My teddybear! || & Cinnamon ||

Sloom liep het kleine poesje over het terrein, het was weer eens een saaie dag geweest zoals ze die de laatste tijd zo vaak had. Gister was ze naar Windclan geweest, nu ja, een beetje aan de randen enzo, maar was geen patrouille tegengekomen. Het was dan ook wel zo dat de enige twee clans waar ze iemand tegengekomen was, Skyclan en Thunderclan waren, waarbij ze bij Thunderclan ook nog eens ernstig gewond raakte. Gelukkig werd ze door de kater die haar verwond had toen snel naar hun kamp gebracht, de Medicine Den in. Tenminste, zo noemden ze het. Heel even had ze het kamp gezien en op de terugweg probeerde ze de weg goed in haar hoofd te prenten, maar de kans dat ze als ze daar nog eens kwam, de weg nog kende was vrij klein. Alles leek zo op elkaar en elke boom leek wel dezelfde. Enkel de boom waar ze zichzelf in had verstopt bij het thunderpath wist ze nog maar al te goed staan. In die holle boom had ze zich even kunnen schuilhouden, heel even maar. Want de kater had haar al snel te pakken gehad. Even schudde Swift met haar hoofd, daar moest ze nu even niet aan denken, het waren enge minuten geweest immers. Rustig liep ze verder, ze had niet echt door dat ze het Shadowgebied was opgelopen en het leek alsof ze steeds op dezelfde plek terugkeerde, wat ook zo was, want ze was rondjes aan het lopen. Na een tijdje bleef ze staan en hoorde haar maagje grommen. Opzoek naar iemand die wat eten met haar wou delen dan maar. Ze stak haar neusje in de lucht en snoof de lucht op. Een vreemde, stinkende geur drong haar neus binnen, maar in die stank zat ook een lichte etenslucht. Ze wist niet wat ze moest verwachten, maar toch liep ze erheen. Al het eten was goed! Na een tijdje gelopen te hebben kwam ze bij een hoop aan, of nou ja, een heeeeeeele grote hoop. Haar oogjes gleden van links naar rechts en weer terug. Geen eten te bespeuren terwijl haar neus dat wel zei, even liep ze wat dichter naar het afval toe. Nog steeds geen eten, zo bleef ze dorzoeken tot haar blik uiteindelijk viel op een oude, versleten knuffelbeer.

Snel sprintte ze er naartoe en greep het dier bij zijn arm om dan op een rustig plaatsje het ding te bekijken. Hij was bruin met een rood strikje om zijn hals. Een arm zat half los en hij had nog maar 1 oog. Verdrietig staarde ze naar het dier. Het deed haar denken aan vroeger. Toen ze haar zusje was verloren in een storm had ze kort erna een knuffelbeer gevonden. Deze had ze altijd bij zich gehad en ze had hem Meneer Balou genoemd totdat een grote kater hem aan stukken rukte en hem zomaar vermoorde zonder enige reden! Deze beer zou ze nooit meer afgeven, nooit! Ze zou hem eschermen met haar leven en hij zou.... Zen heten. Ja, Zen, zo zou hij heten en hij zou voor de rest van haar leven bij haar blijven. Tenminste dat hoopte ze. Plots hoorde ze geluid achter zich, vliegnsvlug draaide ze zich om, 'Wie is daar?' siste ze vijandig en ze trok Zen beschermend dicht tegen haar aan.

[Only Cinnamon C:]

Er kwam een kitten tevoorschijn en bij elke stap die het dier zette drukte ze Zen nog dichter tegen haar aan, hij was van haar! Toch was er iets bekends aan het poesje, maar ze wist niet wat het was. Vertrouwen? Tja, als zij haar teddybeer met rust liet wel, anders niet. ''Hey.'' Zei ze voorzichtig en ze keek haar aan. Al zei de kitten het nog zo voorzichtig, Swift kon het niet helpen en legde haar oren bijandig in haar nek. ''Wie ben jij, ik ben Cinnamon.'' Cinnamon dus hè? Interessant... Voorzichtig zette ze haar oortjes weer overeind. 'Ik ben Swift' mompelde ze net verstaanbaar, 'Maar je blijft van Zen af! Begrepen?' Dat laatste riep ze haast, maar het deerde haar niet. Dan had de poes tegenover haar tenminste door dat ze Zen met geen poot mocht aanraken. Voorzichtig pakte ze hem bij zijn rode strikje, 'Maar wat moet jij hier?' vroeg ze toen - met haar tanden op elkaar geklemd - iets rustiger.

De lucht was helder blauw en de zon verwarmde haar vacht, maar enkel de lichte stank die hier rustte, was nou niet echt bepaald aangenaam. Even bekeek ze Cinnamon, het was een lapjespoes, waarschijnlijk ongeveer even oud als zij. Op de een of andere manier voelde ze zo vertrouwd en toch ook zo onwennig, ze vertrouwde de poes voor haar wel en niet tegelijk. Wie was zij? Even maakte ze spleetjes van haar ogen en bleef naar de poes kijken. Pas na een tijdje wende ze haar blik af en keek opzij, Zen zwierde vrolijk mee en toen Swift weer terugkeek zwierde hij weer de andere kant op in haar bek. Toen zette ze de beer neer en bracht hem met behulp van haar staart tot naast haar. 'Wie ben jij?' fluisterde ze haast onhoorbaar, haar ogen weer tot spleetjes getrokken.

