On The First Pages Of Our Story

_{Maplelef die inmiddels al enorm dik was waggelde een beetje onhandig in de richting van de prooi stapel. Lopen was enorm moeilijk voor de kleine, gevlekte poes en haar ogen stonden zeer vermoeid. Elke dag had Softcream haar eten gebracht en bij haar gezeten voor een tijdje, maar ze bleef moe hoe lang ze ook in de kraamkamer lag. Na haar ontmoeting met de ShadowClan poes had ze geen stap meer buiten het kamp gezet, in feiten had ze er enkele dagen over gedaan voor ze zelfs weer buiten de kraamkamer wilde komen. Ze zag Softcream naar de uitgang van het kamp lopen en ze glimlachte naar hem. Ze viste uit de stapel een dikke eekhoorn en sleepte het mee terug de kraamkamer in. Ze zakte uitgeput neer op haar mosnest en geeuwde breed. Net toen ze wilde beginnen aan de eekhoorn voelde ze een vreemd gevoel in haar onderbuik. Meteen voelde ze withete paniek opborrelen en liet ze een luide kreet horen. "SOFTCREAM!" Brulde ze half in paniek en half van de pijn. Ze kreunde van de pijn en ontblootte haar klauwen om de paar keer. De aandrang om te persen kwam vrij snel, dus begon ze ook meteen totaal in paniek. StarClan .. Oh StarClan .. laat het ophouden .. laat ze gezond en wel ter wereld komen Dacht ze bevend en jammerend van de pijn. "SOFTCREA-AAM!" Riep ze nogmaals, oren plat. Ze begon harder te persen, bang dat opeens elke kat in de Clan verdwenen was en zij alleen over was in het kamp. Ze jammerde door terwijl ze begon te persen, doodsbang en al doodmoe voor het nog maar goed en wel echt begonnen was. Dit was het moment, het moment waar iedereen op had gewacht .. de kits kwamen en ze kon het niet stoppen. De pijn mocht van Mapleleaf gerust stoppen maar de blijheid van kits niet. In tweestrijd begon ze krampachtig te persen, luider jammerend.

Eerst Softcream en dan na mijn post mag de eerste kit komen c:}

`Ga jij maar terug Softcream.´ Hoorde hij de kater hem bevelen. Softcream was mee gegaan met de patrouille, maar iedereen wist dat hij en Mapleleaf samen waren, en dat Mapleleaf op het punt stond kittens van hem te krijgen. Aan de glinstering in de kater zijn ogen te zien wist hij dat 'ie het ook zou moeten weten, en dus wou dat Softcream terug moest keren voor Mapleleaf. Hij gaf de patrouille leider een kort knikje en draaide zich vervolgens vlug om en rende er vandoor, naar het kamp. Elke ademhaling die hij uitperste leek gecontroleerd te worden door de StarClan. Een licht gevoel van zenuwachtigheid brandde in zijn maag. Er moest iets mis zijn.. Misschien moest 'ie daarom terug keren? Omdat Mapleleaf aan het bevallen was? Bij die gedachte versnelde hij zijn ritme, en raasde zijn voeten sneller en vaker tegen de grond. Het maakte hem geen siekepiet uit dat de wind in zijn gezicht sneed, als er de kittens er aan kwamen moest hij daar bij zijn! Hij moest haar steunen, dat had 'ie beloofd. Vlak toen hij de kamp ingang bereikte hoorde hij de stem van de zwart/witte kattin zijn naam roepen. Geschokt wierp hij zijn bezorgde blik op de nursery en wist dus ook de afkomst van de stem te plaatsen. De tijd was daar! Vlug trippelde de creme kater richting de nursery en stak zijn kop door de den ingang. En zoals hij al verwachtte lag Mapleleaf daar. Een gevoel van geluk en misselijkheid mengde en creërde een knagend gevoel. Troostend ging de kater naast haar liggen en raspte met zijn tong over haar hoofd. `Rustig, ik ben hier. Softcream is hier. Alles is ok.. Ssst, rustig.´ Probeerde hij haar te kalmeren. Het was nooit handig om een geschokte Queen te laten bevallen, ze zou zekerst eerst moeten kalmeren.

