Oh.. Hey... [&Chikita]

Zachte pootjes trippelden door het bos. De jonge Len was al vroeg Bloodclan verlaten, om te jagen en misschien hier en daar een Kittypet uitmoorden. Ren lag als het goed was nu in zijn nest te pitten. Het was echter nacht, de sterren fonkelden aan de hemel. De nachten waren veel koeler dan de dagen, in de zomer. Er stond vandaag geen wolkje aan de hemel. Het donkere bos omringde de jonge krijger. Ergens daar in de boom, zat een uil. Lens doel was nu om deze uil te pakken te krijgen. Een stukje verderop liep er namelijk een muisje, en de uil zou er niet lang over doen voordat hij zijn duikvlucht zal maken en het diertje pakte. De uil was klein, een kleine bosuil. Die waren niet moeilijk te verslaan. De kater liet eventjes een kort gegrinnik horen. Hij zat in de holle boom, hij keek zorgvuldig naar het dier. De uil zou hier langsvliegen. Dan zou hij zijn nagels in het dier kunnen zetten. Zoals hij al verwacht had, maakte de uil zijn duikvlucht vlak voor hem. Precies zoals hij wilde. De uil pakte gracieus het muisje met zijn klauwen, waarna de klauwen van Len in de veren van de uil boorde, die een hoog gegil liet horen. Hij bewoog met de nagels, en nu deze erin zaten, kon het een flinke wond achterlaten. Het dier begon nog harder te krijsen, het draaide zijn kop op en begon de kater te prikken. "Verdomme" gromde hij. Hij gaf het dier een klap op zijn nek, op de plaats van zijn slagader. Het dier begon nog harder te gillen, maar klapte met zijn gezicht op de vloer. Een stofwolk rees op vanaf de grond en liet Len even kuchen. Dat was ook weer geklaard. Echter, wilde het kleine muisje ontsnappen. Met een simpele beweging pakte hij het diertje op en beet het dood, alsof iemand een tomaat uitperste. Len grinnikte, en begon met het eten van de muis. Deze had hij bijna in een keer op, maar zijn buik had nog steeds honger. Voorzichtig nam hij een hapje van de uil, die zo slecht nog niet smaakte. Maar hij zou dit nooit op krijgen. Hij liet hem liggen en ging op zoek naar een Twoleg vogeltje, die niet kon vliegen.
Niet veel later zakte hij door zijn poten, om vervolgens zo'n heerlijk niet-vlieg-vogeltje te eten. Hij besloot het een "CCF" te noemen: Can Not Fly. Len grinnikte even om zijn eigen grapje. Nee, hij zou het houden op "KIP". Dat paste wel bij hem. De wind streek door zijn korte tabby vacht heen en hij rook het diertje. Hij likte zijn lippen af en schoot op het dier af, die hij met gemak doodde. "D..D-Dat mag niet" zei een iel poezenstemmetje. Len rolde met zijn ogen. Krijgen we weer zo'n "dappere" Kittypet... "Ach... Sorry" zei hij onschuldig. Hij liep charmerend naar haar toe, maar het had een soort dreiging. "Sorry schat, ik moet ook eten" gromde hij. Hij smeet het dier tegen de stenen muur aan van het Twolegnest, zijn klauwen op de plaats van het hart. De muur liet een bloedvlek achter, terwijl de kittypet op de grond viel. Het gras kleurde donkerrood. Hij pakte het kippetje vast en sprong ermee over het hek. "Spot nooit met L.E.N" zei hij gemeen, waarna hij van het hek afsprong. Evenals tegen een kat aan.
"Wat krijgen we nu?! Moet ik jou ook vermoorden, Kittypet?!" snauwde hij uit reflex. Hij keek naar de poes, en zag toen wie het was. Chikita. Chikita. "Oh.. Hey..." zei hij, lichtelijk schamend."Ik dacht dat je iemand anders was" zei hij, en een kleine ontspannen glimlach speelde op zijn lippen.