''Ik...'' Stamelde Cinnamon eventjes en keek haar aan ''Zusje??'' Zei ze toen net verstaanbaar en ze kwam wat dichterbij. Dat was misschien niet zo'n slimme zet van haar, Swift mocht dan wel makkelijk iemand vertrouwen, maar dichtbij haar Zen komen, dat mocht niemand! Daarom zette ze een stap achteruit met Zen in haar mond, maakte zichzelf groot en gromde zacht. 'Blijf uit de buurt van Zen!' zei ze, zoals een klein meisje dat zou zeggen van haar knuffelpony. Vorozichtig zette ze Zen neer naast haar. 'Kom maar Zen, je hoeft niet bang te zijn van haar, ik bescherm je wel.' En rustig gaf ze de beer een lik. 'Van mij!' zei ze en drukte hem tegen haar aan. Ze mocht Balou dan wel zijn kwijt geraakt door een grote kater, maar Zen zou ze niet kwijt raken door een andere kitten die hem ook wou. Want Zen was populair, dat wist ze haast zeker! Anders kwam hij nooit tot in het territorium van anderen!

Even keek ze naar Cinnamon, ja ze mocht haar dan wel vaag herkennen en ook haar naam kwam bekend voor maar van waar wist ze niet. Haar ouders waren dood en haar zusje waarschijnlijk ook, dus dit kon haar zusje niet zijn. 'Jij bent eng' zei ze enkel en bleef naar haar kijken terwijl ze Zen met haar staart nog dichter tegen haar aantrok. De losse arm van het beestje hing over haar staart en de vaste was tegen haar zij aangedrukt. Want als ze de losse arm kapot trok deed dat minder pijn dan wanneer ze de vaste arm kapot maakte, nou ja, dat redeneerde zij dan. Licht vijandig keek ze haar aan, ze zou niet geloven dat dit haar zus was. Nu niet in ieder geval, haar zus was dood en daarmee basta!

''Ik...'' Plots barste de kitten in huilen uit en rende weg, rustig knipperde Swift met haar ogen. Vreelde kat, dacht ze en veroerde geen vin. Als ze wegliep moest zij dat zelf maar weten, zij zelf wou wel praten, als Cinnamon maar niet in de buurt van Zen kwam. Ze zette de beer voor haar en begon er tegen te praten, misschien vreemd, want het dier zei niks terug, maar voor haar was het doodnormaal. 'Vond jij haar ook zo eng?' vroeg ze hem, 'Je hoeft niet meer bang te zijn hoor, ze is weg en anders bescherm ik je!' Een vrolijke glimlach verscheen op haar gezicht, ze zou leren vechten voor Zen, zodat ze hem ten alle tijden kon beschermen. Maar eerst ging ze met hem deze plek verkennen, misschien dat er nog iets interessants was. Ze pakte haar beer bij zijn nekvel en liep even rond, wat zou ze hier allemaal nog kunnen tegenkomen? Ze keek van links naar rechts opzoek naar wat eten of iets anders.

Na een tijdje kwam ze er achter dat ze rondjes aan het lopen was en dat ze nu al 4 keer langs de ene plek was gekomen waar ze die andere kitten had gesproken. Nou ja, gesproken... Ze zou het er op houden dat ze er iets tegen gezegd had. Verveeld kwam ze alweer bij dat punt aan en ging zitten, zette Zen weer neer, ging liggen en legde haar hoofd op de beer. Zo bleef ze liggen tot ze lawaai hoorde. Direct stond ze weer recht, nam het strikje van Zen in haar mond en keek van links naar rechts. Niemand kwam aan haar beer!

Dreigend keek ze in de ogen van de kitten die haar en Zen daarnet ook hadden lastig gevallen. Emotieloos stonden ze alsof ze gehypnotiseerd was door een of andere gek die nu de macht over haar had. Een laag gegrom steeg op uit haar keel, ze vertrouwde de kitten niet en ze wist niet waarom. Maar aan de andere kant wou ze haar vertrouwen! Haar verstand zei haar Cinnamon niet te vertrouwen, terwijl haar hart juist wou dat ze het omgekeerde deed. Het was verwarrend, maar toch besloot ze haar verstand te volgen, of dat nu slim was of niet. 'Wat moet jij weer hier?' zei ze boos, maar toch kon je een tikkeltje angst horen, eigenlijk was de enige reden waarom ze zich van de kitten afsloot was omdat ze vrij onzeker was. Onzeker over wat deze kitten was en of ze zich nu vertrouwd of onvertrouwd bij haar moest voelen. Al haar gevoelens en enmoties waren door elkaar gehusseld bij haar en dat maakte haar onzeker, wat ze ging afreageren in geslotenheid en woede. 'BLIJF VAN ZEN AF!' riep ze luid al had Cinnamon nog niet eens een stap voorwaarts gezet. Beschermend drukte ze de beer zo dicht mogelijk tegen haar aan, deze had nog steeds dezelfde flauwe glimlach op zijn gezicht staan als eerst. Het veranderde ook niet, dat was logisch...