I'm suspecting you. [Road]

Onderwerp: I'm suspecting you. [Road] ma 3 sep 2012 - 15:15

De laatste zonnestralen gaven zijn omliggende objecten een warme kleur. Bomen en rotsen werden aangegeven met oranje contouren. Aan de horizon waren nog de laatste kleuren van de afgelopen dag te zien, maar de hemel erboven begon al een stuk donkerder blauw te worden. Vele katten gingen zo rond deze tijd hun nest in, om zich uit te rusten voor de volgende dag. Er waren slechts weinige nachtbrakers in dit gebied. Er waren slechts weinig toeschouwers van het prachtige spel dat zich 's nachts ten toon stelde. Van de mysterieuze dingen die er gebeurde zodra de nacht viel. Vreemde types kwamen uit alle hoeken. Katten, die zich zonder plichten hadden opgesteld tegenover het leven. Ze hadden geen leven als huiskat, maar waren ook niet in groepen te vinden. Het waren, zoals ze genoemd werden, Rogue's. De meesten waren gewoon simpele zwerfkatten zonder doel. Hun vacht was lelijk en geklit, hun ogen waren dof en hun uitstraling was als die van een muis die op het punt stond gedood te worden door een hongerige kat. Er waren slechts enkele tegenpolen van deze gevallen. Ik, een kat die bekend staat als "L", ben er zo een. Ik wil niet zeggen dat ik een uitzondering ben, dat ik geen smerige kat ben die vies wordt aangekeken als hij over straat loopt.. Ik ben gewoon een simpel geval van een kat die het leven nog niet heeft opgegeven. Ik bekijk het leven van een kant zoals niemand anders hem zou bekijken. Mijn karakter is uniek, onbegrijpelijk samengesteld. Ik kan verder en logischer nadenken dan de meeste katten. Ik kan de ingewikkeldste dingen oplossen door slechts een klein aantal clues te hebben. Ik, ben L.

Een lange schaduw wordt op de straat geworpen als er een zwarte, slanke kat door het licht van de knipperende lantaarnpalen loopt. Zijn hoofd hangt naar beneden, onder zijn schouders en hij lijkt iel. Zijn lange poten maken het aparte plaatje compleet. Hij heeft grote ogen en zijn grote zwarte pupillen maken maar een klein beetje iris zichtbaar. Onder zijn ogen zit een diep zwarte rand, wat waarschijnlijk het gevolg is van lange dagen. Ook al zou je zeggen dat de kat er niet gezond uit ziet, zijn vacht was prachtig en glansde, zoals die bij gezonde katten hoort te doen. De kat was alles behalve ongezond. Soms kunnen ogen de werkelijkheid bedriegen.

Langzaam neuriend met haar staart hoog in de lucht geheven en zwaaiend. Haar amber kleurige ogen speurde geïnteresseerd de omgeving af. "Tykiii.." Haar stem was hoog en vragend. Waar was hij ooit. Ze had helemaal geen zin in uren moeten zoeken. Dit was het gebied waar de leider van hun familie hem naartoe had gestuurd. Oftewel Tyki moest hier aanwezig zijn. Maar al wat Road zag was een deprimerend bos. Zonder Tyki de afgelopen tijd was het gewoon saai geweest in hun huis en tja daarom had Road vooraan gestaan om hem te mogen assisteren. Ze wist dat ze er klein en onschuldig uit zou zien voor het blote oog. Maar de waarheid was minder mooi. Ze verlangde naar bloed. Hetgeen dat enkel een kat kon geven. Prooi was slechts prooi was geen lolletje aan. Kon je geen spel mee spelen. Kon je niet helemaal afbreken.. Maar een kat dat was een heel ander verhaal. Met iemand van haar eigen ras kon ze spelletjes spelen. Kon ze mentaal zo opfucken dat ze uiteindelijk rechtstreeks door konden naar het gekkenhuis. Als dat al iets was waar de katjes die hier woonden weet van hadden.

