Sister..

De witte poes staarde haar zus strak aan, een woede voelend die niet uit te leggen was. Ze was kwaad op haar zus, maar ook wilde ze nu huilen tot ze erbij neerviel. Ze wist niet wat ze wilde of kon doen. En zeker nu ze hier was, ze vertrouwde dit allemaal niet. Bij haar vraag of ze dood was zag ze Dreamheart alleen maar schudden en dat was toch een beetje een opluchting. Maar nog was ze niet zeker van de gehele zaak, waarom zou zij nu opeens naar StarClan worden gehaald. Ze had toch gemakkelijk Nightstream, Otterpaw of Stormstar kunnen kiezen hiervoor. Zij hadden meer ervaring en hoorde hier, zij niet. Zij was eerder uitschot van alle katten, het uitschot van StarClan. "Je bent hier.. Omdat ik je heb opgeroepen, je bent niet dood. Je leeft nog, zometeen als je wakker word zal je gewoon terug kunnen keren naar je kinderen." De stem van haar zus klonk niet zoals vroeger, hij klonk vreemd. De witte poes deinsde achteruit toen Dreamheart op haar af kwam lopen en haar aankeek. Hoewel Snowcrystal de blik van haar zus vastgreep, wilde ze niet dat ze dichterbij kwam."Zuster, ik heb je hierheen gehaald zodat we konden praten, een laatste eer die Starclan mij bied.. Enkel jij en ik mijn zuster.." Fluisterde Dreamheart zacht, en de witte poes voelde opnieuw een steek van pijn. Wat wilde ze nu graag naar haar toegaan en alles van ellende vergeten. Haar hart smeekte haar om dat te doen, maar haar geest bleef de woede opvoeren dat haar weerhield. ''Sinds wanneer wil je tijd met mij spenderen? En praten? Er valt niks te praten.'' Haar stem klonk overduidelijk kwaad. ''En ik verspil mijn woorden liever niet aan verraders,'' Het laatste spuugde ze bijna, maar iets in haar ogen verrieden haar ware emoties. Hoewel ze zich sterk hield stond ze op het punt in ontelbare stukjes te breken. Ze deed nog een stap achteruit, niet uit angst maar ze wilde uit de buurt blijven. Wat was ze toch blij dat ze haar zus haar kinderen nooit zo zou behandelen. Dit herinnerde haar aan haar gesprek met Honeypaw, en even kwam er een glimlach rond haar snuit bij de herinnering.

De calico poes met haar glimmende ogen staarde onbeweeglijk naar haar zuster. Geen reactie kwam op haar woorden. Tenminste niet voor een tijdje tot ze uiteindelijk zuchtte en haar hoofd schudde. "Als jij het zo ziet, als tijd spenderen, waarom spendeer je dan nog je tijd in Riverclan?" Haar woorden waren scherp om vervolgens haar ogen terug te draaien naar Snow. Ze had de pijn en emotie in haar ogen gezien, ze wist dat Snow het niet zo meende. Maar alsnog. Ze moest gewaarschuwd worden voor Snowpaw en ze moest horen over Otterpaw. Het waren zulke belangrijke dingen die ze enkel aan haar zus kon toevertrouwen. "Ik neem aan dat je niet langer wilt blijven, dat je je laatste kans op wat eerlijkheid weggooit en zo ook mijn waarschuwing.." Fluisterde ze zacht en deed anderhalve stap achteruit. In de verte, de schaduwen zag ze Crookedstars ogen naar haar staren, met Deathkit naast hem. Wachtend op haar en ze wist dat hij meeluisterde met hoe ze sprak. Al wat Dream kon hopen was dat dit doordrong tot haar zuster en dat ze echt zou luisteren.

