Runners first training

Onderwerp: Runners first training ma 24 sep 2012 - 19:43

Destinyscar had met Runner afgesproken hier s'ochtends vroeg te zijn. Op een drafje had de appretice het windclan territorium door gelopen, en was bij de plek aangekomen, die de clankatten de vierboom noemden. Hij had het de ''saaie open plek'' gegeven. Maar het had toch wel iets moois. Je zag ook alle sterren die nog niet verdwenen waren door het kleine streepje ochtendlicht tussen de bomen. Hij ging op z'n gemakje op de steen zitten die in het midden stond. Het was nog donker. O wat had hij toch een energie! Hij verheugde zich echt op de training van destinyscar. Maar hij moest niet TE druk zijn, dat zou zijn imago verpesten. Hij dacht even aan Blaze toen hij naar de prachtige sterren keek. Net zon schoon als zij. Hij kon zelf eigenlijk niet geloven dat hij verlieft was. Hij had de liefde van zijn ouders al lang geleden niet meer gevoelt. En dan dit... Runner werd er dromerig van. Hij schrok van poot stappen. Weer helder keek hij om. Een witte poes kwam tussen de bomen vandaan. Destinyscar. Runner begroette zijn mentor met een eerbiedig knikje. ''Goeiemorgen.''

De witgekleurde poes was in de nacht wakker geworden, droomloos. Ze had gister haar apprentice gekregen, Runner. Ze had maar gauw genoeg gemerkt dat de jonge Bloodclan Apprentice erg druk was. Het was een rode kater. Destiny zuchtte even toen ze het hol uitstapte. De sterren schitterden aan de hemel en leken haar toe te lachen. Destinyscars blik wendde zich af tot de uitgang van het Bloodclankamp, waar ze met zachte poten doorheen liep. Het was pas herfst geworden en dat was te voelen. Een gure en koude wind gierde door haar zomervacht heen en liet haar kort huiveren. Toch bleef ze lopen, in haar achterhoofd houdend dat ze om zonsopgang bij de Vierboom moest zijn, waar ze had afgesproken met Runner. Haar maag rommelde zachtjes. "Honger" bromde ze even chagrijnig. De bladen veraadden haar bijzijn en lieten wat kleine diertjes weg jagen. Met sierlijke passen wist ze de bruin-gele bladeren te ontwijken. Enkel een paar blaadjes kraakte, maar zo zacht dat geen dier het kon horen.
Een klein muisje verscheen uit de bosjes. Met een snuif herkende ze het en langzaam zakte ze door haar poten. Haar staart zwiepte net boven de grond. De wind verraadde gelukkig haar geur niet. De sappige geur van het muisje drong haar neus binnen en met een sprong richting het diertje wist ze het onder haar poten te houden. Ze was de laatste tijd verschrikkelijk uitgedund, door haar schaaarse eetgewoonte in haar "zombietijd". Ze was er echter uitgekomen door een gesprek met Skippy, die toch haar wakker had gemaakt. Het muisje piepte en met een simpele beweging boorde Destiny haar nagels in het muisje. Met gulzige, snelle happen at ze het diertje op. Aan de horizon begon de zon op te komen, een teken dat ze naar Vierboom moest. Snel slikte ze de laatste hap op en liet de restanten liggen. Met rustige passen liep ze door de koele ochtend naar Runner toe, die op haar stond te wachten.
Eenmaal aangekomen bij de meetingsplaats van de 5 clans, zag ze de jonge tabby al zitten.''Goeiemorgen.'' zei hij. Een knikje liet duidelijk merken dat Runner goede manieren had. Naast waarschijnlijk zijn drang om te moorden. "Hmm. Je bent op tijd. Goed." zei ze. "Ik ga je een vraag stellen. Wat wil je leren?"

"Hmm. Je bent op tijd. Goed." zei Destinyscar rustig. "Ik ga je een vraag stellen. Wat wil je leren?" Runner dacht even na. Tja, eigenlijk vond hij alles wel erg handig. Beleefd miauwde hij: ''Destinyscar, u weet wat goed voor me is. Als mentor mag u mij aanraden wat we gaan doen. Ik ben tenslotte een appretice.'' De zon kwam achter hem op, en hij vond zijn nieuwe mentor er sterk en betrouwbaar uitzien. Ze had wel een hele zware geschiedenis achter de rug, dat geloofde runner wel. Zelf was hij een verwende kittypet geweest. dat stond hem goed als bloodclan kat. Maar wat zullen zijn arme vader en moeder wel niet van hem denken? Anubis was hetzelfde pad op gegaan, dus gelukkig was er nog een famillie lid die zijn keuze goed vond. Hij begon te merken dat hij weer zat te dromen, en schudde zich wakker. Soepel sprong hij van de hogesteen, en ging in het gras zitten.