_{Mapleleaf keek in totale paniek zoekend de kraamkamer rond maar zag de bekende, caramel kleurige kater nergens. Met een schok besefte ze dat hij net naar buiten had willen gaan toen zij naar de prooi stapel was gelopen, hij was dus buiten! Met die wetenschap begon de paniek pas echt in te slaan en begon ze jachtig adem te halen, als een in het nauw gedreven prooidier die recht in de ogen keek van zijn moordenaar. Toen dus ook een kater de den binnen kwam verschoot ze in eerste instantie maar ze herkende vrijwel meteen de vacht kleur en de geur. "Softcream!" Piepte ze met een stem die minstens twee octaven omhoog geschoten was. Hij ging vlug naast haar liggen en likte haar over haar hoofd. Bevend maakte Mapleleaf zachte, jammerende geluidjes. 'Rustig, ik ben hier. Softcream is hier. Alles is ok.. Ssst, rustig.' Hoorde ze Softcream zeggen. Ze sloot haar ogen en kreunde. "Oh.. Oh Softcream, het doet zo'n pijn .. ik was zo bang" Miauwde ze koortsachtig. Toen er nog een steek door haar buik schoot en de pijn aanzwol vergezeld door de persdrang liet ze een gesmoorde kreet horen en begon te persen. Ze ging verliggen en perste door, af en toe een joviale en niet langer gesmoorde kreet loslatend. Toen uiteindelijk na wat een eeuwigheid leek floepte de eerste kit er uit. Bevend van de spanning, de zenuwen en een beetje geluk pakte ze de kit op en legde haar meteen bij de tepel als een instinct. Het was een poesje met dezelfde tekening als Mapleleaf, het leek wel een kopie. Een miniatuur versie van haarzelf. "Oh .. ze is prach-" Voor ze de zin kon voltooien trok nog een wee door haar heen en liet ze nogmaals een kreet horen om weer door te gaan persen. Ze was nu al uitgeput en klaar om gewoon alles op te geven maar het instinct in haar werd steeds sterker en vertelde haar om door te persen.

Et vóilla, kit nummer 1 mag posten (:}

Warm bloed gonsde om de kitten heen. OPgekruld zat ze in haar moederbuik, haar hartslag klopte regelmatig wat Breezekit deed geruststellen. Plots werdt haar moedershartslag sneller en het begon drukker te worden om haar heen. Een geschrokken stomp gaf ze aan haar moeder wat de bevalling nog moeilijker zou maken. Een gedempte kreet vanangst verliet haar kleine longen. Plots begon ze voor te bewegen , wat volgens haar , helemaal niet te bedoeling was maar ze kon er niks tegen in brengen. Plots viel Breeze met een dreun op de grond en begon uit angst te piepen en rond te kroelen, opzoek naar de warmte die ze net kwijt was geraakt. Ineens pakt iets haar in haar nekvel en zet d'r tegen iets zachts en warms. Gelijk begint ze te spinnen en kneed haar moeders buik fijn met haar zachte nageltjes. Gulzig drinkt ze het melk van de tepel waar ze net was bijgezet. De vacht van de zwart-witte kitten begon al snel op te drogen. Misschien is deze wereld zo slecht nog niet.Dacht ze opgelucht doen de warme massa door haar lijfje heen stroomde en slaperig maakte. Langzaams stopt de itten met drinken en drukt zich dicht tegen het pluizige lijf van Mapleleaf aan die kreten van pijn geeft. Steeds gingen er schocken door haar buik heen, maar toch bleeft ze warm en zacht.

Het leek een klein beetje te helpen. Ook al lag ze er nog steeds bang, en fragiel bij, ze was al een stuk minder paniekerig dan een paar tellen geleden. Hij vouwde zijn oren voorzichtig naar voren en luisterde naar haar stem. Zijn keel liet een zacht gespin horen, voor als Mapleleaf zou voorstellen dat 'ie weg was gegaan. Zo'n kater was Softcream niet. Toen ze haar stem weer liet luidden, werd ze onderbroken door een aankomende kitten. Meteen toen hij doorhad dat zijn eerste kitten, zijn eerste nakomeling, een kat die het bloed droeg van hem en Mapleleaf, er was gaf hij haar de ruimte. Hij wist totaal niets van bevallingen, maar de kitten die Mapleleaf net ten leve had gebracht leek gezond, en sterk te zijn. `Breezekit..´ Was het eerste waar 'ie aan dacht. Natuurlijk lag het aan Mapleleaf om die keuze goed te keuren. Maar die naam liet hem gewoon denken aan de zwart/witte kattin. Ze was zo mooi.. Softcream en Mapleleaf's eerste dochter. De caramel kleurige kater kon het niet laten om een traan weg te pinken. Was dat nou net écht gebeurd? Zuchtend van blijdschap gaf hij een tedere lik aan Mapleleaf, en gaf haar dan weer wat afstand. Zijn ijsblauwe ogen gericht op zijn partner en dochter.

