Vampire

Bezweet en met elk haar op zijn lichaam omhoog gerezen schoot hij wakker, zijn poten duwden hem meteen op en met een luide sis bleef hij staan. Zijn pupillen waren rond van de schrik, en zijn ogen leken net twee ronde volle manen. Hij keek angstig de kamer door, maar kalmeerde op het moment dat het tot hem doordrong dat het de bekende kamer van zijn eigenaar was. Hij ging zitten en sloot zijn ogen waarna een diepe zucht zijn mond verliet. Weer die ene droom, van die man die hem schopte, sloeg en zo mishandelde dat hij er nu een heel lichaam vol littekens van over had gehouden. Soms teisterden nachtmerries hem hiermee, alsof het een tijd was die hij fijn had gevonden. Hij wou zijn verleden het liefst vergeten, althans het verleden dat hij bij zijn vorige eigenaar gehad had. Gelukkig hadden de mensen hem daarvandaan gehaald, hadden ze hem gered. Manen lang had hij daar gezeten, zijn vacht rood van het bloed, zijn blauwe ogen zo dof als mogelijk. Hij was bijna levenloos toen ze hem daar weghaalden, die man was zijn dood geweest als hij daar nooit weg was gekomen. Hij bekeek enkele littekens, die diep en duidelijk over zijn lichaam heen gingen. Je kon altijd wel enkele littekens van hem zien, want ze zaten overal en hoe hij zich ook bewoog ze zouden nooit uit het zicht blijven. Soms bedekten zijn haren de meeste littekens, maar vaak was het gewoon overduidelijk dat hij geen makkelijk verleden heeft gehad. Sommige katten zagen hem zelfs aan voor een rogue, maar wanneer hij dan sprak over zijn verleden keken ze hem allemaal geschokt aan. Hij gunde niemand het leven die hij heeft gehad, en toch, toch weet hij dat er zoveel huisdieren zijn die nog steeds hetzelfde meemaken. Die nog steeds mishandeld worden en er zelfs aan sterven. Kon hij er maar iets aan doen, maar hij was geheel machteloos tegenover die mensen. Ze waren te groot, te sterk voor hem alleen. Ze zouden hem met een schop of stoot kunnen ombrengen, met hun vlijmscherpe wapens. Het waren geen klauwen, want hun klauwen waren zo bot als wat. Nee, het waren echte wapens die ze gewoon konden pakken. Wapens die meer aan konden brengen dan de klauwen van één kat. Hij stond op en sprong van het bed af. Zijn eigenaar zou vast al naar werk zijn gegaan, aangezien het in huis zo stil was als mogelijk. In een drafje liep hij de trap af, totdat hij uiteindelijk bij de keuken aankwam en de heerlijke geur van brokken zijn neus vervulden. Katten zeiden soms dat ze er van walgden, maar hij? Hij hield er net zoveel van als het warme vlees en bloed van een muis. Hij liep op zijn voerbakje af en begon eruit te eten. Nadat alles op was nam hij enkele slokken van het nog frisse en koude water. Hij likte zijn lippen af en keek de keuken door. Hij zou ook maar eens op pad gaan, want nu zijn eigenaar hier niet was, was het hier veels te stil voor hem. Hij liep door het kattenluikje bij de deur en stapte meteen zijn eigendom in; de tuin. Het was een grote tuin, met veel ruimte voor hem. Toch was het nooit genoeg geweest om alleen in rond te hangen, hij hield van avontuur. En avontuur vond je in de buitenwereld. Behendigd sprong hij over het hek heen en rende hij in een drafje over de grasvelden heen. Zijn blauwe ogen zochten rustig en kalm naar een mede kat. Al snel zag hij een kat met opvallend rode ogen, hij stopte meteen met rennen en liep er rustig op af. Dit deed hij omdat hij er al enig ervaring mee had dat katten het aan konden zien als aanvallen als je erop af rende. Dan stortte hij zich meteen in een gevecht en daar had hij nu geen zin in. "Hey." Hoe zou deze poes reageren op hem? Zou ze weer zo'n kittypet hater zijn? Hij ging zitten en sloeg zijn staart voor zijn poten waardoor het grote litteken op zijn borst weer zichtbaar was. Ja, hij kon er niets aan doen. Iedere keer wanneer hij ging zitten kwam het weer tevoorschijn. Het was net alsof die man van vroeger het zo gewild had, dat iedereen kon zien wat hij had aangericht. Lichtelijk hoopte hij dat deze man voor eeuwig uit zijn leven zou blijven, iets wat zijn eigenaar hem had beloofd op het moment dat deze hem overnam van de dierenbescherming. Zijn blauwe ogen gleden over het lichaam van de poes. Je kon duidelijk zien dat ook zij veel had gevochten, maar haar verleden zal waarschijnlijk niet zo pijnlijk zijn als dat van hem. Want deze wonden kwamen niet door gevechten, deze wonden kwamen door meer pijnlijkere dingen, dingen waar hij het liefst niet over sprak.

Zijn ogen gleden even naar zijn poten, niet op een verlegen manier maar anders. Hij keek even naar de kleine littekentjes die eroverheen liepen en een diepe zucht rolde over zijn lippen. Littekens overal, kon hij er blij mee zijn? Of moest hij er juist niet trots op zijn? Hij was totaal machteloos geweest tegen zo'n man, zo'n grote tweebeen. Hij keek weer op naar de poes die hem nu ook had opgemerkt en zich naar hem toe had gedraaid. Ze keek hem recht aan, en zonder enige vrees keek hij ook recht in haar ogen. Die een rare, rode kleur hadden. Hij had nog nooit een poes gezien met rode ogen, dat was nieuw voor hem. 'Goedendag.' Kalmpjes knikte hij, terwijl hij luisterde naar het volgende wat ze te zeggen had. 'Wie ben jij?' Vroeg ze nou om een naam? Of om wie hij was? Hij besloot om zijn naam enkel te geven, dat zou vast wel genoeg informatie zijn voor deze poes. "Reno," Eén simpel woord, dat toch zoveel informatie gaf aan een ander. Een naam. Hij bekeek de poes nog een keer, en werd nu eigenlijk ook wel nieuwsgierig wie zij was. "En jij?" Hij was niet echt een kat met veel woorden, spreken over zichzelf deed hij niet graag. Hij hield ervan om korte zinnen uit te spreken, anderen aan het denken zetten en een beetje mysterieus blijven. Niet dat hij erop kikte om anderen verbaasd te laten kijken, nee dat ook alweer niet. Hij vond het gewoon fijn, anderen moesten een beetje moeite doen om hem te leren kennen. En dat was zo mis nog niet. Want iemand die dat niet wilde doen, zou ook nooit een goede vriend worden of iemand die hij kan vertrouwen. Iemand met geduld, zo'n persoon zou hij graag willen vertrouwen.