Yes, I'm stuck!

Een kleine grijns gleed over Graystripe's grijze gelaat, maar verdween direct als sneeuw voor de zon. Al de hele dag wisselde zijn gevoelens, en voelde 'ie zich niet echt lekker. De eerste keer stak hij het op het weer, en dat zijn lichaam zich nog moest aan passen. Maar nu kreeg hij wel degelijk erge en hardere krampen. Een onhoorbare zucht rolde over zijn lippen toen twee jonge apprentice's zich een weg door de Kamp ingang baande. Die kwamen waarschijnlijk net terug van jacht, of een patrouille. In dit geval jacht dus. Zijn blik volgde geïnteresseerd de twee katten, en stopte bij de prooistapel, wat hem dus aan z'n honger deed herinneren. Wacht eens.. Hij had vandaag nog niet gegeten! En aangezien de zon al spontaan boven aan de hemel brandde, was het dus een doodgewone zaak dat z'n maag tekeer ging. Met een vage uitdrukking wandelde de kater naar de stapel met prooi toe, en snuffelde met zijn neus wat rond. Hij viste er een goed gevulde woelmuis uit en smokkelde die mee naar de plek waar hij zo vaak at. Zijn poten gehurkt onder hem, en zijn staart wollig dat 'ie was, rond zijn poten gekruld. Het vlees proefde zelfs niet draderig, het had een malse smaak, wat hem dus deugd deed. Graystripe had eerder koel en harde prooi verwacht, zeker in dit soort weer. Tja, hij kon beter niet zagen, zekerst nu niet.

Vlak toen hij gedaan had met eten begroef de langharige grijze kater de resten van het karkas, en strompelde dan naar kamp uitgang. Zou hij maar weer eens er op uit gaan? Zijn blik rolde even over de open plek, maar ving niks op wat de warrior eventueel kon uitvoeren. Zuchtend sloeg hij zijn staart tegen de grond en draafde door. Maar, bleef haken met zijn dikke pels aan een van de doornstruiken. `Damn!´ Vloekte hij tegen zichzelf. Worstelend en kronkelend, maar helaas bewoog hij zich steeds dieper de struiken in. Het was niet de moeite om hulp te gaan vragen aan iemand die toevallig zou voor bij wandelen, hij zette zichzelf dan alleen voor schut, niet dan? Graystripe vouwde zijn oren dreigend naar achter, tegenover de stekelige varens en kauwde op de stengel van de plant. Niet door dat er een andere ThunderClan kattin naar hem keek.

{+ROSESCENT}

Haar sierlijke passen vormden telkens weer een prachtige beweging van de licht gekleurde poes. Eigendunk, dat was iets wat totaal niet bij haar paste. Rose liet haar reukvermogen de vrije hand gaan, en dat bracht haar bij iets heel interessants. Een grote langharige kater zat vast in een paar doornstruiken, hij had diep oranje ogen. Het lukte hem wel redelijk om eruit te komen, Rose wist wel dat katers niet graag hulp verwachtte van poesen, en daarom hield ze zich schuil in een paar struiken. De zonnestralen doorboorde het nu nog groene bladerdak bovenaan de bomen. De groene blaadjes hielden zich nog sterk aan de takken vast terwijl de oranje bladeren moeite deden om vast te houden. Rosescent liet haar lichtbruine blik even naar de boomtoppen staren tot ze de kater weer in de gaten kreeg.

Rosescent was voorzichtig tevoorschijn gekomen uit de donker gekleurde struiken. 'Stoor ik?' Klonk haar zachte stem. Ze liep iets dichterbij en ging zitten. Ze bekeek de kater en zag dat er ergens in zijn vacht een doorn haakte, op wel meerdere plaatsen. Voorzichtig kwam Rose weer omhoog. De oranje herfst zon scheen in haar gezicht terwijl ze verder liep. Ze zette haar tanden in een tak en trok voorzichtig de doorn weg, hopelijk had de kater nu veel minder pijn om eruit te komen. 'Sorry.' Klonk haar stem zacht terwijl ze nog een doorn los trok. Toen ze bijna alle doorns los had getrokken liep ze langzaam achterwaarts achteruit en ging op een afstandje zitten. Hopelijk kreeg ze nu geen aanval van de grijze kater. Met hem wilde ze dus écht geen ruzie.

