You think we can see the world outside? [& Plumekit]

Het was nog pikkedonker toen het poesje opstond en de nursery verliet, haar vader en moeder lagen allebei te slapen en ook haar broertje en zusje waren in dromenland verzonken. Enkel zij was wakker, slapen kon ze niet, energie had ze genoeg voor de rest van de dag die nog restte en de volgende dag. Al zou ze waarschijnlijk wel op het einde van de volgende dag op instorten staan, maar dat maakte haar niet uit. Ze hield wel van de nacht, kon ze kijken naar de sterren. Eentje daarvan was waarschijnlijk haar echte moeder. Vaak droomde ze ervan hoe zij er uit zag, maar nooit wist ze het zeker. Mischien net zoals zij! Diep vanbinnen miste ze haar wel, alhoewel Brambleberry veel goed maakte. Even maakte ze een sprongetje, het was tijd om na te denken over andere dingen. Nu ja nadenken... Ze wou dingen doen, misscihen was er nog iemand wakker en kon ze daarmee het terrein verkennen! Maakt niet uit van welke leeftijd! Maar liefst geen slome elders, ze vertelden mooie verhaaltjes, maar ze had zin in wat activiteit! Als een gek begon ze rondjes te rennen, om daarna af te remmen en om haar heen te kijken. Niemand was wakker, het hele kamp was leeg. Een zachte zucht ontsnapte uit haar mond. Waarschijnlijk zou ze opzoek moeten gaan naar iemand. Stil sloop ze de Apprentice den in en keek even rond, haar oudere zus lag hier te slapen, dat wist ze zeker. Maar was er dan echt niemand wakker? In ieder geval hier niet. Stil en voorzichtig trippelde Honeykit de Den weer uit en sloop de slaapplek van de warriors binnen. Zacht gaf ze Wolftail een por, maar hij was niet wakker, zo ging ze een paar warriors af die ze goed kende. Ook Shrewleap kreeg bijvoorbeeld een zacht duwtje, maar ook zij was nog diep in dromenland. Ze liep de warriors den weer uit en de Nursery in, maar ook hier geen succes. Ze wou bijna de moed opgeven, maar toen ze naar buiten liep zag ze een klein figuurtje staan, ongeveer even groot als zij. Snel spurtte ze er op af.

Hoe dichterbij ze kwam hoe duidelijker het werd dat het ook een kitten was, maar het kon ook net een apprentice zijn. Ze wist het niet zeker, maar volgens haar was er al lang geleden geen ceremonie meer geweest, dus het zou wel nog een kitten zijn. Toen ze bij het katertje was aangekomen riep ze vrolijk en overenthousiast, 'Hey!' Snel deed ze haar mond weer dicht, had ze niemand wakker gemaakt? Even keek ze om zich heen, maar het leek er niet op, 'Ik ben Honeykit en jij?' Even wachtte ze op het katertje zijn antwoord, maar uiteindelijk liet ze hem toch niet uitspreken, 'Ben jij nou kitten of net apprentice?' Dat vond ze eigenlijk wel interessant, want als hij toch apprentice was, kon hij haar misschien de buitenwereld laten zien. 'Hoe oud ben jij eigenlijk? Wie is jouw famillie?' Na haar 4 vragen was ze even stil, maar de energie stroomde nog steeds door haar aderen en ze had gewoon zin om elk moment in de lucht te springen en rondjes te beginnen lopen. Ze wou iets doen! Ze wou bewegen! Snel rende ze 2 rondjes rond de kitten heen, maakte nog een grappig sprongetje en ging toen stil zitten. Maar haar staart kon niet stil blijven liggen en ook haar klauwen trok ze de hele tijd in en uit, in en uit. Nieuwsgierig keek ze de kater aan, nog steeds wachtend op antwoord.

[& PLUMEKIT]

