Tonight's tonight. { ZIVA }

Langzaam dwaalde zijn gedachte weer af van de werkelijkheid. Twee dromerige ogen staarde in de duisternis, terwijl hij langzaam voortschreed uit de schaduwen van de nacht. Kleine wolkjes blokkeerde het licht van de maan, maar hier en daar brak een witte straal licht door. Zijn zachte pootkussentjes ploften neer op het dorre zand van het BloodClan kamp. Het kleine beetje maanlicht deed zijn langharige grijze pels omlichten. Zo’n nachtelijke wandeling vond hij altijd geweldig, vooral wanneer het bijna volle maan was. Het gevoel dat je even machtig was, dat je even de baas was over de nacht. Zijn cyaan blauwe ogen lichten op bij elke beweging die hij waarnam. Net toen hij onder een grote eik boom stapte, vloog er een vogel op met een harde krijs hierna. Shinto sprong meteen op en zette zijn prachtig scherp gekrulde nagels in de grond. Hij keek hoe het zwarte gedaante met een snelheid wegvloog. Hij ontspande zijn spieren weer en liet in de grond een paar flinke krassen achter. Hij merkte hoe het gebied steeds dichter begroeid was met struiken, planten en bomen. Shinto wurmde zijn massieve lichaam tussen twee bomen door en beet in een losgelaten tak die zijn weg versperde. Even begon hij eraan te knagen, maar al snel wierp hij hem verveeld weer weg. Een aantal verdroogde blaadjes en takjes bleven in zijn grijze vacht hangen, en met een geïrriteerde blik nam hij de zithouding in en ging zijn ruwe tong met korte halen over zijn vacht om de klitten eruit te halen. Erg veel tijd besteedde hij er niet aan, en al snel vervolgde hij zijn pad. Hij voelde hoe zijn maag even omdraaide van de honger. Hij had al een dag lang niets gegeten, en hij vond dat het wel tijd was om zichzelf een maaltje te gunnen. ’s Nachts was het altijd moeilijker een prooi te vangen, aangezien de meeste diertjes zich verschuilden voor de nacht. Zij waren allang in hun warme holletjes en nestjes gekropen en aan het slapen.

Tonight's tonight
Time to leave the pressure behind
There's no surrender, no
I don't know why
I guess it's just a matter of time
But there's no surrender, no , no surrender.

Toch waren er enkele uitschieters die ook ’s nachts op pad gingen, zonder enige reden. Zoals hijzelf nu ook eigenlijk deed. Zijn poten hadden hem op dit tijdstip naar deze plek gedragen, zonder enige mogelijke reden. Zijn ogen gleden over het landschap, op zoek naar zijn prooi voor deze prachtige nacht. Al snel schoot er een wit konijntje voor zijn poten langs, en in een rap tempo zette hij de achtervolging in. Het konijn nam de moeilijkste wegen om de kater af te schudden, maar Shinto zijn blik was niet van zijn prooi af te houden en spurtte erachteraan. Het konijn raakte al snel vermoeid, en begon langzamer te rennen. Toen Shinto zijn kans rijp zag, bereidde hij zich voor op zijn aanvalssprong. Elke spier in zijn lijf was erop voorbereid, en hij spandde zijn achterhand extra aan. Hij nam een stabiele sprong in de richting van het witte konijn, en strekte zijn klauwen uit. Hij greep met zijn poten naar het konijn en porde zijn nagels in het arme, nu hulpeloze beestje. Shinto ontblotte zijn tanden en maakte snel een einde aan het beest. Hij perste een zucht uit zijn longen, en legde zijn vangst neer voor zijn poten. Even kwam hij bij en nam het konijntje weer tussen zijn bek. Even vond er een ritseling plaats niet ver achter hem, en hij spitste zijn oren. Hij keerde zich met langzame bewegingen om om geen geluid te maken, en keek recht in de fel rode ogen van een andere BloodClan kat. Maar schrikken deed hij niet, het enige wat hij deed was een pas achterwaarts. De poes die hij voor zich had was zo zwart als de nacht, en haar ogen leken net twee prachtige vlammen in het holst van de nacht. Met een geamuseerde grijns krulde hij zijn lippen, en zijn blik kruisde die van haar. ’Wat doe jij hier zo laat nog?’ zei hij op een kalme toon. Zijn stem galmde na in het bos en stierf langzaam af in de duisternis.

& Ziva &

Twee vuur rode weergalmde hun kleur in de zilver geschilderde rivier waar de kattin genaamd Ziva voor stond, met haar hoofd naar onder gebogen. Haar sterke spieren rimpelend onder haar vel. Sommigen hadden schrik van de robuuske kattin, anderen toonde echter respect en benoemde haar tot een vriendin. Voor Ziva, Ziva beschouwde iedereen als een stom stuk speelgoed dat je zomaar kon weg gooien. Alleen Finestpaw en Zaria tot nu toe wisten dat. Tja, Leopardpaw en Peachberry misschien ook, maar al de anderen zielen zouden nog gebroken moeten worden. Haar onvoorspelbare lach gleed weg en werd vervangen door een grijns. De nacht zwarte poes boog haar terug naar achteren en draafde op een koel tempo terug weg van het beekje. De maan die nog steeds al het groene rondom haar heen wit/zilver schilderde, brandde hels in de lucht. Alsof dat de grootste ster van al was, en 'ie alles en wat dan ook kon beschouwen als zijn eigendom. Soms vroeg ze zichzelf wel eens af hoe de maan vervangen werd door de zon. Was het magie? Of juist een doodnormaal ritueel dat zich elke dag en nacht afspeelde? Die vraag zou voor Ziva on beantwoord blijven, toch zolang ze die vraag nooit stelde.

