Just exploring

Drust trippelde door het hoge gras maar hij hield zich gedeisd omdat de Monsters dichtbij klonken. Hij hoorde het geluid telkens opkomen en daarna na een bepaald punt weer verzwakken, ze gingen voorbij, van links naar rechts of andersom. Telkens wanneer Drust het geluid hoorde spanden zijn spieren zich aan als in een reflex, het ging automatisch wanneer hij het geluid hoorde. Na een klein stukje wandelen klonk het geluid erg dichtbij en toen Drust onder een struik door kroop zag hij het Donderpad, recht voor zijn neus. Het was zwart, korrelig en stonk vreselijk. Een Monster kwam in de verte aan racen en Drust trok zich weer terug in de bosjes, het monster raasde voorbij over het Donderpad en verdween daarna weer in de verte terwijl Drust het ding na keek. Zijn oren draaiden wat schichtig naar achteren terwijl hij het Monster vergeleek met water. De gloed die op het onnatuurlijk gekleurde metaal lag, de manier waarop het glom, het deed hem echt denken aan een helder meer op een windstille dag. Geen rimpeling in het water, helemaal vlak. Zou het daar misschien van gemaakt zijn? Drust schudde afwezig zijn kop. Vast niet. Hoe kon zo'n vreselijk Monster nou zijn gemaakt van iets onschuldigs als water? Onmogelijk. Althans, sommige katten vonden water net zo vreselijk als een Monster op het Donderpad. Ze durfden het met geen poot aan te raken en degene die dat wel durfden vonden het alsnog een tergende ervaring. Maar de rivierclankatten niet, dacht Drust. Hij had zich de laatste tijd erg bezig gehouden met het gebied waar hij nu was, hij had gehoord dat er veel gevechten en oorlogen te ronden ging en had daarom zoveel mogelijk geprobeerd te leren over de gebruiken van het gebied. En hij wist ook over de Rogue's. Het waren zelfstandige eenlingen die niet in een clan leefden en zich niet lieten leiden door anderen. Daarom was Drust automatisch zelf ook een Rogue en de naam sprak hem aan. Het klonk stoer alsof mensen angst moeten tonen - het was niet dat Drust uit was op moord of het tonen van angst, maar het klonk hem erg leuk in de oren.
Plotseling klonk er geritsel in de bosjes en Drust sprong op. Hij draaide zich met een snelle beweging om waarbij hij er zorgvuldig op lette dat hij het Donderpad met geen poot aanraakte. Nogmaals klonk er geritsel. Wie of wat is daar? vroeg Drust zich af. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes en probeerde een gedaante te herkennen in het struikgewas.

Het Donderpad riep altijd afschuw bij hem op. Monsters raceten voorbij zonder maar op te letten of er een kat aankwam. Zijn vader, Desert, was aangereden door zo'n.. ding. Sandstorm en Oasis, zijn moeder, hadden hem in een stil moment aan de kant van de weg gevonden, bloed aan de hoek van zijn mond en zijn ogen naar boven gedraaid. Alsof die idiote Starclan van de Clankatten hem opgenomen had. Nooit. Zijn vader was niet zo'n vuile clankat, noch een idioot die een leider volgde. Hij, Sandstorm, was vrij. Een Rogue, met niets anders dan zijn vrienden, zijn familie en zijn hart als leider. Met een boze blik in zijn ogen keek Sandstorm naar het zoveelste voorbijkomende monster. Waarom zijn vader? Wat had het voor nut gehad hem om te laten komen? Sandstorm was nog een relatief jonge Rogue, maar zijn jonge zelfstandigheid had hem weerbaar gemaakt tegen het leven. Zo in gedachten verzonken liep de opstandige jonge Rogue rond, voor één keer de geuren om zich heen negerend. Hij had net pas gegeten. Zijn gezin lag te slapen in Aztec's boerderij. Er was niets aan de hand. Sandstorm boog zijn kop even toen hij de bosjes doorliep met veel geritsel. Ze lagen vlak naast het Donderpad. Dat niemand ze daar weggehaald had.. Ach, het gaf veiligheid en beschutting van die harde geluiden. Sandstorms staart zwaaide achter hem heen en weer terwijl hij zorgvuldig de scherpe takken ontweek. Een grijze flits buiten de struiken trok echter zijn aandacht. Een oudere Rogue kater stond daar, klaar om aan te vallen. Sandstorm boog zijn kop een beetje meer, om zijn respect voor de oudere kat te tonen.