_{Een klein, pluizig bolletje lag in elkaar gerold in de warme buik van haar moeder. Het kittentje voelde de warmte en liefde van haar moeder sterk, wat haar een tevreden gevoel gaf. Erg tevreden zelfs. Ook het donsbolletje naast haar hield haar warm, wat alles alleen maar beter maakte. De ruimte was klein, knus, maar precies groot genoeg voor haar en het andere bolletje. Het lichaam van het bolletje was al duidelijk: Oortjes, pootjes, een staart.. Toch was het nog geen échte kitten. Nog geen kitten die kon rennen en spelen. Nee, daar was dit bolletje nog te klein voor. Te klein om te spelen, of te rennen, maar groot genoeg om het warm te hebben. Of koud. Want dat was de kitten op het moment dat het bolletje naast haar weg gleed. Eerst langzaam, maar daarna sneller en sneller. Totdat het helemaal niet meer naast haar was. Het was gewoon weg. Maar waar heen? De lege ruimte naast de kitten was trouwens niet de enige bron van de kou. Ergens onderin de ruimte waar ze zat was een gat waar koude lucht doorbinnen stroomde. Zo de ruimte en het lichaam van het kleintje in. Ze begon wild om zich heen te schoppen, waar ze nu wel veel meer ruimte voor had. Misschien kon ze hier wel gewoon blijven... Misschien kon ze hier in haar eentje overblijven en zichzelf op een andere manier warm houden. Even stopte ze met schoppen. Misschien kon ze dan blijven. Helaas was dat niet het geval; Een sterke golf ging door de ruimte en het bolletje werd er zowat uit geperst. Nouja, zowat.. Ze wérd er uit geperst. Steeds sneller en sneller, net als het andere bolletje. Na een tijdje kwam ze met een zachte plof op de grond terecht. De kou die ze had gevoeld toen het andere bolletje weg was, was niks vergelijken met dit. Ze rilde van de kou en begon een beetje naar voren te kruipen. Een luide piep kwam uit haar bekje. "Miaauuw!" klonk het. Weer begon ze naar voren te kruipen. Ze rook namelijk iets zoets, ze voelde warmte. Na een tijdje stuiterde ze tegen iets zachts. Ook naast haar lag iets zachts. Weer een luide piep. Met haar neusje drukte ze in het zachte voor haar, tot ze een rond dingetje voelde. Ze klemde haar mondje er om heen en zoog. De warme, kleverige vloeistof verzachtte haar keeltje, die schor was geweest na de piepen. Een laag geluidje rees op uit haar keel; ze spinde. Zo bleef ze een tijdje liggen tussen de twee warme, zachte dingen, drinkend van het lekkere spul.}

_{Mapleleaf perste uit allen macht door, terwijl ze jammerde van de pijn. Toen ze Softcream 'Breezekit' hoorde murmelen wierp ze moeizaam een goedkeurende blik op hem en glimlachte flauwtjes. Maar de tweede kit leek al op komst, vrij snel na Breezekit dus instinctief perste de gespikkelde poes door tot een klein, grijs bolletje op de grond viel. Mapleleaf die gewoon voelde dat het voorbij was legde uitgeput haar kop neer, maar probeerde eerste om de kit te pakken. Toen ze zag dat die als nooit anders naar de tepel kroop en nog slaagde ook voelde ze een warm gevoel van trots door haar aderen stromen. Puffend van de uitputting hoorde ze de kit luid miauwen alvorens ze de tepel pakte en begon te dringen naast Breezekit. "E-echo..kit" Miauwde ze vermoeid. Ze sloot haar ogen even en krulde zich op rond de kits heen en tegen Softcream aan. Ze opende haar ogen weer en zocht naar zijn ogen, toen ze die vond sloot ze die in met de hare en spon luid maar met wat tussenpozen van de uitputting. Ze krulde haar gevlekte staart telkens op om hem dan lost te laten, een beetje gedesoriënteerd sloot ze haar ogen uiteindelijk alvorens even Echokit en Breezekit beide een wasbeurt te geven. Toen legde ze haar kop neer en sloot haar ogen van uitputting.

( Kort, maar moet naar school c:
Zo dan kunnen jullie verder~)}

Nog niet veel later kwam er nog een tweede kitten. En aan Mapleleaf's gezicht te zien was dat de laatste. Dus dat was het, ze hadden twee prachtige kittens, twee prachtige dochters. Ook keurde ze Softcream's keuze goed. En bedacht Mapleleaf voor de tweede kitten Echokit. De kater kwam iets dichter en besnuffelde de twee pluizenbollen eens goed. Waar na hij zich tot Mapleleaf wende, en fluisterde; 'Ze zijn prachtig!' Een warm gevoel kwam in hem op, en amper nog besefte 'ie dat dat gene nou net echt gebeurd was. Hij was écht vader geworden. Nu kon de band die hij en Mapleleaf hadden nooit meer stuk, echter voelde dat dan toch zo. Er zou wel een wonder uit de lucht moeten vallen als dat wel zo was. Spinnend gaf hij Mapleleaf weer een lik en bood haar wat afstand, zodat ze op adem kon komen en ze tijd had voor haar kittens. Maar Softcream zou elke dag langskomen, of toch wanneer hij kon. Haar elke dag eten komen brengen, totdat ze zelf weer sterk genoeg was. Zijn helder blauwe ogen wierpen nog eens een zachte blik op de drie poezen, voor dat ze even sloten om weg te dromen. Plots dacht hij weer aan Lastbreathe. Voelde zij zich ook zo toen ze haar kittens kreeg? Of, hoe noemde haar partner weer.. Smoke-tear? Ja, Smoketear. Hij was ook vader geworden. Maar iets zei hem dat 't geen goed idee was om dezer dagen ver weg van het kamp te gaan. Zodat als er iets mis was met Mapleleaf, Breezekit of Echokit, hij er bij zou kunnen zijn.

Onderwerp: Re: On The First Pages Of Our Story