Ze kreeg een reactie die ze van haar zus nooit had verwacht. "Als jij het zo ziet, als tijd spenderen, waarom spendeer je dan nog je tijd in Riverclan?" De woorden van haar zus waren te scherp voor haar doen, haar zus sprak nooit zo tegen anderen. Maar de woorden schoten dwars door haar tere hartje en haar oren schoten naar achteren. ''Wil je daarmee zeggen dat ik moet oprotten uit de Clan en nooit meer moet terugkomen? Wil je zeggen dat ik mijn kinderen moet achterlaten zoals jij hebt gedaan?'' haar stem klonk niet alleen kwaad, maar ook puur gekwetst. Hoe kon haar zus dit zeggen tegen haar? De spierwitte poes stond half op en keerde haar rug naar haar zus toe. Ze wilde haar zus nu gewoon even niet meer aankijken, dat deed haar teveel pijn. "Ik neem aan dat je niet langer wilt blijven, dat je je laatste kans op wat eerlijkheid weggooit en zo ook mijn waarschuwing.." fluisterde Dreamheart en Snowcrystal wist even niet hoe ze moest reageren. Toen schudde de witte poes haar kop en liet hem zakken. ''Welke waarheid ben ik nog waard om aan te horen?'' Vroeg ze zacht fluisterend en zuchtte. ''En waarschuwen, voor wie?'' Haar stem bleef zacht, maar haar ogen sloot ze en hield ze strak gesloten. Ze bleef zitten zoals ze zat en kon haar zus gewoon niet aankijken. Haar spierwitte staart krulde zich om haar poten en haar kop hing op haar borst. Maar ze kon ook niet meer positief zijn over zichzelf, ze was alles kwijt wat ze had en was simpelweg niks meer waard.

Dreamheart schudde haar zachte hoofd heen en weer bij het horen van Snow's stem. "Je snapt het gewoonweg nogsteeds niet.." Fluisterde ze zacht terwijl ze met haar rug naar Snowcrystal toe beef staan. "Je snapt nogsteeds niet waarom ik ben gestorven. Snow dan is er ook geen mogenlijkheid om enige waarheid aan jou door te geven. Om jou te vertellen wat er verteld moet worden." Haar stem was niet meer dan een fluistering en sloot haar ogen even. "Ik had anders van je verwacht Snow, ik had niet verwacht dat je zo hard zou reageren, haat je me dan zo veel?" Fluisterde ze zacht en slikte nog even terwijl ze haar kop terug draaide naar haar zus terwijl verdriet uit haar blauwe ogen straalde. Puur verdriet meer had ze op dit moment niet over, niets meer dan verdriet, verdriet omdat haar zuster gewoon niet wou lusiteren terwijl er een dode kat voor haar neus stond, dat zou haar ogen toch moeten openen..

"Je snapt het gewoonweg nog steeds niet.." De oren van de spierwitte poes schoten haar nek in maar ze zweeg. Ze wilde niet geloven dat ze dit niet aan anderen kon vertellen, zij was toch niet betrouwbaar."Je snapt nog steeds niet waarom ik ben gestorven. Snow dan is er ook geen mogelijkheid om enige waarheid aan jou door te geven. Om jou te vertellen wat er verteld moet worden." Nu haal de de witte poes haar schouders op. ''Het zij zo dan maar, want waarom zou ik dat moeten snappen. Je vertelde me nooit meer iets en je hing alleen maar om hem heen.'' Met hem bedoelde ze haar vorige Leader, Crookedstar. En het was zo, haar zus en zij waren uit elkaar gegroeid. "Ik had anders van je verwacht Snow, ik had niet verwacht dat je zo hard zou reageren, haat je me dan zo veel?" Bij die woorden draaide Snowcrystal haar kop en stond ze op. ''Zou ik blij moeten zijn dan? Besef jij wel wat je mij hebt aangedaan door mij te verraden?'' Haar staart begon te zwiepen en ze stapte op haar zus af. ''Ik vertrouwde je en jij liet me vallen als een baksteen.'' Tranen begonnen op te wellen in haar helderblauwe ogen en ze hief haar kop. ''Heb jij ooit gezien hoeveel pijn ik had? Hoeveel pijn je me had gedaan?'' Ze keek haar zus recht aan en ging weer zitten. ''En waag het niet te beginnen over dat het mijn schuld is. Dat het mijn keus is geweest.'' Ze krulde haar staart om haar voorpoten. Ze nam aan dat hierbij de vraag van haar zus was beantwoord, maar ze bleef recht in de ogen van haar zus staren.