Nog steeds op haar tempo draafde de jonge kattin door het spokende woud. Kittens zouden zich dood bibberen in hun vel. Soms deden Warriors dat zelfs hier. En heel af en toe BloodClanners. Zij had dat al lang afgeleerd. Niemand kon haar kwaad deren. Alleen monsters, tweebeners en honden. Maar die zaten hier niet. Op sommigen momenten van de dag passeerde tweebers samen met hun honden dit gebied ja, maar niet rond dit tijdstip. Al lang vergeten waar ze was droomde de Elite poes weg. Back in track, was de zin die ze vroeger zo vaak zong. Toen haar moeder nog leefde, en Zaria. Toen de grote angst aanjagende Ziva nog een onschuldige kleine kitten was. Toen haar hart nog niet omarmd was met duistere vloeken. Toen had ze nog hoop, nu niet meer. Tot de dag van vandaag volgde ze gewoon haar pad, en gaf ze geen enkele sh*t over wat haar tegemoet liep.

Een grijs/bruinige kater blokkeerde haar zicht. ’Wat doe jij hier zo laat nog?’ Haar grijs werd verangen door een scheve lach voorop haar zwarte gelaat. Hij had zekers goede ogen, om haar zo op te merken in 't holst van de nacht. `Kan ik even goed aan jou vragen.´ Klonk haar stem diep en sneed hels in de wind. Hij zag er knap uit, en ongeveer even oud als haar. Of had ze dat fout? Het maakte niet uit. Misschien was het eens handig om hem te testen, te testen of hij mee speelde in haar spel. En wie weet, trapte hij er recht in!

`Mijn naam is Ziva, en wat mag de jouwe zijn?´ Vroeg Ziva een beetje sissend, maar met toch een zacht en warm ondertoontje erbij gepropt. `BloodClanner, right?´ Plakt de inktzwarte poes er nog snel achter aan. Zij was niet bepaald het type dat over haar woorden struikelde. Dus waarom zou dat nu wel gebeuren? Schrik van hem? Haha, ja. Ze volgde zijn blik en staarde diep in zijn cyaan blauwe blik die van ijs leek gemaakt te zijn. Afwachtend, deze keer niet alleen op zijn antwoorden, maar op zijn houding. Eigenlijk wachtte ze gewoon af op alle details die hij zou gebruiken.

-Omg speed post .__. -

Shinto had het genoegen met een best knappe, zwarte poes. Ze hing een scheve glimlach op haar gezicht voordat ze antwoordde. Eigenlijk was hij best nieuwsgierig wat haar hier had gebracht. Was dit toeval, of gewoon puur geluk? `Kan ik even goed aan jou vragen.´ sprak de zwarte kattin. Zo’n antwoord had je kunnen verwachten, vooral van een BloodClanner. Maar Shinto trok zich er niks van aan, en staarde even in het duister. Gemengde gevoelens omklemde zijn gedachtes. Hij schatte haar niet zo oud, ongeveer zijn leeftijd. Maar dit zou natuurlijk pas blijken uit een verder gesprek. Haar stem klonk rauw en kil, maar bracht ook wel een vleugje charmantheid met zich mee. Weer dwaalde hij af van het gesprek, en bedacht hoe geweldig het zou kunnen zijn. Jammer genoeg was dit een van zijn grootste fouten in zijn leven.

Tonight's tonight
Time to leave the pressure behind
There's no surrender, no
I don't know why
I guess it's just a matter of time
But there's no surrender, no , no surrender.

`Mijn naam is Ziva, en wat mag de jouwe zijn?´ zei ze met een sissende stem. Shinto schrok op uit zijn gedachtes. Hij keek weer recht in die vuurrode ogen, maar wendde weer snel zijn blik af. Hij probeerde zijn stem rustig te laten klinken, voor wat eruit kwam. Mijn naam is Shinto.’ Eigenlijk had hij nog geen antwoord op zijn vorige vraag. Ookal zou hij het antwoord wel willen weten, liet hij het voor wat het nu was. `BloodClanner, right?´ sprak ze er nog snel achteraan. Tja, over deze vraag hoefde hij niet eens na te denken. Het zou best raar zijn welke kat zich op dit tijdstip een poging zou wagen op het BloodClan terrein, juist wanneer de meest helse katten zich lieten zien. ’Wat verwacht je anders.’ bromde hij in haar richting. Het was niet zo bedoeld, maar toch kwam het er redelijk sarcastisch uit. Snel corrigeerde hij zijn houding en ging voor haar zitten. Dit kan nog best eens een boeiend gesprek worden. De grond voelde koud aan. Het leek alsof de grond bevroren was, ookal was het pas Groenblad. Ziva richtte haar blik recht in zijn ogen, en dit keer keek hij recht terug. Het voelde gewend, een beetje vertrouwd zelfs.