Just new in town [Demeter]

Met een paar laatste grote happen zorgde ze ervoor dat de zonet nog levende dikke vogel helemaal niet meer herkenbaar was. Het was extreem makkelijk geweest om het beest te vangen. Het was zo'n tweebeen vogel. Te dom om te kunnen vliegen, sterker nog: Zelfs zo dom om recht in je klauwen te lopen. Eigenlijk was het te makkelijk voor haar doen, maar ze waren zo heerlijk dik dat je ze niet kon laten lopen. Waarschijnlijk was het domme beest bij de even domme tweebenen weggelopen. Maar wat maakt het uit? Nu is ie toch dood... Ze keek even naar de botjes die zelfs voor haar te groot waren geweest om op te eten. Ze groef er snel wat aarde overheen zodat niemand kon zien dat zij daar was geweest. Ze hield zich dan niet aan de grenzen van die zogenaamde ' clans' maar ze had geen zin om een hele clan op haar nek te halen.

Ze stond op en rekte zich uit, eigenlijk was het tijd om heerlijk te gaan slapen maar ze had vandaag zin in avontuur. Ze had weer eens zin om bloed op haar klauwen te krijgen, of een heerlijk bekgevecht met een domme bloodclanner. Of tweebenen en hun kittypet's beroven van hun onzinnige spulletjes. In elk geval: Slapen zou niet echt lukken. Ze maakte haar geeuw af en ging weer normaal staan. Welke richting zou ze eens opgaan? Hmm... Ze kon niet kiezen waar ze het meest zin in had dus liep ze maar gewoon een willekeurige kant op. Het duurde niet lang tot ze een vreemd geluid hoorde: "Tykiii.." hoorde ze iemand roepen. Het klonk extreem hoog en vragend. Het was een poes, dat wist ze zeker. Een poes die dus iemand zocht en alleen is. Een makkelijke en leuke prooi, valt vast wel wat leuks mee te beleven... Ze liep in de richting waar ze het geluid van had gehoord. Ze hoefde niet lang te lopen tot ze een schim van de poes door de struiken zag. Ze bleef staan en keek. De poes was nog jong, tenminste zo leek het, misschien was ze gewoon een beetje klein. Ze had een blauw/grijze vacht met heldere ogen die tussen amber en geel in zaten. Ze was mooi en appart maar ze wist van zichzelf dat ze vreemder was. Hoeveel poezen waren er die zo rossig waren en tegelijkertijd zulke blauwe ogen hadden? Bijna geen. Ze keek nog een keer naar de poes en schatte haar een beetje in, ze was vast met een zacht en lief karakter. Een beetje nieuwsgierig en een beetje speels. Ze bedacht op die gok een plannetje. Toen ze precies wist wat te doen stapte ze op de poes af. Ze zette een lieve glimlach op en probeerde vertrouwd over te komen. Haar vertrouwen winnen en haar langzaam vanbinnen breken, daar had ze zin in en dat zou ze doen. "Hallo..." begon ze met een net niet overdreven vriendelijke stem. "Ben je nieuw hier? Je komt niet uit Bloodclan maar je ruikt ook niet als een standaard rogue. En ik heb je nooit eerder gezien." Ze keek nieuwsgierig naar de poes en ging er bij zitten.

Sorry, zo laat :3

De poes glimlachte liefjes en Demeter had zin om haar in haar gezicht te krabben. Maar ze beheerste zich. " Hallo" Zei de poes met een warme en zachte stem. Voor anderen zou dit zeker een reden zijn om verliefd te worden op de poes, Demeter haatte het echter boven alles: Poezen die dachten dat zíj wel als vriendin kon zijn. Toch was dit ergens de bedoeling en wist ze zich in te houden, ze was juist net een beetje in haar rol gekomen, ze wou nu niet alles verpesten. Ze zag hoe de poes een vreemd gebaar maakte met haar poot, alsof ze net als tweebenen en enkele poesiepoezen een hand wou geven. Ze reageerde er echter niet op en wachtte tot de poes haar naam zei: "Road Kamelot is de naam." 2 namen! Pfoe, die denkt zeker dat ze heel wat is zoals al die 2 namigen. " Mooie naam, Zeer mooie naam" Ze keek naar haar gezicht en glimlachte vriendelijk. Opeens zag ze dat haar oren heel even flikkerde. Dat moest ze onthouden... dat was niet de reactie die normaal was, toch? Ze legde haar staart voor haar poten om wat vriendelijker over te komen. "Wat is dit Bloodclan waar je over spreekt?" zei de poes met haar hoge stemmetje. Dat stemmetje, hoe kon een normale poes zo'n hoge irritante stem hebben? Ze moest zich weer inhouden om niet haar klauwen te gebruiken. Opeens besefte ze dat de poes dus inderdaad niet van hier kon zijn: Ze kende Bloodclan niet eens. " Bloodclan... Tja, dat zijn een stelletje zielige rogue's die clans haten maar tegelijkertijd zelf een clan zijn geworden. Ze noemen zichzelf slecht maar als je het aan mij vraagt zal ik zeggen dat het juist brave kittypets zijn geworden door hun leider en al die zooi" Pfoe, een keer kon ze de waarheid zeggen. Ze knipperde even snel met haar ogen en keek vervolgens weer naar de poes die even snel lachte en snel zei: "Ik kom van een gebied hier ver vandaan op zoek naar mijn oom." Ze leek het bijna te fluisteren en weer duurde het even tot ze de zin helemaal begreep. Het lachen leek een gewoonte bij de poes want weer deed ze het. " Heb je zin om met me te jagen, dat kan je toch wel?" Ze wachtte niet op antwoord want ze wist eigenlijk wel dat ze dat wel moest kunnen. Hoe kon ze anders ver gereisd zijn? Zeker met het eten van tweebeenvoedsel. Nee zo zag ze er niet uit, ze kon het vast wel. " Dan kan ik je meteen wat vertellen over ons territorium en over de sukkels van de clans" Ze likte snel even haar borst, iets wat ze de laatste tijd veel te vaak deed. Vervolgens keek ze weer met een glimlach naar de poes toe.

