|| A meeting we both will never forget ||

_{You and I go hot at each other like we’re going to war
You and I go rough, we keep throwing things and slamming the door
You and I get so damn dysfunctional, we start keeping score
You and I get sick, yeah I know that we can’t do this no more

Weer eens had de kater zijn 'kamp' verlaten zonder zijn broer te waarschuwen. Hij had telkens geen zin om hem weer wakker te moeten maken om vervolgens allerlei gesnauw naar zijn kop te krijgen. Cristiano was vroeg opgestaan en had zich wel meteen gewassen. Zo netjes dat hij was. Nooit verliet hij zijn nest voordat zijn vacht geen enkel teken meer van mos op zich had. Telkens maar weer. En het beste was dat het hem nooit begon te vervelen. Hij hield ervan om er goed uit te zien en wie weet kon hij wel een poes tegenkomen vandaag. Zijn witte pootjes raakten de grond nauwelijks. Zijn pas was weer wat versneld en de Rogue genoot van het zachte koele briesje tegen zijn kop. Snorrend maakte hij een bocht en kwam tot stilstand bij een boom. Geïnteresseerd keek hij omhoog en zag een nest. Meteen joeg zijn maag hem hongerig te boom in.

Eh, but baby, there you go again, there you go again, making me love you
Yeah, I stop using my head, using my head, let it all go
Now you’re stuck on my body, on my body, like a tattoo
And now I’m feeling stupid, feeling stupid, coming back to you

En nu had hij zijn klauwen in de bast geslagen, zijn rode ogen verlieten maar geen moment het nest. Allerlei kleine twijgjes staken uit en af en toe bewogen ze door de trillingen die de kater maakte. De ouders waren er niet, dus de eieren of zelfs jonkies lagen daar onbewaakt. Een valse glimlach verspreidde zich over zijn gelaat en hij sloeg zijn overige klauw in de bast. Steeds hoger kwam hij, totdat hij de tak bereikte waar zijn ontbijt lag. Weer maakte zijn maag een hongerig geluidje, maar dit kon niets veranderen. Hij had nu zijn doel bereikt en zou er niet snel vanaf wijken. Toch keek hij voor de zekerheid nog een keer om zich heen, om er zeker van de zijn dat de ouders niet op hun terugreis waren. Maar toen hij een stil bos zag, was dat genoeg voor hem. Cristiano pakte een ei in zijn bek en klom zo snel mogelijk terug nar beneden. De grond voelde onverwacht zacht aan na de tak en snel kroop hij in de bosjes. Waar hij zijn vangst bewonderde.

[CASILLAS]

So I cross my heart and I hope to die
That I’ll only stay with you one more night
And I know I said it a million times
But I’ll only stay with you one more night}

_{Zijn blik nog altijd even nors en kil geheven. Zijn passen nog altijd even zwaar, stapte hij door het woud. Een bijzondere dag zou het niet worden, wist hij al. Deze gedachte had hij dan ook goed mis. Nietsvermoedend hield hij halt en nam de omgeving in zich op. Dit zette hem al snel aan het denken. Door zijn verleden was hij zo'n beetje dood geworden voor gevoelens. Als kleine kitten had hij zich alleen moeten redden, waardoor hij nu wel zelfstandig was. Dit was dan ook het enige voordeel, want hij had veel moeite met contacten leggen. Eigenlijk had hij die niet eens, op vijanden na. Het vertrouwen in andere katten was hij allang verloren, en door jaren eenzaam te zijn geweest is hij langzaam in zichzelf gekeerd. Alles op zijn pad zal hij uit de weg helpen, met de dood als gevolg. Je zal dan ook niet een gelukkige kat zijn als je hem tegenkwam.

People talk about you. Always turn your back to them.
Walk away, ignore there opinions. I just don't care.

Met slome bewegingen nam Casillas een zithouding aan. In zijn vacht zaten vuile klitten, en met lange halen liet hij zijn tong eroverheen glijden. Hij was wel weer eens toe aan een schoonmaak beurt. Niet dat hij dat vaak deed, uiterlijk boeide hem niet. Na een gevecht zag het er toch niet meer uit. Na zijn vacht een korte beurt te hebben gegeven hief hij zijn lichaam weer op. Hij voelde hoe zijn maag omkeerde. Casillas moest nu echt wat gaan eten. Hij stapte verder door het landschap, en zag al snel wat prooi. Niet groot genoeg natuurlijk, maar het was iets. Zijn blik viel op een redelijk grote Merel, ergens verderop in een boom. De vogel streek neer op de grond, en schraapte met zijn tengere pootjes over de dorre bosgrond. Casillas hield zijn ogen wijd opengesperd en volgde de snelle bewegingen die het vogeltje maakte. Hij hield zichzelf laag, zodat de Merel hem niet door had. Met heel beheerste passen sloop hij dichterbij, en hield zijn prooi goed in de gaten. Een verkeerde beweging, en zijn prooi was gevlogen. Hij spande zijn achterhand aan en maakte zich klaar voor een krachtige sprong. Even wiegde hij met zijn heupen, en nam een stabiele sprong, met zijn klauwen naar voren gericht. Hij was te snel voor het arme diertje, en voor die het wist had Casillas hem tussen zijn scherpe nagels gegrepen. Snel beet hij de Merel dood, en hield hem in zijn bek. Na jaren ervaring was dit niet de moeilijkste situatie. Terwijl hij naar een geschikt plekje zocht, liet hij zijn oog op een bruin met witte kat vallen, die zich achter een struik had opgesteld. Zelf lag die kater ook zijn vangst te benuttigen. Met snelle en zelfverzekerde passen stapte Casillas op de kater af, en snauwde; 'Wat moet je hier?' Zijn stem klonk knorrig, hij was vandaag niet in een goede bui, maar dat was ook al wel van ver te merken. Zonder enige emotie op zijn gezicht staarde hij naar de kater. Je kon moeilijk inschatten wat hij dacht, maar zijn houding was duidelijk anders.}