Een zwakke grijns sierde zijn grijze gelaat voor een paar seconden. Hij vond het inderdaad aardig van de poes dat ze hielp, maar aan de andere kant stelde hij zich wel deels aan. `Eh, nee. Je stoort niet.´ Zij hij met een kleine charmante ondertoon. Hij wou nu zekerst niet on-dankbaar zijn. Dus wat complimentjes kreeg Graystripe er wel vanaf. De lichtgrijze kattin trok zo goed als alle pijn doeners weg en nam dan wat afstand van hem, wat hij dus ook zeer waardeerde. Haar verlegenheid mocht 'ie wel. `Het is goed hé! Bedankt in ieder geval.´ Mauwde de langharige grijze kater met lichtelijke pret in zijn ambere ogen te herkennen. Hij tilde zijn voorpoot op en ging er snel over met zijn ruwe tong, en rolde dan met die poot over zijn voorhoofd.

`Ik ben Graystripe.´ Begroette Graystripe de andere kat met een scheve grijns. Uit gewoonte zeiden katten hun naam dan terug, hopelijk kende de ThunderClan kattin die ook, anders zette 'ie zichzelf nog meer voor schut. Hij krulde zijn staart rond zijn voorpoten en snoof de frisse lucht rustig op. De geurmarkering was een gemengde combinatie van allerlei prooigeuren, en dan nog natuurlijk die van de ThunderClan. Zijn blik gleed weer over het kamp maar vond weer maals geen doel. `Ben je net gaan jagen?´ Zijn toon een klein beetje nieuwsgierig, maar het was eerder een ontvlucht om de dodelijke stilte wat te dempen. `Anders kon je meegaan op jacht patrouille.´

Rose hield haar blik op de langharig grijze kater gericht. Hij had zich uit de struik weten te wringen. `Het is goed hé! Bedankt in ieder geval.´ Bedankte de kater haar. Rose' ogen verraadde haar plezier met de kater. Ze krulde haar staart over haar poten en luisterde naar wat de kat nog meer te zeggen had. `Ik ben Graystripe.´ Stelde Graystripe zich voor. Rosescent knikte en stelde zichzelf ook meteen voor. 'Ik heet Rosescent, maar je kunt me ook gewoon Rose noemen.' Haar gehele naam gaf haar geen fijn gevoel, ze was niet zo met zichzelf bezig. En welke kat heette er nou rozengeur? Rose legde de gedachten stil en richtte zich weer op het gesprek met Graystripe. Zijn naam klopte wel, hij had veel grijs in zijn vacht en hij was lichtelijk cypers. `Ben je net gaan jagen?´ Vroeg hij. Rosescent schudde haar hoofd, het was niet al te vroeg, maar eigenlijk was ze net op pad voor de jacht gegaan toen ze Graystripe vast zag zitten in de doornstruik. `Anders kon je meegaan op jacht patrouille.´ Vervolgde de grijze kater. Rose keek hem aan, zijn oranje ogen waren apart, niet alle katten hadden zulke oranje ogen. 'Ik zou dolgraag meegaan op een jacht patrouille.' Antwoordde ze op zijn uitnodiging, wie was zij nou om zoiets te negeren? Jagen, dat was iets waar ze bijna altijd zin in had.

De zon was al wat hoger gaan staan. 'Zullen we gaan? Misschien kunnen we wel wat vinden in de buurt van het loofbos, bladval nadert en de dieren kunnen nu hun voedsel vinden tussen de gevallen bladeren.' Dit had ze als eerste geleerd met haar training, zij werd Apprentice ergens in bladval, ze had veel insecten gevonden onder de bladeren en daar kwamen veel vogels en muizen op af. Ze wist niet of Graystripe dat ook al wist, waarschijnlijk wel. Maar ook al wist hij het al, ze zouden er wel prooi kunnen vinden. Loofbossen zaten meestal altijd vol prooi, behalve in bladkaal. Rose keek even omhoog, de zon scheen in haar gezicht. Haar zandkleurige vacht lichtte altijd op in de zon, haar vader zij dan altijd dat ze er prachtig uitzag. Rose moest daar altijd van lachen, ze mocht dan wel mooi zijn volgens haar vader, maar dat gaf geen voordelen.

