∂ση'т ѕтσρ мє ησω [נαуραω]

Listen this while readin'

Rustig trippelde Sunpaw* door het bos. Tot nu toe was ze altijd een beetje doelloos aan het ronddwalen, omdat ze nog geen training had gekregen. Vandaag was het anders. Resoluut stapte ze in de richting van de slangenrotsen. Haar pootjes dreunden iets harder op de bosgrond dan normaal, ze voelde zich iets minder onzeker. Vandaag stopte ze namelijk met dromen. Vandaag zou ze de dromen waarmaken. Vandaag zou zij haar eerste prooi vangen. En niet zomaar een prooi.. Ze zou een adder vangen. Ze wist het zeker, vandaag ging het haar lukken. De rollen van prooi zouden omdraaien. Zij zou niet meer de prooi zijn van de adder, maar de adder die van haar. Ze wist dat het gevaarlijk was, maar ook dat het goed was. De Clan zou te eten krijgen en er zou weer een giftig dier minder zijn. Weer een gevaar minder.

Iets langzamer en minder zelfverzekerd klonken haar pootstappen toen ze de slangenrotsen naderden. Was het echt nodig? Kon ze niet gewoon een muisje vangen? Maar ze wist dat muizen snel waren en een bepaalde techniek van jagen nodig hadden die zij nog niet beheerste. Een adder had dat misschien niet. Tenminste, dat dacht ze. Adders hadden van die lange lijven en geen poten. Dan kon je toch niet snel zijn? In elk geval niet zo snel als een jonge apprentice. Sunpaw* rende door de laatste takken en kwam uit bij de slangenrotsen. Trillend sloop ze naar voren en drukte ze haar buik op de grond. Zouden er slangen zijn? Zouden ze haar kunnen ruiken? Zouden ze op haar af komen? Had Sunpaw* enige kans van overleven? Misschien wel. Misschien, als ze langzaam was, stil. Vooral dat laatste. Wilde ze een adder vangen, dan zou ze stil moeten zijn.

En net die stilte werd een paar tellen later verbroken.

+Jaypaw

Jaytail

x I will always stand on the site of the Thunderclan,
That you know it ~ x

De jonge kater had al dagen uitgekeken. Hij ging vandaag naar de Slangenrotsen. Even kreeg hij een rilling over zijn rug. Hij had slechte herrineringen aan de Slangenrotsen. Hij redde het leven van een kitten maar nog kreeg straf. Alleen door het redden van een kitten door twee slangen te doden. Hij zuchtte even. Toen rook hij een andere geur op zijn weg. Wie, wat waar? Hij rook heel goed. Het was een zwakke geur van een andere Thunderclan lid. Het was een vaag spoor, maar hij was dan ook ver weg van de slangenrotsen, niet wetend dat daar een apprentice was. Langzaam volgde hij het zwakke geurspoor. Toen werden zijn ogen groot. Het spoor ging richting de slangenrotsen! Straks was daar WEER een kitten. Hij begon te rennen. En voor hij het wist was hij bij de Slangenrotsen. Toen zag hij een kleine apprentice, of was het een kitten? Hij wist het niet, maar hij zag wel dat er gevaar was voor het poesje! Hij ging in zijn sluiphouding en sloop rustig dichterbij. Toen stond hij per ongeluk op een takje en hij schrok. Hij zag de slang naar de poes sluipen. Hij wist meteen dat hij haar moest redden! Met een grote sprong, sprong hij voor het poesje. Hij keek strak naar het struikje, waarna hij steeds dichterbij kwam naar het struikje. Hij pakte een stok in zijn bek en gooide het net voor de struik, waarna de slang in het stokje beet. Daarna sprong hij behendig op het slangetje, en maakte het af met een snelle beet. ''Dank u wel Starclan voor het geven van deze prooi aan de Thunderclan.'' Zei hij en wendde zich naar de poes. ''Zo en wat doet zo'n klein poesje hier alleen? Je ziet er niet echt uit als een apprentice die al training heeft gehad.'' mauwde hij naar de poes. Zijn al wat sterkere lichaam ontspande al wat meer en hij ging zitten voor de poes. Het was een oranje poes met groenige ogen. Ze was klein en fragiel. Ze zag er ook niet zo spontaan uit. Zijn staart sloeg hij over zijn poten. Zijn zachte pluimstaart ging rustig op en neer. Hij keek ontspannen naar de poes en wachtte rustig op het antwoord van de poes af.