In stilte begon Road langzaam het enigste deuntje te neuriën dat ze kon. Als ze in een goede bui was zong ze er ook nog bij. Maar nu wou ze gewoon haar oom vinden en wegwezen hier. Nou ja. Missie afmaken dan wegwezen hier. Ze grinnikte nogmaals en toen ze een glimp van een kat zag keek Road meteen op. "Tyki?" Klonk haar stem ditmaal iets zoekender en afwachtender. Was het hem? Terwijl ze opsprong met een brede grijns op haar gezicht om Tyki vanachter aan te vallen zag ze meteen al dat hij het niet was. Vervloekt avondlicht. Vervloekte look a like. Ze gromde zacht terwijl haar hoek tand langzaam ontbloot werd in het avond licht. Wat had ze hier nou aan. Even snoof ze onwillekeurige en stapte vooruit in het licht van de opkomende maan en ondergaande zon had haar blauw-grijze vacht een vreemde kleur. Haar amberkleurige ogen zoals normaal voor haar en haar familie glinsterde gemeen terwijl ze naar voren stapte. Haar amberkleurige ogen onderzochten geïnteresseerd de kater half tegenover haar. Ze likte half haar lip af en grinnikte speels terwijl ze de kater recht aankeek. Wie zou haar nou niet onschuldig en lief vinden? Deze kater zou gewoon net als ieder ander met open ogen in haar masker trappen en ze zou tenminste wel iets aan deze dag kunnen hebben. Voor ze verder zou gaan met Tyki zoeken.

Do you want to see holes open up in the bodies of your companions?

road Kamelot

L vertrok geen spier toen hij naast de frisse nachtlucht de geur van een poes rook. Hij rook haar stemming en voordat hij haar ook echt te zien kreeg wist hij dat ze uit was op een overwinning. Die katten had je natuurlijk ook nog. Katten die leefden voor bloed en het doden van katten. Ze konden een flinke bedreiging vormen, gewoon als ze zin hadden in een avondje moorden. Maar L toonde geen angst. Zijn slanke lichaam was niks vergeleken met die van een vechter, maar hij kende toch aardig wat trucs om de kracht van een eventuele tegenstander te slim af te zijn. De geur van de poes werd steeds sterker. Ze was slechts een paar vossenlengtes van hem vandaan, maar verschool zich in de schaduw. Het enige wat hij kon opvangen was een glimp van twee amberkleurige ogen die gemeen in die van hem loerde. Op dat moment stapte ze het licht in. Haar tong likte langs haar gekrulde lippen die een zacht gegrinnik lieten ontsnappen. Ze keek L recht aan. Ze was redelijk klein en zag er uit als een makkelijk doel, maar L had door dat ze dit slim wilde spelen. Ze was zo druk bezig met een onschuldige uitstraling dat ze L zelf ondertussen had onderschat. Ach, wie deed dat nou niet. Met een blik op zijn iele lijf en de donkere streep onder zijn ogen zag hij eruit als een makkelijk en hulpeloos doel. L besloot het spelletje mee te spelen. Hij ging zitten, zijn kop hing als normaal onder zijn schouderbladen. Zijn kop gericht naar de rond, maar de kat in de gaten houdend. Zijn staart sloeg willekeurig in de rondte. Er verscheen een onzeker lachje op zijn lippen, kwetsbaar als hij leek, zich ondertussen voorbereidend op een aanval van de onwetende poes. Onder haar prachtige blauw-grijze vacht, die op dit moment haast bleek leek in het licht van de maan. Haar amberkleurige ogen, die ondanks haar onschuldige blik een gemene glans hadden. Ze dacht slim bezig te zijn, maar het zou veel moeite kosten om L iets te doen geloven wat niet zo is. Hij was niet berucht, en dat kon aardig in zijn voordeel werken. Hij wierp weer een blik op de nu haast zilverkleurige poes, en kon het niet laten een klein lachje rond zijn lippen te laten verschijnen. Kom maar op.

