Your first training starts right here. [&ARIA]

________________________________________

Adams kon een kleine, geniepige grijns niet inhouden toen hij aan zijn te komen trainingen met Aria dacht. Hij zou haar laten zweten. Hij zou uitvinden of ze de BloodClan werkelijk waard was, haar positieve vaardigheden onderzoeken en haar negatieve vaardigheden verdelgen. Hij had geen zin in een leerlinge die nauwelijks iets uithaalde voor de Clan, dus als het zo eentje was die wachtte tot alles voor haar gedaan was, zou hij zijn klauwen gebruiken. Een zachtaardige kater was hij niet. Uiteindelijk zou de jonge leerlinge zelf zijn respect voor zich moeten winnen, anders zou het niet gaan tussen hun. Natuurlijk zou Adams elk spotje van arrogantie achter zich proberen te laten, hij moest de poes immers wel een kans geven om zichzelf te showen. Een siddering trok door zijn lichaam. Het was ook nog eens een poes die Icy hem gegeven had. Stel dat zijn leerlinge later een hele mooie poes werd… Hij grijnsde heel even, maar hield toen de perverse gedachten uit zijn hoofd. Hij was immers een mentor, geen pedo. Hij moest even grinniken om zijn eigen gedachten, maar zette zijn tocht wel al voort. Hoe moest hij dit zien? Als een avontuur? Hij wist het niet. Niemand had het ooit gewaagd om hem een mentorschap te geven. Hij was nou eenmaal een kater die alleen voor zichzelf zorgde en geen zorg nam over anderen. Behalve voor Nemuru, maar dat was alweer een tijd geleden. Bovendien, hij ging nu niet weer opnieuw aan die poes denken, ze had hem al genoeg tijdverspilling opgeleverd. Adams draaide zijn kopje arrogant achterom, waar hij een paar katten zag die het overduidelijk niet gewend waren om vroeg uit de veren te gaan. Adams snoof. Dat kon beter, zeker voor de BloodClan. Hij richtte zijn blik weer arrogant naar voren en negeerde de rest.

In het kleine gebied aangekomen waar de BloodClan zich vestigde, keek de kater rond. Algauw merkte hij zijn leerlinge op. Het leek erop dat ze nog aan het slapen was. Kalm liep Adams haar richting in, waarna hij boven haar ging hangen en zijn mond bewoog naar een van haar oren. ‘Ik zie je bij het donderpad, zorg dat je er binnen een half uur bent.’ Hij sprak de woorden zacht en zorgvuldig uit, met de nodige kalmte die hij altijd al bezat. De kater draaide zich om en begon te lopen naar het donderpad. Hij had expres de training daar gekozen, maar niet bepaald om te trainen. Hij zou vandaag de veiligere en de gevaarlijkere delen van het bos laten zien. Misschien konden ze over een paar dagen samen de grens over, dan kon hij haar leren hoe ze plezier kon beleven over de grens. Icy zou het vast niet erg vinden, een poes met een beetje lef in de Clan. Bovendien, wat was het leven nou zonder een beetje avontuur? Grijnzend om dit idee besefte de kater dat hij al bij zijn blik aangekomen was. Even keek hij rond, waarna hij ging zitten en met platte oren een naderend monster opving. Het gerommel deed pijn aan zijn oren, maar het maakte hem niet zoveel uit. Hij vroeg zich af of zijn leerlinge al het lef zou hebben om hier naartoe te komen. Hij bedacht zich ook welke straf hij het beste kon geven als ze het niet zou durven. Ergens weerhield zijn andere kant hem ervan om een pas leerling geworden kitten te gaan slaan omdat ze het eng vond. Nee, het ging zelfs zwaar tegen zijn principes in. De leerlinge zou een deel van hem kunnen worden, een band die hij had. Hij zou er nog eens over nadenken.

