[story] The Mystic Tale of the White Lion

Daar stond ze. Op de rand van de waterval. Haar ogen waren gesloten terwijl ze concentreerde op het geruis van het water.
"Valerie", grauwde het gevleugelde dier. de ogen van het meisje schoten open, haar oceaanblauwe ogen helder.
"Ja?, zei ze triomfantelijk. Ze balanceerde op het randje van de rots, de prachtige waterval ruisde achter haar.
"Wat dóé je?", gromde hij. Zijn massieve lijf zweefde boven het heldere water, zijn witten manen wapperden mee op de wind.
"Ik wil een duik nemen", zei ze. Hij ogen stonden gevuld met een blijdschap.
"Valerie, het kán nu niet, we hebber er geen tijd voor!", brulde hij. Nagels schoten uit de poten van het dier. Zijn tanden glommen in de late middagzon. Zijn gouden ogen boorde zich in de ogen van het meisje. Ze keek hem een keer met een geërgerde blik aan.
"Dalvigor, ik weet wat ik kan", zei ze. En dat was zo.
"En daar twijfel ik niet aan. We moeten gaan", bromde Dalvigor.
Valerie strekte haar armen en sloot haar ogen. Concentrerend op het geruis. Langzaam zakte ze door haar knieën en met een achterwaardse salto dook ze mee met de waterval. In een rechte lijn. Net als het schuimende water. Haar honingblonde haren wapperden mee, de zwaartekracht liet Valerie in een perfecte rechte lijn in het water vallen. Het koude water begroette haar. En langzaam werden haar haren zwart. Zoals het altijd werd onder water. En zoals altijd, dook de massieve witte leeuw, genaamd Dalvigor, ook het water in. Massievr en beschermender. Zijn gigantische vleugels diende nu als grote vinnen.
"Dalvigor!", riep Valerie geïrriteerd.
"Ja?", zei hij. Maar voordat Valerie kon antwoorden, scheen het rode licht van de avondzon het water in. "We moeten gaan,"murmelde hij.
"Maar ik wil niet", klaagde ze.
"Het zal toch moeten". Met een simpele zwaari trok Dalvigor Valerie op zijn rug. Haar handen vouwde zich om de witte hals van de witte leeuw en met klapperende vleugels vloog hij het water uit. Zijn huid begon een rode avondgloed te krijgen.
De witte leeuw vloog ruisloos naar boven, waar de sterren al aan de heldere hemel stonden. en, daar, op een klein wolkje, stond het. Het Portaal des Dromen. Dalvigor landde op de wolk en Valerie stapte van zijn rug af. Ze liep naar zijn grote witte kop en streek over het litteken dat over zijn gezicht liep, van zijn kaak naar zijn oor. Een grote, rode, diagonale streep. Ze gaf een kusje op zijn neus en Dalvigor maakte een tevreden geluidje.
"Wanneer zie ik je weer?", fluisterde ze. "Ik wilde dat ik bij je kon blijven...". Ze deed haar ogen dicht en knuffelde hem, en ze snoof de lekkere geur van de leeuw op.
"Wanneer jij maar wil", spinde hij. "Maar je moet gaan". Zijn gouden ogen stonden lieflijk, maar kil. Afscheid nemen was altijd moeilijk.
Valerie gaf hem nog een kusje en liet hem toe los. Met voorzichtige passen stapte ze naar het opstapje van het Portaal. Ze zwaaide een keer kort toen ze op de rand stond. Een kleine glimlach stond op zijn gezicht, toen Valerie door het Portaal stapte.

