This can't be true...

Met zijn snoet laag bij de grond liep hij langzaam en zonder geluid te maken tussen de struiken door. Hij bleef zo veel mogelijk in de schaduw lopen. Ten eerste, omdat zijn wonden van een tijdje terug nog pijnlijk trekten als er zonlicht op kwam en omdat hij nu eenmaal niet erg opviel in de schaduw. Acario's blik was iets minder levendig dan normaal. De reden daarvoor was, dat hij al zijn energie wel in zijn herstel kon steken. Het liefst liet hij nu al zijn emoties uit. Hij had Zaria voor een moment achter gelaten om wat eten te zoeken. Hij was hongerig geworden door de geur van bloed en zelf kon Zaria ook wel wat gebruiken. Even bleef hij zitten en zuchte zacht. Zijn goudgele ogen keken even rond voor zover dat mogelijk was. Hij likte een paar plaatsen op zijn vacht waar nog bloed aan kleefde en schudde daarna zijn vacht uit. Hij rekte zich uit en liep met een rustig tempo verder. Na een tijdje begon hij sneller te rennen kijkend hoeveel zijn lichaam al aankon. Hij negeerde de lichte pijn van zijn stijf geworden spieren en rende nog harder. De wind die door zijn vacht heen gleed voelde goed. Hij bleek langs de grenslijn van de bloodclan lopen en rook de geuren van de andere clans of wat er daar buiten ook leefde. Zijn oren bewogen zich naar voren, toen hij iets hoorde. Hij gokte op een konijn. Altijd beter dan niets al had hij gehoopt een kat of poes tegen het lijf te lopen... al was hij niet echt in staat op te vechten, het bleef leuk. Hij begon stiller te lopen, maar net toen hij dacht het konijn te pakken, werd zijn aandacht door iets anders getrokken. Iets wat hem bekend voorkwam of verbeelde hij dat nou? Hij was meteen op zijn hoede en hief zich wat op om verder te kunnen kijken, maar hij was omringt door hoge struiken en een aantal bomen. Toen hij terug keek was het konijn verdwenen en hij gromde zacht. Fijn. Hij richtte zich weer op zijn omgeving en snoof diep de geur ervan op. Er was iets, maar wat. Langzaam liep hij verder, maar richtte zich nu niet langer meer op het eten. Wat er ook was, hij was er zeker van dat hij het snel genoeg te weten zou kamen. (beetje flut misschien.. maar oke)

(first Ziva en daarna Rage der nog bij)

Een zachte wind blies door haar gitzwarte pels . Het was nu een paar manen geleden toen ze zaria en acario bijna had vermoord , maar toch kon ze hun bloed nog proeven . Ze rekte haar uit , en likte een paar wonden schoon . Zijzelf had niet zo veel ernstige wonden , en pijn dat was ze al gewoon . Haar bloed rode ogen gleden over een paar katten die een schijn gevecht hielden midden in het kamp . Ze had al helemaal geen zin om zulke belachelijke spelletjes te spelen , ze had meer zin in ... bloed . Zoals altijd . Dus ging ze maar jagen . Kalmpjes krabbelde ze overeind en schudde haar zanderige vacht eens goed door elkaar . Ze waste nog even het zand uit haar vacht , en liep daarna naar de kamp ingan , of uitgang . Haar spieren voelde niet stijf aan , maar ook niet zoals altijd . Ze moest haar woorden in slikken toen ze perongeluk in iets scherp stapte . Er drupte een beetje bloed uit haar voet , maar dat negeerde ze . Pas een eindje verder toen het kleine wondje een bloed spoor begon achter te laten , ging ze naar een spinnen web en plukte wat draden . Dat wikkelde ze om haar voet en poot . ¨ zo dat is gefikst ¨ zei ze vlug . Een beetje meer lettend op de grond liep ze door . De wond pikte hevig , maar dat kon haar geen haar schelen . Een paar wonden begonnen te prikken toen de zon vlak op haar vacht schijnde . Even stopte ze abrupt om die wonden nat te likken , zoadt de zon daar niet kon door dringen . Haar oren wiebelde ongemakkelijk toen ze een kat rook . Een kat waar de geur bekend voor kwam . Maar zoals altijd werkte haar hersens niet goed mee . Dus liep ze gewoon simpel weg door . In haar ooghoek zag ze een zwart gedaante . Wild draaide ze haar hoofd om en staarde de zwarte kater aan . ¨ zozo , wie hebben we daar ?¨ zei ze grijnzend . Haar staart begon vals te zwiepen .

