I'm still strong || Strawberry

De ronding van haar buik was al aardig te voelen en de gedachte aan Blizzards gezicht was al waar ze aan kon denken. Hoe hij het had gevonden. Toen ze het hem vertelde. Haar ogen glunderde en ze had zichzelf beloofd nog een maal naar buiten te gaan voor ze naar de Nursery zou vertrekken. Hoewel ze meerdere katten had in het kamp die met haar mee wouden had ze toch besloten alleen te gaan. Wellicht zou dit haar laatste kans zijn een fatsoenlijke prooi te vangen voor ze meer dan zes manen lang als opgesloten kittypet in de Nursery lag. Zorgend voor haar kittens. Eten krijgend van haar vrienden. Van alles.. Het was totaal niet geschikt voor haar. Ze wou rennen, ze wou jagen niet verzorgd worden.

In stilte schudde ze haar hoofd en knipperde even toen ze zichzelf vond bij de Vierboom. Een wil om iets speciaals te doen kwam in haar op en ze begon te lachen terwijl ze over haar buik likte. "Binnenkort zullen jullie hier ook lopen.." Fluisterde ze zacht. Ja.. Binnenkort. Misschien moest ze die zes manen wel koesteren. Voor ze het wist zouden ze over zijn.

Toen ze een geluid achter zich hoorde schoot haar warriors instinct echter weer omhoog en ze draaide haar hoofd snel om tot ze de vreemd gekleurde poes recht in haar gezichtsveld had. Thunderclan.. Hoewel dit Vierboom was kon ze er niets aan veranderen dat haar haren hoog rezen. Wie weet zou deze poes wel haar kans grijpen om van een Riverclan Warrior af te komen.. Butter was hoogzwanger. Hoe zou ze zichzelf ook goed kunnen verdedigen zonder haar kittens op het spel te zetten? Uiteindelijk besloot ze maar het op veilig te spelen. Haar nekharen daalde al bleef haar dik geworden staart onrustig heen en weer zwaaien. "Hallo.." Klonk haar stem zacht. Vijandigheid er in horend maar tja.. Moest ze dan gelijk beste maatjes spelen met een Tunderclan kat? Ze zou wel gek zijn!

S T R A W B E R R Y

_{Langzaam rees Strawberry omhoog uit haar lekkere warme mosnest. Haar ogen openden zich langzaam, het vlies van haar oogleden gleden over haar luchtblauwe kijkers. Haar mond spreidde zich open in een grote gaap die eindigde in een zacht squeakje. Ze was echter niet van plan om de andere warriors te wekken, vroeg dat ze altijd was. Ze was dan meestal wel alleen in de ochtend, zou het niet egoïstisch zijn om anderen te wekken om zelf niet meer alleen te zijn? Ja, in haar ogen wel. Ze spinde zachtjes, ze voelde zich de laatste maanden eigenlijk een stuk beter, haar zelfvertrouwen was omhoog gegaan en dat voelde prettig. Ze zat beter in haar vel en was ook vrolijker. Minder de verlegen, schuwe poes die ze was. Ze had nog steeds haar 'rare' ticjes, haar angsten voor sommige dingen, maar het gaat een stuk beter.

Het voelde wat onwennig buiten het kamp. Ze was een tijdje ziek geweest en had haar tijd in de medicine cat den gespendeerd. Er was vanalles verandert in die tijd... Er was een aanval geweest op Bloodclan en er waren kittens gestolen... Een heel gezeur. En ze baalde dat ze er niet aan mee had kunnen doen. Ook al was de poes heel erg zachtaardig, ze vond het alsnog verschrikkelijk dat ze haar clan niet had kunnen helpen. Haar vrienden... Limelight en Thornface had ze niet meer gezien sinds ze ziek was geworden. Waar ze heen waren? Ze had geen flauw benul. En haar apprentice... Omdat ze ziek was geweest, had ze deze niet eens kunnen trainen. Jayfeather had niet kunnen vinden wat ze had. Het was nu weg, maar ze vond het alles behalve leuk. Zwijgend keek Strawberry rond, op zoek naar herkenningspunten. Waar liep ze eigenlijk heen? Fourtrees? Waarom? Omdat haar bloed daar gevloeid had? Misschien moest ze hier helemaal niet meer alleen komen... Bah.

Toch gleed ze langzaam de helling af. Misschien moest ze haar angsten overwinnen. Dan zou het allemaal beter gaan, of tenminste, dat hoopte de jonge Thunderclan Warrior. Maar ze verstarde echter toen een zurige, visachtige lucht haar neusvleugels binnendreef. Haar snorharen trilden gespannen en met een ruk draaide Strawberry zich om. Haar luchtblauwe ogen vernauwden zich terwijl ze een lichtgekleure flame point poes aankeek. Riverclan... Schoot door haar kop heen. Maar hiermee ook angst. Ze was uit vorm en had twee manen lang niet goed bewogen door haar ziekte. Ze bleef licht op haar tenen staan. "Goedenmiddag..." Miauwde ze zachtjes terug, met een licht geblaas in haar stem. Toch hield ze haar klauwen ingeklapt. Ze was niet uit op ruzie...}