My beauteful life [Birdsong- Mockingpaw-Lionpath-Graystripe]

Lionblaze voelde de eerste dauwdruppels op zijn poten. Hij kon niet slapen, dus hij is er snel vandoor gegaan. Hij wou een wandelingje maken 's morgens, en wat prooi meenemen naar de clan ook. Hij had niet al te veel vrienden, maar dat zou wel in orde komen. Daar was hij zeken van. Hij liep terwijl hij niet wist naar waar dat hij liep. Dat maakte hem ook niet veel uit. Hij vond het prettig om zo rond te wandeelen, terwijl hij hoorde hoe het bos wakker werd. De laatste StarClan krijgers waren nog in de hemen te zien, en hij werd duizelig bij het gedachte hoe lang ze over de katten waakten.

Een voor een opende de grijze kater zijn ambere ogen. De koude die zijn vacht meteen omarmde liet nog maar eens duidelijk zien dat het warme zonnetje dadelijk zou minderen. Graystripe vond eerlijk gezegd de winter even leuk als de zomer. Hij had niet echt zo'n lievelings seizoen. Maar voor de langharige grijze kater was het vries weer gewoon handiger aangezien 'ie een dikke pels had, wat dus het tegenovergestelde was in de zomer. Met een slaapdronken blik in zijn ogen bekeek Graystripe de warriors die nog vredig aan het slapen waren. Zo leek het of al die massa problemen nooit waren gebeurd. De muffe slaap geur jaagde blijkbaar alle slechte gedachten weg.. Het gevecht met de BloodClan, het verraad van Darkfire. Het kwam allemaal zo plots, en vloog dan weer als een razende voorbij. Hij schudde zijn kop lichtjes, en draaide zijn hoofd om om zo naar de uitgang van het hol te kunnen staren. Een zwakke dauw zweefde boven de grond. Tja, niet voor niks bladval. Een bijna onhoorbare zucht verliet zijn mond en stierf weg in het geluid van slapende katten. Het zou waarschijnlijk slimmer zijn om zijn tijd te verdoen buiten het kamp, zoals jagen, patrouilleren, in plaats van hier te zitten dromen. De banden binnen de Clan begonnen beetje bij beetje te helen. Wolfwhisper, Strawberry ook een beetje. En nog een klein aantal katten deden een stuk aardiger tegen 'm. Behalve Fireheart en Shadowrose. Dara had de grijze kat niks meer van gehoord. Fireheart zou het waarschijnlijk druk hebben met zijn taak als Deputy, maar Shadowrose dan? Zij kon tenminste nog even goedendag komen zeggen.. Het lag gewoon aan hem zelf. Hij beet op zijn lip en hield zichzelf voor om daar nooit meer over te starten, het gaf hem alleen maar een akelig gevoel, en loste geen bal op. Lichtelijk wakker geworden draafde hij naar buiten en hield eventjes halt bij de kamp uitgang. De frisse, verse geuren, die zijn neus vulden voelde heerlijk aan. Vooral de verse prooigeur die zijn maag liet knorren. Zijn oranje ogen gleden even over de prooistapel, maar wendde vervolgens weer af naar het bos dat voor hem bevond. Nog één laatste blik wierp hij voor dat 'ie door wandelde en het bos hem opslokte.
Zijn dikke grijze pluis staart zwiepte van de ene kant, weer naar de andere kant. Het liet een zwakke wind achter, en af en toe raakte 'ie per ongeluk wat groens. Tot nu toe was er nog geen enkel prooi dier dat zich had laten zien. Waarschijnlijk omdat het nog vroeg in de ochtend was. En gegarandeerd dat in de aankomende seizoenen minder prooi te vinden zou zijn. Dat was nou eenmaal zo.. Een licht rood figuur blokkeerde zijn weg, het wekte zowat Graystripe's nieuwsgierigheid. Wie weet, zou deze kat ook nog aardig doen. Hij was al zeker van de ThunderClan, dat kon 'ie reuken aan zijn markeringsgeur. `Hey, Graystripe. Wat is jou naam?´ Vroeg 'ie met een scheve grijns geplakt op zijn gelaat.

Lionblaze trippelde gewoon rond. Hij vond het zo vervelend dat hij altijd zenuwachtig was. Hij was gewoon zo. Had hij daarom geen vrienden? Er waren wel een paar katten die hij aardig vond... Zoals Grastripe bijvoorbeeld. Hij zou echt op de plaats van die pluizige kater willen zijn. Hij had zo'n leuke karakter... Hij dacht en dacht na terwijl de bos al bijna volledig wakker werd. Hij luisterde naar de vogels en vergat alles wat de thunterclan was overgekomen. Hij wou zo eeuwig blijven... Geen zorgen... Maar jammer genoeg kon dat niet. Of gelukkig kon dat niet. Wie weet... Na een tijdje rook hij een kattengeur. Zijn clan was het, dat zeker. Hij keek even door de struiken en hij zag de pluizige vacht van graystripe. Maar Graystripe zag hem eerst. Hij trippelde naar hem toe en natuurlijk werd Lionblaze verschrikkelijk zenuwachtig. Hij moest wel iets zeggen, dus hij zei maar wat: "Hey Graystripe! Wat is je naam?", toen besefte hij pas wat voor een domme vraag hij had gesteld. Hij liet zijn kop hangen. "Sorry, ik bedoelde hoe gaat het...", hij zuchtte en haatte zichzelf.