Up [&Switchpaw]

Onderwerp: Up [&Switchpaw] zo 28 okt 2012 - 21:25

Het takje wat onder haar grijze poot in twee stukken knapte, liet de poes zelf schrikken en geschrokken deed ze een stap naar achteren. Toen ze zag dat het maar takje was, waar zij zelf op was gaan staan, haalde ze opgelucht adem. Weatherpaw vervolgde met een lachje op haar lippen haar weg over het pad. Dit was de tweede keer dat ze hier kwam en bij de eerste keer wat ze nog wat bij het begin geweest wees. Maar nu ging ze wat verder bij de Hoogbomen kijken. Weatherpaw keek om zich heen en bekeek de bomen even, sommige waren echt geweldig hoog. Weatherpaw had nog nooit echt veel geklommen en dat was dus meteen een grote uitdagingen voor haar. Maar stiekem hield ze daar wel fijn, veel gevaar. Zo voelde ze zich ergens goed, het gaf dus gewoon een kick. Ze kon terughoudend zijn bij andere katten, maar alleen kon Weatherpaw wel eens gek doen. Weatherpaw liep naar een boom toe en hield twijfelend haar kop opzij. Doen of niet? Doen. Ze sprong tegen de stam aan en zette haar nagels en vertrok naar de eerste dikke tak boven haar. Toen ze zich er op had gekregen, liep ze zo ver mogelijk naar voren en keek naar beneden. Hoog, maar nog niet hoog genoeg. Ze moest en zal hoger gaan. Wat onhandig draaide ze haar grijze tabby lichaam weer om en klom weer in de stam. Weatherpaw voelde haar spieren aanspannen en groef dieper met haar nagels in het schors. Een moment bleef ze stil hangen, totdat ze opeens als een speer naar boven schoot. Weatherpaw voelde haar hart kloppen in haar keel, de takken gingen aan haar voorbij. Haar borstkast op en neer en ze hijgde als een gek. Maar het voelde geweldig. Uiteindelijk stopte ze en klom op een dikke tak. Weer keek Weatherpaw naar beneden. WOW!. Wat zat ze hoog! De grond was nu ver van haar af. Even duizelde het haar en ze ging vlug liggen op de tak. Weatherpaw legde haar kop op haar voorpoten en sloot haar ogen. De zon scheen door de lichtgroene bladeren op haar vacht en ze genoot ervan. Even uitrusten hoor. Al vlug was ze in een lichte slaap verzonken. Vogels vlogen al fluitend om haar heen en een ging zelfs bij haar op de tak zitten. Maar Weatherpaw merkte het niet en daarnaast, ze kon toch nog niet jagen. Wat later was ze weer wakker geworden, Weatherpaw stond op en rekte zich uit. Daarna draaide ze zich om, terwijl ze vergat dat ze op een tak stond. Gelukkig kon ze zich net op tijd ophijsen. Dat scheelde niks. Misschien moest ze toch even naar beneden gaan. Weatherpaw knikte eventjes zachtjes en klom weer in de stam. Daar liet ze zich zelf naar beneden zakken, wat nog wel wat langzaam ging. Weatherpaw besloot om even halt te houden bij een andere tak en klom er op. Ze dacht na en besloot dat er nog geen andere manier was. Teleurgesteld ging ze weer terug, tenminste dat was de bedoeling. De tak brak af en de poes viel naar beneden. Gedachten's vlogen door haar kop. ''Dit was het dan'' was de grootste. Dit leek het einde te zijn van de poes genaamd Weatherpaw. Opeens voelde ze een ruk en bleef ze hangen in lucht. Haar nekvel deed pijn, maar die pijn was de beste pijn die ze ooit had gevoelt. Ze leefde nog. ''Bedankt'' fluisterde ze.