________________________________________

Aria lag te slapen, ze lag even te woelen. Aria lag in haar droom: Een licht geruis ging door haar oren. ze hoorde een kiten miauwen en een stem die zei tegen haar ‘Ik zie je bij het donderpad, zorg dat je er binnen een half uur bent.’ , ze renden naar het donder pad toen ze aankwam ging ze liggen zo zwak was ze dat ze niet meer kon opstaan. De kitten die ze daar hoord was klein en zacht, ze hoorde de kitten. Ze sprinte er op af maar het enige wat ze deed telkens het zelfde padje oplopen. Aria zad bij een huis onbewoond, ze keek naar binnen en zag een oranje kitten bloedend op de grond liggen. Ze likte de kitten af en keek met traan ogen er naar. de kitten was dood!! Ze schrok uit haar droom en zag Adams voor haar staan en zei ‘Ik zie je bij het donderpad, zorg dat je er binnen een half uur bent.’ Ze keek hoe Adams weg ging, ze keek verward, zal haar droom waar zijn? dacht ze. Aria renden naar het donder pat maar ze was zo moe en ging liggen. Ze keek heen en weer en wachte op Adams.

Het kouwe gevoel van de wind en de vieze gassen die de monsters uitstote. Het prikte in haar neus gaten. Ze zag een doode muis liggen en ze at de muis die vies smaakte naar de gassen van de monsters. Zal ik nu Adams moetten zien of niet dacht ze, hij had het tegen haar gezegt dat ze hier moest zijn maar hier was hij niet. Ze liep rustig langs de weg om Adams te zoekken. Ze voelde het gras tussen haar poten kriebbelen. Ze keek op naar een miauw die ze in haar oorschelp hoorde. Ze schudde haar kop ze zad er mee met haar droom. Zal het waar zijn dat Adams zo'n goeie mentor is?? vroeg ze zig af. Ze hoorde een monster langs haar zuizen terwel ze even overdekop vloog. Ze ging met haar poot over haar kop heen vrijven. Ze likte zig af en keek naar het water naast de Donderpat.

________________________________________

Het ongeduld begon hem naar zijn hoofd te stijgen. Zijn klauwen gingen in en uit, terwijl zijn kop verwoed van links naar rechts draaide om een glimp op te vangen van zijn leerlinge. Zijn kaken gleden lichtelijk boos over elkaar. Zijn tanden schraapten langs elkaar af, wat een nogal vervelend geluid in zijn gehoorgang weergaf. Zijn amberkleurige ogen zochten de plek af. Had hij een te drukke plek uitgekozen voor een leerling? Tegelijk bedacht hij zich dat dit niet zo kon zijn. Als Aria werkelijk leerling geworden was, dan was ze ouder dan negen maanden. Tenminste, dat verwachtte hij toch wel. Of zat hij met een zes maanden oude leerling opgescheept? Hij wist het niet. Hij richtte zijn kop opzij toen hij iets hoorde. De kater keek even naar het hoopje dat daar lag. Het was overduidelijk opgeschrikt door een monster. Zuchtend en hoofdschuddend stond Adams uit zijn zittende positie op en liep naar het poesje toe. ‘Aria,’ zei hij luid en streng, waarna hij naar haar keek. Hij kon het niet helpen dat hij even grinnikte omdat ze er juist zo weerloos uitzag. Jammer dat ze van zijn Clan was, ze zou een goede kat zijn geweest om op te jagen en vervolgens te vermoorden. Hij probeerde zijn gedachten echter bij het deel te houden dat niet tegen zijn principes in zou gaan. Hij moest haar immers opleiden, dat was Icy’s bevel en hij had respect voor Icy die hij onherroepelijk ook ging tonen. Toch vond hij het maar vervelend dat Icy hem met zo’n kleine kat liet zitten die blijkbaar ook nog eens nergens goed voor was. Adams probeerde zijn kwetsende gedachten opzij te zetten. Hij was nu een mentor, nu was het tijd om zich niet meer arrogant op te stellen en om volwassen te worden, zodanig ook verantwoordelijk te nemen voor de kat.

