Trying To Find Some Distraction.

Geruisloos zoals altijd liep Moonfur te ijsberen voor de Warriors den. Het nieuws over nieuwe kits had zich als een lopend vuurtje door het kamp verspreid en het duurde dus niet lang of zij was er ook over ingelicht. Ze wist dat ze nu gelukkig moest zijn, voor Sunpelt, Steelfang en hun kits. Maar haar mondhoeken voelden aan als lood en ze had een rot gevoel in zichzelf. Het zat haar dwars. Het feit dat zij wel misschien nooit kits zou hebben. Ze wou ze graag, maar ze wou ze van iemand die speciaal voor haar was. Iemand waarvoor ze zou willen sterven. Haar hoofd hing omlaag en ze ijsbeerde stevig door, hopend een afleiding te vinden in haar hoofd. Maar hoe langer ze in haar gedachtes bleef zitten, hoe erger ze zich begon te voelen. Ze kon het niet over haar hart krijgen om de pas geworden ouders en de pas geboren kits te bekijken, dat zou haar teveel zijn. Ze moest hier met iemand over spreken, ze wou het met iemand delen, haar hart luchten. Ze bleef stilstaan en keek het kamp rond. Misschien Dewstream… Maar die stond hier niet echt op te wachten, misschien zou die het zelf ook wel zwaar hebben. Aangezien zij het leek alsof zij ook zelf graag kits zou willen hebben. Langzaam hief de poes haar kop op en keek ze naar de hemel, die helder blauw was. Er was geen wolkje aan de lucht en de zon maakte zijn aanwezigheid goed duidelijk. Ze kon nu zelfs haar gevoelens niet kwijt bij de Zilverpels… Ineens wist ze het. Duskpelt, misschien kan ik er met haar over praten… Gelijk bij die gedachte schoot ze naar de doorntunnel en glipte ze het kamp uit. Ze zou later ook nog wel wat vangen, dan kon de smoes over uitjagen zijn geweest niet meer stuk. Zo snel ze kon rende ze naar de Zonnerotsen, die dicht bij de rivier lagen. Zonder belangstelling te geven aan de rotsen rende ze door naar de rivier, de Riverclan en Thunderclan van elkaar scheidde. Glijdend kwam ze tot stilstand. Ze hijgde een klein beetje, misschien had ze iets te snel gerend. Ze krulde haar staart keurig om haar poten en staarde naar de overkant, hopend dat Duskpelt daar een keer zou verschijnen. Het geluid van pootstappen kwam eerder dan Moonfur had kunnen hopen. Ze spitste haar oren naar voren en wachtte af. Er kwam een kat uit het struikgewas, die zich bloot gaf voor het oog. Maar was het wel Duskpelt?

Duskpelt was aan het dromen. Het ging goed met haar, ze was gelukkig met alles om haar heen en met Riverclan ging het ook goed. Duskpelt had vandaag zin gehad om naar de rivier te gaan. Ze had genoeg gejaagd voor vandaag, maar het herinnerde haar aan het terugvinden van Dapplekit en het vinden van nieuwe vriendinnen; Moonfur en Dewstream. Het waren Thunderclankatten, maar toch waren ze aardig. Dat was best onverwacht gekomen voor Duskpelt; je leerde dat je eigenlijk clan het belangrijkste en het beste was van alle vier. Zeker beter dan de rogue's. Die katten liepen maar iedereens terrein op en af, ongestraft. Schandalig was het gewoon. Zaten ze soms iets te beramen? Voor ze het merkte was de afstand tussen haar en de rivier zo klein dat ze zichzelf erin zag. Duskpelt stopte snel, zich nu afvragend wat ze hier eigenlijk deed. Wat had haar hierheen gekregen? Haar herinneringen, waarschijnlijk.. Haar blik viel op een gestalte aan de overkant. Het was een poes, netjes rechtop zittend. Duskpelt had het idee dat ze haar ergens van kende.. Thunderclankat, grijze vacht.. het leek Moonfur wel! Wacht even, het wás Moonfur! 'Moonfur!' riep Duskpelt naar de overkant. 'Jij ook hier?'

