered kon worden. Dagen en nachten bracht de leider door in een grote krater. Zich afvragend wat ze moesten doen. Zijn uitzicht was op de aarde, die steeds dichterbij kwam.

Hij dacht aan wat zijn vader hem vroeger hem had verteld, alleen een wijze leider weet wat goed is voor zijn pack, en zal hun leiden tot zijn einde. Hij dacht aan vroeger toen alles nog anders was. Toen ze nog nooit van de aarde hadden gehoord. Hij besefte dat de tijd begon te dringen en liep terug naar zijn pack. Hij had gezien dat de maan langzamer was begonnen met draaien, misschien betekende dat de maan zijn plek had gevonden. Hij riep de pack bij elkaar om hun de voorspelling te vertellen. Hij zag de verwarring en het onbegrip. Maar hij zag vooral angst bij de honden. Hij wist niet of hij het goede besluit had genomen om het hun te vertellen, maar hij had geen keus meer.

Na dagen van wachten kalmeerde de pack. Ze begonnen te overleggen, en ze kwamen gezamenlijk op een idee. Ze moesten weg van de maan. Misschien wel naar de aarde toe. Hij dacht na, en nam toen de beslissing om dat te doen. De ouderen waren nog te oud om te reizen, maar de jongste en de rest ging wel gewoon mee. Ze besloten de uitdaging aan te gaan, maar langzaam werd de pack uit elkaar gedreven door wantrouwen. Ze zouden niet langer de moonpack zijn, maar iets anders. En velen durfde dat risico niet aan. Nadat er een paar gevechten uit waren gebroken kwam hij naar voren. Hij deelde hun mee, dat zodra de maan ophield met draaien er hier geen leven meer mogelijk zou zijn. Iedereen schrok van zijn woorden en zelfs degene die het eerst niet durfde gaven hun woord dat ze mee gingen.

Toen de tijd daar was ging de pack door het portaal heen dat hun naar de aarde bracht. Alleen de alleroudste die weigerde mee te gaan omdat ze op de maan hoorde beleven achter, de rest ging mee. Maar de reis was zo uitputtend voor hem, dat hij op het moment dat ze bijna erdoor waren en op de aarde zouden aankomen, hij door zijn poten heen zakte. De complete pack kwam tot stilstand, maar hij gebaarde dat ze verder moesten gaan. Hij wist dat het zijn lot was geweest om nooit op de aarde te kunnen komen. Zijn twee dochters en zijn twee zonen bleven bij hun. Met zijn laatste ademtocht vertelde hij hun, dat zij de pack moesten leiden, het gebied moesten innemen. En dat ze elk hun eigen pack moesten maken uit de grote pack. Want er was te veel wantrouwen in de pack om die samen te houden. Hij zag op het laatste moment hoe zijn kinderen de aarde opliepen en het portaal zich sloot.

Iedereen zag hoe het portaal zich sloot en hun leider verdween. Sommige probeerden wanhopig om het portaal weer te openen, maar dat kon niet meer. Alles wat ze op de maan hadden gekund, kon hier niet meer. Er was geen weg meer terug naar hun oude huis. De vier kinderen namen de leiding over. Al gauw vonden ze een gebied, afgeschermd van de rest.

De oudste zoon, die de naam Archer droeg koos voor het gebied in het zuiden. Een deel van de pack volgde hem. Toen hij op zijn gebied aankwam, ontdekte hij dat daar in een grot schorpioenen leefde. Hij wist hoe hij zijn pack moest noemen, en noemde de pack Scorpionpack. Zelf nam hij een andere naam aan, als aandenken waar hij vandaan kwam. Vanaf dat moment noemde hij zichzelf Blackmoon, als herinnering aan het duistere moment dat ze doorhadden gemaakt.

De oudste dochter nam haar deel van de pack mee naar het oosten van het gebied. Toen zij samen met haar nieuwe pack op het gebied aankwam, zag ze hoeveel vogels er rond vlogen en voelde zich direct thuis. Ze noemde haar pack de birdpack, vernoemd naar de prachtige vogels die rond in het gebied vlogen. Toen ze omhoog naar de maan keek die daar stil stond, besloot ze haar naam die ze droeg te veranderen. Ze veranderde haar naam Luna in Mistmoon, om nooit haar afkomst te vergeten.

De jongste zoon nam zijn pack mee naar het zuiden van het nieuwe gebied. Hij volgde zijn hart toen hij in het gebied aankwam, en de pack volgde hem. Op de weg naar het de kern van zijn nieuwe gebied kwam hij een slang tegen, die daarna er snel vandoor ging. Hij wist hoe hij de pack zou noemen. Hij gaf de pack de naam snakepack, vernoemd naar het wezen wat voor hun was weggevlucht, maar oh zo machtig was. Hij voelde zich er thuis, maar toch miste hij zijn oude huis. Ook hij veranderde zijn naam, zonder te weten dat zijn broer en zussen dat ook hadden gedaan. Niet langer zou hij de naam Fame dragen, vanaf dat moment zou zijn pack hem kennen als Authumnmoon, wat hem deed denken aan de herfst op de maan.