De bosjes ritselden en er verscheen een zandkleurige kater voor Drust's neus. De ogen van de kater vonden even die van Drust en ze maakten even contact maar daarna boog de vreemde kat zijn kop. In het natuurlijke gedrag van een kat was het buigen van je kop een teken van respect, geen absoluut teken van onderdanig- of nederigheid maar wel het tonen van tolerantie en om te laten zien dat je geen ruzie zocht. En Drust vond het geweldig om te zien hoe de jonge kater zijn koppie boog en dat liet zien. Drust's gezichtsuitdrukking veranderde snel van verbaasd naar trots, hij straalde niet maar vond het toch leuk om te zien. Drust kwam weinig in contact met andere katten, hij zag ze wel natuurlijk maar meestal vermijdde hij ontmoetingen of ging hij een gevecht aan met katten die naar hém toe liepen. In deze situatie was geen van beide het geval.
Drust's oren draaiden naar voren en zijn grijs gestreepte staart hief hij wat meer omhoog. 'Goedemorgen,' groette hij op een rustige vriendelijke toon. 'Met wie heb ik het genoegen?' Hij vroeg het meteen maar, Drust had er een hekel aan wanneer er geen namen werden genoemd als hij iemand tegen kwam. Hij vond het fijn om te weten hoe zijn naasten heten, bondgenoten of niet.
Plotseling dwong het razende geluid van een Monster Drust's staart weer naar beneden. Hij schuifelde wat meer de bosjes in omdat hij wat hem betrof veel te dicht bij het Donderpad stond dan hij lief was. Bij de geluiden die de Monster's produceerden borrelden herinneringen op die Drust al de hele tijd probeerde te onderdrukken maar nu was hij even niet in staat om ze te negeren. Drust zag zijn vriend het donderpad op rennen - hetzelfde als deze maar dan een heel eind verderop - en het Monster naderen. Het licht dat uit zijn ogen verdween toen de auto hem raakte en het leven uit hem zoog deed rillingen over Drust's ruggengraat lopen en hij schudde onbewust met zijn vacht om het gevoel weg te krijgen. Een nieuw Monster raasde voor bij en scheen op het bebloedde lichaam van Drust's enige vriend. De ogen van de starende dode kat lichtten groen op in de koplampen vna het Monster en even leek het of hij leefde maar dat kon niet. Niemand kon opnieuw tot leven komen, Drust's vriend had nu al lang en breed deze wrede wereld verlaten en Drust alleen achtergelaten.
Drust schudde weer wat ongemakkelijk met zijn vacht en begon zijn gedachten weer onder controle te krijgen. Hij onderdrukte ze net zo lang totdat ze bijna verdwenen. Alleen de groen oplichtende ogen van de dode kat verdwenen niet van Drust's netvlies.

'Goedemorgen, met wie heb ik het genoegen?' Sandstorm wilde net antwoorden toen een nieuw Monster hem aan het schrikken maakte. Hij deed een stap achteruit, weg van de herinnering van zijn vader en zijn moeder, weg van de pijn, al zat die natuurlijk in zijn hart. Toen hij vond dat het veilig was opende hij zijn bek om te antwoorden. 'Goedemorgen. Mijn naam is Sandstorm. Mag ik vragen wie u bent?' Sandstorm bleef netjes. Zijn opvoeding was het laatste wat hem nog aan Desert en Oasis herinnerde. Het enige wat zijn herinneringen fijne wendingen gaf. De kater voor hem was ouder. Sandstorm had respect voor oudere katten. Ze hadden meer levenswijsheid en waren vaak niet zo vechtlustig als zijn leeftijdgenoten. Die hem meestal uitlachten om zijn taalgebruik. Maar goed, dat deed Sandstorm niet veel. Zolang alles maar goed ging met Ijsel, Aube, Moon en Ice was hij meer dan tevreden. Waarom namen de mensen zoveel levens? Zijn gedachten versprongen bijna zonder aanleiding. Maar een deel van zijn aandacht was nu gericht op de andere kat, die grijs was, bijna niet te zien bij het asfalt. Gelukkig was het asfalt geen plaats om te gaan liggen. De Monsters kenden geen genade.