Het duurde een tijdje voordat de kat de overkant Moonfur haar aanwezigheid doorhad. Ze bekeek de kat goed, de gelaatstrekken… Ze herkende ze. Haar voorgevoel werd nog eens extra bevestigd toen de poes haar naam bleek te kennen. ’Moonfur!’ riep ze blij. Er verscheen een glimlach op Moonfur haar gezicht. Ze was blij haar Riverclan vriendin, Duskpelt, weer eens te zien. Wel had ze ook een slecht gevoel. Dit was eigenlijk een soort van verraad tegenover haar eigen clan… Eigenlijk zou ze Duskpelt moeten verachtten, omdat ze van een andere clan was. Maar ze had haar leven gered en bleek ook een vriendelijke poes te zijn. Het was onmogelijk om haar te verachtten, laat staan haten. ’Jij ook hier?’ klonk de bekende stem van Duskpelt aan de overkant. Moonfur keek op, nogal opgeschrokken uit haar gedachten. Langzaam knikte ze, met een onderdrukte glimlach op haar gezicht. ’Ja, ik dacht bij mezelf… Laat ik weer eens proberen Duskpelt op te zoeken en zo te zien was het geluk aan mijn zijde, en geloof ik ook wel aan de jouwe; aan je uitdrukking te zien,’ gaf ze toe. Ze moest haar stem nogal verheffen. Ze hoopte dat niemand haar zou horen, stel dat iemand hier achter zou komen… Dan waren de rapen gaar en zou ze waarschijnlijk een straf krijgen. Ze huiverde bij de gedachte eraan. Bluestar was een geweldige leidster, maar soms kon ze meedogenloos zijn als het aankwam tot het breken van de Warriorcode… En ze zal diegene die hem hadden over treden ook goed straffen. Duskpelt zag er blij uit, zelfs toen ze Moonfur nog niet had opgemerkt. Het ging blijkbaar erg goed met haar. Eigenlijk wist Moonfur zelf niet zo goed hoe het met haar ging… En ze hoopte dat ze goed kon liegen, want ze wou nu eigenlijk niet Duskpelt haar blijdschap bederven door haar eigen problemen.

Moonfur knikte naar haar. Duskpelt was blij dat ze de poes weer eens zag. Moonfur dacht er blijkbaar ook zo over. 'Ja, ik dacht bij mezelf.. laat ik weer eens proberen Duskpelt op te zoeken en zo te zien was het geluk aan mijn zijde, en ik geloof ook aan de jouwe; aan je uitdrukking te zien.' Duskpelt keek even om zich heen en sprong toen in de rivier. De stroming was niet zo sterk vanavond. Met krachtige slagen zwom ze naar Moonfur toe, en hees zich even later druipend op aan de overkant. 'Leuk dat we elkaar nog niet vergeten zijn!' mauwde Duskpelt tevreden. 'Hoe gaat het met je?' Duskpelt zag wel dat haar vriendin er niet zo blij uitzag als zijzelf. Ze hoopte dat ze ook niet zou gaan liegen; haar eigen stemming kon ze altijd terugkrijgen. Moonfur was een denkster; misschien had ze over iets nagedacht en er geen oplossing voor gevonden. 'Eerlijk zijn hoor, ik kan zien of je me om de tuin probeert te leiden,' grapte Duskpelt.

