I dreamed about you, I thouhgt about you and now, I meet you. (Dapplepaw)

Onzeker trippelde Tinderpaw voort. Haar kopje was ingetrokken en haar oren lagen plat in haar nek. In trage pasjes sloop ze vooruit, zelfvertrouwen was niet haar sterkste kant. Het poesje was klein van gestalte, niet groter dan een jonge apprentice, en dat trok nogal ongewenste aandacht. Tweebeen kittens achtervolgden haar en probeerden haar te grijpen. Hun graaiende, plakkerige handen waren groot en eng. Tinderpaw voelde zich er ongemakkelijk bij. Ze vond de tweebeenplaats geen fijne pelk, te veel drukte, te veel stank en veel meer monsters dan normaal. Ook stikte het hier van de Twolegs; ze waren groot en eng en bulderden de hele rijd dingen die ze niet verstond. Met een treurig gezicht vroeg ze zich af of er ook vriendelijke rechtlopers waren. Ze wandelde door het park, een grote plek waar minder tweebenen waren dan op de andere plaatsen in de twoleg place. Er waren verschillende grasperkjes met perfect evenlang gras dat een fijne geur had, de struiken hadden er allemaal dezelfde vorm en op verschillende plaatsen schoten er kleurrijke bloemen uit de vruchtbare, met kunststof bemeste aarde. Toch vind Tinderpaw het er niet leuk, maar ze had hier afgesproken met hem, Dapplepaw. Voor hem vond ze het niet erg om tussen de joelende rechtloperkinderen te staan. Als hij er was was het fijn. Netjes zetten ze zich neer op de afgesproken plek en sloeg haar kortbehaarde staart voor haar poten. Zenuwachtig zat ze daar, de zon werd gefilterd door het frisgroene bladerdak en wierp lichtgevende vlekken over Tinderpaw en haar omgeving, als die op de vacht van een luipaard. Het licht bracht ook een aangename warmte met zich mee, een warmte waar ze zich mee vulde om zich wat beter te voelen. De minuten vermomden zich als uren en gingen vooruit in slakkengang. Steeds als ze de zachte drang voelde om op te staan en weg te trippelden haalde ze hem voor de geest. De hoopvolle, helblauwe ogen, warme glimlach en mooie zilver/witte pels. Dapplepaw.

{Kort D: Sorry Linn}

Tinderpaw, haar naam schoot iedere dag weer door zijn hoofd. Zonder er erg aan te hebben dwaalden zijn gedachtes steeds verder weg naar de oh zo prachtige poes, de poes die van Skyclan afkomstig was en naast wie hij het liefst stond. Hij wist dat hij loyaal moest blijven aan zijn clan, en aan de warrior code. Maar voor haar zou hij alles doen, want zij was iemand die zijn hart na zoveel tijd weer dat éne gevoel kon geven. Dat gevoel van liefde, dat hij al een tijdje niet meer had gevoeld. Niet nadat zijn moeder was vermoord door Phantom, niet nadat zijn vader haar depressief had achtergelaten. Hij was dan wel altijd vriendelijk geweest tegen zijn mede clanleden, maar niemand kon hem de liefde geven die hij nodig had. Niemand behalve haar. Haar perfecte stem, haar prachtige onzekerheid. Oh wat hield hij van haar onzekerheid. Het gaf hem een gevoel dat hij haar moest beschermen, haar een schouder moest geven waar ze op kon leunen. En dat wou hij haar aanbieden. Zijn leven had een wending gekregen, direct op de dag dat hij haar had ontmoet. Toen was hij nog een jonge, nieuwe medicine cat apprentice. Nu was hij nog steeds jong, maar was hij meer ervarener en kon hij met haar meepraten in de momenten die ze hadden gehad in de medicine den. Zij bij skyclan, hij bij windclan. Hij vroeg zich af of hij haar zijn gevoelens wel kon zeggen, omdat hij de vorige keer het ook niet had durven zeggen. Zou dit nu anders zijn? Hij wist het niet, hij moest gewoon op het perfecte moment wachten. Dat ene moment, waarop het gewoon perfect voelde en wanneer het gewoon goed voelde om het te zeggen. Hij hoopte lichtelijk dat ze ook hetzelfde voor hem voelden.

Zijn grijs gestreepte poten trippelden over het perfect gemaaide gras. Terwijl zijn helderblauwe ogen voor de eerste keer vol zenuwen zaten. Was hij nu echt van plan om het haar te vertellen? Hij vroeg het zich af of het hem zou lukken. Of het nou werkelijk uit zijn mond zou komen. Hij knipperde fel enkele keren met zijn ogen om de zenuwen weg te werken en schudde met zijn hoofd om alle zorgen eruit te schudden. ‘Houdt het koel ..’ Fluisterde hij in zichzelf, waarna hij zijn hoofd kort oplettend omhoog gooide op het moment dat hij een schrille schreeuw hoorde. Een klein kindje kwam op hem afhollen met diens armen wijd open. Hij snoof zachtjes en sprintte zo snel mogelijk weg. Hij wou niet in de handen komen van een tweebeenkit. Hij rende de struiken in, op weg naar het park waar hij had afgesproken met Tinderpaw. Hij wou haar weer zien, weer in haar prachtige ogen kijken. De zenuwen waren weggezakt, hij was er klaar voor. Hij stoof het park in, en verlangzaamde zijn pas toen hij haar zag. Zijn vacht stond wild, terwijl hij rustig op de poes afliep. ‘Tinder..’ Glimlachte hij, zijn blauwe ogen meteen in die van haar kijkend. Hij had haar gemist, en zijn lichaam schreeuwde om haar een lik over haar hoofd te geven. Toch deed hij dit niet, het zou raar overkomen.