You're some tiresome girl...

Aegon

Een gehoornde maan sneed trots door het nachtelijke duister. Het leek net een spookachtige glimlach, oplichtend in het onmetelijke zwart. Sterren waren overal verspreidt, sommigen gedempt als een kaarsvlam, anderen fel en witheet als blauw vuur. Toch lukte het zelfs de helderste sterren niet om de maan te overtreffen. De legende zei dat elke ster een dode warrior was, herrezen uit de dood om Starclan voor eeuwig te dienen en de andere krijgers op hun pad te verlichten. Velen gevallenen waren daar, voorbij de wolken, voorbij de grenzen van tijd en ruimte, ver weg van aarde. Het zou een paradijs zijn. Gras dat steeds een heldergroen was en een heerlijke geur had, bomen van alle soorten stonden her en der verspreidt, heerlijke vruchten zouden daar aan de bomen hangen en de wouden zouden vol zitten met prooi, meer prooi dan menig kat zich zou kunnen voorstellen. Ziekten en verdriet zouden daar uitgeband zijn en er zou een soort eeuwige vrede heersen, want er waren geen slechte katten in starclan. De walgelijksten onder de krijgers gingen naar een andere plek, duister en verontrustend: The Dark Forest. Een enorm, doods bos waar haast geen prooi of andere katten te bekennen zijn. De elders in clans maakten kittens bang met verhalen over dat er bloed in de plaats van terpentijn onder de bast zat en de meeste sadistische, gevaarlijke katten er ronddoolden. Dit was ook de plaats waar Aegon naar toe zou gaan als hij nog in clanverband leefde. De grote, rosse kater bewoog zich sierlijk maar snel vooruit in het hoge gras. Dauw kleefde aan de donkere sprieten en fonkelden in het spookachtige maanlicht. Zijn gezicht zat op slot, geen enkele emotie kon er binnen dringen en zich nestelen in zijn gedachten of er via zijn mond of lichaamshouding uit. Een kille, achteloze uitdrukking beheerste zijn gezicht en ogen. In het heldere blauw was niets anders dan een ijzige afstotelijkheid te zien. Geruisloos als een spook maar snel als een adder gleed Aegon door het gras. Er hing hier een afschuwelijke, bittere geur. De kater zou zelfs al stervende er een naam aan kunnen koppelen: Shadowclan. Een clan die er van werd beschuldigd wreed en harteloos te zijn. Woede brandde onder het sluitende masker van zijn gezicht als hij aan hun onuitputtelijke arrogantie dacht, er mochten dan wel mythen rond hen heen kringelen als nevel rond een moeras maar hij kende clankatten, hij was er überhaupt zelf één geweest. De woudlingen waren stuk voor stuk te merken aan één gemeenschappelijke eigenschap: hun zwakheid. De Shadowclan waren niet wreder of nobeler dan de anderen. Ze verdienden hun naam niet. Ze waren week en soft als een kitten. Aegon spuugde op hen. Toch bleef hij zijn lichaam in de vlaag van giftige ergernis onder controle houden. Zijn ogen waren nog steeds koud en emotieloos en zijn mond was nog steeds een neutrale streep. Zelfs het ritme van zijn pas was niet veranderd. Bijna verveeld beende hij over de denkbeeldige geurlijn die de grens tussen Shadowclan- en Roguegebied bepaalde. Clancats waren maar nuttig voor één doel, plezier. Het was vreselijk amusant om ze zichzelf druk zien te maken in het kleine puntje dat je over hun grens was gestapt. Ze konden zichzelf toch zo hard opfokken. Maar het beste was dan misschien nog hun gedrag, Aegon beschreef het graag als 'hersenloos' en 'impulsief'. Als je niet snel wegging stormden ze met brandende ogen en luid geschreeuw op je af, alsof het honden waren. Toch bleef Aegon op zijn hoede, clanners waren dan misschien dom, maar sommigen onder hen hadden spierballen die iets te groot uitvielen naar zijn smaak. Aegon zette zich sierlijk neer, sloeg zijn staart keurig voor zijn poten en scande nauwkeurig de omgeving. Niemand ontsnapte aan zijn blik. Even leek alles normaal. Tot... Daar was het. Een klein beweging, misschien het rukken van de wind aan vacht of het verzetten van een poot, doorbrak het stilleven. Ah, a guest. Aegons mondhoeken krulden lichtjes op tot een smalende glimlach. Voor het eerst in de avond stond hij toe dat emotie zijn blik aantastte. Het werd een licht arrogante twinkeling. Dít, kon nog leuk worden.

