So when my scars bloom like roses

Vanachter een groot raam, staarde twee zachte, blauwe ogen naar buiten. Om haar nek sierde een blauwe halsband, identiek aan haar blauwe ogen. Met een bedenkelijke blik staarde ze naar een paar vogels die in de tuin zaten, ze leken in die formatie best wel op een regendruppel. River tilde haar voorpoot op en gaf her een ferme lik aan om hem vervolgens over haar neus te halen, zoals ze iedere ochtend deed als ze naar buiten keek. De zon scheen in al zijn pracht, en bracht daardoor een lekker, warme uitstraling naar binnen. Elke ochtend zat ze hier, om zich te wassen ook al was het vaak niet eens nodig. Ze kreeg over een uur te eten, en dan zou ze gaan slapen voor een tijdje. Ze geeuwde breed en kwam langzaam overeind, met een dromerige uitdrukking sprong ze van de vensterbank af en trippelde naar haar warme, zachte, rieten mand met een schattig, roze dekentje er in. Ze viste er een minuscuul knuffeldiertje uit van een 'vogelbekdier'. Zo noemde haar mensen het. Het had wel iets weg van een bever en een eend tegelijk, River had die twee dieren eens gezien op een poster boven op de kamer van de jongste in huis. Met haar kleine vogelbekdier in haar bek liep ze naar het kattenluik en wurmde zich er doorheen. Eenmaal buiten wierp ze een blik om zich heen en toen ze er zeker van was dat geen andere kat haar zag glipte ze de poort uit, ze ging naar rechts en sprong met vrolijke sprongen door het gras. In de verte was een klif die uitkeek op zee, het was heel mooi en er stond zelfs een 'vuurtoren'. River snapte die term van haar mensen nog steeds niet, het was niet dat er nu vuur in zat of zo. Toen ze in de verte haar vuurtoren al zag opdoemen begon ze normaal te lopen, ze beklom de heuvel verder en verder tot ze een schim opmerkte op háár plek. Ze bleef staan met haar vogelbekdier in haar bek. Wat deed zij hier? Dit was haar plek, hier zat ze elke ochtend en middag. Toen draaide de poes zich om en zag haar. River draaide om en rende, niet al te hard, weg. Uit een soort reflex.

Er rinkelde een belletje zacht toen de zwarte poes uit het kattenluikje van het huis van haar mensen sprong. Ze snoof de frisse ochtendlucht op en wandelde naar het tuinhekje, waar ze behendig opsprong. Een koel briesje blies zacht langs haar nette vacht. Haar groene oog zocht in het rond, kijkend of er toevallig katten, honden, auto's of mensen in de buurt liepen die ze graag wilde vermijden. Toen Pleuntje van het hek afsprong had ze nog geen idee waar ze heen zou gaan. Ze liet haar voeten het werk doen, zodat zij kon nadenken over kwesties die haar dwars zaten. Ze kon best genieten van het leven, maar de routine van haar leven werd oud. Het begon haar een beetje dwars te zitten, om steeds maar op te staan, te eten, de dag door te brengen met haar mensen en af en toe een wandelingetje voor de frisse neus. Ze werd ouder, en ze had niks meer om naar uit te kijken. Ze had een nestje gehad, maar bijna al haar kittens waren verkocht. Haar jongste had bij haar mogen blijven, maar het was niet goed met hem afgelopen. Het was gewoon een doodnormale dag toen haar jonge zoon ineens levenloos op de weg lag. Pleuntje had dagenlang gerouwd. Hoe had het kunnen gebeuren? Ze had ook door dat de sfeer in huis die dag slechter was geworden, maar na een paar dagen leken haar mensen het alweer vergeten te zijn. En nog een paar jaar daarvoor had ze zelf een auto-ongeluk gehad, waar haar oog er niet goed vanaf was gekomen. Hij was zwaar beschadigt, en is die dag verwijdert door de dierenarts. Zíj was er nog redelijk goed vanaf gekomen.. Ze stopte toen ze doorhad dat ze was aangekomen bij een klif. Ze keek omhoog, en besefte dat ze naast een grote paal stond, een heel hoog gebouw, bruin, met bovenin een glazen kamertje. Wat had ze hier een prachtig uitzicht. De laatste sterren waren nog wazig te zien in de verte, en de zon stak prachtig af tegen het water dat tot de horizon rijkte. Ze snoof, de geur hier was een stuk frisser en zouter dan thuis. Het was heerlijk. Waarom had ze deze plek nooit eerder opgemerkt? Op dat moment rook ze een andere kat. Ze draaide zich om en zag een gemberkleurige poes. Ze droeg een vreemd knuffeldier in haar bek. Het had wat van een eend weg. Op dat moment draaide de poes zich om en liep op een snel tempo weg. Had Pleuntje haar afgeschrikt? "Hé?!" ze had wel zin in gezelschap. Ze bleef zetten. "Wacht even, waarom ren je weg?" ze zette een vriendelijke ondertoon op.

