(XX) My Place

"The dust on my fur is the dust of my burned dreams. The dust of all my luck and happiness, burned by the feelings you gave me when you left," mompelde de grijze kater terwijl hij door de bosjes sloop. Zijn ogen waren strak voor hem gericht terwijl hij snuffelend langs de grens van zijn gebied liep. Zijn sterke geur hing langs de rand, vooral waar bomen en struiken waren. Elke andere kat die hier kwam zou hij wegjagen, voorlopig. Tenzij ze vrienden waren, maar die had hij al lang niet meer. Net zoals zijn dromen waren ze in stof opgegaan, verdwenen. De naam Dustfur paste de kater uitstekend. Zijn vacht was wit met grote grijzige vlekken die op stof leken, as. Hoe had hij bij zijn geboorte al de goede naam gekregen, was dat wel mogelijk? Mischien was hij wel zo aan zijn naam vastgeplakt dat hij ernaar was gaan leven. Met die gedachte bleef hij stil, zijn ogen groot en aarzelend. Hij dacht na, maar dat kon niet zo zijn. Hij kon niet zijn naam leven, het was allemaal stom toeval. Hadden ze hem dan maar Luckfur of Lucky genoemd, dan had hij die naam wel nageleefd. Bij die gedachte moest hij echt grijnzen, daarna liep hij weer verder.
"Everything destroyed, just by leaving you. Leaving you wasn't my choice, it was my punishment." mompelde hij en hij wierp zijn gelige ogen naar de lucht. Hij miste zijn soulmaatje heel erg; zijn beste vriendin, en hij zou alles (echt alles) geven om haar hier te hebben, bij hem. Hij hoorde iets knorren en besefte dat het zijn maag was, die knorde van de honger. Hij fronsde even kort en keek rond, was er ergens eten? Achter hem lag zijn schuilplaats, in het midden van zijn kleine terrutorium. Het was een gebouw, te klein voor een schuur, eerder een soort kleine stal. Op de grond lag nog hooi en stro, en er stond een waterbak waar het regenwater in liep als het hard regende. Hij dacht na, lag er nog eten in zijn gebouwtje? Hij schudde zijn kop, de resten van dat muisje waren het eten niet meer waard, net als die van het musje. Er was eigenlijk niks meer over, alleen veren en mischien nog een klein stukje vlees, maar niet genoeg. Nouja, hij kon wel jagen in zijn eigen stukje gebied, dat was geen probleem. Hij liep rustig langs de struiken toen hij een gefladder hoorde. Hij keek opzij, een klein vogeltje zat op een nest. Het diertje ketterde en ging verdedigend over haar eieren zitten. Dustfur bromde en likte over zijn lange snorharen. Hij deed een paar stappen naar voren en de vogel vloog op, maar liet zich weer zakken. Dustfur fronsde, als hij dit vogeltje haar eitjes liet uitbroeden had hij volgende week vijf vogeltjes om te eten in plaats van een. Hij bromde en draaide zich om, hij moest iets beters vinden. Hij liep verder en hoorde nog wat gekwetter achter zich. Hij bromde weer en zag opeens de perfecte prooi; een klein muisje schoot over het plein naar het schuurtje. Dustfur schoot naar voren om het diertje de pas af te snijden, wat lukte. Hij zette zijn klauwen in het muisje en brak de nek. Hij zette zijn tanden in de kleine prooi en begon te eten.

Icy besloot is meer Rogue's te leren kennen, of als die er waren tenminste, want ze had er al een hoop ontmoet. Aztec, IJsel, Sandstorm, Night, SilverCoat, Angelos, Lionheart, Cinder en Freddy. En nog een aantal. Icy sloop rustig door de bossen en probeerde ondertussen een geur op te vangen. Ze rook een vreemde geur en Icy liep opgewonden op die geur af. Het was een geur van een mannelijke Rogue. Eigenlijk zou ze nu thuis moeten zijn, bij de kits en Lionheart, maar Icy had Lionheart gezegd dat ze ging jagen. Eigenlijk ging ze nu gewoon op zoek naar nieuwe Rogue's. Icy liep verder en zag toen een kater. Het was een tamelijk leuke kater met grijze en witte vlekken. Zijn vacht patroon zag er grappig uit. Lionheart zou flippen als hij haar nu zag bij een andere Rogue die ze niet kende. Hij was wel voorzichtig, wat Icy dikwijls accepteerde. Ze liep op de kater af. 'Hallo, ik ben Icy. En wie mag jij zijn?', vroeg Icy.