De jongste van allevier, nam haar pack mee naar het westen. Ze had altijd al haar hart gevolgd en was niet van plan om dat op te geven. Ze viel direct voor de omgeving waar haar pack in zou leven. Ze stelde zich voor hoe wilde dieren door het bos heen renden. Haar hart wist hoe ze haar pack zou noemen, naar een van de wildste dieren van de jungel, de panter. Ze noemde haar pack de Pantherpack. Toen ze eenmaal hun intrek hadden genomen in het gebied, besloot ze dat dit een kans was om opnieuw te beginnen. Ze wou daardoor niet langer Aurora worden genoemd, maar leafmoon. Het voorvoegsel naar de natuur, en het achtervoegsel naar de pack waar ze vroeger bijhoorde.

Alles leek goed te gaan, de packs leken gewend te zijn aan hun nieuwe bestaan. Toen de maan weer in volle glorie boven hun scheen gingen ze naar de plek die in het midden van het grote gebied lag. Ze noemde die plek middle earth stone. Ze praatte elkaar bij over hoe en wat, en kwamen er achter dat ze allemaal een nieuwe naam droegen met het achter voegsel moon. Die nacht vielen de vier honden in slaap. Ieder kreeg een droom dezelfde droom. Een droom die hun vertelde dat het goed was. Toen ze wakker werden besefte ze dat als iemand dood zou gaan, die terug zou gaan naar de maan. Ieder keerde terug naar zijn eigen pack. En bij elke volle maan keerde ze terug naar die plek.

Er heersde al een tijdlang vrede tussen de packs, totdat de eerste packleader het leven verliet. Blackmoon sloot zijn ogen en verliet het leven op aarde. Zijn pack was in paniek, totdat een van hen naar voren stapte en het over roer over nam. De pack luisterde en gehoorzaamde. Maar sommige in de pack waren niet tevreden, zij hadden gewild dat een van hun de nieuwe leader was geworden. Tijden ging het goed, maar toch broeide er iets in de hoofden van de ongelukkigen. Tijdens de volle maan, kwam de nieuwe leader niet opdagen, en de andere broers en zussen voelden zich verraden door hun broer, niet wetend dat hun broer het leven had verlaten. De nieuwe packleader was ingesloten, om te verhinderen naar de middle earth stone toe te gaan. De honden doodde de nieuwe packleader, en een zwarte hond nam het bevel over. Hij leidde zijn pack naar de middle earth stone toe en trof daar de andere drie honden aan. Zonder genade verwonde hij ze. De drie konden net op tijd ontsnappen.

Vanaf dat moment was er sprake van caos en paniek bij de andere packs. Niemand snapte hoe het had kunnen gebeuren dat hun leiders aangevallen waren door de pack die in het noorden woonde. Al snel bereikte de packs het nieuws dat langs de grenslijnen van de Scorpionpack patrouilles liepen die iedereen die ze tegen kwamen naar het andere leven stuurden. Gezamenlijk besloten ze dat er aan wat gedaan moest worden.

Toen de nacht viel, verzamelde de drie packs zich om er een einde aan te maken. Gezamenlijk vielen ze het kamp van de Scorpionpack aan. Overal was het geblaf van honden te horen. Bloed door drenkte de aarde. De twee zussen en de broer gingen achter de nieuwe leider aan van de Scorpionpack aan. Het lukte hun hem in te sluiten en keken hem grommend aan. Ze begonnen met vechten en stukken vacht vlogen in de rondte. Na een tijdje hielden ze op en stonden ze hijgend tegen over elkaar, vol met bloedvlekken en met scheuren. ‘Niet langer ben jij er een van de maan’ siste de oudste dochter. De leider van de Scorpionpack keek hun aan met een rare uitdrukking op zijn gezicht. ‘Doe geen moeite, ik hecht daar geen waarde meer aan. Mijn naam is Sagitta, geen moon, gewoon Sagitta’ zei de packleader. De andere drie waren verontwaardigt, maar te zwak om verder te vechten. De honden keken elkaar aan. Duistere blikken werden gewisseld. De drie honden keerden zich om en liepen weg, de Scorpionpack leader achter latend bij de stenen.

Tot op de dag vandaag is er vijandigheid tussen de Scorpionpack en de andere packs, vaak worden gevechten uitgevochten, maar toch wordt er gevreesd. Gevreesd voor de dag dat de gevallen weer op zullen staan, om de rest te doden. Niks is zeker, zelfs de wereld om hun heen niet. Alles veranderd, goed of slecht. De dag dat alles weer goed zal komen, is nog lang niet gevonden..