Duskpelt keek eerst eventjes om zich heen voordat ze de rivier in sprong en naar de overkant zwom. Doorweekt klom ze de kant op, waardoor ze voor Moonfur kwam te staan. ’Leuk dat we elkaar nog niet vergeten zijn!’ Moonfur knikte instemmend en kon het niet laten zachtjes te spinnen. Het zien van Duskpelt zorgde ervoor dat ze zich weer goed voelde. ’Hoe gaat het met je?’ De woorden voelden als een harde windvlaag die hard tegen Moonfur haar gezicht opkwam. Ze wou niet liegen, niet tegen haar vriendin. Nogal weifelend sloeg ze haar ogen neer. ’Eerlijk zijn hoor, ik kan zien of je me om de tuin probeert te leiden,’ merkte Duskpelt nogal grappend op. Maar voor Moonfur kwam het als een redding. Ze hoefde niet te liegen… Uiteindelijk zou Duskpelt misschien zelfs een oplossing voor haar probleem weten en dan zouden ze zich allebei goed kunnen voelen. En dat zou waarschijnlijk het beste zijn. De poes zweeg nog een tijdje waarna ze een keer naar adem hapte en vervolgens haar bek open trok. ’Nou… Om eerlijk te zijn weet ik niet hoe ik me moet voelen,’ begon ze in één adem. ’Er zijn nieuwe kits geboren in onze clan. Sunpelt en Steelfang zijn de gelukkig. En dat is een reden om gelukkig te zijn, voor de clan en voor hun natuurlijk… Maar toch lukt het me niet om een goede en eerlijke glimlach op mijn gezicht te krijgen bij die gedachte.’ Ze zweeg eventjes. Had ze dat gedeelte wel moeten vertellen? Kits waren kostbaar voor een clan en om die informatie dus te delen met iemand van een andere clan… Meestal vertelde de leaders dit altijd bij een Gathering, maar dit mocht toch ook? Snel vervolgde Moonfur haar verhaal maar, bang dat ze zou afdwalen. ’Het probleem ligt denk ik bij mij. Zelf wil ik zielsgraag kits… Maar ik wil ze niet van gewoon iemand… Ik wil ze van iemand die speciaal voor me is, iemand waarvoor ik zelfs bereid ben voor te sterven… Maar het lijkt een beetje onmogelijk om die persoon te vinden…’ haar woorden stierven weg. Met een nogal treurige uitdrukking keek ze op en kruiste ze de ogen van Duskpelt. Ze wist dat een oplossing hiervoor veel was gevraagd, maar een beetje troost was eigenlijk al genoeg op dit moment.

Moonfur leek opgelucht door haar woorden, maar hapte even goed naar adem voor ze sprak. 'Nou.. om eerlijk te zijn weet ik niet hoe ik me moet voelen,' vertelde ze. Duskpelt hield haar kop even scheef, luisterend naar haar vriendin. 'Er zijn nieuwe kits geboren in onze clan..' vertelde Moonfur, daarna vertellend hoe het haar maar niet lukte het geluk van Sunpelt ook te voelen, maar dat ze dat eigenlijk wel wilde. 'Ik wil ze van iemand die speciaal voor me is.. waar ik voor wil sterven.. maar het lijkt een beetje onmogelijk om die persoon te vinden..' Moonfur's stem stierf weg. Ze keek nogal treurig, en Duskpelt hield haar blik met haar ogen vast. Ze wist dat ze Moonfur niet echt kon helpen, maar troosten moest toch zeker wel lukken. Duskpelt liep naar Moonfur toe en ging naast haar zitten. Ze gaf haar een troostende lik. 'Wees maar niet bang, Moonfur. Het kan lang duren, maar ik heb het idee dat Starclan zo'n mooie poes als jou niet alleen laat.' Duskpelt kon even geen woorden vinden, maar ze begreep wat Moonfur bedoelde. Zo had ze zichzelf ook een tijd gevoeld. Duskpelt hoopte dat Moonfur begreep dat ze het goed bedoelde. 'Ik zal altijd naar je luisteren, Moonfur, en ik zal je ook begrijpen..' fluisterde Duskpelt toen maar.

Het was dat Duskpelt Moonfur haar blik vasthield, anders had ze hem allang afgewend. Ze zag hoe haar vriendin naast haar ging zitten en ontving de troostende lik hartelijk. Het voelde fijn om zelf eens een keertje getroost te worden. Normaal was zij altijd degene die andere hielp en troostte. Ze hoopte haar gevoelens altijd op, omdat ze niemand ermee lastig wou vallen. Maar ze scheen Duskpelt er totaal niet meer lastig te vallen, eerder blij te maken omdat ze zo open en eerlijk tegenover haar was. ’Wees niet bang, Moonfur. Het kan lang duren, maar ik heb het idee dat Starclan zo’n mooie poes als jou niet alleen laat,’ stelde Duskpelt haar gerust. Rustig knikte de poes, waarna ze haar wang langs die van Duskpelt schoof. Ze begreep de woorden wel, maar ze wist niet wat Starclan in petto had voor haar. Dat had ze nooit geweten, vanaf haar geboorte. Misschien dat Doveheart, de Medicine cat van Thunderclan, het wel wist. Aangezien Medicine cats de mogelijkheid hadden contact te krijgen met Starclan. Maar om Doveheart daarmee lastig te vallen zou vrijwel onbeschoft zijn, die had natuurlijk andere dingen aan haar hoofd. Ze schudde de gedachte van zich af door een beetje met haar hoofd te schudden en richtte zich weer op Duskpelt. ’Ik zal altijd naar je luisteren, Moonfur, en ik zal je ook begrijpen…’ fluisterde deze tegen haar. Een warme glimlach vormde zich op het gezicht van Moonfur en ze gaf Duskpelt nog een kopje onder haar kaak. ’Dank je, Duskpelt.’ Ze hapte eventjes een keer naar adem om daarna haar bek open te trekken. ’Maar genoeg over mij nu, hoe gaat het eigenlijk met jou?’ probeerde ze van onderwerp te veranderen. Ze had gehoopt dat haar ontmoeting met Duskpelt een vrolijke herinnering zou achterlaten voor hun beiden, dus wilde ze ook nog over iets leuks praten.