Simba liep tevreden door het bos. Hij had gejaagd, geslapen, gedronken. Hij was helemaal tevreden. Opeens rook hij een vreemde geur van een paar andere kat. Snel dook hij weg in een struik. Hij snuifde nog eens de geur van de katten op. Het waren gelukkig allebei Rogue's. Zelfverzekerd sprong hij weer uit de struik en liep op de geur af.
Het was altijd goed om nieuwe Rogue's te leren kennen, vond hij.
Toen hij de geur heel erg sterk rook bleef hij staan om te kijken of hij wat kon zien.
Hij zag 2 katten, een lapjespoes en een grijs-wit gevlekte kat.
Opeens begon Simba te twijfelen of hij zich wel moest laten zien. Misschien waren het wel slechte Rogue's, net zoals Scourge.
Hij verbande zijn slechte gedachtes en liep op de katten af..

Hij had de voetstappen al gehoord. Zijn gelige ogen versmalden zich en hij legde zijn oren plat in zijn nek. Met zijn rug naar de nu nog onbekende kat toe bleef hij staan. 'Hallo, ik ben Icy. En wie mag jij zijn?' Dustfur bromde zachtjes en draaide zich om. Achter hem stond een poes. Ze was grotendeels wit met bruine en zwarte vlekken aan de bovenkant van haar lichaam. Ze was nog jong, waarschijnlijk nog geen jaar oud. Plotseling klonk er geritsel en Dustfur keek op. Er kwam een tweede kat aan; een kater. Deze was grotendeels grijs en had een wit plekje onder zijn kin. Qua kleuren leek hij wel wat op Dustfur, maar deze had een langere vacht. Geen van deze katten rook naar een Clan en dat stelde hem wel gerust. Niet dat hij bang was voor Clankatten; ze konden hem vrijwel niks maken. Ze konden niet zoveel pijn aan richten als eenzame katten. Ze konden je hart niet breken; enkel je lichaam. Ze konden je dromen niet beetpakken en verkruimelen, ze konden je hoop niet verschroeien en daarna de as over je uitspreiden. Een zachte wind ging door Dustfurs vacht en hij sloot zijn ogen, wachtend op het moment dat de asvlekken uit zijn vacht zouden gaan. Toch wist hij dat dit moment niet kwam. De as zou blijven zitten. Geen water of wind kon het wegvagen. "Dustfur,' stelde hij zich kort voor.

Icy schreef:

Icy besloot is meer Rogue's te leren kennen, of als die er waren tenminste, want ze had er al een hoop ontmoet. Aztec, IJsel, Sandstorm, Night, SilverCoat, Angelos, Lionheart, Cinder en Freddy. En nog een aantal. Icy sloop rustig door de bossen en probeerde ondertussen een geur op te vangen. Ze rook een vreemde geur en Icy liep opgewonden op die geur af. Het was een geur van een mannelijke Rogue. Eigenlijk zou ze nu thuis moeten zijn, bij de kits en Lionheart, maar Icy had Lionheart gezegd dat ze ging jagen. Eigenlijk ging ze nu gewoon op zoek naar nieuwe Rogue's. Icy liep verder en zag toen een kater. Het was een tamelijk leuke kater met grijze en witte vlekken. Zijn vacht patroon zag er grappig uit. Lionheart zou flippen als hij haar nu zag bij een andere Rogue die ze niet kende. Hij was wel voorzichtig, wat Icy dikwijls accepteerde. Ze liep op de kater af. 'Hallo, ik ben Icy. En wie mag jij zijn?', vroeg Icy.

-Ik ben Icy en Icy is nu topic uit. Sorry. Anders wordt het te druk-