Silence will fall when the question is asked~!

Softsnow had er al een tijd lang over lopen piekeren. Hij wist wat hem te doen stond, maar toch beef er ergens iets aan hem knagen. Hij wist niet wat, maar wel dat het er was. Sjeez, hij werd gek van zichzelf. Kon niet eens meer logisch nadenken. Met een zucht liet de langharige kater zich naast het kleine meer neervallen. Zijn voorpoten hingen in het water, het was rustig bij het meer momenteel. De meeste katten waren ergens anders aan het jagen waarschijnlijk. Het deerde hem niet zo heel veel, hij vond het heerlijk om alleen te zijn.
Hij wist dat er achter zijn rug om werd gepraat over hem, hij gedroeg zich anders dan normaal. Laatst had hij zelfs een kat staan afsnauwen! Iets wat totaal niet bij hem hoorde. Softsnow was over het algemeen een rustige, zachtaardige kater die probeerde te helpen. Nu deed hij anders en dat was opgevallen bij zijn clanmaten.
De langharige kater zuchtte zachtjes en drukte zijn gezicht in zijn lange, pluizige vacht. Hij herinnerde zich nog goed wat hij had gedaan, toen hij in alle vroegte was opgestaan. "Meet me at the lake," dat had hij in het oor van Twilightsparkle gefluisterd, vlak voordat hij weg was gegaan. Daarna had hij nog een muis gevangen, die begraven en achter een konijn aan gegaan. Deze lag nu aan zijn zijde, terwijl hij wachtte op de witte poes waarmee hij had afgsproken.

Hij keek op toen hij geritsel achter zich hoorde. Hij ging overeind zitten en hielt zijn kop iets schuin. "Twilight?" vroeg hij zachtjes, twijfelend. Hij twijfelde te veel, twijfelde over alles wat hij deed. Maar nu... nu wist hij het helemaal niet meer.

Silence will fall, when the question is asked

[&Twilightsparkle]

De stilte om hem heen dreef hem gek. Hij kon er niet tegen dat het zo stil om hem heen was. Een huivering liep over z'n rug heen, terwijl hij om zich heen keek, half hopend dat Twilightsparkle snel was gekomen. Hij wist niet zeker of ze hem überhaupt had gehoord en was daardoor nog banger dat ze niet zou komen. Een zenuwachtige kriebel vormde zich in zijn maag terwijl hij voor zich uit staarde. Ondertussen probeerde hij aan zo veel mogelijk andere dingen te denken, gewoon om de stilte te kunnen doorbreken. Eigenlijk was het gewoon net zo iets als dat Twilight met de duisternis had. Angst, angst voor het onbekende. Bij hem was het de stilte, bij Twilight de duisternis. Zou dat hun lot verbinden? Hij wist het niet zeker, maar hij moest en zou het haar ditmaal wel gaan vertellen.
Zijn hart maakte een sprongetje toen hij de witte poes zag aanlopen, al leek ze niet heel erg gelukkig tet zijn. Ze nestelde zichzelf al snel tegen hem aan en hij snorde zachtjes van geluk. "Het spij me dat ik nu pas op kom dagen, ik stond er gewoon even niet bij stil..." Eventjes wist Softsnow niet wat hij moest zeggen. Was hij zo onbelangrijk voor haar? Zou het echt een afknapper worden als hij haar de waarheid zou zeggen? Damn, nu was hij echt bang voor haar reactie. "Het maakt niet uit, ik ben al lang blij dat je er bent," miauwde hij zachtjes, hopend dat zijn stem niet aan het trillen was. God, wat was hij toch een mietje op dit gebied.

