to a clanlife, false hope[&Roseblade]

Vroeger had Lionheart bij d thunderclan gezeten. De reden dat hij vrijwillig vertrokken was of beter gezegd door katten gedwongen werd te vertrekken weet maar een handvol katten. Hij had eerst het clanleven gemist maar na dat hij op een mooie plek genesteld was raakte hij gewend aan een zeer comfortabel leven. Daar had hij Icy leren kennen. De meest liefste kat die hij ooit gekend had. Toen toch... Na een heel mooi leven te hebben raakte werd ze macht hebberig. De reden was vast zijn verdwijning. Lionheart was vastgeraakt op een tweebeenplek en waneer hij terug was. Was zij de leider van de bloodclan geworden. Icy was de vroegere Icy niet meer. Hij had haar met een gebroken hard moeten los laten. Niet lang daarna had hij Roseblade leren kennen. En zo was hij en deze situatie terecht gekomen...

Lionheart sloop langzaam over de grens van de Shadowclan. Roseblade zo de patrouille die deze kant op zo moeten komen de andere kant op sturen. Dat had hem ook een stuk gemakkelijker gemaakt in het territorium te komen zonder gezien te worden. Roseblade had hem ook verteld waar de shadowclan ging drinken. daar had hij op de leider van de shadowclan gewacht. Toen die kwam opdagen met een paar andere katten had hij hem geconfronteerd. Die was niet zo blij geweest met zijn verschijning. Geluk gaf hij zijn krijgers niet meteen het tekenen om hem af te maken. Hij deed zijn verhaal waarom hij bij de Shadowclan wou en wat hij er zou voor doen om erin te geraken. hij moest vertellen waarom hij er zodanig in de clan wou. Hij had hem over roseblade verteld maar vertelde ook zijn geschiedenis erbij dat hij vroeger in een clan had gezeten en zweerde dat hij de Shadowclan met zijn leven zou beschermen. Het was hem gelukt zijn leider te overtuigen hem in de clan te laten maar ook op één voorwaarde. Verliet hij de clan of verried hij de clan. Dan werd hij koelbloedig afgemaakt. Lionheart ging ook akkoord met die voorwaarde en dat maakt zijn leider ook gerust dat hij het meende.

In het kamp was hij nog een paar woordjes aan het uitwisselen met Brokenstar over wat hij nog wou weten van Lionheart. Op het moment van zijn laatste woorden tegen zijn leider zag hij Roseblade het kamp in wandelen met de patrouille die net terug was. Met een glimlach van overwinning wandelde hij naar toe. waneer hij langs haar ging fluisterde hij zachtjes in haar oor. " Niet hier, als ze mij met jou hier zien ben jij je reputatie kwijt." Zonder te stoppen liep hij door de ingang terug naar buiten. Achtervolgd door wantrouwende ogen van de andere clanleden.

Hij wachtte haar op en begroete haar met een liefdevol kopje. "Ik zei toch dat het zou werken." Hij gaf haar een lik over haar oor. "Ik doe alles voor jou en dat weet je." Snorde hij. Hij ging voor haar zitten en deed even zijn ogen dicht om zijn overwinning even te vieren. Hij zat in de Shadowclan!

________________________________________

‘Roseblade ! Roseblade !’ De rosse poes zat met een verdrietig gezicht naar het meer te kijken. Ondanks dat ze de patrouille had afgeleid, had ze er weinig geloof in dat het ook werkelijk zou gaan zoals ze dachten. Lionheart was heel erg overtuigd geweest, maar zij vond het toch een twijfelgeval. Ze wist dan ook niet zo goed wat ze ervan moest denken. Zou het misgaan? Haar ademhaling ging schrokkerig bij dat idee eruit. Ze wist niet wat ze moest doen om haar eigen gevoel beter te maken, wist ook niet hoe het zou stoppen, dat doemdenken. Ze schrok dan ook op van een enthousiaste Vileclaw. De kater kwam voor haar staan, gaf haar een lik over haar wang en keek haar grijnzend aan. Hij gaf haar een hele uitleg over een cyperse, grijze kater die gearriveerd was in de ShadowClan. Aan de woedende blikken van de andere katten gezien te hebben, was het Lionheart. Dit maakte dat Roseblade onmiddellijk opstond, Vileclaw een lik gaf en onmiddellijk begon te rennen naar het kamp. Ze voelde zich ontzettend opgewonden, maar hield ook in haar achterhoofd dat Brokenstar hem misschien niet geloofde en hem weg zou sturen. Hij was immers een almachtige, gerespecteerd leider. Als hij een keuze zou maken, zou elke kat in de Clan deze moeten accepteren. Heel de Clan hing van hem af, als hij dood zou gaan, zouden ze de Deputy moeten vertrouwen. En Roseblade wist op dit moment niet wie dat was, maar richtte haar aandacht daar ook niet zo op. De poes rende heel snel verder, ontweek een paar obstakels en zette haar tocht naar het kamp voor. Adrenaline dreef door haar lichaam, zette haar voort om sneller te kunnen lopen, maar gaf haar ook een sein als ze moest afremmen en als haar ledematen te moe werden.