Hij was stil blijven staan, toen hij een bekende stem hoorde. Onmiddelijk was hij op zijn hoede en keek hij met een ruk opzij. Een pijnlijke prikkel liep even door zijn lichaam, maar daar had hij geen last meer van. 'Zozo, wie hebben we daar?" hoorde hij Ziva grijnzend vragen. In dit gedoe had hij helemaal geen zin. Hij bleef staan, zonder te bewegen, terwijl hij haar strak bleef aankijken. 'Ik heb geen zin in je spelletjes nu, als je met die bedoeling me tegen het lijf bent gelopen.' mompelde hij. 'Je bent een nachtmerrie tegen gekomen in de stilte die net wakker is gerukt uit zijn gedachten, dus in een goed humeur ben ik niet... maar wat kan jou dat ook schelen?' Hij wilde verder lopen, maar bleef toch opnieuw staan. Hij staarde nu voor zich uit, niet langer Ziva's kant op. Zijn blik ging naar de hemel, waar de zon inmiddels was verdwenen. Een zachte wind blies opnieuw door zijn vacht heen en langzaam keek hij haar weer aan. Hij draaide zich een stukje haar kant op en kwam wat dichterbij. 'Of is het het toeval weer geweest, dat we elkaar tegen het lijf lopen...?' Hij hield zijn kop wat schuin, maar was er op verdacht, dat ze elk moment nog toe zou kunnen slaan, daar zag hij haar in ieder geval wel voor aan. Een killer... niet meer dan dat. Hij was van mening, dat ze nergens verschil in zou kunnen maken en enkel van bloed hield. Of het nu van haar eigen clan was of van iets anders... Hij stopte op dat punt met denken en zuchtte, terwijl hij een stap naar achter deed.

Acario rukte zijn hoofd direct naar haar kant . Kalpmjes alsof het haar niks kon schelen wat hij over haar dacht , ging ze op de verwarmde grond zitten . Ze staarde acario kill aan en wende haar blik niet op een vogeltje dat was aan het zingen . 'Ik heb geen zin in je spelletjes nu, als je met die bedoeling me tegen het lijf bent gelopen.' mompelde hij. 'Je bent een nachtmerrie tegen gekomen in de stilte die net wakker is gerukt uit zijn gedachten, dus in een goed humeur ben ik niet... maar wat kan jou dat ook schelen?' zei acario . Een laag lachje ontsnapte uit haar mond . ¨ jou woorden betekenen niets , ze hebben zelfs geen nut ¨ zei ze ijzig . Ze had deze keer geen zin in vechten , of in praten . Acario zou haar toch geen pijn geven . 'Of is het het toeval weer geweest, dat we elkaar tegen het lijf lopen...?' Hij dacht blijkbaar dat ziva hem ging aanvallen , dat kon je gewoon zien aan hem . ¨ ik ga je niet aanvallen , je bent te zwak met je wonden , en als je niet kan vechten dan kun je mij ook geen pijn geven , want daar vecht ik voor ¨ zei ze met geen betekenis . Acario zuchte en deed een stap naar achter . Een rare geur hing in de lucht , of kon zij het alleen reuken ? Een geur die ziva aan haar kinder tijd liet denken , haar slechte kinder tijd . Die geur ..... die ze maar al te goed kende . Nog beter dan de bloodclan geur , deze geur daar had ze schrik voor , voor de kat die hem droeg . Een plotse schrik verscheen in haar ogen . Ze begon helemaal te trillen , en haar ogen werden glazig van angst . Ze kon amper haar kop draaien toen ze door had dat haar vader achter haar stond . ( nu komt rage erin ^^ )

