мαɔпεƨƨ σғ ɔυκε νεпσмαпıα {σρεп}

Listen this while readin'

My old portraits were burned; I abandoned my past self
I want to forget that face that everyone ridiculed and laughed at
I kiss the lovely girl as I embrace her
She was the childhood friend that made a fool out of me

Met trage passen dwaalde de grote, zwart witte kater langs de grensen die de Clans van elkaar scheidde. Je wist maar nooit wat er daar kon gebeuren. Zijn blik stond dof. Hij was mentaal helemaal in de war, waardoor zijn hele persoonlijkheid omgegooit was. Hij was niet meer oude, en de meeste waren bang dat hij dat ook nooit meer zal worden. Zijn vacht was daar in tegen wel verzorgd, wat de laatste tijd erg zeldzaam was. Ook had hij Nightfire, de dochter van zijn beste vriend en leider afgewezen, waar hij erge spijt van had. Zijn ex-partner was dood en nu zat hij ook nog eens opgescheept met de kittens die hem toch nooit mochten. Je had zijn zoon, Snowpaw eens moeten zien. Moge StarClan hem nog kunnen redden voor Clan verraad. Sprak zijn geweten. Misschien was dit wel zijn schuld. Niemand die het wist, niemand die het te weten zal komen. Zo zal het zijn, zo zal het blijven. Punt.Our fates are tied but our instincts differ

With the power to charm woman
The man, to the basement of the mansion where he lives alone
Brings one by one the women he likes
Building up his harem
Zijn gedachttes werden verstoord door geritsel in de bosjes. Het rook duidelijk naar ShadowClan. Lionclaw bleef staan zoals hij stond, en draaide zijn hoofd naar het geluid. Uit de bosjes kwam een stevige ShadowClan kater vandaan. 'Zo zo, en wat hebben we hier?' Lionclaw hield zijn mond, en bleef gewoon staan zoals hij stond. 'RiverClan, hm?' De kater begon rondjes om Lionclaw heen te lopen. Lion ging zitten, en staarde strak voor zich uit. 'Ik hoorde dat in Bladkaal jullie rivieren dichtvriezen. Dat zal een moeilijke tijd worden.' Zei hij op sarcastische, irriterende toon. De kater bleef vlak voor Lionclaw staan. 'Als je het niet erg vind, ik kom even wat van jullie vis halen voor het verdwijnt.' Zijn kop kwam irriterend dichtbij de zijne, en Lion kom zijn adem op zijn snuit voelen. Nog steeds zat hij zo, en gaf geen kick. 'Dat kan ik helaas niet toestaan.' Klonk Lions zware stem. De kater leek hem te negeren, en liep gewoon door richting de rivier. Een duistere grimas verscheen op zijn gezicht, toen de ShadowClanner naar de waterval toe rende. De ShadowClan kater zat daar, en Lionclaw greep zijn kans. Hij nam een aanloop, en sprong op de kater af. Samen vielen ze de diepte in, verpletterd door honderde waterdruppels. Terwijl ze vielen haalde de kater uit naar hem. Hij raakte Lion in z'n linker oog. Lion krijste, en trapte met zijn achtepoten de kater van hem af. De kater zette zijn tanden in Lions poot, waardoor hij mee getrokken werd. Lion begon wild te trappen, en raakte zo het oog van de kater, die losliet en verder de diepte in stortte. Lion zocht een uitweg tussen zijn paniek door. Hij greep een uitstekende rotspunt vast, en trok zich omhoog. Hij hijgde, en was uitegput van dit gevecht. Het water kletterde op zijn lichaam, en hij zakte door zijn poten. Hij sloot zijn ogen, en was even buiten westen..

The tone of libido dyed in darkness; an infinite passion without stop
Illusions, the understanding of everything; I am no longer a person
Doing depravities in defiance of God, this is the night of madness I wished for

{OPEN}

M I D N I G H T P A W

In een draf pasje verliet ze de apprentice den. Het was heerlijk weer. Een frisse wind maar toch scheen de warme zon. Haar vacht ving de zon goed op. Ze had een donkere kleur maar ook een lichte kleur op haar vacht. "Het ultieme weer om een wandeling te maken" Zei ze tegen zichzelf, en besloot al gauw naar de grenslijnen te gaan. Ze vertraagde haar pas en verzette het in lopen.

Na een lange wandeling kwam ze eindelijk bij de Grenslijnen, maar iets schrok haar af. Ze zag Lionclaw, maar ze wist niet of hij sliep of bewusteloos lag. Ze rende snel naar hem toe en keek naar hem. Hij ademde, maar zijn oog zag er niet goed uit. Hij was dus bewusteloos. Wat moest ze doen ? Het oog schoonmaken of hulp zoeken ? "HELP ! HELP !" Riep ze luid.

_{Een gestreepte kater met groen/grijze ogen stapte rustig het kamp uit. Niet te snel, niet te langzaam. Zijn ogen stonden neutraal en zijn passen waren zelfverzekerd, maar niet zozeer trots. Een deel van zijn taken had hij al volbracht en hij had nog genoeg tijd over voor de rest. Eerst even een pauze, een rustgevend moment. En waar was het rustiger dan bij de rivier? Bij de rivier zwommen de vissen in kleine, nietsvermoedende rondjes. Je zou kunnen zeggen dat Eternalthought een beetje jaloers op ze was. Ze hadden geen zorgen en als ze die hadden zouden ze er niet lang mee hoeven te leven. Maar aan de andere kant.. Ze zouden nooit weten hoe het is om familie te hebben, of vrienden. Vissen hadden gewoon een simpeler leven.

Inmiddels had de kater de rivier bereikt. Met zijn lange staart over zijn voorpoten geslagen ging hij zitten en tuurde hij met zijn groengrijze, lichtelijk scheel staande ogen het water in. De rivier was wilder dan normaal, wat ook zijn rustige gevoel wat wegnam. De kolkende dieptes zagen er angstaanjagend uit en de zilverkleurige vissen leken weg te zijn. Eternalthought staarde naar zijn spiegelbeeld die maar bleef draaien en bewegen tot hij een geluid hoorde. "HELP!" schreeuwde een jonge, vrouwelijke stem. Eternal sprong op en keek om zich heen. Het was inmiddels gaan regenen, waardoor zijn zicht minder was. Een afstandje van hem vandaan zag hij een schim zitten. Vlug rende hij er heen. Op een rotsblok lag een zwart-witte kater, een apprentice zat er naast. Voorzichtig duwde Eternalthought de apprentice weg. Hij besnuffelde de vacht van de kater en merkte dat het Lionclaw was. Hij was kleiner doordat zijn vacht tegen hem aangeplakt zat, maar het was hem toch echt. Rustig porde Eternalthought met zijn neus in de vacht van Lionclaw. Rustig ging hij zitten en wachtte op een reactie.

єνєяу∂αу ιт ωιℓℓ яαιη}

Geen zin om van account te wisselen :'3