The beginning [open]

Er liep een witte kat door de bosjes. Haar prachtige witte vacht scheen in de ochtendzon. Maar haar stralende blauwe ogen keken bedroefd. Ze had niemand. Ze had niet eens een naam. Haar moeder stierf bij haar geboorte, toen de vader er alleen voor stond namen te verzinnen, kregen ze een dassenaanval. Hij doodde haar vader en haar broertjes, zij had zich kunnen redden door in de modder te rollen die haar geur maskeerde. Ze was naamloos. Ze snoof en rook twolegs. Ach, die kunnen geen kwaad' dacht ze. Ineens sloten twee twoleg handen om haar heen. Ze spartelde in het rond als een hulpeloze kitten. Ze zag een bak verf staan, en haar oren en het puntje van haar staart werden erin geduwd. Daarna werden er dingen op haar rug geplakt. Als uitsteeksels. 'Hey, kijk!' Riep een jongens twoleg. 'We noemen haar Lugia, ze lijkt nu op de Pokémon van tv!'. Ze rukte zich los en rende weg. Ze bedacht iets: Lugia was nog niet zon slechte naam. Nu zou ze Lugia heten. Opeens werd haar staart dik toen ze kat rook. Wie was dat?

Oakclaw strompelde vermoeid naar iets dat er niet was. De liefde met Fightsoul was vermoeiend. Ze kon hem maar niet uit haar hoofd zetten. Ze draaide haar oren. Had ze nu duidelijk twolegs horen schreeuwen? Ze trippelde er voorzichtig naartoe. Verschuild zag ze dat een witte poes in de verf werd geduwd. Ze wou wel helpen maar het was al te laat. De witte poes -ze rook naar Rogue- rukte zich los. Als Oakclaw niet zo veel medelijden had gehad had ze nu buikpijn van het lachen. De poes had blauwe oren en uitsteksels op haar rug. Ze hoorde dat de twolegs haar naam schreeuwde: "Luuuugiiaaa" Ze begreep het niet hellemaal maar het was iets van Lugia. Ze fluisterde voorzichtig de naam van de Rogue poes. "Lugia" Ze sprak zo zachtjes dat zelfs een konijn niet zou horen. Toen zag ze de staart van Lugia dik worden. "Verdomme!", fluisterde ze. Met een zucht legde ze haar oren plat en haar haar ging rechtop staan. Woedend gesis klonk uit haar mond. Een diepe grom begon in haar borst. Ze tikte met haar eikebruine klauwen op de grond. Haar strijdkreet galmde over de hele omtrek: "Mrauwgr!" Ze schoot met een dodelijke snelheid op de Rogue af. Ze haalde uit met haar poot en voelde een oor scheuren. Ze liet zich vallen en viel op haar zij op de grond. Zijwaarst kronkelde ze naar de witte zachte buik van Lugia. Ze krabbelde met dodelijke klauwen over Lugia' buik. Lugia' bloed stroomde in haar ogen. Oakclaw krijste en trapt hard zodat Lugia van haar afvloog. Ze liep naar Lugia toe en cirkelde met hoge snelheid rond haar, tot ze er zelf duizelig van werd. Ze sprong op Lugia af en kraste in Lugia' kaak met haar poot.
Met een soepele sprong belande ze op de rug van de Rogue. Ze sloeg haar scherpe klauwen in de brede schouders van de Rogue. Haar mond ging naar de keel van Lugia. Ze zette haar tanden vlak boven het strot. "Doden doe ik niet. Maar pijn doen, ooh reken daar maar op.", miauwde ze giftig. Ze beet door en voelde hoe het bot van de Rogue kraakte. Ze beet nog harder door en vies bloed stroomde in haar mond. Bot kraakte voordurend. Met haar achterpoten klauwde ze steeds weer in de met bloedbesmeurde vacht van Lugia. Ze liet los en sprong van haar af. Ze sprong naar Lugia' kop, maar miste. Ze verslapte opeens en liet een angstig gepiep horen. "Doe me geen pijn.", jammerde ze. Toen ze dacht dat de poes er zo wat in trapte. Sprong ze sissend naar boven. Sloeg haar nagels in de kop en klauwde in Lugia' ogen...

