A good Host {+ Eriksen}

Sneeuw, wit en zacht als ganzendonsjes, dwarrelde naar beneden. Het beschreef wijde spiralen door de lucht en danste onder begeleiding van de scherpe noordenwind. Rookgrijze wolken, dik en wollig als schapen vacht, weefden een deken over de weiden, bosjes en poelen van het gebied. Soms weerklonk er rommelend gedonder, als het gebrom van een humeurige das maar bliksem was er nooit. Leaf-bare hield het wijde katten-territorium in een ijzige, onderkoelende greep. 's Morgens parelden er laagjes rijm op de bladeren en grassprieten waren zwaar van de bevroren dauwdruppels. Geruisloos als een schaduw trippelde Aegon door die bladeren. Gracieus bewoog hij zich voort, snel maar evenwichtig. Zijn passen waren gecontroleerd en kalm, Aegon hield ervan om stil te kunnen rondwaren, hij voelde zich dan veilig, beschermd door de onwetendheid van zijn prooien. De kater negeerde de neervallende sneeuw, het bleef hangen in zijn pels en smolt daarna niet veel later. Het leken net spikkels in zijn vacht. Honger wervelde in hem rond, alsof het levend was geworden. Het was net een bloedzuiger die zich in je vlees vastzette en zich aan je bleef vastklampen tot het zich vol had gezogen. Aegons verlangen bevond zich niet in zijn maag, de honger was mentaal. Het leven leek saai en leeg. Er was niets te doen, behalve eten, slapen, opstaan, rondwaren en terug naar eten zoeken. Het was als een lied dit opnieuw en opnieuw en opnieuw werd afgespeeld. De dingen om hem heen waren zwart/wit; het leek alsof alles hetzelfde was. Aegon miste kleur in zijn leven. Rood. Hij miste het gevoel van manipulatie, het gevoel dat hij iemand helemaal in de hand had. Hij miste bloed. De ex-clankat hield halt en zette zich neer, zijn pels zoog al het vocht op dat zich in het gras verschool. Elke keer als Aegon uitademde condenseerde zijn adem tot een ijl wolk dat uitéénviel in een onbestaande nevel. Slaperig van het vele nietsdoen, maakte Aegon aanstalten om zich neer te leggen en zijn ogen dicht te doen. Plots werd hij geprikkeld door iets, een subtiele kriebeling van iets: een geur. Het rook niet naar één van de clans, het was veel neutraler. Aegon schudde met zijn kop en knipperde lui met zijn ogen waarin hij een vriendelijke, warme blik creëerde. De kater was klaar om de nieuwe bezoeker te verwelkom

{Ik moet er nog wat inkomen}

_{Een koude windvlaag streelde zijn vacht, Eriksen opende een van zijn ogen. Zijn slaapplek was omgeven door een dunne laag sneeuw. Geschrokken sprong hij overeind en voelde meteen de stijfheid van zijn spieren. De vorige nacht had het nog zo’n goede schuilplek geleken, maar nu was het meer een open veld. Een paar rillingen gleden over zijn rug toen hij zich in opener gebied begaf. Nog één keertje keek hij achterom, maar zag dat zijn slaapplek teniet wat gedaan door een paar simpele briesjes. Een zucht gleed over zijn lippen en vormde een doorzichtig gecondenseerd wolkje. Leafbare was beslist weer begonnen en dit was pas het begin van alle ellende. Snel rende Eriksen weg van de slechte slaapplaats. Nieuwe energie schot door zijn poten en warmte gleed door zijn lijf. Maar toch voelde hij al die vreselijke honger aan zijn maag knagen. Normaal zou hij eerst gestopt zijn voor ontbijt, maar nu hij in onbekend gebied terecht kwam, wilde hij dat niet doen. Het zou gevaarlijk kunnen zijn. Rogues stonden al niet bekend om hun zachtaardigheid, vooral niet in dit seizoen. Hijgend kwam Eriksen tot een halt en probeerde zijn omgeving te bekijken. Er was hier niet erg veel onderdak, maar toch zou het in Newleaf een paradijs zijn van leven. Traag dwarrelden er sneeuwvlokjes naar beneden en klemden zich vast aan zijn twee kleurige vacht. Nogmaals gingen er rillingen over zijn vacht. De Rogue schudde zich uit en vervolgde zijn onbekende pad weer. Maar toen hij zijn honger echt begon te voelen, rook hij een aparte geur. Het was moeilijk om zeker te zijn, want de sneeuw belemmerde zijn neus. Maar toch rook hij die ene geur die soms goed nieuwe bracht en soms slecht nieuws. Rogue. Maar als dit iemands gebied was, kon hij ter plekke worden aangevallen of zelfs gedood, maar het kon ook voedsel betekenen. Eriksen probeerde die onheilspellende gedachten te negeren en volgde zijn neus. Niet veel later kwam hij uit bij een klein grasveldje en zag hij de oorzaak van de geur. Het was een kater, met een mooie rode vacht en groene ogen, waarin een vriendelijke blik was getekend. Eriksen schudde zijn kop en kwam dichterbij. Hij knikte en ging zitten. Zijn vacht begon al nat aan te voelen van de gesmolten sneeuw, maar dat moest hij maar even laten. Hij kon niet zomaar iedereen gaan vertrouwen, want wie weet deed deze Rogue maar alsof..}