Toen de poes toegaf dat ze er wel zin in had nam een flauw lachje zijn snoet over. 'Allright!' Mauwde hij rustig en gaf zijn borstkas snel nog een lik, voordat ze zouden vertrekken. Hij spitste zijn oren en luisterde rustig naar wat ze te zeggen had. Een groot deel klopte wel, dus vond Graystripe het een schitterend idee om daar te gaan jagen. 'Okee. Aan u de eer om te patrouille te leiden!' Zei hij en schonk haar een speels knipoogje. Rosescent was een knappe, en getalenteerde poes. Misschien had ze dat besef niet zelf, maar er waren genoeg katten die dat wel van haar wisten, zoals Graystripe. Hij nam plaats achter de zand/grijs kleurige kattin en snoof hier en daar de lucht op. De geur van prooi was nog redelijk ver weg, ook omdat het loofbos niet een van de dichts bijzijnde territoria's was. Zijn ambere ogen tintelde even opgewonden bij het zien van een woelmuis. Blijkbaar zaten hier dus wel prooi dieren, maar had hij er gewoon over gezien. Met een snelle wink van zijn staart waarschuwde 'ie Rosescent dat ze stil moest zijn, en dus hoopte de langharige grijze kater hard dat ze het had gezien.
Met snelle geruisloze passen schoof hij dichter naar de muis toe. Zijn blik strak op het fragiele diertje gemikt, en zijn oren zijwaarts. Het duurde niet meer lang of Graystripe zou in de perfecte positie staan. Het zou een vreselijke vernedering zijn als hij het dier zou moeten missen wanneer Rosescent hem vergezelde. Nu! Met een slanke, snelle sprong vloog de kater op de woelmuis en beet het vliegensvlug dood, of dat dacht 'ie toch. Hij hapte eerder in het zand dan in het sappige vlees van de muis. Blijkbaar het het diertje hem al opgemerkt en er vandoor gegaan. Mokkig keek hij het prooi dier achterna en keerde zich terug om naar Rosescent. 'Niks gebeurd. Forget that moment.' Zei hij warm met een kleine lachende ondertoon te herkennen in zijn stem.

Graystripe was het eens met haar idee, dus dan konden ze op jacht gaan. 'Okee. Aan u de eer om te patrouille te leiden!' De langharig grijze kater gaf haar een vriendschappelijke knipoog. Rose versierde haar gezicht met een glimlach. Ze sloop/wandelde vooruit, ze zouden maar eens beginnen voordat een of andere Queen met kittens de prooi had verjaagd. Al snel dook Rose ineen, Graystripe had haar een seintje gegeven om stil te blijven zitten. De poes bleef dus ook stil op haar plaats. Pas na een tijdje, toen Graystripe het dier bijna te pakken had, zag Rose de muis ook zitten. Muizen, die waren altijd welkom. Helaas miste de kater het dier, hoe mooi zijn sprong ook was. 'Niks gebeurd. Forget that moment.' Miauwde hij toen hij was omgedraaid. 'Nou, het had erger gekund,' Begon Rose. Ze grijnsde, maar maakte het niet af. In plaats daarvan sloop ze vooruit. Ze keek even over haar schouder. 'Dacht je nou echt dat ik voorbeelden ging opnoemen?' Grijnsde ze. Ze keek weer vooruit en bewoog haar oren, het teken dat ze iets hoorde. Ze tikte drie keer met haar staart tegen de grond en maakte een lenige sprong, ze kwam terecht op een open plaats. Ze keek even onder haar klauw en voelde dat het dier nog leefde, snel kwamen haar nagels nog even uit de huls, in de vogel. 'Hebbes.' Murmelde ze tevreden. Ze pakte de koolmees op en trippelde naar Graystripe, voor hem liet ze hem vallen. 'En die heb jij gevangen.' Ze gaf hem een knipoog en trippelde wat vooruit. Het maakte haar niks uit wie de prooi had gevangen, als het maar bij het kamp terecht kwam.

Graystripe grijnsde lichtjes en draaide zich weer om zodat 'ie nog één laatste keer naar de plek kon zien waar hij net de grote blunder had gemaakt. 'Ik ga niet met andermans eer lopen. Jij hebt 'm gevangen.' Mauwde de grijze kater rustig terug. En het was nog eens waar ook. Rosescent had die vogel te pakken gekregen, niet hij. Het zou natuurlijk wel een aantrekkelijk idee zijn geweest, maar Graystripe was niet zo. Alhoewel 'ie af en toe zijn zotte momenten had, ging dat er toch wel nét over. Zijn ambere blik volgde de licht getinte poes en porde hem om vooruit te lopen, toen plots een kleine herinnering hem te binnen schoot. 'Damn. Euh Rosescent.' Hij slikte de brok door en dacht weer terug aan het moment dat hij tegen Mistblow had gezegd dat 'ie mee in het kamp zou helpen. 'Ik had eigenlijk iemand beloofd mee te helpen in het kamp. Eeh..' Zijn stem klonk een beetje hees, maar wel geloofwaardig. Hij meende het dan ook, waarom zou 'ie liegen tegen haar? 'Als je wilt mag je mee helpen?' De grijze kater bedoelde het als een verzoekje om hun on afgemaakte jacht te voltooien, alleen dan in het kamp. Hij liet zijn staart rustig over het zand glijden terwijl hij de Warrior aankeek. Ze zou het toch wel begrijpen zeker? En het raarste van al, zou ze wel terug mee willen gaan? Aangezien het nogal onbeschoft van hem was de jacht zomaar stop te zetten. Tja, iedereen vergat wel iets zeker? En het was nou gewoon een karakter trekje van Graystripe dat 'ie heel gauw onbelangrijke dingen vergat. Zijn oren vouwde zich rustig naar voren toen hij bleef wachten op Rosescent's reactie. 'Natuurlijk kunnen we de volgende keer nog eens gaan jagen hé!' Miauwde Graystripe op een vrolijke toon, in de hoop dat het haar zou opvrolijken voor als ze slecht gezind was geworden. Hij had nog wel van die hatelijke trekjes, maar die kwamen StarClan dank niet zo vaak voor als deze. Terwijl 'ie met zijn tong over zijn borstkas gleed, hield één oog de poes nog steeds in de gaten.