(ik hoop dat ik mocht meedoen XD ik heb dit geschreven: ...; omdat je dan het gevecht verder kunt schrijven. Nu ben jij zowat aan de verliezende kant)

'Jij zegt dat je niet moord. dat doe je wel, lieverd. En waarom zou je haar aanvallen? Jij bent hier niet in je territorium, Clanmormel!' blies een poes naar Oakclaw. Het was witte poes die naar verwarring, boosheid en Bloedclan rook. Oakclaw ging zitten en krulde haar staart rond haar poten. Ze likte haar zilvere vacht zorvuldig. "Ten eerste wie ben jij en waarom bemoei je je niet met je eigen zaken. Ten tweede ik moord niet ik vecht. Je ziet die kat toch nog zitten of niet?! En trouwens ze lokte het zelf uit. Ten derde ik ben trouw en heb een goed hart, en ik ben geen Clanmormel! Ik ben van de Windclan en die zijn tenminste trouw. Dat zou ik niet van jou zeggen BloedClanner!", blies ze naar de witte poes. Ze was totaal uit haar doen. Ze vecht voor haar leven beseft dan dat Lugia zich niet verweerd en word van de Rogue afgesleurd door een stomme poes die denkt dat ze de StarClan is. Ze legde haar oren plat en blies naar haar. Haar lange staart was dik maar haar haren waren niet opgezet. Ze wou niet nog een gevecht. "Ga weg en bemoei je met je eigen zaken, moordenaar!", miauwde ze beleefd.

Pijn schoot door Lugia's oor heen. Ze keek om en zag een wilde kat staan. Weer knalde de kat haar poot tegen Lugia's kaak. Overal kreeg ze pijnscheuten. Opeens ging de kat liggen en zei piepend: "Doe me geen pijn". Zeg, dacht die kat soms dat ze gek was!? Ze was aan het winnen en nu gaf ze zich over?! Mooi, nu had ze tijd om zich voor te bereiden. Ze zag de wilde kat naar haar hoofd kijken. Oké, ze had het op Lugia's ogen gemunt. De kat sprong, met klauwen naar voren. Lugia stond allang klaar, op het punt deze kat een lesje te leren... Opeens scheerde een witte poes voor haar langs en knalde de zilvere poes opzij. Lugia keek op en ging naast de kat zitten. "Jij zegt dat je niet moord, maar dat doe je wel, lieverd. En waarom zou je haar aanvallen? Je bent hier niet op je territorium, clanmormel!" blies ze. De witte poes had gelijk, wat was er wel niet in die muizenhersens van die poes opgekomen?! Ten eerste wie ben jij en waarom bemoei jij je niet met je eigen zaken. Ten tweede ik moord niet ik vecht. Je ziet die kat toch nog zitten of niet?! En trouwens ze lokte het zelf uit. Ten derde ik ben trouw en heb een goed hart, en ik ben geen Clanmormel! Ik ben van de WindClan en die zijn tenminste trouw. Dat zou ik niet van jou zeggen BloedClanner! Een rode waas trok voor Lugia's ogen. Ze kookte van woede. De poes zei nog iets maar dat hoorde ze niet. Ze sprong op de poes af en krijste: "Verrader!". Ze gaf de kat een harde knal met haar nagels. Ze voelde haar klauwen in haar vlees boren. De poes verloor evenwicht en viel op de grond. Met een angstaanjagende snelheid sprong ze op de kat. Ze legde haar poten op de poten van de poes, een voorpoot op haar borst en zei: "En, als ik het uitlokte, sprong ik dan op jou af?". Ze liet haar nagels over het gezicht van de kat krassen. Ze zette een nagel naast de keel van de kat. Ze voelde zich heerlijk, oppermachtig. "Zo, Clanmormel, een verkeerde beweging, en deze klauw gaat een bocht maken"

Oakclaw zag dat Lugia kookte van woede. "Verrader!" krijste Lugia. Ze voelde een stekende pijn. Ze verloor haar evenwicht en viel met een harde smak op de grond. "En, als ik het uitlokte, sprong ik dan op jou af?". Lugia liet haar nagels over het gezicht van de kat krassen. De Rogue zette een nagel naast de keel van de kat. "Zo, Clanmormel, een verkeerde beweging, en deze klauw gaat een bocht maken" Oakclaw's adem kwam piepend uit haar mond. Die kat was haar aan het stikken. Ze kon zich niet bewegen of Lugia maakte haar af. Angst vulde haar ogen. Haar staart zwiepte heen en weer. Ze blies en spuugde naar de kat, maar het hielp niks. Haar mooie groene ogen glinsterde van angst en haat. Ze wist dat ze dom was geweest maar haar vechtlust was altijd groter dan vriendelijkheid. Ze probeerde te grommen maar er kwam alleen maar een piepend geluid uit: "Laat me los, dikzak! Je stikt me." Ze vond het niet leuk dat haar leven aan een zijde draadje hing. Haar oren schudde heen en weer, om de vreselijke gedachten af te zetten: ze ging 'sorry' zeggen. Ze zuchte: "Sorry" Ze voelde dat de poot harder ging drukken. Geërgerd zwiepte ze met haar staart. "Sorry! Laat je me nu los?!", piepte ze.