Pain was al wat haar lichtgevende ogen lieten zien. Een diep verdriet wat ze niet kon omkeren een pijn die ze niet kon vergeten. Het was haar fout. Haar eigen fout.. "Was ik dan werkelijk waar zo'n slechte zus Snow?" Fluisterde ze zacht. "Was het mijn fout wellicht maar Snowcrystal, ik heb nooit iets anders dan loyaliteit gevoeld. Ik heb mijn mond gehouden tegen mijn partner weet je hoe zwaar dat voor mij is geweest, na zijn dood viel ik in een gat zonder einde ik wou me storten op loyaliteit en dat is de enigste reden waarom ik heb gesproken over jouw verraad.. Uit de moederliefde voor mijn Clan." Haar woorden waren wijs en haar ogen waren wijzer. "Ik ken je pijn.. Maar ken je de mijne?" Besloot ze uiteindelijk als laatste te spreken voor ze even langs haar zuster heen keek over de eeuwige jachtvelden heen..

De spierwitte poes bleef haar zus aanstaren en wachtte haar reactie af, maar de pijn in de ogen van haar zus raakte haar in het hart. "Was ik dan werkelijk waar zo'n slechte zus Snow?" De witte poes knikte langzaam. "Voor mij wel, je veranderde teveel. Ik raakte je kwijt..." Dat was ook echt waar, ze raakte steeds verder weg van haar zus. Ze kon niet meer de steun zoeken bij anderen en vooral niet als ze ze echt nodig had. "Was het mijn fout wellicht maar Snowcrystal, ik heb nooit iets anders dan loyaliteit gevoeld. Ik heb mijn mond gehouden tegen mijn partner weet je hoe zwaar dat voor mij is geweest, na zijn dood viel ik in een gat zonder einde ik wou me storten op loyaliteit en dat is de enigste reden waarom ik heb gesproken over jouw verraad.. Uit de moederliefde voor mijn Clan.". De witte poes stapte even achteruit en liet haar kop zakken. Ze had daar nooit over gesproken, maar daar was de kans ook niet voor gekomen. "Ik ken je pijn.. Maar ken je de mijne?" Tranen welde op in de ogen van de spierwitte poes en ze schudde met haar kop. Een traan viel langzaam naar beneden en ze bleef stil. Hoe had dit zo ver kunnen komen, vroeger waren ze ook zo close geweest met elkaar en nu waren ze niks minder dan nog een stel vreemden van elkaar. Langzaam en twijfelend stapte de witte poes naar voren en bleef naar de ondergrond kijken. Als ze nu op zou kijken zou ze volledig aan stukken gescheurd worden door haar eigen gevoel. Zodra ze naast haar zus zat staarde ze voor zich uit terwijl ze de tranen liet stromen. Tranen die ze al de hele tijd had ingehouden. "Je hebt me nooit de kans gegeven om het te begrijpen. Nooit de tijd genomen om mij in vertrouwen te nemen om me zoiets te vertellen." Fluisterde de witte poes nu en zakte toen half in. Met haar kop zakte ze tegen de pels van haar zus en snikte zacht. Alle pijn van de laatste tijd kwam nu los bij haar. "Wat is er van ons geworden?" fluisterde de poes snikkend en drukte haar lijf dichter tegen dat van haar zus. "Zeg me wat er van ons is geworden..." haar stem klonk steeds zachter terwijl ze langzaam in duizenden stukjes werd gescheurd door haar pijn.

