Leave me alone! [BLACKSNOW]

Een zwarte schim bewoog zich soepel door de vroege ochtendzon. Kleine oogjes tuurden in het rond. Killerpaw sloop langs de andere apprentice's. Zijn verassend zachte pootkussentjes waren niet te horen. Hij begon te rennen naar buiten. Toen hij bij een steen was ging hij er op zitten. Killerpaw vond het fijn alleen te zijn. Een diepe zucht ontsnapte zijn longen. De zwarte kater keek stilletjes naar de opkomende zon. Opeens hoorde hij achter zich geritsel. Gelijk dook hij in de jachthouding. Killerpaw sloop dichterbij. Hij zag een muisje ongemerkt op een nootje zitten knabbelen. De zwarte kater sprong naar het diertje toe, en pakte hem tussen zijn kleine klauwen. Het ding stribbelde angstig tegen, maar Killerpaw beet hem dood met een krachtige beet. De zwarte apprentice nam het diertje mee en legde hem voor zich op de steen. Killerpaw keek naar het dode muisje en slikte even. Hij begon niet te eten. Hij keek enkel naar de opkomende zon... Alleen...

KORT!

Langzaam begon ze haar tempo te versnellen. Eindelijk kon ze weer in de nacht gaan jagen. De nacht was waar ze thuis hoorde en nergens anders; Het zon licht verbrande haar en de nacht was haar liefde geworden. ook al was dat vroeger anders geweest. Maar nu niet meer. Een grimmige glimlach gleed over haar muil toen ze aan haar verleden dacht. Door haar verleden was ze nu zo vals en dodelijk geworden. Je had veel moed nodig om haar hart te winnen en vriendschap was ook zeldzaam bij haar. Maar het kon haar ook niet veel schelen. Ze was hard en dat had je nodig in dit leven. Ze ademde regelmatig en snoof elke geur naar binnen. Neen ze was niet uit op prooi. Daar had ze al genoeg van gebracht naar het kamp. Ze was uit op iets heel anders. Iets groters en iets veel gevaarlijkers. Ze was uit op en hond. Ze had er hier de laatste paar dagen aan de grenzen geroken. Maar nu had ze geen tijd meer om te zoeken. de zon zou al gouw opkomen en dus zou ze terug gaan naar het kamp. Volgende nacht zou ze beter doen. Snel keerde ze om terug richting het kamp. Terwijl er een vage katten geur haar neus in drong. Ze herkende de geur van de kat. killerpaw was hier ergens in de beurt. Ze herkende elke katten geur van het kamp. Ze sloop achter de geur aan en zag al hou de gestalte van de kleine kat. "Moet jij niet in je luie nest liggen zoals iedere normale kat van 7 manden oud..." Zei ze streng en hard terwijl ze naar hem toe liep. Haar blik stond altijd ijskoud en kil. Nu was het alleen te zien of dat killerpaw er voor zou terug deinzen of niet...

Opeens hoorde Killerpaw een stem achter zich. "moet jij niet in je luie nest liggen zoals iedere normale kat van 7 manden oud..." De zwarte apprentice bromde even. "mag ik dat even zelf weten..." Killerpaw draaide zich om en keek een beetje boos naar de poes. "wat moet je..." mompelde hij bijna onverstaanbaar. Hij herkende de poes Blacksnow. "ik wil alleen zijn.." Killerpaw draaide zich om en keek weer naar de opkomende zon. Hij schonk geen aandacht meer aan de poes achter zich. Een diepe zucht ontsnapte zijn keel. Opeens bedacht hij dat hij nog een muis had gevangen. De pikzwarte apprentice schrokte het kleine diertje op. Killerpaw keek even om naar Blacksnow. Een kille grijns krulde zijn mond...

Ze hoorde de brutale stem van het katje.. Zo had ze het graag. hoe velser hoe beter. Vooral als het aan haar lag. Ze zag hoe de zon opkwam en de dag was al weer helemaal verpest voor haar. Ze zag wel hoe hij grijnsde. Maar ze grijnsde nog valser en killer terug. "Een beetje respect zou jou niet mis staan kleintje... Ze gouwde bijna. Maar dat waren de meeste clan katten al van haar gewend. Ze chudde haar kop en kraste met haar nagels over de grond. Het gaf een duivels geluid weer. Zo'n geluid waar ze van hield. Het geluid dat angst in ieders hart bracht. Het geluid van pure haat en verwoesting. Ze ging zitten en keurde de zwarte jonge kater geen blik waardig. Inplaats daarvan begon ze zich zelf te wassen. De clan ze was hier geboren. maar toch voelde ze zich meer een loner. Het kon haar niets schelen heel het gedoe. Ze deed wat er verwacht werd en verder moesten ze maar kijken. Ze keek naar de kleine kater en begon weer te spreken. Met een duivelse stem. "Ik hoop voor jou dat je mentor je goed traint..." Want anderds... Ze maakte haar zin niet eens af. het had toch geen zin om tegen een Leerling te spreken. Die luisterden toch nooit. Trouwens ze hield niet eens van kittens. Laat staan dat ze dan van Leerlingen hield. Die brachten toch niets meer dan problemen en doffe elende. Ze stapte op en ging in de schaduw liggen. Zodat ze geen glimp moest opvangen van de zon... De zon die ze lang geleden de rug had toegekeert...

[O.O Flutje sorry...]

Onderwerp: Re: Leave me alone! [BLACKSNOW]