The end of mine whispering words [Disturbingvoice]

Silverwhisper keek verveeld om zich heen in de Medicine cat den. Angelvoice had haar ziek verklaard en ze moest dus in de Medicine den blijven , er is daar alleen amper iets te doen. Een paar zieke oudsten die de hele dag slapen in hun nest. Angelvoice en haar apprentice Dapplepaw komen dan zo afentoe binnen meot een gewonde kat maar gaan dan weer weg als die iets gekregen heeft om beter te worden. Geïrriteerd zwiepte ze met haar staart en kkeek vol verlangen naar de uitgang, ookal was ze ziek een rondje om het kamp kan tog wel?. Even een frisse neus halen, ze snorde geamuseerd bij die gedachte en stond voorzichtig op en liep door de uitgang. Voorzichtig keek ze om zich heen of geen kat haar zag en glipte door de t kampwand heen zodat de Warriors op de open plek haar niet zouden zien. De snorharen van de zilvergrijze poes trilde van opwinding toen ze de open vlakte voor zich zag liggen. Ze liep vooruit richting het Shadowclan territory , daar waren zelden Shadowclan Warriors dus het zal wel toevallig zijn als er nu wel een was. Een briesje streelde door haar vacht toen ze over ging in een zwak drafje. Toen ze bij de grens was drong de doordringende geur van de Shadowclan door naar haar geurklieren. Tot haar schrik besefte ze dat de geur te vers was , veels te vers. Met een ruk draaide Silverwhisper zich om toen ze merkte dat de geur recht achter haar was. Met een bange blik in haar ogen keek ze nu naar de kat die recht voor haar stond.

Zonder Grayclaw was het maar saai, maar meneer had andere dingen te doen. Ene Darkfire waar ze minimaal over had gehoord was veel belangrijker dan haar. Het trapte haar licht op haar ziel, hij was de enigste met wie ze echt contact had in de Clan. En de enigste wie ze echt kon vertrouwen. Faithmind wellicht ook. Maar dat was een "Straight A student" Ze deed nooit wat fout en stond ook nog eens zeer waarschijnlijk bovenaan het lijstje van soon to be deputies. Terwijl zij daarentegen ver veeer daar onder stond samen met Grayclaw. Dat was de reden waarom ze liever met de grijs witte kater omging. Bovendien deelde hij dezelfde intresse als zij. Bloed. En bloed was al wat ze op dit moment wou. Haar pluizige vacht begon weer korter te worden. Groenblad was in aankomst en aan alles was dat te merken. Maar Prooi bloed was niet het soort bloed waar ze nu naar verlangde. Nee, Kattenbloed was al wat ze nu wou en al wat ze zou krijgen was dat. Disturbing kreeg altijd wat ze wou. En ja hoor. Alsof lieve Starclan haar weer haar lol gunde zag ze een WindclanWarrior die er duidelijk al slecht aan toe was. Ze gokte er op dat het beest toch al niet lang meer te leven had en snel genoeg de pan zou uitgaan. Perfect. Haar dorst voor bloed was gewoonweg te groots. Met langzame gracieuze passen kwam ze naar voren om uiteindelijk de kat te schaduwen. Windclan Territorium of niet ze lapte de regels aan haar poot. En zodra missi haar had opgemerkt en ze zich omdraaide was het al te laat. "Boe." Siste ze zacht en trok haar linkerpoot naar achteren. Liet haar scherpe nagels uit hun hulsjes komen en liet haar poot vervolgens naar voren schieten. Zodra haar nagels contact maakte met de huid van de poes begon ze te grijnzen. Her next game just began..

"Boe" Siste de witte poes zachtjes, haar nagels schoten vliegensvlug uit hun hulsjes en boorde door tot de grijzige kat haar huid. Een gil van pijn verliet haar longen en wanhopig sloeg ze haar klauwen naar de poes die haar aanviel, plots herkende ze de blauwe ogen van de kat. Disturbingvoice fluitserde ze zacht toen Disturbing vol angst aankeek. Starclan please light my path dacht ze inzichzelf. Hoopvol trapte ze met haar achterpoten tegen de kat aan in de hoop dat die eraf zou vallen. Door haar ziekte kwamen die niet echt effectief aan maar leken maar op zachte stootjes die een kitten zou geven als die een Warrior aanviel.

[Voor mijn part mag je er een eind aan maken, ik heb dus echt geen inspiraite op haar zoals je ziet xD)

The language you are about to hear...
is disturbing.

Elke gedachte, elk gevoel van de kat deed haar niets. Ze lachte in stilte en keek de kat aan. Disturbing hoorde hoe de kat haar naam uitsprak en ze begon wat ruwer te lachen. "Good job captain obvious." Fluisterde ze zacht haar stem zoals altijd hoog en zwoel. Haar pluizige staart zwaaide heen en weer en ze glimlachte opnieuw. "Al vrees ik dat dat je niet zal helpen. Silverwhisper.." Ze begon zacht te lachen en liet haar staart over de rug van de windclankat glijden. "Je bent ziek nietwaar? Ik kan het aan je zien, aan je ruiken, dood is al in je hart het is slechts een kwestie van tijd voor Starclan je zelf. Laat mij er een einde aan maken." Met die woorden kwam ze met haar bovenlichaam omhoog om haar poten in Silver's rug te laten glijden. Haar mond opende zich wijd en ze lachte nogmaals. "Say hi to starclan my dear." Met die woorden liet ze haar tanden in zijn nek zakken. Uiteindelijk rukte ze haar tanden los van haar nek en liet het bloed over haar witte wangen glijden. In de verte zag ze al een van Dood poesje dr lieve clangenootjes aankomen en ze begon te lachen, wellicht werd deze dag nog wel wat interessants..

-zoek jij een ander Windclankitty?