De jonge kater leek net als Drust terug te deinsen voor de Monsters die onverschrokken over het Donderpad raasden. Hij deed een stapje achteruit en Drust zag in zijn ogen herinneringen op flitsen net zoals zojuist met Drust gebeurde. Maar Drust had zijn gedachten en verleden alweer onder controle gekregen en in een hoekje gestopt. Als hij er over wilde treuren deed hij dat later wel en niet als hij een gesprek probeerde te voren met een kat.
'Goedemorgen, mijn naam is Sandstorm,' zei hij netjes. Drust's oog viel bij het woord Sandstrom op Sandstorm's zandkleurige vacht en hij wist meteen al waarom hij zo genoemd was. Als deze kat in de woestijn had geleefd of ergens anders tussen het zand zou hij vrijwel onzichtbaar zijn. Maar helaas pindakaas er was hier gelukkig geen woestijn te vinden. Maar Sandstorm's vacht zou sowieso wele en goede camouflage-truc zijn voor in het bos. Als het een zonnige dag was zou hij zich op zich wel goed kunnen verstoppen in graanvelden of verdord gras. Ja, eigenlijk was zijn vacht in het algemeen wel geschikt voor camouflage.
'Mag ik vragen wie u bent?' Sandstorm was heel beleefd en in Drust's ogen twinkelden nog steeds pretlichtjes. Hij kon maar niet ophouden met denken hoe grappig het was dat iemand tegen hem op keek, iemand zei ú tegen hem. Een lichte grijns sierde zijn gezicht.
'Zeg maar geen u hoor,' antwoordde Drust. Hij vond het grappig dat Sandstorm u zei maar het hoefde natuurlijk niet persé. Wanneer katten gewoon je en jou tegen elkaar zeiden klonk het in ieder geval al een stuk vriendschappelijker.
'Mijn naam is Drust.' Drust keek even om toen er een Monster voor bij raasde. Hij trok zich verder terug in de bosjes zodat hij dichter bij Sandstorm stond. 'Ik ben zojuist aangekomen van een lange reis,' zei hij toen. Drust wist niet zeker waarom hij dat zei maar hij moest het gewoon even kwijt. Hij had al een lange tijd achter de rug waarin hij niets anders had gedaan dan zwijgend aan zijn basisbehoeften te voldoen. Nu kon hij eindelijk even zijn mond opentrekken - niet dat Drust zo'n kletskous was maar hij vond het gewoon fijn.

'Zeg maar geen u, hoor,' antwoordde de grijze kater voor hem, duidelijk geamuseerd door Sandstorm's taalgebruik. Dat maakte Sandstorm vrolijk. 'Mijn naam is Drust.' Sandstorm knikte. Hier had hij niets over te zeggen, dus zei hij ook niets. Sandstorm trok zich ook wat terug van de weg. Het zou hun gesprek geen kwaad doen. Het verleden verdween weer naar de achtergrond. 'Ik ben zojuist teruggekomen van een lange reis,' zei Drust. Sandstorm was rustig gaan zitten en was net zijn poot aan het likken. Geïnteresseerd keek hij op. 'Echt? Waarvandaan kwam je?' Sandstorm's oren spitsten zich in afwachting van een antwoord. Hij was geïnteresseerd in 'verder weg'. Zijn wereld was een klein gedeelte Rogue-gebied en Clangebied. Hij had een kleine wereld, eigenlijk. De kater voor hem was dus niet alleen ouder en wijzer, maar ook wereldwijs! Sandstorm zette zijn poot weer neer op de grond en sloeg zijn staart om zich heen. Helemaal klaar voor een verhaal. Als het moest kon Sandstorm enorm veel praten, met argumenten strooien en zijn mening neerzetten. Maar hij kon ook luisteren en onthouden. En dat deed hij graag. Je kon er zoveel van leren.

Toen Drust vertelde dat hij pas aangekomen was van zijn reis leek Sandstorm erg nieuwsgierig te worden en hij ging daar ook helemaal in op. Hij stopte met het wassen van zijn poot omdat hij dat niet meer belangrijk leek te vinden en hij keek Drust aan.