De kater zijn ogen.. Het deed haar grommen. Hij had haar door. Verdomme! Hij leek zo zwak op het eerste gezicht maar Road had al lang al gezien dat er meer onder hem school. Haar tanden knarste zacht en ze gromde half. Snel schudde ze haar hoofd tot een vals lachje. Dit kon nog interessanter worden. Ze gaapte even en ging zitten terwijl ze haar blauwig grijze staart over haar poten legde. De witte voorbootjes verbergend. Ze glimlachte even terwijl ze haar hoofd schuin hielt. Het kleine glimlachje van hem irriteerde haar alleen maar meer. Hoe dom dacht dat beest wel niet dat ze was? Dacht ze nou echt dat ze nog niet gezien had dat hij door haar heen had gekeken. Waarom speelde hij verdomme geen open kaart zodat ze gewoon meteen over kon gaan op stap twee. Deze stilte tussen bijde zorgde er enkel voor dat hij het bloed onder haar nagels vandaan haalde.

Inplaats van alles wat ze dacht sloot ze haar ogen in een warme glimlach en trok even met haar oren. Ze was niet zoals haar oom. Geen schrijntje goed was vindbaar in haar. Ze was sadistisch door en door. Ze had thuis altijd haar pestobjectje Lero. Maar nu die hier ook niet was net als Tyki verveelde ze zich als wat. Opnieuw begon ze te lachen en besloot het ijs te breken. "Hallo." Terwijl ze haar ogen opende liet ze haar hoofd zakken. Haar glimlachje was wat minder sadistisch net zoals haar ogen terwijl ze haar pootje even ophief. Alsof ze hem wou uitsteken om haar hand te schudden. Iets wat praktisch onmogelijk was maar wel de boel wat losser te maken zodat hij zometeen niet zou opletten en ze alsnog kon toegrijpen. "Road Kamelot is de naam." Ze begon opnieuw te lachen terwijl ze even met haar oren trok. Haar staat hielt ze met moeite stil gezien die maar wat graag van volle frustratie heen en weer wou zwiepen.

Do you want to see holes open up in the bodies of your companions?

road Kamelot

Een geïrriteerde grom ontsnapte uit de bek van de poes, die blijkbaar zijn boodschap had begrepen. Daarbij had hij ook bereikt wat hij wilde; haar laten zien dat ze het niet bij hem moest flikken. Ze had door dat hij een stuk intelligenter was dan haar andere tegenstanders waarschijnlijk geweest waren. Ook zij ging zitten, haar staart netjes over haar witte pootjes draperend. Hij kreeg nu een duidelijk geirriteerde blik van haar. Dit maakte zijn pret alleen nog maar beter. Hij mocht dan wel serieus zijn, maar hij was daarnaast ook kinderachtig, en kon genieten van andermans irritaties, vooral als hij ze zelf had veroorzaakt had. Op dat moment rees zijn kop omhoog en keek haar recht in de ogen. Zijn ogen waren groot, en waren bijna helemaal vol met oogwit, zo klein zijn pupil was. De zwarte randen onder zijn ogen leken nog dieper. Zijn kop stond een beetje scheef. Zijn mond stond in een strakke streep. Zijn ene schouder stond hoger dan de ander, wat hem een beetje een griezelige uitstraling gaf. Er hing een dodelijke stilte, maar L kon ervan genieten. Veel katten zouden het zien als "ongemakkelijk". Maar met stilte kon je denken. In de stilte kon je iemand beter leren kennen dan je ooit zal doen met een gesprek. Maar blijkbaar dacht deze poes er anders over en besloot de knoop door te hakken. Had die nou heel gelaten. "Hallo," Haar glimlach maakte hem ziek. 'O, wat ben ik toch lief, trap in mijn val, ik zal je levend villen.' Had ze gewild. Ze stak een poot omhoog, maar L schond er geen aandacht aan. Hij negeerde haar poot, en bleef haar aanstaren. "Road Kamelot is de naam," een naam? Had ze gewild. Maar hij kon haar niet blijven negeren. Hij besloot maar voor zijn gebruikelijke 'vreemdelingen'naam te gaan. Je kon niemand vertrouwen. Slechts een enkeling wist zijn naam, zijn echte naam. "Hallo Road," begon hij met een zachte, emotieloze stem. Hij kon niet zeggen dat hij het 'aangenaam' vond om kennis te maken. Hij zette een wat minder griezelige blik op en deed alsof zijn lijf ontspande. "Goed.." zei hij semie-geinteresseerd. "Mijn naam is Ryuzaki," hij wachte elke 'onverwachte' beweging op, en hij was klaar voor een aanval van de poes. Ze leek het nog redelijk zo vol te houden, maar hij zou haar uit haaar consentratie en zelfbeheersing kunnen halen met slechts een blik. Hij zou het misschien nog wel proberen ook. Als ze hem maar niks flikte. Don't mess with me.