'"Hé?!" Klonk er opeens. River stopte met rennen en bleef met haar rug naar haar toe staan. Haar rood witte, lange vacht werd kort bespeeld door een zacht briesje die er doorheen ging. Haar blauwe halsband was even extra goed zichtbaar voor het weer voor een deel verdween onder een paar lagen haar. ".. je bent op mijn plek" Miauwde ze zacht maar hoorbaar alsof de zaak daarmee was afgedaan. Met haar vogelbek diertje in haar bek draaide ze langzaam om en nam de kat in zich op. Ze was voor het grootste deel zwart met hier en daar wat wit, ze leek een beetje op haar moeder maar dan veel jonger natuurlijk. River haar aandacht werd alweer naar de laatste sterren getrokken, ze waren bijna niet zichtbaar maar toch waren ze er. Die arme vuurtorens, zo meteen gingen hun lichten weer uit en konden ze niet meer met elkaar praten. River merkte toen pas weer de poes op, ze was haar alweer vergeten. Zwijgend bleef ze staan op haar plekje, wachtend. Toen ze de kat opnieuw in zich op nam zag ze dat ze een oog miste, dat was erg vreemd. Zonder het echt te beseffen bleef ze er maar naartoe staren, met haar vogelbekdier nog in haar bek geklemd. Haar pluizige, fluweelzachte staart hing er een beetje levenloos bij, en haar blik stond weer op oneindig. Over een uur zou ze te eten krijgen, dus dan zou ze weer terug moeten haar haar huis. Haar mensen werden dan altijd wakker en aaide haar altijd over haar kop als een begroeting, ze vonden het altijd 'schattig' hoe River ronddroeg met haar vogelbekdiertje en leken het ook allemaal prima te vinden. Och, ze leefde altijd in het moment dus vergat ze al vrij snel wat er gezegd werd over haar een paar minuten later als het niet belangrijk genoeg was voor haar.

De poes bleef staan zodra Pleuntje haar had geroepen. Gelukkig. Ze draaide zich niet om, ze bleef gewoon staan. "Ik ben Pleuntje.. Wie ben jij?" haar mondhoeken gingen een beetje onzeker naar boven. ".. Je bent op mijn plek," mauwde de rood-witte poes redelijk zacht, maar net hard genoeg om gehoord te worden. Ze draaide zich om naar Pleuntje. Ze nam Pleuntje blijkbaar goed in zich op, aan haar blik te zien, maar werd alweer snel afgeleid door de sterren. "Jouw plek?" Pleuntje keek om naar de omgevallen stronk waar ze zo net nog opzat. "Oh! Het spijt me, het was niet mijn bedoeling om deze plek alleen voor mezelf op te eisen!" weer keek ze even om. Het was de poes blijkbaar opgevallen dat Pleuntje haar oog miste, gezien ze er naar staarde. Het knuffelbeest hing nog steeds uit haar bek. Maar ze leek niet erg in gedachten. Pleuntje probeerde de ietwat gênante stilte te verbreken. "Uh, wil je erbij komen zitten?" haar vraag leek vanzelfsprekend voor haar, maar de poes zag er een beetje stil en verlegen uit, dus had het waarschijnlijk zelf nooit voorgesteld. Het was vast heerlijk om de laatste sterren nog te zien verdwijnen, en ze wilde er geen moment van missen.

Mijn god wat heb ik toch een inspiratie c:

River's aandacht werd weer naar de poes getrokken toen ze sprak, zwijgend wachtte ze tot ze uitgesproken was. '.. Ben jij hier ook om naar de sterren te kijken?' Zei ze, liever dan meteen antwoord te geven op de vraag 'wil je er bij komen zitten' en 'Wie ben jij' 'Ze liep wel in de richting van de poes die zich voorgesteld had als Pleuntje en liep naar de stronk. Ze sprong er op en legde haar vogelbekdier rechts naast haar heer. Al gauw werd haar blik al snel naar de sterren getrokken, ze keek omhoog met een oneindige blik in haar ogen. "Mooi hé" Miauwde ze nu hard op zodat Pleuntje het ook kon horen. Terwijl ze naar de sterren keek vouwde ze haar pluizige staart om haar voorpoten en strekte even haar voorpoten uit, deze dag beloofde om weer lekker koel te worden maar toch ook warm. Niet te warm, en niet te koud. "Dus jij woont ook in een tweebeen nest?" Vroeg River plotseling, haar blik nog steeds naar de sterren gericht. Het puntje van haar staart bewoog op een ritmisch ritme, ze sloot haar ogen even en geeuwde breed om vervolgens weer naar de sterren te kijken. Ze fascineerde haar, ze kon er uren naar kijken helaas verdwenen ze zo weer en sliep ze altijd s' nachts. Alleen in de vroege ochtend kon ze de sterren lang genoeg zien.

Dat geeft niet, korte posts werken ook voor mij (:

Onderwerp: Re: So when my scars bloom like roses