'Echt? Waarvandaan kwam je?' vroeg hij. Sandstorm's ogen twinkelden van pure nieuwsgierigheid en hij leek helemaal klaar voor een goed lang verhaal. Maar tot Drust's spijt kon hij geen lang verhaal vertellen. Hij kon het hoogstens zijn reis zo nauwkeurig mogelijk beschrijven maar dat zou ook saai zijn. Drust vond het echt jammer, hij vond het echt heel leuk dat hij bij zijn aankomst in dit gebied gelijk al gerespecteerd werd. Het lag misschien aan Sandstorm - misschien was hij van nature wel heel beleefd - maar het was gewoon een prettige ervaring om niet overal gelijk onaardig benaderd te worden. Al vond Drust het aan de andere kant ook leuk om in een gevecht zijn krachten te laten zien maar het ging nu niet over Drust's strijdlust. Het ging nu even om zijn reis en niet over zijn karaktereigenschappen die misschien niet zo gepast waren.
'Het gebied waar ik opgegroeid ben en vandaan kom heeft niet echt een naam. Ik kan je wel vertellen dat het erg ver weg is en de winters zijn er heel koud.' Drust zuchtte even en plofte toen op zijn kont. Hij schraapte even zijn keel en ging toen verder. 'Ik woonde daar samen met een vriend, Manx, zo lang ik me al kan herinneren. Manx voedde me trouwens ook op. Hij was eigenlijk als een broer voor me. We woonden in een kleine grot. Ik was best gelukkig daar maar op een dag stonden er acht pikzwarte katten voor de deur. Ze dreigden ons - met uitgeslagen nagels en opgetrokken lippen - hun gebied te verlaten. En tegen acht vijandige katten konden we natuurlijk niet op.' Drust inhaleerde diep in en uit. De woorden stroomden zo gemakkelijk uit zijn mond, het was bijna raar. Hij had altijd al weinig problemen met praten maar Drust praatte niet graag en al helemaal niet over privédingen zoals dit. Maar op de een of andere manier leek hij Sandstorm heel sympathiek te vinden en hij geloofde dat hij niet zomaar Drust's verleden aan iedereen door zou lullen.
'We vertrokken dus. In heb begin maakten we ons gewoon zo snel mogelijk uit de voeten maar later kwam Manx met het idee om naar het Warrior Cats-gebied te gaan. Hij zei dat we daar waarschijnlijk onze eigen plek zouden kunnen hebben en niet weggejaagd zouden worden. En dat werd dus het plan. We reisden éen en een halve maan lang zonder tussenpozen. Het was echt heel vermoeiend maar de hoop zorgde er voor dat we niet van vermoeidheid door onze poten zouden zakken. En uiteindelijk, toen we er bijna waren, kwamen we dit tegen.' Drust knikte naar het Donderpad, net op het moment dat er een Monster voorbij scheurde. Zijn gezicht was vertrokken tot een verbitterde droevige uitdrukking. 'Manx zei dat we er heel snel overheen moesten rennen als er geen Monsters waren. Hij deed het voor maar net op dat moment...' Drust schraapte zijn keel om het brok in zijn keel weg te krijgen. 'Net op dat moment kwam er een Monster aan en hij doodde Manx.' Een tijdje bleef hij stil. Hij wist even niets te zeggen of misschien was hij bang dat zijn stem over zou slaan. Drust was niet huilerig aangelegd maar hij had de dood van zijn vriend nog lang niet verwerkt. 'Ik was er kapot van. Als mijn leven een boek zou zijn was dat de zwarte bladzijde. Het was de vreselijkste dag in mijn leven en een halve maan lang rouwde ik om Manx. Maar uiteindelijk wist ik dat ik onze reis moest doorzetten, Manx zou willen dat ik dat deed. En daarom ging ik verder. Ik reisde nog vier dagen en nu ben ik hier...' En toen was Drust uitgepraat. Hij had genoeg losgelaten over zijn reis en ook al een deel van zijn verleden. Hij mocht Sandstorm dan vertrouwen. Niet iedereen hoefde álles te weten.