Het leek Moonfur goed te doen, de opbeurende woorden hadden effect. Duskpelt glimlachte geruststellend naar Moonfur. Als dank kreeg ze een soort aanraking met de wang van Moonfur, die ze blij ontving. Niemand kon weten wat Starclan ging doen, of wilde doen, maar het zou hoe dan ook gebeuren. Daar kon niemand wat aan doen. Moonfur glimlachte warm naar Duskpelt, die zo terug keek. Een kopje volgde. Duskpelt gaf er eentje terug. 'Dank je, Duskpelt,' mauwde Moonfur. Duskpelt knikte even. 'Maar genoeg over mij nu, hoe gaat het eigenlijk met jou?' Duskpelt dacht even na. 'Het gaat goed met me. De clan heeft goede tijden, met Dapplekit gaat ook alles goed en ik ben verliefd.. nog niet echt definitief, maar het voelt fijn,' vertrouwde ze haar vriendin toe, hopend dat die niet gekwetst zou worden door het feit dat Duskpelt verliefd was. Maar Duskpelt wilde net zo eerlijk zijn tegen Moonfur als die tegen haar was geweest. Deze ontmoeting zou vast een leuke herinnering krijgen, dat voelde in ieder geval zo. Duskpelt dacht even na. 'Voor de rest heb ik niet zo veel te vertellen. Gelukkig gaat het ook goed met Thunderclan,' mauwde ze gemeend. Als het met Thunderclan niet goed ging, bracht dat het evenwicht in gevaar. Deed zij dat nu ook niet.. nee, het was vriendelijk bedoeld.

Het duurde een tijdje voordat Duskpelt antwoord gaf op Moonfur haar vraag, ze moest blijkbaar nadenken. ’Het gaat goed met me. De clan heeft goede tijden, met Dapplekit gaat ook alles goed en ik ben verliefd… Nog niet echt definitief, maar het voelt fijn,’ miauwde ze. Moonfur knikte. Een warm gevoel bekroop haar toen ze hoorde dat alles goed ging. Ze had naar Dapplekit willen vragen, maar dat was niet meer nodig. Maar het scheen dus dat Duskpelt verliefd was. Ze voelde zich een beetje teleurgesteld in zichzelf, maar omdat ze zo blij was voor haar vriendin kon ze het makkelijk negeren. Opnieuw dacht Duskpelt eventjes na voordat ze weer wat zei. ’Voor de rest heb ik niet zo veel te vertellen. Gelukkig gaat het goed met Thunderclan,’ zei ze verder nog, het klonk gemeend. Moonfur knikte opnieuw. ’Het doet mij ook goed om te horen dat het ook goed gaat met de Riverclan,’ sprak ze net zo gemeend als Duskpelt sprak over Thunderclan. Daarna kreeg ze een nogal ondeugende twinkeling in haar ogen. ’Maar wat hoorde ik nou, ben je een soort van verliefd? Wat leuk! Mag ik zo nieuwsgierig zijn te vragen op wie je denkt verliefd te zijn?’ vroeg ze enthousiast. Zelf mocht ze dan niet zo veel geluk hebben qua liefde, maar als andere dat hadden voelde het eigenlijk net alsof zij het ook had. Misschien omdat ze goed met andere mee kon leven. Dat had ze eigenlijk een beetje te danken aan haar Apprentice, die dit ook goed scheen te kunnen. Zij mocht dan wel Graypaw zijn mentor zijn, maar hij leerde haar eigenlijk, zonder dat hij het doorhad, ook vrij veel. Ze kon het niet laten een zacht snor geluidje te laten horen bij het denken aan haar Apprentice, ze ontdekte bijna altijd wel een reden om trots op hem te zijn.