_{Wat Destinyscar niet kon ontkennen, was de pure beleefdheid die de jonge apprentice had. Het was prachtig om dat te zien. Zijn ouders moesten wel trots op hem zijn. Ook al was hij misschien een andere richting op gegaan. Richting het moorden. Maar goed. Dat was iets wat Destinyscar hem als laatste -of helemaal niet- zou leren. Hij kende hem nog niet. Maar het zou wel goed komen met hem. De beleefdheid rolde uit zijn mond toen hij sprak. ''Destinyscar, u weet wat goed voor me is. Als mentor mag u mij aanraden wat we gaan doen. Ik ben tenslotte een appretice.'' Destinyscar liet een klein glimlachje zien. Het betekende dus dat het hem niet veel uitmaakte en dat hij vertrouwen had in zijn mentor. En dat was al mooi. Een eerste stap. Iets wat hem niet meer geleerd hoefde te worden. 'Noem me gerust jij hoor. Ik ben ook maar een poes' zei ze met een glimlach. Een lange stilte was het gevolg. Wat zou ze hem moeten leren? Wat zouden ze Depthsoul het eerst geleerd hebben? Die gedachte schudde ze zich snel van zich af. Daar mocht ze nu niet aan denken. Het was het verleden. Dat was al geweest. Dus beklom ze zich weer naar het heden toe, en besefte ze dat ze nog steeds bij de Vierboom zat, Runner wachtte vast al op een antwoord. Het belangrijkste schoot Destiny binnen. Jagen. De enige manier om de overleven. Misschien wist hij er al wat van. Runner sprong van de hogesteen op het gras. Destiny stond op en begon rustig over de steen te lopen. Het zag er dominerend uit, maar dat mocht toch wel? 'Oké, wat is het belangrijkste om te overleven? Jagen. Waarom jagen? Zonder eten kun je niet overleven. Dus ik wil dat je hier, omstreekse Vierboom, een dier gaat vangen. Geen katten maar een muis, een duif of een eekhoorn of zo. Kies maar wat je vind. Ik zal je beoordelen op je jaagkunsten en dan gaan we kijken wat ik je nog bij kan leren. Akkoord?' Destiny ging zitten en keek de rode kater aan vanaf de hogesteen. Wachtend op een antwoord

-Laat XC-}

Zijn mentor toonde een kleine glimlach, en zei:''Noem me gerust jij hoor. Ik ben ook maar een poes''. Runner knikte, maar probeerde toch wel netjes te blijven. Hij had zelf een hekel aan brutale katten, en hij wilde er zelf geen zijn. Er viel een erg lange stilte en DestinyScar Leek na te denken. Ondertussen hoopte Runner op een goede jacht, boomklimmen, grepen en slagen, en misschien ook zwemles. De poes klom op de steen in het midden, en torende groots boven Runner uit. Destinyscar begon te vertellen. 'Oké, wat is het belangrijkste om te overleven? Jagen. Waarom jagen? Zonder eten kun je niet overleven. Dus ik wil dat je hier, omstreekse Vierboom, een dier gaat vangen. Geen katten maar een muis, een duif of een eekhoorn of zo. Kies maar wat je vind. Ik zal je beoordelen op je jaagkunsten en dan gaan we kijken wat ik je nog bij kan leren. Akkoord?' De licht rode appretice liet een blije miauw horen, en antwoordde daarna: ''Natuurlijk ga ik daar akkoort mee. Wat is er belangrijker aan jagen? Ik ga meteen voor u beginnen.'' Hij raakte de gewoonte om u te zeggen maar niet kwijt. Met zijn ogen tot spleetjes geknepen tuurde hij de bomen en de struiken rond. Zijn blik viel op een vette fazant, haast zo groot als hem. Hij sloop 3 staartlengtes om het dier heen, en ging zachtjes op de plek staan die voor de fazant zijn slechte blik onzichtbaar was. Hij hoopte dat hij het goed zou doen, en schuifelde op zijn buik naar de felgekleurde vogel toe. Net dichtbij genoeg draaide de loopvogel zich om van schrik, maar Runner was hem voor. Met een grauw wierp hij zich op de mannetjes fazant, en gooide hem met een worsteling op het gras. Hij beet een paar keer hard in zijn nek, en ontweek tussendoor de flapperende vleugels. De vogel krijste hard, maar het eindigde in een gorgel toen de appretice met een misselijk makende kraak zijn nek brook. Met de zware prooi in zijn mond stapte hij trots naar DestinyScar toe. Trots, ondanks zijn wondjes van het pikkende beest, legde hij hem neer. Met een overwinnaars stem mauwde hij: ''Voor u.''