-- Wowie 8D A lot of inspi Cato :3 You are luckkyyyy XD --

Listen this while readin'

Sunpaw's mond viel open toen ze een slang dichterbij zag komen, gevolgd door een apprentice van haar Clan die het beest luchtig doodde. "Wat, hoe.." stamelde ze. Die prooi die haar eerste zou worden, waar ze heel hard haar best op zou doen, was zou makkelijk te doden? Zo makkelijk te onderdrukken? "Zo en wat doet zo'n klein poesje hier alleen? Je ziet er niet echt uit als een apprentice die al training heeft gehad." zei de kater tegenover haar. Sunpaw schrok een beetje. Training? Dat had ze inderdaad nog niet gehad. "Ja, uhm, ik bedoel nee, klopt.." zei ze zachtjes. "Maar.. Wat doe jij hier? Ik bedoel, je hebt toch wel wat beters te doen..." Even keek ze in zijn ogen, maar daarna weer vlug naar de grond.

Sorry kort maar kmoet aan m'n huiswerk xd

Jaytail

x I will always stand on the site of the Thunderclan,
That you know it ~ x

zijn zachte ogen keken nog steeds naar de poes. "Ja, uhm, ik bedoel nee, klopt.." zei ze zachtjes. "Maar.. Wat doe jij hier? Ik bedoel, je hebt toch wel wat beters te doen..." zei de poes wat onzeker hoorde hij. Hij zag dat de poes even in zijn ogen keek, maar daarna naar de grond. Dus de poes had nog GEEN training gehad?! Hoe gek kon die poes zijn! Zonder training kan je hier gemakkelijk doodgaan! Hij keek met verbaasde ogen naar de poes. ''Je bent hier dus heengegaan ZONDER dat je ook maar EEN training hebt gehad?!'' mauwde hij verbaasd. Hij kon het maar niet geloven. Hoe kon die poes maar niet geloven. ''Je... Je... Oh my god.'' mauwde hij moeizaam. ''Hoe...Hoe kun je het eigenlijk in je hoofd halen om hier heentegaan... zonder training.'' mauwde hij erg verbaasd. Hij schudde zijn kopje. ''Nou ja, je bent in iedergeval veilig.'' zei hij met een glimlachje. Het besefte hem dat hij het leuk vond dat de poes zo hakelde. ''Trouwens, ik weet niet eens hoe je heet.'' murmelde hij tegen haar.

Listen this while readin'

"Je bent hier dus heengegaan ZONDER dat je ook maar EEN training hebt gehad?!" Bij die woorden kromp Sunpaw ineen. Ze zakte een beetje door haar pootjes, haar oortjes naar achteren. De oudere apprentice ging nog even door met verbaasde zinnen zeggen, wat de situatie voor Sunpaw er niet beter op maakte. "Nou ja, je bent in iedergeval veilig." Sunpaw knikte en voorzichtig ging ze zitten. Onopvallend nam ze de kater in zich op. Hij was groter dan zij, waarschijnlijk ouder, maar daar was ze al eerder achter gekomen. Zijn bruingrijs-gestreepte vacht was een beetje langig en zijn geelgroene ogen stonden vriendelijk. "Trouwens, ik weet niet eens hoe je heet." murmelde hij tegen haar. "Ik ben Sunpaw." antwoordde ze verlegen. Ze besloot de gok te wagen en een vraag te stellen. "Waarom, uhm, hoe.. Hoe kan jij die slang zo makkelijk doden?" Zoals hij het had gedaan zag het er nogal makkelijk uit, maar ergens wist ze dat het haar nooit zou lukken. Ze kon niet eens een muis vangen, terwijl er kittens waren die stiekem het kamp uitslopen en met een hele lading thuiskwamen. Een kleine, onhoorbare zucht rolde over haar lippen.

Jaytail

x I will always stand on the site of the Thunderclan,
That you know it ~ x

"Ik ben Sunpaw." antwoorde het oranje poesje verlegen. "Waarom, uhm, hoe.. Hoe kan jij die slang zo makkelijk doden?" Zei het poesje. De kater keek het poesje even aan. ''Ten eerste moet ik je vertellen dat je hier absoluut NIET moet komen als je nog niet eens een muis ofzo kan vangen. Dat is hier gevaarlijk en je zult zo dan zien dat je gebeten word.'' mauwde hij tegen de verlegen poes. ''En daarbij, ik ben Jaypaw. Prettig kennis te maken.'' mauwde hij. Hoe kon dat poesje ooit denken dat ze nu al een slang kon vangen?! Ze zag eruit of ze niet eens een Muis kon vangen ofzo. ''Oke ik zal het je vertellen.'' zei hij uiteindelijk. ''Je zag dat ik een stok gooide he? Doordat er iets snel gebeurt pakt de slang het ding vast.'' vertelde hij op een kalme toon. ''Dus dan spring je op het beestje en zorgt dat je voorpoot op zijn kopje staat. Daardoor kan hij je niet bijten. Dan bijt je stevig in zijn nek en dan heb je hem.'' mauwde hij rustig. De poes zou wel eerst goed leren jagen voordat ze op slangen jaagt. ''Maar alsjeblieft Sunpaw. Zorg dat je pas weer hiernaar toe gaat als je kan jagen?'' mauwde hij tegen haar.