Hij zette 1 voor 1 zijn nacht zwarte massieve poten in de boom . Zo klom hij moeiteloos omhoog . Hij had daar een nestje vogels gespot , en dat lucte hij maar al te graag . Zijn amberen ogen flitste naar een vogel die plots weg vloog . Oh nee , dat gaat heus niet gebeuren . Dacht hij , terwijl hij in het midden van de boom naar de vogel sprong . Hij hoorde het beestje zijn doodkreet uitroepen , vlug gaf hij de genadeslag , zodat de andere vogels de kille kreet van deze vogel niet hoorde . Snel klom hij weer in de boom , en bereikte al gauw het nestje . Het was alleen nog een duif die zat te broeden op 4 eieren . Met zijn lange voor nagels gooide hij het nestje van de boom , en sprong dan uit de boom , recht op het nestje . Bloed dorstig dode hij de vogel en plette de eieren . Hij deed niet eens de moeite om de vogels op te eten , maar liet ze gewoon weg rotten . Of een andere kat moest ze op eten . Met grote zware passen liep hij verder het woud uit . Hij herkende elke boom die hier stond , hij was vroeger namelijk lid van de bloodclan . Een aantrekkelijke geur maakte hem wakker . Ziva , zijn dochter wie hij zo haatte . Wild liep hij naar de geur af , en trof nog een kater . Een spottende blik wierp hij op acario . Hij kende die kater van zijn geboorte . Rage had zijn familie vermoord , met plezier . ¨ zozo , wie hebben we daar ?¨ zei ze grijnzend . Even wou hij zijn klauwen in haar vel slagen , maar toen hij doorhad dat het niet tegen hem was hield hij zichzelf stil . Ik heb geen zin in je spelletjes nu, als je met die bedoeling me tegen het lijf bent gelopen.' mompelde hij. 'Je bent een nachtmerrie tegen gekomen in de stilte die net wakker is gerukt uit zijn gedachten, dus in een goed humeur ben ik niet... maar wat kan jou dat ook schelen?' zei acario . Over wat brabelde deze kater nu ? Waarschijnlijk een zot die denkt dat hij het is . Dacht hij . Rage hoorde dat ziva laag lachte , dat had ze van haar moeder . 'Of is het het toeval weer geweest, dat we elkaar tegen het lijf lopen...? Vroeg acario aan ziva . Hadden deze twee katten elkaar al eerder ontmoet ? Dan was het blijkbaar geen leuke ontmoeting . ¨ ik ga je niet aanvallen , je bent te zwak met je wonden , en als je niet kan vechten dan kun je mij ook geen pijn geven , want daar vecht ik voor ¨ zei ze met geen betekenis . Ziva kende toch blijkbaar wat van de duisternis , dat had ze dan van rage . IJzig ging hij zitten en wachte tot ziva hem door had . ¨ ziva wat lang geleden ¨ zei hij duister . Zijn orangje ogen flitsten ijzig naar de twee katten die daar zaten .

Het liefst was hij haar naar de strot gevlogen. Hij had zijn klauwen diep in haar willen slaan en wenste dat hij haar bloed de aarde in zou kunnen zien lopen. Dit alles schoot kort door zijn hoofd, maar besloot er toen een spel van te maken. Met een arrogante blik hief hij zich hoger op en keek haar verder zonder enig emotie aan. 'Ik te zwak... of durft mevrouw gewoon niet?' Hij leek te grijnzen en bewoog zijn staart zacht heen en weer. Rustig liep hij een rondje rond haar en raakte kort haar flank aan met zijn snoet. 'Pittig en dan ook nog vechten voor pijn.' Hij grinnikte. 'Dat moet niet al te moeilijk zijn.' Na die woorden was hij stil gevallen en bleef dicht bij haar staan. Hij snapte eerst haar reactie niet. Trillend, van angst? Dat kon niet zijn werk zijn, daar kende hij haar te goed voor. De blik in haar ogen kon hij niet verklaren. Pas toen hij op de omgeving begon te letten werd zijn staart langzaam iets dikker en legde hij zijn oren deels plat. Ze waren niet alleen. Voor hoe lang al niet? Hij keek op bij het horen van woorden, die niet eens tot hem gesproken werden. Strak keek hij de kater aan. Er was iets aan hem, maar hij kon het niet plaatsen. Iets vaags. Acario bewoog niet meer en bleef ijzig naar Rage staren. Jij... ging er zacht door zijn hoofd heen en korte beelden van een tijd, die hij bijna was vergeten vulden zijn hoofd weer. Hij bleef nog steeds even kalm staan, maar in zijn lichaam was het een chaos geworden.