Zachtjes zette Adams zijn tanden in het nekvelletje van de leerling, waarna hij haar oppakte en neerzette. Kalm begon hij de modder van haar lichaam te schrapen met zijn tong. ‘Probeer je niet te laten opschrikken voor een monster. Zo lang je ver genoeg uit hun buurt blijft, kunnen ze je niks doen,’ begon hij, waarna hij haar streng aankeek, zijn amberkleurige ogen diep dringend in de hare. ‘Je mag nooit het pad oversteken als je een monster hoort naderen. Wacht tot het geluid ver genoeg is en steek dan over. Vermijd paden waarvan je weet dat je weg kunt glibberen. Op een ongelukkig moment zal er een monster voorbijkomen en ben je binnen de kortste keren dood.’ Dan krijg ik tenminste wel een andere leerling, voegde Adams er in gedachten bij. Hij schudde zijn kop. Hij moest hier niet aan denken. Het was gedaan met dat kinderachtige gedrag. Hij moest eens leren om zorg te nemen voor anderen. Nu moest hij zich niet op zichzelf richten en voor zijn eigen goed jagen, maar ook voor deze kitten. Eh… Leerling. Hij trok haar tegen zich aan en likte haar vacht schoon, waarna hij haar met zijn neusje wegduwde van het donderpad. ‘Goed dan,’ begon hij uiteindelijk. Hij merkte, ondanks de stank van de monsters, toch nog de bosgeuren op. ‘Ik wil dat je je vanaf dit punt concentreert op een geur van het bos, desnoods een geur van een prooi. Ruik je iets vanaf deze afstand wat eetbaar is?’ vroeg hij, waarna hij ineenzakte naast haar en haar vragend aankeek. Hij zou eerst haar neus ontwikkelen en daarna zou hij wel zien. Zijn training zou op zijn eigen manier gegeven worden. Hij zou wel zien hoe het zou vorderen met haar. En of hij haar zou complimenteren.

________________________________________

Aria keek in het rond en zag een kat en renden er natoe en was bij haar mentor. Aria keek Adams in zijn ogen aan ze was niet bang voor hem. Adams pakte haar op bij haar nek vel, "LAAT ME LOS!!!!" riep Aria met haar klauwen eruit en sloeg Adams in zijn gezicht. ‘Aria,’ zei Adams luid en streng. "Moet ik daarvoor bang zijn?" Sprak Aria rustig. Ze keek de kat aan en ze gromde even. ‘Probeer je niet te laten opschrikken voor een monster. Zo lang je ver genoeg uit hun buurt blijft, kunnen ze je niks doen,’ begon hij, waarna hij haar streng aankeek, zijn amberkleurige ogen diep dringend in de hare. ‘Je mag nooit het pad oversteken als je een monster hoort naderen. Wacht tot het geluid ver genoeg is en steek dan over. Vermijd paden waarvan je weet dat je weg kunt glibberen. Op een ongelukkig moment zal er een monster voorbijkomen en ben je binnen de kortste keren dood.’ Aria keek de grote kat aan. "dat moet jij zeggen." Fluisterde Aria. vast denkt die kat dat ik niks kan ik laat het aan hem zien wat ik kan dacht ze.

‘Goed dan,’ begon Adams uiteindelijk. ‘Ik wil dat je je vanaf dit punt concentreert op een geur van het bos, desnoods een geur van een prooi. Ruik je iets vanaf deze afstand wat eetbaar is?’ vroeg Adams. "al gevonden Adie."sprak Aria op een rustige toon en wees naar een plak waar iets bewoog een muisje. "ik vang het muisje." sprak Aria met een zucht. Ze sloop in de jacht houding, Aria keek in de verte en sprinte er op af. En ze hapte het muisje dood. Aria gaf het muisje aan Adams, "nouw klaar met de training?" vroeg Aria. wacht ik moet hem iets laten zien dacht ze. Aria rook de geur van de uit brand stoffen van de monsters ze consentreede, en ze wachte tot de monster heel dicht bij kwam. Aria zette zich af en lande op het monster, ze gleed er bijna van af. Aria ging staan op het monster en zag een andere monster de andere kant op gaan in de verte, Aria sprong op de ander toen die dicht bij kwam. Ze zad op het andere monster en riep "wat vind je hier van Adams, niet slecht voor een kitten he?" Sprak ze maar ze wist dat ze een leerling was en geen kitten. Aria sprong van de andere kant eraf en was aan de andere kant.

