een verhaal(niet warrior cáts, wel warrior báts)

een verhaal van mij, gewoon omdat ik ooit zin had.

Azure vloog door de grotten van Azië. Af en toe waren er kleine flikkeringen van een rode gloed, en soms kwamen er steekvlammen omhoog. Hij zigzagde tussen de steekvlammen door, en af en toe vlogen zijn ogen wijd open van schrik bij het bemerken van het beeld van sommige skeletten. Dat waren zijn vrienden. Daar, Hermes! Hij wist maar op het nippertje de steekvlam te ontwijken die voor het lichaam van zijn vriend omhoogschoot. 'Hermeees!' riep hij wanhopig. Maar het was al te laat. Het verkoolde lichaam van zijn vriend viel naar beneden om opgeslokt te worden door de woeste grottenrivier. Plots viel zijn oog op een naar adem snakkende, prachtige jonge vleermuis, die oorspronkelijk wit hoorde te zijn, maar de as maakte het bijna onmogelijk om dat te zien. 'Amethyst!' hij maakte een noodlanding en knalde tegen de rotswand aan. Hij verbeet de pijn in een van zijn oren, die pijn deed door de klap. 'Amethyst! houd vol! Ik ben het, Azure!' de vrouwtjesvleermuis blies zodat sommige delen van haar vacht weer wit werden. 'Azure.... ons kind.. help hem! ik red de uitgang niet meer, ik zal in de rivier vallen. mijn vleugels zijn te moe...' Ze hief voorzichtig een vleugel op, en daaronder zaten twee babyvleermuisjes rillend tegen elkaar aan gedoken. 'Amethyst! zo mag je niet denken...' maar hij wist dat het waar was. Amethyst was gezond, maar met moeie vleugels zou het onmogelijk te zijn om buiten te geraken. tenzij.... 'Klim op mijn rug, snel!' Amethyst klemde haar vleugelklauwen krampachtig aan zijn vacht vast. Samen circelden en wervelden ze rond om de vlammen te ontwijken. Toen zagen ze het licht van de uitgang. Azure's vleugels konden nauwelijks meer. Toen kwam er een reusachtige golf. Net toen ze buiten waren. Hij hoorde vaag de stemmen van de mensen die het vuur probeerden te doven om een bosbrand te voorkomen. Hij werd achteruit geworpen, maar was te zwak om te zwemmen. Hij kon niet meer. Hij wierp nog een blik naar buiten, naar de opkomende zon. toen werd het zwart voor Azure's ogen. hij was verdronken.

Amethyst wist nog net haar kop boven water te houden. Met haar laatste krachten duwde ze haar kleintjes omhoog. Eentje, het jongetje, was verdronken. De ander keek doodsbang om zich heen. Amethyst zag dat er een nieuwe golf aankwam, en wist dat ze snel moest handelen. Ze wierp met haar klauwtjes de babyvleermuis in de lucht, die meteen onhandig wegvloog. 'Houd moed, kleintje! Op een dag zul je groot zijn. Ik noem je...' toen kwam de golf die al het leven wegspoelde. Net toen de kleine vleermuis veilig en wel was. nog een keer klonk een stem over het water en bereikte de oren van de kleine vleermuis, die in een boom zat te snikken van angst. 'Azure!...' Daarna was er in de grot alleen nog af n toe het geluid van een klein golfje. Verder was het doodstil alleen levenloze voorwerpen waren er nu nog. En twee lichamen spoelden op de rotsen aan. twee vleermuizen. Een zwarte, en een witte die elkaars vleugels krampachtig vasthielden. En voor wie goed keek, twee wolkjes damp stegen op uit de lichamen, vermengden zich en zweefden naar de buitenlucht. Naar boven. Steeds verder. En toen waren ze uit het zicht verdwenen.
dit was het proloog