Algauw remde ze af in het kamp. Opgewonden keek ze met pretoogjes naar Lionheart. Ze kon het al van zijn gezicht lezen. Het was gelukt. Vileclaw keek haar heel even aan, knikte haar toe en liep toen naar de andere katten. Die vroegen zich echter nog niets hardop af, dus Roseblade had het gevoel dat ze niet eens wisten dat ze al die tijd om de tuin geleid waren door haar en Vileclaw. Glimlachend keek ze naar Lionheart, waarna ze hem een kopje gaf. ‘Meen je dat?’ fluisterde ze. Ze haalde diep adem. ‘Ik zou ook alles voor jou doen,’ snorde ze. Nu dat hij in de Clan geaccepteerd was door Brokenstar en de anderen zich er wel langzaam bij moesten gaan leggen, voelde zij zich meer op haar gemak dan ze ooit geweest was. Toen hingen haar oortjes naar beneden. ‘Heb je Brokenstar over mij verteld?’ zei ze voorzichtig. Ze hoefde het antwoord eigenlijk niet eens af te wachten. Ze wist dat hij het gedaan had, Lionheart had goede redenen nodig en in zijn ogen was zij er een. ‘Hoe reageerde hij? Was hij boos? Vindt hij me nu geen goede krijger meer voor de Clan?’ Vragend keek ze hem aan, antwoorden verwachtend. Zou Lionheart de boel een beetje kunnen ophelderen voor haar? Zou Brokenstar niet al te boos op haar zijn? Ze had immers voor een deel haar Clan verraden door stiekeme ontmoetingen te hebben met Lionheart, ook al waren dezen wel steeds per ongeluk gebeurd. Ze was benieuwd naar zijn antwoorden, maar voelde ook angst. Toch voelde ze zich bij hem veilig en voor de veiligheid op te zoeken, leunde ze tegen hem aan met haar kopje. Zachtjes snorde ze. Hij maakte haar vreselijk gelukkig, dat zou hij normaal ook moeten weten.

________________________________________

De eerste twee dagen leek het dat alles volgens plan ging. Hij was in de clan geraakt en begon eraan te wennen. Helaas gelde dat niet voor de clanleden. Zij integendeel, wende niet aan hem. Ze begonnen te klagen tegen Brokenstar en er gingen geruchten rond.
Een week later kon hij al raden wat er ging gebeuren waneer hij Brokenstar op hem af zag komen. Dit was dus het einde van zijn avontuur. Geen tijd om nog iets tegen Roseblade te zeggen vertrok hij uit het kamp terug naar het donderpad.

Manen gingen voorbij denkend aan wat er gebeurd was. Het ergste vond hij dat hij roseblade niets had kunnen zeggen dat hij vertrokken was. Die had waarschijnlijk dat te horen gekregen waneer ze terug kwam van haar jachtcorvee met Vileclaw. Die kater had hij ook beter leren kennen toen hij bij de clan was gekomen. Die was de enige kat buiten uit Roseblade die niet tegen hem was geweest. Wel, hij had een kans gekregen. Die kreeg hij niet nog eens, toch zou hij proberen Roseblade terug te vinden En zijn eerste gok was de vierboom.

Passend einde voor men kleine tijd bij de Shadowclan.