Dus hij was zo kinderachtig dat hij haar uitlachte? Hij zou het krijgen! Zachtjes begon te te knarsetanden terwijl haar zachte klauwen door de grond woelde. Ryuzaki.. In stilte sloeg ze die naam op in haar gedachten terwijl ze zacht gromde. Misschien zou hij haar nog wat ander vermaak geven. Want ze kon nu al een ding duidelijk stellen. Een ding waar zij en hij hetzelfde in waren. Ze waren bijde kinderachtig. Langzaam richtte ze haar staart op terwijl haar amber gele ogen begonnen te schitteren. Terwijl ze met haar staart heen en weer zwaaide en haar bovenlichaam naar de grond bracht keek ze hem met strakke ogen aan.

Ze glimlachte zwak terwijl ze in die houding half om hem heen begon te cirkelen tot ze opnieuw voor hem stond, ging zitten en een lik over haar schouder gaf. Ze glimlachte even terwijl ze haar gedachte probeerde terug te brengen naar haar hoofdzaak. Tyki. Het was al duidelijk dat deze kater geen snel tussendoortje zou worden en dus moest ze ook maar niet teveel tijd aan hem besteden. Al was even wat afleiding wel nodig. Haar leider zou er toch niet boos om worden. Hij werd nooit boos op haar. Ze was zijn lievelingetje dus tja. En Tyki redde het ook wel even op zichzelf. Dus zo'n probleem was het allemaal niet. "Zeg Ryuzaki.." Begon ze zachtjes en keek hem recht aan. "Ben je hier al lang?"

Do you want to see holes open up in the bodies of your companions?

road Kamelot

L keek naar de reactie van Road. Hij hoorde een knarsend geluid, afkomstig van haar bek en haar klauwen woelde door de grond. Goed. Ze was geïrriteerd. Mooi. Hij had haar stemming verslechterd. Ze had zijn hint van hun gelijke eigenschap begrepen en dat was uiteindelijk geweest waar hij op doelde. Wat zij kon, kon hij ook. Haar ogen schitterde vel en haar staart zwaaide vinnig heen en weer. Ze keek hem recht aan, maar haar gevangen blik werd snel onderbroken doordat hij zijn ogen sloot en zijn neus naar de hemel lichtte. Hij kon bijna voelen dat ze een glimlach opzette toen ze van haar plaats kwam en een rondje om hem heen cirkelde, gevolgd door een andere. Toen ze weer voor hem stond had hij zijn hoofd weer naar voren gericht en wachtte af wat ze zou gaan doen. Ze gaf haar schouder een fikse lik en leek in licht gedachten. Ze keek moeilijk, alsof ze erover peinsde waarom ze überhaupt nog aandacht aan hem bestede. Op dat moment begon ze zacht te praten, haar ogen weer op hem gericht. "Zeg Ryuzaki.." begon ze. L begon zich af te vragen waarom híj niet gewoon weg ging. Hij kwam tot de conclusie dat de ontmoeting met Road nog redelijk interessant kon worden en luisterde naar wat ze te zeggen had. "Ben je hier al lang?" vervolgde ze sluw. Langzaam richtte L zijn ogen op haar, om uit te kunnen vinden waar ze mee van plan was. Of hij hier al lang was? Wat kon dat een poes als haar nou schelen? Blijkbaar een typisch geval van een hopeloos gespreksonderwerp, ook al leek ze daar te slim voor. Nieuwschierigheid leek nou ook weer een typische karaktereigenschap van de eigenaardige poes. Hij wist niet helemaal hoe hij dit nou moest antwoorden. Hij besloot haar vraag simpel genoeg gewoon te beantwoorden met de werkelijkheid. "Je nieuwsgierigheid is onbegrijpelijk," begon hij droog, "Maar als je het nodig vindt, ik ben hier al mijn leven lang, en ken dit bos van kop tot staart," hij wendde zijn blik weer af, kijkend naar de enorme hoeveelheid sterren die zich deze nacht hadden vrijgegeven als prachtstukken van de nacht. Ze leken van deze afstand allemaal op elkaar, maar hij wist dat als je ze van dichterbij zou bekijken, dat ze stuk voor stuk uniek waren. Ze waren net als sneeuw. Hoe lang je ook zou zoeken, je zou geen sneeuwvlok vinden die identiek zou zijn met een ander. Hij kon sterren wel eens vergelijken met katten. Ze leken op elkaar, maar waren allemaal anders. Hijzelf kon zichzelf vinden in een tegenpool van de fonkelende sterren, de katten die er in dit woud rondliepen. Ergens was hij compleet verschillend, al wilde hij niet zeggen dat hij van alle katten het enige compleet unieke exemplaar was.