Ze had haar zus waar ze haar wou weten, haar laten zien wat ze wou natuurlijk deed ze haar zusje liever geen pijn maar ze kon niet anders, om tot de poes door te dringen. Het moest ze moest luisteren naar Dream. Hun leven hing er van af en als er een ding was dat Dream nu niet wou dan was het wel Snow na dit gesprek nog zien in Starclan door iemands toedoen. Langzaam liet ze haar zachte raspende tong beschermend over de witte huid van Snowcrystal glijden en glimlachte ze nog even. "Het is al goed.." Fluisterde ze zacht. "Maar we hebben niet veel tijd meer mijn zuster, we moeten nog twee dingen bespreken, belangrijke dingen voor jou goed en voor de hele clan slecht. Alsjeblieft luister naar me Snow.." Fluisterde ze zacht en keek haar hoopvol aan.

Ze kon zichzelf niet helemaal kalmeren en bleef zacht huilen, ze wilde nu wegduiken als een klein kitten. Zoals ze vroeger ook kon doen, toen hun ouders nog niet zo lang waren overleden. Over haar ouders, waren die hier nu ook? Zaten haar ouders toe te kijken hoe zij tekeer was gegaan tegen haar zus, zagen ze haar nu ook huilen? Wisten zij al wat Dreamheart haar ging vertellen? Het waren vragen die vanuit het niets opkwamen in haar hoofd. Ze voelde de zachtheid van de handelingen van haar zus en keek toen op. "Het is al goed.." Fluisterde haar us zacht. "Maar we hebben niet veel tijd meer mijn zuster, we moeten nog twee dingen bespreken, belangrijke dingen voor jou goed en voor de hele clan slecht. Alsjeblieft luister naar me Snow.." Nu knikte de witte poes een beetje beverig, maar week niet van de zijde van haar zus af. ''Ik luister naar je Dreamheart,'' fluisterde ze zacht, maar keek toch nieuwsgierig om zich heen. ''Zijn pap en mam hier ook? Kijken ze toe, weten ze alles van mij?'' Haar stem klonk nu zacht maar zonder twijfel onzeker. haar staart zwaaide zacht heen en weer terwijl de blauwe ogen van de spierwitte poes om zich heen keken, zoekend naar haar ouders of een ander oud-bekend gezicht.

Het was haar toch gelukt.. Ze had haar zuster terug en had voor het grootste gedeelte dan hoopte ze de haat jegens Dreamheart uit haar zusters lichaam weten te jagen. Het deed haar goed en ze wist dat ze nu snel moest spreken, Starclan zou haar niet veel langer gunnen. "Onze ouders wonen hier nu ja.. Iedereen in Starclan weet alles alles over wat geweest is en alles over wat nog komen moet. Toen ik mijn leven hier begon heb ik te horen gekregen dat wij nog een familie lid hebben lopen. Iemand waarvan we nooit wisten dat hij bij ons hoorde. Ik schenk je deze wijsheid om voor hem te zorgen nu niemand anders dat kan doen. Bescherm Otterpaw.." Fluisterde ze zacht en duwde haar neus tegen die van Snowcrystal. "Ik heb je ook nodig om de clan te beschermen van mijn zoon.. Jullie hebben hem vrijgelaten en dat was een grote fout. Stormstar kon geen betere naam voor hem kiezen.. Pas op met Snowkiller draai je rug niet naar hem om." Fluisterde ze zacht en keek met doordringende groene ogen haar zusje aan. "En tussen jou en Moonstripe.. Zal de wereld goedkomen.." Fluisterde ze zacht en kwam omhoog zodat het contact tussen haar en haar zus verbroken werden. "Onthoud goed Snowcrystal op je pad ligt verwoesting en verdriet maar ook geluk maak er van wat je er van kan maken en onthoud altijd... Ik ben met je.." Met die woorden kwamen enkele schaduwen uit het duister waaronder Crookedstar naast haar en Deathkit tussen hen in. Leopardfur, uiteindelijk verschenen er meer van hun warriors allemaal om haar vaarwel te zeggen. Liontail, Fogstream, Swiftpaw, Tigerpaw en Willowkit staarde haar allemaal aan met lichtgevende ogen terwijl ze toekeken hoe Snowcrystal langzaam verdween.. Uiteindelijk kwamen twee katten bij hen zitten en keken haar aan met ogen vol van trots.. Hun ouders..