________________________________________

Adams’ klauwen begroeven zich in de grond. Hij had misschien eerst nog een beetje positief over het kleine wezen gedacht, maar nu al helemaal niet meer. Hij gromde zachtjes. Hoe kon ze al meteen iets vangen? Ze was misschien iemand van de BloodClan, maar ze was nog steeds een leerling. Zijn leerling. Ze moest onder zijn gezag leven, niet hij onder het hare. Kalm kwam hij langzaam dichterbij, waarna hij op haar neerkeek. Ze leek misschien een klein beetje op hem, met haar arrogantie, maar dat zou hij nooit toegeven aan het kleine mormel zelf. Mocht het geen leerling van de BloodClan zijn en mocht het niet zijn leerling zijn, dan was hij allang naar voren gesprongen en had haar doodgebeten. Nu moest hij zich echter wel inhouden. Hij keek naar de muis en gromde toen lichtelijk geamuseerd. ‘Ah, wat jammer dat je hem niet kon doden in één beet,’ zei hij, met zijn ogen in zijn meest dodelijkste houding op Aria gericht. Hij kwam dichterbij en zag hoe de muis nog heel rustig ademde. Dat zag hij aan de bewegingen van zijn ruggengraat. Met een ferme tik doodde Adams het beest. Oké, er was misschien niet veel meer voor nodig geweest om het te doden, maar dan nog. Adams richtte zijn blik op Aria. ‘En mijn naam is Adams, niet Adie. Je spreekt me aan met mijn naam en hebt respect voor me, anders kunnen je trainingen nog net iets moeilijker verlopen,’ spuugde hij haar toe, waarna hij zijn borst naar voren drukte. Hij probeerde zo intimiderend mogelijk over te komen. Natuurlijk had hij ook nog zijn lichamelijke straffen, maar dat zou hij van zichzelf niet mogen doen. Het was immers een eer dat Icy hem deze rang had gegeven, ondanks dat hij nu opgescheept met een klein, vervelend poesje zat.

Onmiddellijk toen Aria zich dichterbij de monsters waagde, sprong hij naar voren. Hij greep met zijn tanden haar bij haar nekvel en keek alvast uit voor slagen die hij zou kunnen krijgen, zoals daarnet. Slechts een klein krasje had hij gekregen van haar, die niet eens pijn deed, maar hij wilde zijn evenwicht behouden. Hij wilde zichzelf niet al te boos maken op haar. Hij zette haar neer, moest daarbij moeite doen om haar niet neer te gooien. Kalm keek hij haar aan. ‘Weet je waarvoor je leerling bent geworden?’ vroeg hij, waarna hij boos op haar neerkeek. ‘Om anderen te gehoorzamen! En als je iemand wel moet gehoorzamen, ben ik het. Ik ben je mentor. Ik leer je dingen bij. Ik wil niet dat je uit jezelf zomaar gaat handelen, anders krijg je zware straffen te verduren.’ Hij keek haar aan. ‘Je doet wat ik zeg, wanneer ik het zeg. Die muis heb je misschien goed gevangen, maar ik had je nog geen toestemming gegeven. Je zal naar me moeten luisteren, zoals elke waardige leerling dit doet bij zijn mentor, begrepen?’ Hij gromde zachtjes. ‘Luister Aria, we kunnen het leuk hebben of we kunnen elkaar haten. Ik ga me aan moeten passen aan jou, maar jij gaat je ook aan moeten passen aan mij.’ Hij zuchtte even. ‘Akkoord?’ Hij keek haar vragend aan. Hij probeerde zijn arrogantie en zijn haat jegens kleinere, onder hem staande katten te onderdrukken. En dit kleine onderdeurtje maakte het hem echt te bont met haar handelingen en haar opmerkingen, maar hij ging het proberen. Dat had hij toch aan Icy beloofd toen hij Aria accepteerde als zijn leerling, niet?

________________________________________

- Dat van die monsters heb ik eruit gelaten. Waarom? Omdat het gewoonweg niet kan dat een leerling op monsters kan springen zonder gewond te raken. Je moet een auto maar een vergelijken met een kat Wink

Het is gewoon niet realistisch Wink