Wat was het toch met deze kater? Het ene moment was hij zo kinderachtig als de pest. Het volgende reageerde hij als een opa van tachtig jaar. Maar ze had hem nodig. Alleen leek het haar onmogelijk om in haar eentje Tyki te zoeken en te slagen in de tijd die ze er voor wou verspillen. En daarom begon ze zacht te grijnzen bij zijn woorden. Perfect.. Ze likte langzaam haar rechter pootje af en draaide hem half om om vervolgens haar nagels uit te slaan. In stilte keek ze er even naar terwijl ze haar klauw samen kneep en weer losliet. "Interessant Ryuzaki.." Fluisterde ze zacht en hief haar ogen op.

Langzaam begonnen haar ogen te stralen terwijl ze nogmaals recht naar hem keek. "Ik heb zo mijn redenen voor nieuwsgierigheid." Antwoordde ze simpel en haalde haar schouderbladen op. Haar ogen twinkelde zacht. "Tyki.." Ze moest en zou hem snel vinden. Ze was het nu al zat hier met die smerige 'clankatten' En deze kater maakte het ook niet beter. "Tyki Mikk.." Haar stem was zacht en hees. "Dat is de naam van degene die ik zoek. Ooit van hem gehoord?" Ze fluisterde bijna terwijl haar oren achterin haar nek vielen. Het moest wel.. Het moest gewoon..

Do you want to see holes open up in the bodies of your companions?