Ze wachtte de woorden van haar zuster af, niet wetend wat er nog zou komen aan informatie. Wat was er dat aan haar verteld kon worden, waarom aan haar en niet aan Stormstar? "Onze ouders wonen hier nu ja.. Iedereen in Starclan weet alles alles over wat geweest is en alles over wat nog komen moet. Toen ik mijn leven hier begon heb ik te horen gekregen dat wij nog een familie lid hebben lopen. Iemand waarvan we nooit wisten dat hij bij ons hoorde. Ik schenk je deze wijsheid om voor hem te zorgen nu niemand anders dat kan doen. Bescherm Otterpaw.." De helderblauwe ogen van Snowcrystal schoten wijd open en ze staarde haar zus aan. Was de Medicine Cat apprentice haar jongere broertje? Ze schudde even met haar kop om het door te laten dringen. ''ik zal goed voor hem zorgen, zoals jij ook altijd voor mij hebt gedaan.'' Fluisterde ze zacht en keek weer even rond. Echter, de volgende woorden van Dreamheart deden haar schrikken. "Ik heb je ook nodig om de clan te beschermen van mijn zoon.. Jullie hebben hem vrijgelaten en dat was een grote fout. Stormstar kon geen betere naam voor hem kiezen.. Pas op met Snowkiller draai je rug niet naar hem om." Even keek ze haar zus verward aan, ze had wel gemerkt dat haar neefje botter was en zich wegtrok van de anderen. Maar geen betere naam? Was haar neefje de slechte kant aan het opgaan, dat zou een enorme ramp kunnen zijn. Even trok een angst door haar witte lijf en deed haar pels iets opstijgen. ''Ik geef dat door aan Stormstar, en zal hem ook in de gaten houden.'' fluisterde ze geschokt en schudde nog even haar kop. "En tussen jou en Moonstripe.. Zal de wereld goedkomen.." Die woorden raakte haar weer en ze wilde tegensputteren toen haar zus opstond, maar ze wist dat ze niet voor eeuwig hier kon blijven. Ze zou pas kunnen blijven als StarClan haar tot zich riep, pas dan zou ze bij de rest kunnen zijn in eer en in volle glorie. Haar zus begon weer te spreken en terwijl ze dat deed zag de witte poes bekende gestaltes verschijnen. "Onthoud goed Snowcrystal op je pad ligt verwoesting en verdriet maar ook geluk maak er van wat je er van kan maken en onthoud altijd... Ik ben met je.." De blauwe ogen van de witte poes merkte haar vorige leader op, haar zus haar overleden kitten, en vele anderen overledenen van de Clan. Nog voor ze te ver weg was drukte ze haar neusje nog eenmaal tegen die van haar zus en keek haar nog een keer aan. ''Je wijsheid zal ik niet lichtelijk op me nemen, ik zal de acties ondernemen die nodig zijn.'' Sprak ze snel en rees zelf op. Ze zag haar zus steeds verder weg verdwijnen, maar nu kon ze ook de trotse gestaltes van haar ouders zien. Een klein lachje verscheen op haar gezicht en ze boog haar hoofd kort. ''Tot ziens, Mam, Pap en tot ziens mijn grote zus.'' Fluisterde ze voor ze helemaal verdwenen waren.
In de warriorsden schoten haar blauwe ogen weer open, en de geur van haar zus was nog gebrand in haar neusgaten. ''Dankje, mijn zus.'' Fluisterde ze nog voor zichzelf en glimlachte na een lange tijd weer even gemeend.

-topic uit I guess?