Demeter luisterde naar haar antwoorden al was ze niet echt geintereseerd in haar gebabbel. Ze keek haar aan met een zachte glimlach op haar gezicht. Op 1 of andere manier wantrouwde ze de poes juist meer als diegene aardiger deed. Er was iets met die poes, Maar wat? Ze moest haar in de gaten houden, maar hoe deed ze dat als ze niet wist waar ze op moest letten? Ze liep maar vooruit want de poes leek wel mee te willen jagen. Ze liep gewoon doelloos richting een stukje bos dat niet van de clans waren, ze had geen zin in gedonder op dit moment. "Vertel me eens Reddy.." hoorde ze achter zich. Nog steeds haatte ze de hoge irritante stem maar ze dwong zichzelf ernaar te luisteren. De naam 'Reddy' die ze blijkbaar had opgelopen haatte ze, zo mogelijk, nog meer. Ze keek niet om want ze wist eigenlijk wel wat de poes nu deed : Glimlachen alsof ze het allemaal hilarisch vond. "Ik mag je toch wel zo noemen.. Sinds ik je naam niet weet?" Zei de poes weer terwijl ze langzaam naast haar ging lopen. " Demeter, Noem me maar Demeter. Op z'n engels... Dus zoals ik het net zei" Mompelde ze. Ze werd chagerijnig van dit spel. Het was een spel dus dat hoorde leuk te zijn. Ze had geen zin om zelf het slachtoffer van haar eigen spel te worden. Moest ze stoppen, nooit. Ze kon altijd nog die keel heerlijk doorbijten van die arrogante poes. Ze begon zich voor te stellen hoe ze de poes snel kon overwinnen maar toch langzaam en pijnlijk dood kon laten gaan. Een gemeen glimlachje verscheen er op haar lippen maar meteen bedacht ze zich en liet het veranderen in een vriendelijk lachje. Nog even, even afwachten... Misschien had Road het gezien, misschien was ze gewoon speels maar Road vroeg zachtjes en grinnikend "Wanna play?" Het duurde weer even tot de betekenis van de vraag haar door drong. Meteen stond ze stil. Ze bekeek de poes die zonder dat zij het gehoord had haar klauwen had ontbloot. En wiens ogen donkerder en kwaadaardiger waren geworden. Het was bijna griezelig, maar niet genoeg voor haar. Haar nekharen gingen overeind staan terwijl ze naar de poes staarde. " Yes.. I would love to..." Zei ze zacht en gemeen lachend. In een echt gevecht zou ze deze poes makkelijk aan kunnen, ook al was ze niet wie ze leek. Eindelijk kon ze weer in zichzelf veranderen. Haar vacht ging half hoog staan en ze leek een stukje groter. Al was ze al wel aardig groot, nu leek ze een reusje. Haar mond bleef in een gemene lach staan en haar ogen keken afwachtend naar de poes. Ze begon een rondje om de poes heen te lopen. " Kan je uberhaupt wel vechten? Want je ziet eruit als een kittypet, kleintje!" spuwde ze naar de poes. " Kom dan? Of vlucht je nu weg naar je familie, ver weg waar je vandaan komt?!" Snauwde ze verder. Ze raakte eindelijk goed op dreef, eindelijk kon ze doen waar ze goed in was: Moorden, snauwen en winnen. Ze keek de poes uitdagend aan terwijl ze klaar stond om een aanval af te kunnen slaan.