- Sorry, maar moest eten XD... En nu moet ik douchen!
Dus ik reageer waarschijnlijk weer wat later! -

'Het doet mij ook goed te horen dat het goed gaat met Riverclan.' Duskpelt was blij dat Moonfur het meende. Maar er kwam een tinkeling in haar ogen toen ze hoorde over Duskpelt's verliefdheid. 'Maar wat hoorde ik nou? Ben je een soort van verliefd? Wat leuk! Mag ik zo nieuwsgierig zijn en vragen op wie je denkt verliefd te zijn?' Duskpelt bloosde bijna. 'Ja, natuurlijk,' mauwde ze blij. Ze boog een beetje naar Duskpelt toe en fluisterde in haar oor. 'Op Crookedstar.' Het was een erg onmogelijke liefde, maar toch was het zo. Ze was op hem. Moonfur leek blij met iets anders. 'Maar, vertel, waarom keek je net zo blij? Heb je een lieve vriendin of een leuke gebeurtenis in gedachten?' vroeg Duskpelt even nieuwsgierig. Zelf wilde ze graag dat het goed ging met haar vrienden, en nu Moonfur blijer keek voelde ze zich al gelukkiger. Even keek ze naar de rivier, die als een glinsterend lint door het gras slingerde. Het was mooi en deed haar denken aan alle blijdschap die ze had; net zo prachtig en puur als de rivier. Ze richtte haar blik weer op Moonfur, haar antwoord afwachtend.

-Geeft niet hoor! ik moet zo ook naar beneden, acht uur.. anyway, sorry voor de korte post!-

Moonfur kon het niet laten om een zacht grinnik geluidje te laten ontsnappen uit haar mond toen ze zag dat Duskpelt een soort van bloosde. ’Ja, natuurlijk,’ begon ze blij, waarna ze haar bek dichter bij Moonfur haar oor bracht. ’Op Crookedstar,’ fluisterde ze erin. Moonfur vroeg zich af of ze het wel goed had gehoord, maar het was toch echt de naam Crookedstar. Verliefd op haar leider… Duskpelt zou het waarschijnlijk zwaar moeten hebben met haar gevoelens voor hem. Want als leider zou hij het vast te druk hebben om haar op te merken. ’Maar, vertel, waarom keek jij net zo blij? Heb je een lieve vriendin of een leuke gebeurtenis in gedachten?’ vroeg Duskpelt ineens tot Moonfur haar verbazing. Ze moest eventjes denken aan haar woorden. Ondertussen volgde ze Duskpelt haar blik, die op de rivier was gericht. Het wateroppervlak glinsterde prachtig in het licht van de zon. Het was een prachtig gezicht, maar het leek alsof het haar vroeg in haar gedachten weg te zinken. Met moeite trok ze haar blik los en richtte ze zich weer op wat ze moest gaan zeggen. Ze keek naar Duskpelt, die al weer had opgekeken van de rivier en haar nu afwachtend aankeek. ’Ik moest gewoon denken aan mijn Apprentice, Graypaw. Hij is echt geweldig… Beter dan ik had kunnen wensen. Ik weet dat ik de mentor ben, en het mijn taak is hem dingen te leren. Maar vreemd genoeg leert hij mij ook dingen, zonder dat hij het doorheeft.’ Ze grinnikte zachtjes bij de woorden, altijd als ze aan hem moest denken voelde ze zich fijn. Hij was altijd zo blij en gelukkig. En ze had geen beter Apprentice kunnen wensen. Bovendien leerde hij ook snel, het zou vast niet lang duren voordat hij een echte Warrior zou worden. Wel zou dat jammer zijn… Dan zouden hun training stoppen en zou de band die ze nu hadden veranderen, wat ze eigenlijk niet wou. Maar ze mocht hem niet onderdrukken en daarbij tegenhouden zijn droom te verwezenlijken. Rustig schudde ze haar hoofd, ze moest nu niet wegzinken in haar gedachtes. Ze keek weer op naar Duskpelt. ’Dus de gelukkige is Crookedstar? Heb je het hem al verteld, en zo ja; wat was zijn reactie?’ vroeg ze enthousiast en opgewonden naar de antwoorden. Misschien zou ze nu kwam ze iets te opdringerig over, maar ze wou het graag weten. Misschien kon ze nog wat van Duskpelt leren qua liefde en dan zou ze daar later, als ze er last van kreeg, niet zoveel moeite mee hebben.