De harde en toonloze wekker galmde door de kamer. De rode cijfers waren fel en gaven aan dat het half zeven was. Valerie sloeg op de klok waardoor het irritante geluid stopte. Een straaltje zonlicht scheen door de créme gordijnen heen. Het was lente. De appelbomen die in de achtertuinen stonden, zaten vol met roze bloesem. Bijen zoefden van de vele bijenkorven naar de prachtige narcissen, tulpen, rozen en andere lentebloemen. Na een koude winter vol dorheid en donkere dagen waren het de zonnestralen die door de sneeuwstormen heen boorden. De dieren die ontwaakten leken een rol te hebben in het verdwijnen van de eeuwig lijkende koudheid. Het waas al duidelijk warmer en kleurrijke vlinders ontwaakten. Met een ruk sloeg ze het dekbed van haar af en liep naar de kast, die ze open deed. Het hing nog vol met verschillende wollen truien en lange broeken. Warme wintersokken en hoge laarzen. Maar hier en daar hingen wat t-shirts en shorts. Met een zucht pakte ze een t-shirt, een lange broek en een paar sokken uit haar kast. Ze gooide het op haar bed, haar gedachten in een andere dimensie. De droom... Hij was zo werkelijk...

Het was al dagen, weken, maanden geleden dat ze die droom had. Ze had maar enkele tijden een variant gehad op die droom. Wat was er mis met haar? Ze hoorde niemand in de klas erover praten. Ze vertelde er ook niks over. Ze schaamde zich er eigenlijk voor. Maar dat was maar zo. De wekker ging harder en sneller naarmate ze hem liet lopen. Ze was hem vergeten uit te zetten nu het vakantie was. En dat was een domme fout. Kon ze eindelijk uitslapen, stond die klote wekker aan. Ze gooide haar benen over de rand van het bed en ze had er al meteen spijt van. Het was koud uit haar bed. En haar wekker stond aan de andere kant van de kamer... Waarom ook alweer, vroeg ze zich af. Een kleine flashback kreeg ze. Ze had een dag -de laatste dag voor de vakantie- haar wekker uitgezet en daarna weer in slaap gevallen. Het was haar eigen schuld.
Luid zuchtend stapte ze in haar pantoffels en slofte naar haar piepende telefoon, evenals haar luidruchtige wekker. De andere, haar echte wekker, had ze een paar dagen geleden gemold geweest door haar kleine broertje. Misschien was Alan dan toch ergens goed voor. De dromen waren allemaal verschillend. Alsof ze leefde. Vaag, maar het was waar. Ze beleefde telkens weer iets anders. En ze had hem al meerdere keren gevraagd waarom hij verscheen in zijn dromen. Maar elke keer kreeg ze weer hetzelfde vage antwoord: 'We bereiden je voor'. Wat betekende dat?
Valerie drukte op het snooze knopje op de mobiel en zette haar mobiel uit. Daarna slofte ze terug naar bed en viel in slaap, wat niet lukte. Ze was klaarwakker nu. Ze trok haar badjas aan en liep naar beneden. Beneden was het stil. Haar ouders waren al werken in deze krokusvakantie. Langzaam liep ze naar de keuken, pakte een kom en deed er wat muesli. Ze goot er wat koele melk bij en zette wat koffie. Ze deed wat koffiemelk en wat suiker in de koffie, roerde even kort, en liep daarna naar de bank. Ze zette het aan en het nieuws verscheen. De verslaggeefster babbelde wat over de beurzen. Rustig keek ze naar het nieuws terwijl ze een langzaam een hap muesli nam.
"Er is laatst een jongen opgevangen in het gekkenhuis. Hij zei dat zijn beste vriend een zwarte draak was die Dalvigor heette." Een straal melk spoot uit Valerie's mond. Dat kon toch niet waar zijn?! De verslaggeefster praatte verder. De jongen kwam op tv. Hij had zwart haar en gitzwarte ogen. " Dalvigor verscheen bij mij toen ik zeven was. Hij was een prachtige zwarte draak die altijd verscheen in mijn dromen. Hij zei dat hij mij voorbereidde. Waarop, vroeg ik eens. Hij zei op je dood. Toen ben ik het gaan melden, en toen werd ik opgenomen. WAAROM MENSEN, WAAROM?!" vertelde hij. Intussen zat Valerie aan het beeld gekluisterd. De jongen werd afgevoerd door een stel agenten en werd het achtergelegen gekkenhuis ingeduwd.
"Ik moet daar naartoe" fluisterde Valerie.