Listen this while readin'

Even wilde Sunpaw protesteren, het eerst zelf proberen voor ze weer weg ging. Maar ze wist dat Jaypaw gelijk had. "Oke." zei ze zachtjes. Ze zou wel gewoon wachten op haar training. Of.. Sunpelt was toch niet de enige die kon jagen? "Wil je me dan, uhm.. Wil je me helpen een muis te vangen?" Voorzichtig keek ze tussen haar wimpers door naar boven. "Alleen als je tijd hebt hoor.." Haar witte voorpootjes schoven voorzichtig over de aarde. Waarschijnlijk zou hij het niet eens willen doen. Hij moest natuurlijk eerst die slang terugbrengen naar het kamp. Maar misschien als ze onderweg een muisje tegenkwamen... Het zou kunnen. Ze hoopte maar dat Jaypaw het haar wilde leren.

Sorry kort D:

_{"Oke." zei de oranje poes zachtjes. Even kwam er een stilte tussen de twee. "Wil je me dan, uhm.. Wil je me helpen een muis te vangen?" en voor dat hij kon antwoorde zei ze "Alleen als je tijd hebt hoor.." Jaypaw twijfelde geen moment. ''Tuurlijk wil ik dat.'' mauwde hij. Hij wist wel dat ze hier dan wel wegmoesten. Misschien konden ze hier heel eventjes blijven? Want zijn moeder had deze plek geweldig gevonden. Dat hoorde hij 1 maan geleden. Hier lag ze ook begraven. Hij deed even zijn ogen dicht. Hij ziet zijn moeder hier voor hem. Een vrolijke poes. Die hier met zijn vader zat. De vader op de plek waar hij zat. En op de plek van Sunpaw zijn moeder. Een trillerige zucht kwam uit zijn mond. Bij de gedachte van zijn vader moest hij terug denken aan 2 manen geleden. Toen hij zijn vader zag met zijn zusje. Ze vielen hem aan. Hij moest ze doden. Hij kon niets anders. Ze hadden hem anders gedood. Even voelde hij bloodclanbloed door hem stromen. en zonder dat hij het door had ging hij met zijn ogen dicht tegen de poes aan zitten. Hij zag hoe hij hier zijn vader en zusje had moeten vermoorden. Een traan liep langs zijn wang naar beneden. Toen ontwaakte hij uit zijn dagdroom en voelde de warmte van de kleine poes. Hij liep even een klein stukje weg. ''Sorry.'' murmelde hij, zijn stem trillerig, en waste met zijn poot snel een traan weg.}

Listen this while readin'

Een korte siddering ging door Sunpaw heen tijdens hun aanraking. Zijn lange vacht voelde warm tegen de hare en zijn geur prikkelde haar neus. "Sorry." zei hij tegen haar en hij gleed van haar zijde. Troostend wreef ze haar dunne staart langs zijn flank. "Het geeft niet." zei ze met een troostende glimlach. Ze voelde zich weer koud worden. Ze wilde weer tegen hem aankruipen. En was dit niet het perfecte moment om dat te doen? Voorzichtig liep ze naar hem toe. Haar linkerschouder drukte ze tegen zijn rechter en ze begon rustig zijn vacht te likken. Ze bedacht zich wat een perfect moment dit eigenlijk was, op een perfecte plek. Of nouja.. Eigenlijk niet. Eigenlijk was dit zo'n beetje de slechtste plek die je kon bedenken. "Zullen.. Zullen we gaan?" vroeg ze verlegen. Terug naar haar oude zelf. Want stel nou dat ze te opdringerig klonk, te dwingend. Stel nou dat het leek dat ze hem geen keus gaf. Dat wilde ze niet. Ze wilde hém laten kiezen. Als hij hier wilde blijven vond ze dat prima. Al zou het de hele nacht duren. Al zou het gaan regenen, gaan sneeuwen. Ze vond het allemaal prima. Want ze bedacht zich dat dit moment om de een of andere reden specialer was dan andere.

