Did you say something? : Honeypaw :

Zijn haren rezen overeind toen hij zijn klauwen in ruw vlees boorde. Een helse kreet klonk voor hem en het lichaam voor de witte kater begon te spartelen. Een valse lach klonk vanuit de schaduw van het donkere woud achter hem. Dit wilde hij helemaal niet! Al gauw verliet de sparteling het lichaam van de kat voor hem. Hij was dood, Frostpaw had een kat vermoord. Maar hij had het niet expres gedaan, jawel, dat had hij wel! 'Goed gedaan,'. De duistere stem klonk nu achter hem. 'Je hebt mijn bevelen goed opgevolgd.'. Frostpaw voelde twee nagels zijn nek doorsnijden. 'Nee!'

Met wijd opengesperde ogen kwam de witte kater overeind, zijn borst hevig heen en weer gaande. Hijgend krabbelde hij overeind, wat was dat nou weer? Onhandig bewoog Frostpaw zich naar de opening in de Apprentices Den. Hij viel halverwege neer, zijn poot, wat was hij toch weer dom! 'Kop op, Frostpaw. Gewoon vergeten.' probeerde hij bij zichzelf. De witte kater schudde zijn haren uit en krabbelde weer overeind. Met een poot half in de lucht geheven liep hij verder, zijn humeur iets beter. Zijn blik gleed meteen naar de prooistapel, honger had hij niet. Het was al bijna middag, dus zou hij er maar op uit gaan. Hij had al dagen het gevoel dat hij nutteloos was, zijn poot deed nog steeds hartstikke zeer. Misschien zou hij eerst naar Dapplepaw moeten gaan, meteen sneed hij zijn weg af richting de Medicine Den. Tot zijn verbazing was er niemand. Misschien later, Dapplepaw zou hem waarschijnlijk niet meer verwachten in de Medicine Den met zijn poot. Het was immers al heel lang geleden sinds zijn verwonding. Schouderophalend draaide Frostpaw zich om en hinkte hij snel naar de kampwand. Hij wrong zich door de opening en proefde de geur van het frisse gras dat in het Wind territorium woedde.

De grens, die had hij al bereikt. Hij markeerde zijn geur op de grens en liep toen verder. Deze grenslijn scheidde het Territoria van WindClan van dat van het Territoria van RiverClan. Hij had niet zo een enorme hekel aan RiverClan, misschien wel respect. Zij konden immers zwemmen en vissen vangen, al had hij veel meer respect voor zijn eigen Clan. Het was meer het respect voor hogere rangen die hij had, aan zijn loyaliteit, kon niemand twijfelen. Terwijl hij hinkte kon hij zelfs een vlinder bijhouden, de meeste katten uit andere Clans waren niet zo snel.

Honeypaw

Langzaam stapte vier witte poten tussen de struiken door. Honeypaw liep in een slome pas langs de rivier, haar oren gespitst. Ze luisterde naar het kabbelen van de rivier en het gefluit van de vogels. Ze had gemerkt had de bladeren dorer werden met de dag wat ging wijzen op Bladval. Ze zuchtte en had zich voorgenomen om extra hard te gaan jagen zodat de Clan goed gevoed zou zijn als Bladkaal er was. Haar wonden prikte niet meer en trokken minder, maar voor alsnog liep ze vrij langzaam omdat ze nog steeds niet helemaal geheeld was. Eigenlijk mocht ze nog niet naar buiten maar zo lang ze maar niet een vijandige kat tegen kwam was alles prima. Ze zou braaf in haar eigen territorium blijven, en meteen weg gaan bij het eerste signaal van gevaar. Toen ze bij het tweebeen oversteek ding was ooit een ‘brug’ werd genoemd bleef ze staan en ging ze zitten aan haar kant. Als je deze brug over ging en dan schuin rechtdoor zou je bij Vierboom aankomen, de heilige plaats waar alle katten één keer per maan als er een volle maan was bij één kwamen om te vergaderen. Honeypaw krulde haar dikke staart om haar voorpoten en knipperde eventjes toen ze iets zag lopen. Het was te wit om Icy te zijn en te klein om een gevaar te vormen. Alhoewel, in deze staat was alles gevaarlijk. Één uithaal van een klauw en ze was er geweest. Misschien moet ik terugkeren .. Cinderpaw is vast bezorgd dat ik zonder hem ben vetrokken Dacht ze steels. Hoewel haar gedachten zeiden dat ze op moest staan bleef ze gewoon zitten en wachtte ze af. Ze schaamde zich een beetje dat ze zo paranoïde en beschermend was geworden tegen alle katten die niet op RiverClan territorium zaten.. het zou vast komen door haar bijna dood ervaring. Ze rilde bij de gedachten en sloot haar blauwe ogen even voor een paar tellen. De gedachte alleen al maakte haar bang. Ze zuchtte en wachtte af. Toen ze haar ogen opende zag ze de kat dichterbij komen. Ze rook dat het een kater was, van WindClan. Zwijgend bleef ze zitten aan haar kant van de brug, wachtend tot hij haar zou passeren of langs haar zou lopen. De WindClan leerling was wel erg ver van zijn territorium af, ze vroeg zich af waarom. Ze besloot maar om meteen haar stem te laten horen, en miauwde in zijn richting ”Verdwaald? WindClan kat?” Riep ze zijn kant op, haar stem neutraal houdend.