Ook Moonfur werd even gevangen door de schoonheid van de rivier. Toen antwoordde ze op Duskpelt's vraag. 'Ik moest gewoon denken aan mijn Apprentice, Graypaw.. hij is gewoon zo geweldig! Beter dan ik had kunnen wensen. Ik weet dat ik de mentor ben, en het mijn taak is hem dingen te leren, maar vreemd genoeg leert hij mij ook dingen..' Duskpelt grinnikte en zag Moonfur hetzelfde doen. 'Wat heb je toch een geluk met zo'n Apprentice,' mauwde Duskpelt, blij voor haar vriendin. Zelf had ze nog geen Apprentice gehad. Moonfur leek even weg te zinken in haar gedachten, maar vroeg toen;'Dus de gelukkige is Crookedstar? Heb je het hem al verteld en wat was zijn reactie dan?' Duskpelt bloosde bijna. 'Ja, het is Crookedstar.. We gingen jagen, met Divestream. Zij liep weg en ik bleef liggen, met Crookedstar. Toen heb ik het bekend. Ik kon wel door de grond zakken toen, van angst dat hij me niet zou mogen of zou denken dat ik op macht uit was.. Maar hij..' Duskpelt keek blij, maar wilde haar vriendin geen rot gevoel bezorgen. 'Hij vond mij ook leuk!' Duskpelt snorde zachtjes. Ze had zo'n geluk gehad! 'Het is in het begin best even zenuwen hebben, en ik durfde het eerst niet te zeggen.. Maar als het juiste moment er is, moet je het gewoon doen, heb ik gemerkt,' vertelde Duskpelt erbij.

’Ja, het is Crookedstar… We gingen jagen, met Divestream. Zij liep weg en ik bleef liggen, met Crookedstar. Toen heb ik het bekend. Ik kon wel door de grond zakken toen, van angst dat hij me niet zou mogen of zou denken dat ik op macht uit was… Maar hij… Hij vond mij ook leuk!’ Was Duskpelt haar antwoord op Moonfur haar vraag. Om haar blijdschap in de laatste woorden te laten tonen snorde ze zachtjes. Moonfur had een onderdrukte glimlach op haar gezicht gezet. Ze was blij voor Duskpelt, blij voor haar geluk. Zijzelf had ook wel geluk in haar leven, maar zoveel als dat van haar vriendin was haar nog nooit overkomen. ’Het is in het begin best even zenuwen hebben, en ik durfde het eerst niet te zeggen… Maar als het juiste moment er is, moet je het gewoon doen, heb ik gemerkt,’ voegde Duskpelt eraan toe. Moonfur knikte. Ze zou die laatste woorden goed onthouden. Die zouden haar misschien nog van pas kunnen komen als zijzelf ooit gevoelens voor iemand zou krijgen. ’Ik ben zo blij voor je Duskpelt!’ Het bleef echter bij deze woorden en een warme glimlach. Een blije snor kon er niet vanaf, niet bij dit onderwerp. Ze voelde zich wel zielsblij voor haar vriendin, maar ook nogal rot. Ze wist wel waaraan het lag, maar ze moest geduld hebben. Geduld totdat die ene kater in haar leven zou komen. Ze hapte één keer snel naar adem, waarna ze naar de lucht keek. Het begon al laat te worden… ’Ik wou dat we nog langer konden praten… Maar het is al zo laat. Zo te zien moeten we de rest van wat we nog wouden zeggen sparen tot onze volgende ontmoeting.’ Ze had haar oren een beetje hangen, verdrietig omdat het moment om elkaar doei te zeggen dichtbij was. Langzaam stond ze op en duwde ze haar neus zachtjes tegen de vacht tussen Duskpelt haar oren. ’Ik wens je het beste en ik hoop dat je gelukkig met Crookedstar zult worden.’ Ze zwaaide een keer rustig met haar staart. En keek toen afwachtend naar Duskpelt, wachtend op haar reactie.