Sandstorm spitste zijn oren, klaar voor een verhaal. 'Het gebied waar ik opgegroeid ben en vandaan kom heeft niet echt een naam. Ik kan je wel vertellen dat het erg ver weg is en de winters zijn er heel koud.' Drust schraapte even zijn keel en ging toen verder. 'Ik woonde daar samen met een vriend, Manx, zo lang ik me al kan herinneren. Manx voedde me trouwens ook op. Hij was eigenlijk als een broer voor me. We woonden in een kleine grot. Ik was best gelukkig daar maar op een dag stonden er acht pikzwarte katten voor de deur. Ze dreigden ons - met uitgeslagen nagels en opgetrokken lippen - hun gebied te verlaten. En tegen acht vijandige katten konden we natuurlijk niet op.' Sandstorm knikte. Hij had niet het karakter om te roddelen. Hij was er gewoon niet goed in, en wat had het voor zin. Drust wilde vast niet dat iedereen iets over zijn verleden wist. Dan zou hij het zelf wel vertellen. Drust vervolgde zijn verhaal. Het was best spannend. Acht katten.. dat was erg oneerlijk! Drust vertelde over toen ze aankwamen bij het Donderpad. 'Manx zei dat we er heel snel overheen moesten rennen als er geen Monsters waren. Hij deed het voor maar net op dat moment...' Sandstorm slikte en even had hij een idee van wat Drust had moeten voelen. Een vriend verliezen, op zo'n manier.. 'Ik was er kapot van. Als mijn leven een boek zou zijn was dat de zwarte bladzijde. Het was de vreselijkste dag in mijn leven en een halve maan lang rouwde ik om Manx. Maar uiteindelijk wist ik dat ik onze reis moest doorzetten, Manx zou willen dat ik dat deed. En daarom ging ik verder. Ik reisde nog vier dagen en nu ben ik hier...' Sandstorm wachtte nog even, maar het verhaal was afgelopen. 'Wat erg,' mauwde hij, al wist hij dat dat het gevoel helemaal niet uitdrukte wat Drust gevoeld moest hebben toen Manx aangereden werd. Dat moest voelen alsof de wereld onder je voeten uiteen viel, als een grote leegte in je hart. Sandstorm knikte even. 'Je hebt al veel meegemaakt,' zei hij uiteindelijk.

'Wat erg,' mauwde Sandstorm medelevend nadat hij het verhaal zwijgend had aangehoord en zijn aandacht daar ook op had gericht zonder afgeleid te worden. Sandstorm was een goede luisteraar, veronderstelde Drust. Sandstorm wist blijkbaar ook niet goed hoe hij moest uitdrukken hoe vreselijk hij meeleefde met hem en sprak daarom die twee simpele woordjes. En hoe kort de zin ook was, Drust wist dat Sandstorm meende dat hij het erg vond en dat was al genoeg voor hem. Hij hoefde geen medelijden of zoiets maar het was fijn om te weten dat iemand zich nog een beetje om hem bekommerde en dat hij misschien niet alleen tegen het leven zou staan als er iets ergs zou gebeuren en Drust weer terug zou vallen in zo'n depressieve periode.
'Je hebt al veel meegemaakt,' voegde Sandstorm er uiteindelijk nog aan toe. Misschien probeerde hij zich daar een houding mee te geven of te benadrukken dat hij mee leefde met Drust maar dat was wat hem betrof niet nodig. Hij voelde het verdriet waar hij vooral de eerste dagen mee in aanraking was gekomen kloppen als een scheurende wond in zijn binnenste. De andere gevoelens dat het met zich mee bracht drukte als dikke weeïge lucht tegen hem aan en leek zijn poten te doen trillen. Maar Drust hield zich sterk. Hij had zich al door iets heen geslagen wat erger was dan dit, het moment dat Drust Manx zag sterven was het állerergst en hij wist dat het nooit pijnlijker zou kunnen worden dan dat. Het leek alsof hij zich overal door heen zou kunnen slaan na dat moment, misschien had het hem sterker gemaakt maar dat was een gedachte die Drust meteen liet vallen. Dat wilde en kon hij niet denken. Hij rouwde nog steeds om Manx en zou zijn leven lang aan hem denken. Was hij nu bij de SterrenClan - als die bestond - en was hij gelukkig? Of was hij een normale dood gestorven zoals Drust eigenlijk verwachtte, zonder SterrenClan, gewoon... Weg... Hopelijk had hij weinig van de aanrijding gevoeld, dat zou het voor Drust gemakkelijker maken om er mee te leven. Maar daar zou hij nooit achter komen.