Graystripe nam de vogel niet aan, net wat Rose dacht. Graystripe leek haar ook gewoon een eerlijke kat. Rose lachte naar hem, hij was ook gewoon zo lief. 'Damn. Euh Rosescent.' Zei hij opeens. Rose keek hem vragend aan, ze stapte wat dichterbij. 'Ik had eigenlijk iemand beloofd mee te helpen in het kamp. Eeh..' Stotterde de kater. Rose knikte en keek hem met een zachte blik aan. 'Als het moet, dan moet het.' Ze glimlachte. 'Als je wilt mag je mee helpen?' Vroeg Graystripe. Rose snorde. 'Maar natuurlijk wil ik meehelpen.' Miauwde ze vrolijk. Ze keek even omhoog, de zon scheen nog steeds en hopelijk bleef dat ook nog wel een tijdje zo. Rose snorde weer, Graystripe was een goede vriend. 'Natuurlijk kunnen we de volgende keer nog eens gaan jagen hé!' De poes porde hem vriendschappelijk. 'Voor jagen hebben we altijd nog de tijd.' Miauwde ze. Ze gaf de kater een lik over zijn schouder en stond op. 'Zullen we dan maar gaan?' Ze bleef nog even staan om op de reactie van de grijze kater te wachten. Misschien wilde hij nog helemaal niet gaan, wat natuurlijk wel raar zou zijn. Rose zou zich haasten als ze te laat was en niet gewoon zomaar op je dooie gemak blijven kletsen.

Kort x;

Hij liet zijn ambere blik even rusten op enkele varen struiken en vouwde zijn oren richting Rosescent. Het was niet de bedoeling geweest om haar te kwetsen, en gelukkig nam ze het zo ook niet op. Met een kleine lach op zijn gelaat geschreven knikte hij naar haar bij de vraag of ze zouden doorgaan, en trippelde het kamp in. Af en toe wierp de grijze kater een blik naar achter om te zien of de zilver/grijze poes nog volgde, en liet zijn staart van links naar rechts slagen. De elders verzorgen, dat waren Apprentice taken dus hield hij zich daar het liefste buiten. Prooi, tja dan zouden ze toch gaan jagen en wat konden ze eigenlijk nog doen? Damn, het was gewoon zo lang geleden voor de kater dat hij niet meer wist wat te doen. Een zachte zucht rolde over zijn lippen terwijl hij koortsig naar antwoorden zocht. 'Weet jij wat we eventueel zouden kunnen doen?' Vroeg hij snel en draaide zich om zodat 'ie Rosescent kon aankijken. Eigenlijk had hij d'r nog niet fatsoenlijk bedankt, maar hij zou wel wachten tot het gepaste moment daarvoor.

-- Sorry kort >< --

Ze volgde Graystripe met lichte passen over de grond. Vrolijk neuriede ze, hopend dat Graystripe het niet erg vond. Rose wist nog wel dat zijn broer een hekel aan haar had vanwege haar gedrag, ze wist dat het sarcasme was geweest. 'Weet jij wat we eventueel zouden kunnen doen?' Vroeg Graystripe, eenmaal in het kamp. Haar blik rustte even op de Nursery, maar dat zou Graystripe niet echt interesseren. Ze keek verder om zich heen. 'Ik vrees dat er niet zo veel is te doen...' Ze keek verder om zich heen, er was echt niks te doen. Een lach kwam op haar gelaat, ze zouden kunnen gaan eten. Rose moest toegeven dat ze best honger had, maar het kon nog wel even wachten. Ze liet haar achterwerk zakken en begon zichzelf te wassen. Ze keek de kater af en toe aan, waar zou hij aan denken?

Ze was klaar met wassen. 'Misschien kunnen we een snelle lunch doen?' Vroeg ze uiteindelijk toch. Haar maag rammelde, beschaamd weerde ze haar blik af. Ze groef haar poten langzaam in de aarde en legde haar staart er overheen.