road Kamelot

De fonkeling in haar ogen en de zachte grijns die op het gezicht van Road verschenen beloofden niet veel goeds. Maar toch, L probeerde het straal te negeren en keek haar recht in de ogen aan. Haar nagels verschenen uit haar poten en werden bevestigd door het licht van de maan, dat ze liet blikkeren alsof ze van zilver waren. Hijzelf hief droog zijn achterpoot op en krabte zich achter zijn oor. Haar stem klonk ijskoud toen ze zijn naam zei. "Interessant Ryuzaki.." Road was blijkbaar een poes die het mysterieus wilde houden. Zelf maakte hij daarin geen verschil. Ze hief haar ogen op en keek nu recht in die van hem. Een paar seconden bleven ze elkaar in doodse stilte aankijken. Op dat moment begonnen Roads ogen te stralen. "Ik heb zo mijn redenen voor nieuwsgierigheid," antwoorde ze alsof het het meest voor de hand liggende antwoord was. L moest stug toegeven dat het hem dwars zat dat hij niet wist wat deze redenen zouden kunnen zijn. Haar schouders spanden omhoog en vielen weer naar beneden. In haar ogen was nog een lichte twinkeling te zien. Wat ze ook van plan was, was hem een raadsel geworden. Hij haatte het als hij iets niet zeker kon weten. En al helemaal als het zo vaag was als dit. Ze was hem al niet meer aan het uitdagen voor zijn gevoel, maar ze was ook nog niet klaar met hem. Hij wachtte rustig af op wat ze te zeggen had, zijn lichte irritatie verbergend. "Tyki Mikk.." zei ze, alsof ze ervan uit ging dat L meteen wist wat, of wíe ze bedoelde. Waa.. "Dat is de naam van degene die ik zoek. Ooit van hem gehoord?" Ah. Een antwoord op de vraag die hij zichzelf zo net ging stellen. Hij dacht na. Tyki.. Mikk. Het zei hem helemaal niks. Maar de manier hoe ze hem aankeek, haar oren plat in haar nek, haar ogen recht op L richtend.. Alsof ze bepaalde verwachtingen van hem af. Langzaam schudde hij zijn kop. Maar op dat moment schoot hem iets te binnen. Een beeld. Geen idee wanneer het zich had afgespeeld, geen idee wat er gebeurde. Zo snel als de gedachte was gekomen, was deze ook weer verdwenen. Het enige wat hij nog voor zich zag was de naam. Tyki Mikk. T Mikk. Tyki M. TM. Nee. Het zei hem weer niks. En toch, diep van binnen had hij het gevoel dat die naam ooit een kleine rol in zijn leven had gespeeld. Hij haalde slechts zijn schouders op. "Zijn naam is voor mij zo goed als onbekend. Maar nu heb jij mij nieuwsgierig gemaakt," zijn stem klonk toonloos, maar ergens geïntereseerd. "Zeg Road," begon hij, "Wie is deze 'Tyki Mikk'?"

In stilte had ze toegekeken hoe de kater diep nadacht. Een antwoord zocht op haar vraag. Perfect, hij werkte tenminste voor haar. Maar Road was niet tevreden met het antwoord. Het deed haar zacht sissen tussen haar tanden door. Tyki.. Hij nam zijn werk tenminste serieus hopelijk en rende niet als een gek rond tussen alle wildvreemde katten. Wat had ze anders verwacht van hem. Ze glimlachte zwak op zijn vraag en keek even weg. Alsof het antwoord in de duizenden sterren die zich aan de nachthemel bekendmaakte stond. "Tyki is.." Begon ze zacht en glimlachte even. "Alles en niets.. De duivel en god zichzelf. Goed en slecht.. Licht en donker. Hij is het beste van bijde."

Nog geruime tijd bleef ze naar de hemel staren voor haar amber kleurige ogen zich een weg terug vonden naar hem. "Tyki Mikk is mijn oom. Hij is hierheen gestuurd voor een missie. Ik ben later achter hem aangestuurd om hem te helpen met deze missie. Vandaar dat ik hier net pas ben." Ze glimlachte wat breder. Tyki.. Ze zou hem vinden. Al leek het wat moeilijker dan voorheen.. Deze kater zou haar wel helpen. Ongetwijfeld. Dat was als hij zin had in een avontuur natuurlijk. Maar wie had dat nou niet?

Do you want to see holes open up in the bodies of your companions?

