An good place to hunt?

Langzaam rees Strawberry omhoog uit haar warme mosnest, haar slanke lichaam eventjes uitrekkende en haar ogen, blauw als de lucht, langzaam te openen. Haar snorharen trilden eventjes toen ze haar zintuigen gebruikte om de omgeving in haar op te nemen. Sommige katten verkeerden nog in een rustige sluimer, jagende in hun dromen. Maar zij? Zij was wakker, haar zoete droomwereld, kalm als een wiegelied, had haar alweer verlaten. Waarom zou ze dan nog loom en opgekruld in naar nest blijven liggen? Haar staart bewoog ritmisch op en neer met elke stap toen ze de den uitstapte en ze sloot haar ogen om zich te koesteren in het zwakke ochtendzonlicht. Het was een prachtige dag, zo'n dag waarbij je de pluisjes van de paardenbloemen kon zien rondvliegen en stuiteren op de wind. Een vredige en rustige sfeer. Voorzichtig keek Strawberry eventjes het kamp rond, een behoedzaam gebaar. "Niemand zou het erg vinden als ik even ging jagen..." Mompelde de jonge poes zachtjes. Ze rekte zich nog een laatste keer uit, de laatste slaap uit haar lichaam dwingende en stevende daarna af op de kamp uitgang. Bladeren streken met een zacht gefluister langs haar pels toen ze de doorgang van het kamp doorliep.

Toen ze het bos inging overvloedde een heel assortiment aan nieuwe geuren haar zintuigen, het verreikte haar gevoelige neus rijkelijk, maar het duurde eventjes voordat ze geanalyseerd had wat ze allemaal waarnam. Vage prooigeuren, kattengeuren en natuurlijk de alles overstemmende vochtige geur van het bos. Precies zoals Strawberry het wilde. Met een glimlach op haar lippen liep ze wat verder bij het kamp weg, haar poten zorgvuldig neerzettende. Geen enkel prooidier was stom genoeg om zich dicht bij het kamp te wagen. Zachtjes begon de jonge poes te neuriën terwijl ze liep, weer het melodietje van het liedje van haar tante. Ze had haar tante echter in geen eeuwen gesproken nadat de poes verbannen was. Waarom zou ze er nog zoveel last van hebben? Waarom zou ze uberhaupt nog zoveel aan haar tante denken? Het was ondertussen al manen geleden... Ze had haar nooit meer gezien. Een plotselinge stem deed haar echter uit haar gedachten opschrikken. Verbaasd knipperend keek Strawberry op. Het duurde eventjes voordat ze antwoord gaf, alsof ze verbaasd was dat iemand wat tegen haar zei. "Euh..." Wist ze eerst uit te brengen. "Hallo Thornpaw!" Miauwde ze vervolgens warm, "Hoe gaat het met je? Kan ik je ergens mee helpen?" Vroeg de jonge warrior met een vriendelijke glimlach op haar gelaat.

Rustig streelde Strawberry met haar tong over haar melkwitte pootje, het vuil en het stof van haar laatste wandeling met succes verwijderende van haar zachte pels. Ze moest automatisch glimlachen toen Thornpaw vrolijk begon te glimlachen door haar vragen. Dat was mooi, met vrolijke katten ging het converseren immers veel en veel beter. Vrolijkheid was aanstekelijk, aldus Strawberry. Ze ging in een soepele, vloeiende beweging zitten en krulde haar wollige staart over haar tenen heen om ze lekker warm te houden. "Het gaat hartstikke goed, de training gaat fantastisch!" Miauwde Thornpaw enthousiast. Strawberry moest erdoor glimlachen. "Ik ben blij om dat te horen Thornpaw," Miauwde ze warm, "Wie is je mentor?" Vroeg ze vervolgens door, "En wat hoop je dat je warrior naam gaat worden?" Vroeg ze daarna met een wat ondeugende glimlach erachteraan. Ze wist nog hoe erg ze erover speculeerde wat haar warrior naam zou worden.

"En ik was aan het jagen, ik heb alleen nog een koolmees gevangen." Vertelde Thornpaw verder. Strawberry knikte en toverde een bewonderende blik op haar gezicht. "Goed gedaan, Koolmezen zijn klein en vlug, het is moeilijk om ze te vangen omdat ze je meestal al snel door hebben," Miauwde ze vrolijk. "Dus het is knap dat je er één gevangen hebt. Je zult zeker al snel warrior worden," Miauwde ze vervolgens met een knipoog. Hierna ging ze weer verder met het schoonlikken van haar voorpoot. Dat moest ook gebeuren. Haar rug enzo zou ze wel doen als ze terug kwam in het kamp.