'Ja, ja,' murmelde Drust zacht als bevestiging op Sandstorm's woorden. Maar vervolgens schudde hij zijn kop en inhaleerde de frisse lucht - die naar asfalt stonk en hem aan Manx deed denken - diep in. Hij bande zijn verdrietige gedachtes uit zijn hoofd, of in ieder geval naar de achtergrond, en richtte zich op de jonge kater voor hem. 'En hoe staat het met jou leven? Is er nog een interessant of dramatisch verhaal dat je me zou willen vertellen over jezelf of over iemand anders?' vroeg Drust in een poging om het gesprek verder voort te zetten. 'Of misschien iets over het gebied hier dat belangrijk is om te weten?' Het maakte Drust verder niet zo veel uit waar ze over praatten, het zou hem nu gewoon even afleidden van de dood van zijn beste vriend.

'En hoe staat het met jou leven? Is er nog een interessant of dramatisch verhaal dat je me zou willen vertellen over jezelf of over iemand anders?' vroeg Drust. Waarschijnlijk om het gesprek voort te zetten. Sandstorm zweeg even en dacht na. Wilde hij wel vertellen over..? Het kon geen kwaad, en iedereen wist het al eigenlijk. Toch deed het nog steeds pijn. Maar hij kon er wel over vertellen, Drust had hem toch ook wat toevertrouwd? Sandstorm haalde even diep adem. 'Het is niet echt interessant, hoewel sommigen het toch dramatisch zouden noemen. Ik noem het gewoon mijn levensverhaal.' Sandstorm dacht even na, ordende zijn gedachten. Hoe kon hij beginnen? Hoe kwam zijn verhaal het beste tot uiting? Gewoon, bij het begin. 'Oasis en Desert waren mijn moeder en vader. Ze hebben zolang voor me gezorgd als ze konden, al was dat niet erg lang,' begon Sandstorm. 'We woonden in Treecut Place, een plaats waar af en toe mensen komen. Gelukkig hebben zij ons nooit gevonden. Op een dag nam Desert me mee naar het Donderpad, omdat daar een bepaalde plant groeide die nodig was tegen de Groenhoest van mijn moeder. De mist kwam al op, maar toch gingen we. Het bleek aan de andere kant te groeien. Hij beval mij te blijven waar ik was en te wachten op hem. Een Monster dook op uit de mist en raakte hem..' Sandstorm slikte even. Het beeld van zijn vader verscheen weer voor zijn ogen. 'Hij leefde volgens mij al niet meer toen het Monster verder reed. Ik was zo bang.. ik was nog maar 4 manen. Oversteken durfde ik niet, en als ik het wel had gedaan had ik niets met het plantje gekund. Terug naar Treecut Place ging ik, naar mijn moeder. Het slechte nieuws moest ik haar wel vertellen.. Het brak haar hart en uiteindelijk haar weerstand. In enkele dagen daarna stierf ze.' Sandstorm staarde naar de grond. Zijn ouders.. hij had zielsveel van ze gehouden. 'Oasis en Desert hadden me genoeg geleerd om te overleven, dus later heb ik Ijsel ontmoet. Met haar heb ik drie kits; Ice, Moon en Aube.' Bij deze woorden leefde hij weer wat op. Engeltjes van zijn hart, dat waren het. Voor zijn gezin wilde hij wel tien keer het Donderpad oversteken.

'Het is niet echt interessant, hoewel sommigen het toch dramatisch zouden noemen. Ik noem het gewoon mijn levensverhaal.' Het bleef even stil en Sandstorm leek zich te concentreren op zijn verhaal, hij dacht na en probeerde waarschijnlijk te bedenken hoe hij het kon verwoorden.