Ermahgerd Sunpaw is in looove

Listen [link=https://www.youtube.com/watch?v=jUe8uoKdHao&feature=autoplay&list=FLl2GW0d0z8rfHPPaor4MKrg&playnext=12]THIS[/link] Terwijl je leest. Zijn gevoelens ~

_{"Het geeft niet." zei ze met een troostende glimlach. De poes ging tegen hem aanzitten. Even voelde het weer of het zijn moeder was. Ze was namelijk even mooi als haar. "Zullen.. Zullen we gaan?" vroeg ze verlegen. ''Als je het niet erg vind blijf ik hier nog even...'' mauwde hij ''Weetje Sunpaw.'' begon hij. ''Je hebt het recht om te weten wat er net in me omging..'' vertelde hij. ''Hier, op deze plek is veel voor me gebeurt.'' begon hij langzaam. ''Het begon toenmijn moeder stierf bij de geboorte. Ze stierf toen ik eruit kwam. Hier, bij de slangenrotsen. Mijn vader was boos. Mijn vader...'' hij slikte even. Hij twijfelde even of hij zou vertellen dat zijn vader gewoon naar de Bloodclan was gegaan. Maar door die magische aanraking van de poes besliste hij al snel genoeg. ''Mijn vader nam mijn zusje mee naar de Bloodclan, waar hij een andere poes ookal als partner had genomen. Hij liep over en...'' Hij stopte even. Hij moest het zelf ook even doornemen. ''Een andere warrior vond me bij dat bosje daar.'' Hij wees met zijn linker voorpoot vaar een bosje. Er lagen daar verse bloemen van gisteren. Hij had die daar neergelegd. Daar lag zijn moeder namelijk. ''Nou 2 manen geleden kwam ik ze weer tegen... Ze vielen me aan, ik wou alleen maar vertellen dat ik om ze geef, terwijl ik ze nooit heb gekend...'' een traan rolde over zijn dikke wang. ''Ze vielen mij aan, Mijn zusje vermoorde me bijna... Ik heb toen een verschrikkelijke besslissing moeten maken...'' murmelde hij en hij week zijn hoofd af van de poes. ''Ik heb haar en mijn vader moeten vermoorden...'' murmelde hij en zijn nagels knepen zich in het zand. Tranen spatte uit elkaar op de grond. Hij voelde weer dat Bloodclanbloed. ''Ik voel me zo slecht.. Ze pestte me Sunpaw... Alleen omdat mijn vader Bloodclanner is geworden. Ik wou hem alleen vertellen dat ik van hem hield maar ik vermoorde hem.'' Murmelde hij zacht. Hij was zo blij dat de poes bij hem was. Hij ontspande weer even en hij wendde zich naar de poes. ''Ik ben blij dat je nu bij me bent'' murmelde hij en gaf een likje over het kopje van de poes.}

Listen this while readin'

Met grote ogen keek ze hem aan. Van schrik, angst en.. begrip. Ze begreep hem namelijk helemaal. Als zij zou worden aangevallen had ze zichzelf ook verdedigd en hij kon er niet zo veel aan doen dat hij ze vermoordde. Snel schudde ze haar hoofdje om de gevoelens te wissen. Met een heel andere blik in haar ogen keek ze hem weer aan. Ze gaf hem een geruststellend likje over zijn borst. Ze had het liever over zijn oren gedaan, maar daar kon ze nou eenmaal niet bij. Na een hele tijd trok ze haar mond open. "Ik begrijp het." fluisterde ze, "Ik begrijp het helemaal." Haar stem was slechts een zuchtje als de dacht aan wat Jaypaw door moest maken. Als het haar zou overkomen zou haar hart in duizend stukje breken. "Beloof me dat je het jezelf niet teveel kwalijk neemt." Haar stem brak en weer keek ze hem aan, weer met een compleet andere blik in haar ogen. Haar blik was smekend. "Het is niet jouw schuld." Ze drukte haar hoofd in zijn lange vacht, probeerde al haar warmte aan hem te geven.

_{"Ik begrijp het." fluisterde ze, "Ik begrijp het helemaal." mauwde het poesje. "Beloof me dat je het jezelf niet teveel kwalijk neemt." Haar stem brak en weer keek ze hem aan, weer met een compleet andere blik in haar ogen. Haar blik was smekend. "Het is niet jouw schuld." Ze drukte haar hoofd in zijn lange vacht. Hij zuchtte even. Het poesje had wel gelijk. Hij keek even naar het poesje. ''Je hebt gelijk.'' mauwde hij. ''Ik zal het mezelf niet meer kwalijk nemen.'' mauwde hij en gaf een likje over het kopje van de poes. Hij vergat het helemaal. Alles over zijn ouders, zusje en al. Hij dacht alleen nog maar aan die lieve, lieve Sunpaw. Hij voelde een briesje door zijn vacht. Het moedigde hem aan. Een soort boodschap. 'Bedankt mam.' murmelde hij in zichzelf

-- KORT D= --}