De poes begon opeens vreemde en voor haar onbekende woorden uit te spreken. Ze had geen idee wat de poes aan het brabbelen was en staarde verbaasd naar haar. Het klonk als een liedje en al helemaal op de manier dat de poes het uitspraak, en met haar staart mee deinsde. Ze zat nog volop aan het denken of de poes nou een gek was of dat het een afleidingsmethode was toen ze het antwoord ontdekte, nee beter gezegd voelde. Want door haar gepieker had de poes haar kans gezien en was op haar af gesprongen en begon haar rug open te krabben. Ze probeerde haar weg te duwen maar dit lukte pas na de tweede aanval van de poes. Toen pas lukte het haar om om te rollen en zo de poes te dwingen van haar af te gaan. Voor de poes met haar buik verder kon gaan sprong ze op en stelde zich dit meer meer alert op. Road, als ze zo heette, was ook weer op 4 poten gesprongen en grinnikte naar haar: "Ik zal het vertalen voor je." ze leek zichzelf heel leuk te vinden, eigendunk schoot er door Demeter's hoofd heen. "Lord Millenium. Is in search of you. Looking for the heart now. Have you heard the news? Maybe you stole it from him. I'll see if it's true.." zong haar zoete en irritante stem weer. Haar lach was breder en valser geworden terwijl er bloed naar beneden stroomde, niet Road's bloed maar haar bloed. Ze haatte de poes, ze haatte haar, ze haatte haar. Ze gaf de poes niet de kans haar liedje af te maken. Al na de tweede zin werd ze gek van woede en sprong met een grote sprong op haar af. Ze liet haar lange nagels in de zijkant van de rug glijden, het leek net een schaar die door soepele stof gleed. Haar ogen leken op die van een gek en ze had haar doen en wil niet meer in de hand. Langzaam maar zeker veranderde de grijze poes in de rode kater die ze zo gehaat had. Ze zou hetzelfde doen met deze poes, vermoorden op een pijnlijke en lange manier. Ze haalde opnieuw uit, naar het oor van de poes. Haar lippen vormden een bloederige en wrede lach. Wie het laatst lacht lacht toch immers het best? " Nog laatste woorden, kleintje?" Vroeg ze terwijl haar stem oversloeg alsof ze een gek was.

Iets in haar nam haar in haar macht, niet die vage poes, nee iets van haarzelf wat ze nog kende. Ze had hetzelfde gevoeld toen ze meer dan woedend was geweest op Macavity. Ze zag dat de poes van haar wegsprong en zei: "Eigenlijk.." Begon de poes zacht en deed een pas opzij. "Eigenlijk wel. Heb je nooit geleerd je zwakke punten voor jezelf te houden?" Demeter slaakte een hoog en vreemd lachje en keek de poes aan met ogen die extreem kleine pupillen bevatte. " Waar heb je het over?" Zei ze lachend en met een hoge overslaande gek naar de poes. Ze werd gek, ze werd gestoord, dit moest ze zien te stoppen. Maar wat ze ook deed het vreemde gevoel had haar in de greep. Ze was te langzaam om de poes te ontwijken die weer haar schouders te pakken kreeg. En voor dat ze er iets aan kon doen haalde de poes haar borst open. Ze gooide haar nek omhoog en schreeuwde het uit. Haar oude en nog steeds niet genezen litteken was weer opengehaald en ineens begreep ze dat dat haar zichtbare zwakke plek moest zijn geweest. De pijn was verschrikkelijk maar het liet haar niet opgeven. Nee door de pijn krapte en sloeg ze om zich heen, waar ze maar kon. Ze had haar poten niet in de hand terwijl ze probeerden de poes zo vaak mogelijk te raken. Opeens werd ze onderuit gehaald en kwam ze met een harde klap op de grond. Ze had niet genoeg tijd om weg te komen want Road had haar poot op haar hoofd gezet. "Je hebt geluk.." zei de poes sluw en zacht. Voordat Demeter had uitgevogeld wat ze bedoelde voelde ze hoe de poes haar klauw over Demeters oog gleed. Weer schreeuwde ze het uit maar nu kon ze niets doen. Ze merkte maar half hoe de poes wegging en weer zong.

Vermoeid en afgemat probeerde Demeter op haar poten te staan. Met veel gekreun en nog steeds in een vreemde pose lukte het haar. Bang en onzeker keek ze om zich heen, was de poes hier nog? Toen voelde ze weer die verschrikkelijke pijn in haar borst en zakte ze kreunend weer in elkaar. Ze was weg, maar voor hoelang? Zij was gek maar die Road was nog gekker! Meer kon ze niet denken want haar ogen sloten zich terwijl er langzaam tranen naar beneden stroomden. Langzaam maar zeker werd alles zwart om haar heen. Ze was niet dood, gelukkig niet, maar wel gebroken, Again....