road Kamelot

L hoorde stug de beschrijving van Road over Tyki aan. Ze klonk redelijk onder de indruk van deze 'Tyki'. De duivel en god zelf, goed en slecht, licht en donker, het beste van beide.. Niet begrijpend keek L naar Road. Het was aan alle kanten onmoge-.. Oké. Het zou voor hem onbegrijpelijk kunnen zijn, maar hij kon best begrijpen dat iemand zoveel respect kon hebben voor een andere kat dat de benaming onvoorstelbaar kan zijn. Natuurlijk dacht hij toen gelijk aan een bepaalde kat. Een kater op leeftijd, maar iemand die L haast beter kende dan L zelf. Een kat, die er altijd voor L geweest was. Ouders, daar kon hij zich niks meer van herinneren, maar deze kat was er altijd voor hem geweest. Watari. L kreeg een steek in zijn buik. De enige die er ooit voor hem was geweest en waar L iets om gaf. De enige andere kat dan hijzelf die zijn herinneringen vulde. L sloot zijn ogen, de pijn in zijn hart tegenhoudende. Watari, hoe L hem nog geen half jaar geleden levenloos op de grond had zien liggen, in het flikkerende licht van een lantaarnpaal. Het ene moment springlevend, vol wijze woorden en zorg voor L, het andere moment.. L liet zijn kop hangen. De gebeurtenis had hem erg geraakt, en had hem op dat moment vanbinnen in compleet opgegeten. Maar hij moest door. Hij zou Watari trotser maken dan hij ooit was geweest. L wist dat hij ergens rondhing, terwijl hij L elk moment in de gaten hield. "..hem aangestuurd om hem te helpen met deze missie. Vandaar dat ik hier net pas ben," slechts de laatste woorden van haar zin had hij gehoord. Hij was zwaar geëmotioneerd. Normaal was hij in de ogen van anderen een gevoelloos brok steen, maar als je hem zo zou zien zou je hart moeten breken. Hij hief zijn hoofd weer en keek met glazige ogen naar Road. Zijn stem was nog even toonloos als altijd, maar klonk ook ruw, een klein beetje schor. "Ik zou je kunnen helpen, als je dat goed vindt?"

Zijn woorden, het deed haar even stil worden. Ze bleef lachen op haar warme en ontschuldige lachje maar diep vanbinnen wist ze dat haar spel nu al gewonnen was. Ze likte even over haar schouder en begon zacht te lachen. "Ryuzaki.." Haar stem was zacht en haar ogen twinkelde zacht. "Dankje.." Fluisterde ze zacht en duwde even haar neus tegen zijn wang om hem daar even tegen aan te schuren voor ze van hem vandaan sprong en haar staart heen en weer zwaaide.

'Tyki ik kom..' Haar gedachtes waren meteen weer geordend. Ze moest nu plannen maken. Ze moest nu meteen haar oom vinden. Natuurlijk had ze zijn deprimerende stemming opgemerkt. Maar wat zou ze er aan doen? Niets! Het was juist perfect, ze kon hem zo bespelen als een piano. Hem stemmen naar haar eigen keuze. Terwijl ze zo doorliep vormde in het duister in stilte een gruwelijke grijns op haar gezicht. Haar ogen die langzaam aan zo donker werden dat ze haast onzichtbaar waren in het duister en haar witte tanden die blikkerde in de zon. Hoewel de kater van achter haar ongetwijfeld niets kon zien van haar staat van doen was ze toch echt op dit moment een monster in zichzelf.

Maar al snel wist ze haar ware zelf van zich af te schudden en draaide ze zich om met een smalend lachje en gesloten ogen die ze langzaam weer opende om Ryuzaki's ogen op te vangen. Haar oren wiebelde even en ze sprong net ze snel weer terug om hem als een klein kind aan te kijken. "Ryu?" Klonk haar stem zacht terwijl ze haar hoofd even schuin hielt. "Gaat het wel met je? Je ziet zo witje.." Ze glimlachte nog even terwijl ze haar staart heen en weer liet zwiepen. "Je word toch niet ziek he?" Natuurlijk wist ze dat hij met verdriet in zijn keel zat. Verdriet dat Road van plan was te gebruiken en van te profiteren. Maar dat hoefde hij niet meteen te merken. Hij mocht de leugen van het zorgzame meisje geloven. Tot ze hem niet meer nodig had.