_{Destiny keek toe hoe Runner worstelde met de fazant. Deze kater zou nog stilte moeten leren, de fazant had hem gehoord waardoor hij in de verdediging schoot. Dit kostte teveel tijd die ze beter aan iets anders kon besteden. Des dacht niet graag terug aan de tijd waarin haar alles geleerd werd. Daar zaten teveel herinneringen aan vast. Dephtsoul had haar het jagen geleerd. En Destiny was daar de dag van vandaag nog dankbaar voor. Ook al waren haar nagels gemiddeld lang, korter dan die van een doorsnee Bloodclanner, verdedigen kon ze. Met een botte bijl maak je diepere wonden, is het niet?
Runner was uiteindelijk klaar met het vangen van de fazant. Hij liep naar Destiny toe en gaf het aan haar. Des keek Runner aan toen hij de vogel voor haar poten neerlegde. ''Voor u''. Des glimlachte een keer. "Dankjewel. Luister. Jagen moet je doen met stilte. Je maakte teveel lawaai waardoor je in een gevecht kwam met de vogel. Dat mag niet. Het kost teveel tijd. Ik zal laten zien wat ik bedoel" Destinyscar sprong van de Hogesteen af en zocht naar een prooi. Een dikke waterratgeur drong de gevoelige en tere neus van Destiny binnen. "Ik ga jagen op die waterrat. Ruik je hem?" fluisterde ze zacht. "Als eerste check ik de windrichting. Met de wind van achteren ruikt hij je en zal hij vluchten." Destiny draaide zo dat de wind door haar vacht heen streek en de korte haren het gezicht uitblies. Haar staart zwiepte over de grond terwijl ze in de jachthouding zat. Ze maakte haar achterpoten klaar voor de sprong en met een goede afzet sprong ze op het dier af. De sprong was sierlijk en haar voorpoten belandden snel op de waterrat. Ze boorde haar nagels in het dier en kerfde de vorm van haar tanden in het kleine dier. Het was dood. Destinyscar glimlachte een keer. "Zie je, Runner? Ga nooit in gevecht met je prooi. Dat verspilt je tijd". Ze liep naar Runner toe terwijl de middagzon op haar vacht scheen. Het was enigszins koel en een late zomerwind blies tussen de bomen door. Ze legde de waterrat voor Runner neer. "En nu; lunchtijd" zei ze met een glimlach. Ze pakte de fazant die haar apprentice had gevangen en at het op. Ze was vrij hongerig gezien ze zelf niet veel had gegeten.}

"Dankjewel. Luister. Jagen moet je doen met stilte. Je maakte teveel lawaai waardoor je in een gevecht kwam met de vogel. Dat mag niet. Het kost teveel tijd. Ik zal laten zien wat ik bedoel" Ze sprong van de steen, en Runner keek haar vragend aan. "Ik ga jagen op die waterrat. Ruik je hem?" Runner snuffelde even in de lucht. De muskus geur van het beest drong zijn neus in. Hij hield niet zo van de waterrat geur, maar het vlees was heerlijk. "Als eerste check ik de windrichting. Met de wind van achteren ruikt hij je en zal hij vluchten." Destinyscar draaide, en ging in de jacht houding zitten. Runner knikte, want als hij praatte, zal de rat weglopen. Stilletjes sloop de poes er naar toe, en sprong sierlijk bovenop de prooi. Ze stak haar nagels in de rat zijn vlees, en beet hem dood. Runner stond met open mond te kijken. Dat ging snel. Destinscar lachte, en mauwde: "Zie je, Runner? Ga nooit in gevecht met je prooi. Dat verspilt je tijd". De jonge appretice snorde vrolijk: ''Ik zal het onthouden.'' Droogjes dacht hij inzichzelf: ''Als je er eerder aan had gedacht was je niet gepikt door die hersenloze vogel.'' Destinyscar legde de waterrat neer, en zei in haar nopjes: "En nu; lunchtijd" Ze pakte de fazant, en begon te eten. Runner keek even van de rat naar zijn mentor op en neer, en hakkelde: ''Euhm..destinyscar..mag ik de rat opeten?'' Hij kon het maar beter vragen.

Onderwerp: Re: Runners first training