Take me down

Hij sloot zijn blauwe ogen en slaakte een diepe zucht. Hij had nu al in een maan al zoveel gewonde, en zieke katten langs zien komen. Samen met de hulp van Angelvoice was het hem echter wel gelukt om de katten te helpen en ze beter te krijgen. Er was echter nog geen kat gestorven, wat hem gelukkig maakte. Hij opende stilletjes zijn ogen en keek naar de clan. De clan leefde, en was iedere dag weer actief. Er was geen reden van stoppen, en geen reden van uitelkaar gaan binnen de clan. Hij zag dat het goed ging tussen de meeste leden, toch zag hij soms ook dat sommige leden ruzie met elkaar hadden. Maar dat zou wel langzaam over gaan, hoopte hij. Hij sloot zijn blauwe ogen weer en snoof de lucht in. Zijn ogen schoten al snel weer open door de geur. Rook hij nou.. Bloed?! Hij keek over het kamp heen, en ja hoor, hij had het goed. Er kwam een poes binnen met een kater leunend op haar. Hij sprong op bij het zien van de kater. Zijn hoofd was bebloed, en het leek erop dat de kater een harde knal had gekregen. Hij piepte zachtjes, dit had hij echter nog niet gezien. Snel rende hij de den weer in om te kijken of hij nog genoeg spinrag had. Ja, gelukkig wel. Het duurde niet lang voor de poes de den binnen kwam. Zijn blauwe ogen schoten over de kater heen. ‘Wat is er gebeurd?’ Vroeg hij, terwijl hij het spinnenrag al vast had gepakt en op de kater afliep. De vraag was naar de poes gericht, die hij herkende als Spottedleaf. Hij legde het spinrag naast de kater en liet zijn ogen snel maar kalm over de kruiden glijden. Al snel stopten zijn ogen bij goudsbloem, hij grinnikte zachtjes in zichzelf. Goudsbloem liet hem denken aan Tinderpaw, en aan hun eerste ontmoeting. Snel schudde hij de gedachte uit zijn hoofd en kwam hij terug in de werkelijkheid. Nee, hij mocht er nu niet over na denken. Hij greep het goudsbloem vast en propte het in zijn eigen mond en begon de bloemen te malen. Vervolgens spuugde hij het op zijn poot uit. ‘Dit kan een beetje prikken.’ Zei hij tegen de kat, waarna hij het voorzichtig en zachtjes over de wond heen smeerde. Direct nadat hij het erop had gesmeerd bond hij het spinrag erop zodat het bloedden zou stoppen. Hij zag dat de kater pijn had en greep snel enkele papaver zaadje. ‘Deze zul je vast wel kennen, het zal je pijn verminderen.’ Informeerde hij waarna hij ze voor de kater neer lag. ‘Eet ze op.’ Zei hij, zijn blauwe ogen op de kater gericht. Waarna hij terug keek naar Spottedleaf, ze had de kater de hele tijd gedragen. Hij knikte haar toe. ‘Ga wat eten, Je zult vast moe zijn.’ Zijn toon was aardig, maar toch beviel hij haar een beetje om weg te gaan. ‘Hij heeft rust nodig, voor zover ik het weet gaat het allemaal goed komen.’ Hij glimlachte vriendelijk naar haar, om haar een beetje gerust te stellen.

Toen Blowsoul in slaap was gevallen trippelde hij de den uit. Het werd tijd dat hij even een hapje ging eten, aangezien er vandaag niemand zo aardig was geweest om even langs te komen met voedsel ging hij het zelf maar halen. Rustig trippelde hij op de prooistapel af, zijn blauwe ogen zochten Spottedleaf maar die kon hij jammer genoeg niet vinden. Hij pakte een stevig konijn van de stapel af aangezien hij veel honger had en hij nog veel moest doen vandaag. Hij nam het mee terug naar de den, om er zeker van te zijn dat er niets met Blowsoul zou gebeuren wou hij dus zou snel mogelijk terug zijn. Hij legde zijn eten neer en begon eraan te eten. Hij had het diertje echter zo neer gelegd dat als Blowsoul zich niet bewoog, hij het niet kon ruiken. Hij wist zelf ook wel dat dit voor misselijke gevoelens kon zorgen, waardoor een kat makkelijk kon overgeven als hij daadwerkelijk ziek zou zijn. In dit gevoel had de kater een harde klap tegen zijn hoofd gekregen, en hij wist zelf dat dat er pijnlijk was. Toen hij het dier op had begroef hij het buiten de den en rolde hij zichzelf op in zijn nest. Het begon al donker te worden, en hij was uitgeput van het werk dat hij vandaag had gericht. Net op het moment dat hij zijn ogen wou sluiten hoorde hij hoe Blowsoul bewoog. Hij keek op en zag hoe de kater naar hem keek. ‘Dapplepaw,’ Mompelde de kater zachtjes. Hij knikte kort als teken dat hij aan het luisteren was. ‘Wil je Spottedleaf je beslissing zeggen als je haar ziet?’ Gelukkig gaf deze kater dus ook om anderen, en was niet zo’n harteloos beest als die ene poes die Gentlekit had vermoord. Hij hield zijn oren echter gespitst, wetend dat er nog meer aan kwam. ‘Ik wil niet dat haar iets overkomt als ze te veel stress heeft.’ “Ik begrijp het, Blowsoul. Ik zal haar morgenvroeg direct opzoeken om haar gerust te stellen en te vertellen wat er aan de hand is. Maak je er maar geen zorgen over, alles gaat goedkomen en ik zal ervoor zorgen dat ze geen rare dingen doet.” Glimlachte hij de kater vriendelijk toe. “Dat beloof ik je.” Hij sloot zijn ogen en rolde zich verder op in zijn nestje. Plots hief hij zijn hoofd weer op. “Heb je honger, trouwens?” Glimlachte hij, hij was in staat om de kater iets te eten te halen. Want voor hij ging slapen, wou hij er zeker van zijn dat de kater geen honger had en ook rustig weer verder kon slapen.