Een onhoorbaar zuchtje gleed uit de bruine tabby apprentice zijn keel. Het was laat, en gegarandeerd dat hij morgen vroeg niet kon opstaan. Maar, hij kon simpelweg niet slapen. Nee hij had geen nachtmerries, ook geen last van de katten rondom hem heen. Waarschijnlijk voelde hij zich niet goed, of had 'ie gewoon niet de lust om te slapen. Maar welke zin had het om nog zo laat op te blijven? Er was niemand wakker dus je kon geen bal uitvoeren. De jonge kater rekte zijn lichaam voorzichtig uit en liet zijn kleine, maar scherpte tanden, zien door een geeuw los te laten. Met zijn oren verveeld naar achter gevouwen tilde hij zich op en sprong over alle lichamen heen. Hij wou geen kwade katten op zijn geweten hebben staan, dus probeerde Plumepaw zo min mogelijk lawaai te maken. Hij stak zijn fijne kop door de Apprentice Den uitgang en snoof de lucht op. Fris, zoals de leerling wel had verwacht. Soms leek het wel of het hele kamp een stel kippen waren, gewoon omdat het kouder werd en er minder prooi zou zijn. Voor Plumepaw zelf maakte het geen moer uit of 'ie de ene dag twee muizen kreeg, en de andere dag maar één. Je had eten, wees er dan toch blij mee! Sommigen hadden totaal niks. En daarbij wees hij uitdrukkelijk op de straat katten. Van de Elders wist hij dat af en toe Kittypets uit huis werden gezet, en ze zich moesten vinden in het Eenling zijn. Dat was weer een bewijs dat aan duidde dat Tweebeners echte bad assen waren. Dan liep Plumepaw liever een afschuwelijke BloodClan kat tegen het lijf, dan zo'n gek wezen dat maar twee benen had. Een zwak stemmetje klonk in de verte. En hij draaide zijn hoofd lichtelijk nieuwsgierig wie dat nou kon zijn. Een helemaal opgefokte kitten holde op de bruine tabby af. Met een opgetrokken wenkbrauw wende de kater zich tot de kleine zwart/witte poes en keek d'r vragend aan. Tja, hij was nou niet een van de grootste. Integendeel, zo ver dat hij wist was hij de kleinste van alle apprentice's. Sommigen kittens waren zelfs groter dan hem. Maar Plumepaw gaf niks om de grootte, dat waren enkel details voor hem. Hij was blij met hoe hij echt was, en niet om wie hij was via z'n uiterlijk. "Ik ben Plumepaw," Zei hij op een rustige toon in de hoop dat niemand gewekt was. Zijn oren sluw opzij gevouwen keek hij met zijn gele ogen naar Honeykit. "Zeg, wat doe jij zo laat nog op?" Vroeg de apprentice daarna. "Ook geen slaap?" Hij vouwde zijn staart rond zijn voorpoten en keek d'r met een scheef kopje aan.

Toen de kater voor haar ijn mond open deed, spitste ze snel haar oortjes. "Ik ben Plumepaw," Zei hij op een rustige toon die haar eigenlijk wel beviel. Maar toch, zij bleef hyper. Zijn oren sluw opzij gevouwen keek hij met zijn gele ogen naar Honeykit. "Zeg, wat doe jij zo laat nog op?" Vroeg de apprentice daarna. "Ook geen slaap?" Hij vouwde zijn staart rond zijn voorpoten en keek d'r met een scheef kopje aan. Snel schudde ze haar hoofdje, 'Nee!' zei ze vrolijk, 'Ik ben geheel wakker, maar ik weet niks te doen, weet jij iets? Oh ja, en ken ik jou toevallig door je famillie? Wie is jouw famillie? Want ik heb het gevoel dat ik jou nog nooit gezien heb, maar dat wil ik zeker weten!' Met pretlichtjes in haar ogen, keek ze hem even aan. Stilstaan kon ze al niet meer en steeds leunde ze van haar ene pootje op haar andere, 'Maar als jij apprentice bent, mag jij toch naar buiten? Ben je dan al eens buiten geweest? Hoe is het daar?' Dat was de vraag die ze aan ongeveer elke apprentice stelde, ze wou het gewoon weten! En wie weet nam een van de apprentices haar wel eens mee naar buiten. 'Heb je trouwens al vele trainingen gehad? Heb jij al ooit eens iets gevangen? Heb je eigenlijk al eens jaagtrainingen gehad, zo ja, wil je het mij proberen te leren? Ik heb altijd al iets willen vangen. Maar anders zou ik het ook wel leuk vinden als we gewoon het kamp eens uitgaan, want als ik bij een apprentice ben mag dat toch? Of niet? Ik weet het niet, weet jij dat? Want als het mag, zou ik er heel graag heen willen, wat denk jij?' Nieuwgierig keek ze de apprentice voor haar aan, het was een bruine tabby, niet veel groter dan zij, hij was dan waarschijnlijk ook klein voor zijn leeftijd. Maar dat maakte haar niet uit, ze moest gewoon alles weten en als hij apprentice was, dan kon ze misschien het geheim van de buitenwereld ontdekken!