Trillend van angst, dat de duisternis haar elk moment kon halen, vouwde ze haar poten over elkaar heen en legde haar kopje erop. 'Het maakt niet uit, ik ben al lang blij dat je er bent,' Was het antwoord van haar maatje Soft. Ze was zo blij dat ze tenminste één iemand had waaraan ze alles kwijt kon. Soft was haar enige vriend. Hij had haar gered van de hond, en van verstikking. Hij was bij haar gebleven al die tijd. Uiteindelijk had de kater Raintail hen gered. Ze wist het nog als de dag van gisteren. 'Soft, we moeten Raintail nog bedanken voor het redden van onze levens...' Fluisterde ze. 'Dankzij hem zitten we hier nu nog. Zonder hem was jij waarschijnlijk doodgevroren, en ik gestikt.' Ze hen bijde erg dankbaar, maar ondanks Softsnow niet de enige was die haar had gered, had ze toch lichtelijke gevoelens voor hem gekregen. Zelf wist ze het nog niet helemaal zeker. 'Soft,' Fluisterde ze zacht. Maar verder kwam ze niet. Bang dat Soft zou vragen wat er was, maakte ze de zin snel af. 'Ehm,' Haar oren maakte wat zenuwachtige trekjes. 'Tja,' Komop Twilight! Klonk het in haar hoofd. 'Nee! Ik kan het niet!' Fluisterde ze binnendsmonds naar de stem in haar hoofd. 'Ehm, ik vroeg me gewoon af of jij vanochtend al gegeten hebt..' Ze begon met lange streken haar voorpoten te wassen, om te schaamte te verbergen. 'Ja, dat was het enige wat ik wou vragen...' Fluisterde ze er nog zachtjes bij

-Meeh, flutje :c-.

'Soft, we moeten Raintail nog bedanken voor het redden van onze levens...' Dat was misschien wel het beste ja. Hij knikte eventjes en zijn oren bewogen zenuwachtig heen en weer. Damn, hij kon hier niet tegen. Het was windstil op de plek waar ze zaten, waardoor er een irritante stilte om hen heen ging. En stilte was juist datgene waar hij niet tegen kon. Een huivering ging over zijn rug heen en eventjes richtte hij zijn blik naar de grond. Hij werd hier gek van, maar kon er niet onderuit. 'Dankzij hem zitten we hier nu nog. Zonder hem was jij waarschijnlijk doodgevroren, en ik gestikt.' Hij glimlachte eventjes. Dat klopte. Raintail had hen gered toen ze beide gevangen zaten in een grot, toen Soft zelf een steen op zijn kop had gekregen. Daarna waren eigenlijk ook de problemen met de stilte komen opdagen...
Hij keek op toen hij de stem van de witte kattin weer hoorde. 'Soft,' Softsnow humde als teken dat hij luister en keek haar met enige nieuwsgierigheid in. 'Ehm, ik vroeg me gewoon af of jij vanochtend al gegeten hebt..' Al...right. Dat klonk wel heel erg vreemd, maar goed. Hij kon er moeilijk over gaan lopen klagen. De stevig gebouwde kater schraapte zijn keel en antwoorden met een simpele "Ja, ik heb al gegeten,". Meer wist hij zo snel niet te zeggen en aangezien er geen vragen meer werden gesteld, hoefde hij ook nergens op te antwoorden.
Softsnow dacht eventjes na, keek over Twilight heen en zuchtte zachtjes. "Twilight..." begon hij langzaam, zoekend naar de woorden die hij nu het beste kon gebruiken.

Twilights heldere ogen stonden gericht over het water dat door de wind, in kleine golfjes tegen de oever botste. De vroege ochtend bries was al aardig koud. Voorzichtig nestelde ze zich iets meer tegen Softsnow aan. Het voelde wel iets beter. 'Ja, ik heb al gegeten,' Was Snows antwoord op haar vraag. Ergens was het wel te zien dat hij deze vraag niet verwachtte. Twilight snapte dat wel. Het was ook zo'n domme actie. Ze kon haarzelf wel voor haar kop slaan. 'Oké,' Was het enige wat ze zei. Met het woord ''Oké'' kun je moeilijk jezelf voor schut zetten, right? Nouja, wat haar betreft zal zelfs dat haar nog wel eens overkomen. Met haar wist je het nooit. Ze staarde naar het water, naar haar spiegelbeeld. Een spierwitte poes, met naast haar een grijs, bruine langharige kater. Ze zuchtte. Waarschijnlijk zal het toch nooit iets worden tussen hen. Hij zal vast een mooiere, betere poes vinden dan haar. De gedachtte alleen al maakte haar bijna aan het huilen.
Diep, erg diep in gedachten verzonken, klonk er een stem. 'Twilight...' Ze schrok zich rot, en sprong op. Haar hart ging als een wilde tekeer, en haar ademhaling versnelde. Al snel besefte ze dat het Softsnow maar was. Niets om bang voor te zijn dus. 'J..ja?' Stotterde ze.