'Ik ben zo blij voor je, Duskpelt,' snorde haar vriendin. Duskpelt knikte blij, geen opmerkingen makend over de blik in Moonfurs ogen, hopend.. 'Bedankt,' mauwde ze met een glimlach. Ze keek omhoog, naar de lucht. Zilverpels verscheen al. Het werd laat. Het werd tijd om afscheid te nemen.. Dat deed haar pijn. Ook Moonfur zag dat de tijd kwam. 'Ik wilde dat we nog langer konden praten.. maar laten we dat bewaren tot onze volgende ontmoeting. Het wordt al laat.' Duskpelt liet haar kop een beetje hangen, maar vrolijkte op van Moonfurs zachte aanraking met haar neus, tussen haar oren. Het gaf haar een geborgen gevoel. 'Ik wens je het beste en ik hoop dat je gelukkig met Crookedstar zult worden,' zei Moonfur, die daarna wachtte op haar reactie. Duskpelt knikte. 'Ik wens jou ook veel geluk en het beste, en ik weet zeker dat het geluk je op de voet zal volgen. Veel succes met je Apprentice!' Duskpelt snorde zachtjes, drukte haar neus ook even in Moonfur's vacht en draaide zich om, met een zwiep van haar staart. Soepel sprong ze het water in, nog één keer omkijkend. 'Tot de volgende keer, Moonfur!' riep Duskpelt, en haar lichaam raakte het water. Na een tijdje hees ze zich aan de andere oever omhoog, schoongespoeld door het water. Nog één keer keek ze naar de overkant, zoekend naar Moonfur. 'Bedankt Starclan, voor deze wonderlijke vriendin,' fluisterde ze zachtjes, voor ze zich omdraaide.

Duskpelt knikte. ’Ik wens jou ook veel geluk en het beste, en ik weet zeker dat het geluk je op de voet zal volgen. Veel succes met je Apprentice!’ snorde Duskpelt, waarna ze haar neus eventjes Moonfur haar vacht liet betasten. Het gaf de grijze poes een warm gevoel, en ze wenste dat ze langer bij elkaar konden blijven. Sierlijk draaide Duskpelt zich om met een zwiep van haar staart, om vervolgens soepel in het water te springen. ’Tot de volgende keer, Moonfur!’ Waren de laatste woorden die uit de mond kwamen voordat de poes in het water verdween, om vervolgens weer naar boven te komen en naar de overkant te zwemmen. Zwijgend keek Moonfur toe, als ze nu iets zou zeggen zou Duskpelt het waarschijnlijk toch niet meer horen. Kalm keek ze toe hoe haar vriendin zich ophees aan de overkant. Ze keek nog een keer om, kijkend naar Moonfur. Rustig knikte ze. Ze zegde hiermee doei, zonder haar bek te openen. Ze zag dat Duskpelt nog iets zei, maar te zacht om te horen. Kalm keek ze toe hoe haar vriendin zich omdraaide en langzaam verdween uit haar zicht. Moonfur haalde eventjes diep adem. Ze moest nu een manier gaan vinden om de Riverclan geur van Duskpelt van zich af te halen. Misschien een goede wasbeurt… Ik moet nog wat prooi zien te vinden! Schoot haar te binnen, net toen ze met haar tong over haar vacht wou gaan. Ze keek nog eventjes naar de Zilverpels. ’Dank U, Starclan. Dat U mij deze hechte vriendschap heeft geschonken,’ bedankte ze de Starclan zachtjes, starend naar de Zilverpels. Meteen schoot ze op en begon ze snel wat prooi te zoeken en het natuurlijk te vangen. Ze moest haar smoesje goed laten overkomen. Misschien als ze goed zou jagen, dat de lucht van de Riverclan zou worden gemaskeerd met de geur van bloed, bos en verse prooi.

Onderwerp: Re: Trying To Find Some Distraction.