Do you want to see holes open up in the bodies of your companions?

road Kamelot

Een rilling ging over L's rug toen ze hem zacht bedankte. Hij wist waar ze heen wilde, en dat hij nooit had mogen instemmen met haar vraag, maar op dit moment was hij even overtroffen door verdriet en had hij gezelschap nodig. Niet dat Road het beste gezelschap was wat hij zich maar kon voorstellen, maar het was tenminste iets. Het moment waar hij nu in verkeerde was tegen al zijn regels in, maar hij moest wel. Hij kon even niet anders. Road gebruikte zijn verdriet in haar voordeel, tuurlijk, dat had hij door, maar zodra hij tot het echte besef was dat hij compleet verkeerd bezig zou zijn zou hij sterk genoeg zijn om haar van zich af te zetten en zijn eigen weg weer te volgen. Haar neus raakte zijn wang. Het voelde aangenaam en warm, en hij wist niet beter dan even te glimlachen. Hij mocht haar dan wel volledig wantrouwen, maar contact met een poes kon hij altijd wel warderen.

De omgeving was redelijk donker, en maakte L's stemming er niet echt beter op. Hij vond het prettig om te kunnen zien wat er om hem heen gebeurde, niet wetend of daar ineens een verrassings aanval op hem stond te wachten van Road, haar gezicht was voor hem nou eenmaal niet te zien omdat ze voor hem liep. Hij rook wel dat ze redelijk uitgelaten was. Diep van binnen haatte hij haar, en wilde zo snel mogelijk bij haar weg. Maar hij had nou eenmaal even gezelschap nodig. Hij had dat al een tijd niet gehad. Katten schrokken van hem en zijn karakter. Road was echter anders. Niet veel anders; ze gaf niet om hem en ging enkel met hem om omdat ze hem makkelijk kon gebruiken, maar ze bleef op dit moment tenminste bij hem, zolang hij nodig was. Goed, het stelde hem niet gerust, maar het was tenminste beter dan alleen. Op dat moment draaide Road haar kop om en keek hem aan met een lachje die hem niet beviel. Haar ogen stonden speels, alsof ze hoopte op deze manier meer aandacht van hem te krijgen. "Ryu?" het klonk zacht en warm hoe ze haar hoofd schuin hield. "Gaat het wel met je? Je ziet zo witjes.." L wendde zijn kop af. Het maakte haar niet uit hoe slecht hij eraan toe was. Alles wat ze wilde was zijn vertrouwen, zodra ze hem gebruikt had zou hij weer achtergelaten worden. Maar hij zou haar voor zijn. Hij speelde haar tegen in haar eigen spel. "Oh, Road," begon hij dramatisch, "Je zou eens moeten weten," Watari schoot door zijn gedachten. Weer die steek van pijn, het gevoel van het alleen op de wereld zijn. Zijn eerdere, heldere gedachten schoten weer weg, zijn ogen vochtig van verdriet. Hij probeerde zijn gedachten en gevoelens niet tegen te gaan, maar wilde Road er niet te veel van laten merken. "Road?" begon hij, "Waar ben je van plan deze 'Tyki' te vinden, en waarom zou je mij ervoor nodig hebben?"

Natuurlijk had ze kunnen verwachten dat meneer niet te twisten was en dat hij haar al lang al door had. Maar dat maakte niet uit. Hij deed zijn best maar. Zij had altijd wat ze wou. En dus bij zijn woorden likte ze even over haar rug en hief haar hoofd. "Tyki Mikk." Sprak ze iets harder en botter voor ze haar hoofd naar hem toe draaide. "Hoort ergens in de buurt van de zogenaamde 'Clans' te zijn. Dat is al wat nuttige informatie voor jou is." Ze was wat zakelijker en botter geworden. Maar ja zij was de drijvende veer op dit moment. Zij moest haar doel bereiken met of zonder zijn hulp En daarom nam zij de touwtjes in handen. Terwijl ze hem even duwde zodat hij in beweging kwam liep ze ook half door. Om vervolgens haar Ambere ogen opnieuw op hem te richten. "Vertel eens Ryu. Wat is er dan allemaal?" Klonk haar stem zacht en ze trok nog even met haar oren, iets wat een gewoonte van haar begon te worden voor ze zich inhielt tot ze naast hem liep.

Do you want to see holes open up in the bodies of your companions?

road Kamelot

Onderwerp: Re: I'm suspecting you. [Road]