'Oasis en Desert waren mijn moeder en vader. Ze hebben zolang voor me gezorgd als ze konden, al was dat niet erg lang,' begon Sandstorm. 'We woonden in Treecut Place, een plaats waar af en toe mensen komen. Gelukkig hebben zij ons nooit gevonden. Op een dag nam Desert me mee naar het Donderpad, omdat daar een bepaalde plant groeide die nodig was tegen de Groenhoest van mijn moeder. De mist kwam al op, maar toch gingen we. Het bleek aan de andere kant te groeien. Hij beval mij te blijven waar ik was en te wachten op hem. Een Monster dook op uit de mist en raakte hem..' Sandstorm slikte en voor zijn ogen leken beelden uit zijn verleden te spoken. Een steek boorde door Drust's buik en hij zag het allemaal heel levendig voor zich. 'Hij leefde volgens mij al niet meer toen het Monster verder reed. Ik was zo bang.. ik was nog maar 4 manen. Oversteken durfde ik niet, en als ik het wel had gedaan had ik niets met het plantje gekund. Terug naar Treecut Place ging ik, naar mijn moeder. Het slechte nieuws moest ik haar wel vertellen.. Het brak haar hart en uiteindelijk haar weerstand. In enkele dagen daarna stierf ze.' Een nieuwe steek deed Drust's maag verkrampen en hij slikte geëmotioneerd door Sandstorm's verhaal. Dit klonk nog veel droeviger dan Drust's verleden wat voor hem al vreselijk was om zelfs maar aan te denken. Hoe zou deze vriendelijke kater dit hebben verwerkt? 'Oasis en Desert hadden me genoeg geleerd om te overleven, dus later heb ik Ijsel ontmoet. Met haar heb ik drie kits; Ice, Moon en Aube.' Sandstorm's volgende woorden gaven iets troostends. Hij had een nieuw gelukkig leven kunnen opbouwen en had zelfs kittens gekregen. Kittens waren niet iets waar Drust gek op was - hij kon dat soort mormels die niet goed voor zichzelf konden zorgen meestal niet uitstaan - maar Sandstorm was gelukkig geworden en dat was wat op het moment belangrijk was. Daar moest Sandstorm zich op richten en niet aan het verleden denken. Maar Drust wist maar al te goed dat dat een hondsmoeilijke opgave was wanneer kwellende beelden over verloren vrienden en familieleden telkens door je hoofd spookten. Dan kon je gewoon niet ophouden met het daaraan denken.
Drust's gezichtuitdrukking veranderde naar een troostende glimlach die door liet schemeren hoeveel hij met hem mee leefde. 'Je hebt nu gelukkig wel een mooi leven opgebouwd,' constateerde hij. Drust wist niet precies wat hij moest zeggen, hij zat op het moment erg met het verleden van Sandstorm en van zichzelf in zijn hoofd.

'Je hebt nu gelukkig wel een mooi leven opgebouwd,' constateerde Drust. Sandstorm knikte. Die medelevende glimlach had iets geruststellends, maar het was ook niet echt nodig. Ander onderwerp.. dat moest hij vinden. Maar hoe en waar? Wat was er nu bezig? Waar hij iets over wist? Wacht.. daar wist hij niets over, maar toch.. 'Heb jij al gehoord over de aanval op een Thunderclankat?' Sandstorm wachtte nauwelijks op antwoord. 'Twee Rogues hebben er eentje aangevallen. Nu zijn de Clans echt boos op ons. En..' Sandstorm sprak iets zachter. 'Er gaat een gerucht rond dat er misschien een soort opstand komt tegen de Clankatten.' Sandstorms ogen glommen. Hij was het niet eens met het feit dat Clankatten het territorium van Rogue's inpikten en hen discrimineerden. Dat ze hen zonder pardon vermoordden en negeerden. Dat alles misging voor de Rogue's. Sandstorm had een gezin! Hij wilde hen onderhouden en voeden, zijn kits op zien groeien tot sterke en gezonde kits. Aube, Ice en Moon. Voor hen wilde hij het beste wat hij kon krijgen. Zelfs al kostte hem dat een opstand en misschien zijn leven. Hij hield van hen en wilde alles voor hen geven. Nieuwsgierig keek hij Drust aan, benieuwd naar zijn mening en standpunt op dit onderwerp. Het was altijd interessant om er met anderen over te praten. Sandstorm kon ook goed praten.. en zeuren.