SECRETSONG

"When prayers turn to promises,
not even fate can stand in their way." Fang

Een nachtwandeling was geen gebruikelijke bezigheid voor een Clankat. Toch had Fang het niet kunnen laten om haar poten even te strekken. De koelheid van de nacht daalde op haar neer als een sluier van kleine waterdruppels. In het ShadowClan territorium was het altijd vochtig, maar enkel de nachten in dit seizoen konden deze frisheid verschaffen. Overdag was het haast niet te doen, op de zompige grond en de warme poelen. Niet veel katten bestempelde hen territorium als 'mooi' en ook Fang moest toegeven dat de andere territoria soms een zeer aantrekkelijke vorm aannamen. Dit gebied, plus het feit dat iedereen werd verteld dat hun harten koud waren door de ijzige wind die hier door de naaldbossen streek, maakte hen de Clan waar de zogenaamd 'slechte' katten voornamelijk huishielden. Niets kon in feite minder waar zijn. Ja, er waren genoeg wrede leiders geweest in ShadowClan en ook Brokenstar leek steeds killer te worden in zijn omgang, maar dit betekende niet dat zij allemaal zo waren. Zij alleen al kende genoeg katten die deze beschrijving totaal niet pasten. Dan waren er natuurlijk nog de personen die ze verloren was. Opgegaan in rook, als sneeuw voor de zon. Fang kon ook hen geen koelbloedige beesten noemen, gezien ze dat gewoon niet waren. Ze kon enkel hopen dat haar vrienden en familie het goed hadden, waar hun poten de aarde dan ook raakte.

Het was deels ook de gedachten aan vroeger die haar naar buiten hadden gedreven. Ze moest even weg uit de grote hoop katten die zich in de Warriors den bevonden. Het was te warm, te benauwd. Op deze momenten was ze liever alleen. Met stevige passen wandelde ze dus ook weg van het kamp, richting een ander uiteinde van het territorium. In dit zilveren maanlicht leek haar vacht gitzwart, iets dat het niet was. Het maakte het enkel makkelijker om met de schaduwen mee te bewegen en ongezien overal doorheen te sluipen. Haar blauwe ogen waren voor een moment op de sterrenhemel boven haar gericht. Met de lichtpuntjes weerspiegeld in haar blauwe poelen stelde ze de vraag opnieuw. Waren zij daar? Een antwoord bleef echter uit, net als al die keren dat ze deze vraag had weten uit te brengen. Alsof StarClan haar wilde zeggen op haar eigen gevoel en geloof af te gaan, want diep in haar hart voelde ze dat de rest nog leefde. Ook dit was geen avond om zielig te lopen doen. Ze was sterk genoeg om zich er in een seconde overheen te zetten en door te wandelen, wat ook precies was wat ze nu deed. Het duurde niet lang meer voor haar poten haar onbewust naar een van de grenslijnen hadden gebracht. Fang haalde diep adem en liet de koele lucht langs haar keel glijden. Met de vertrouwde geur van de naaldbossen kwam echter iets anders mee. De geur van kat, een rogue. Dit was al de tweede die ze was tegengekomen in korte tijd. De poes zette zich af en volgde de geur, even met haar ogen rollend bij het feit dat ze nu haar werk moest doen. Ze had hem snel gevonden, gezien zijn geur afstak tegen de zachte boslucht die ze gewend was. Ook hij leek haar al opgemerkt te hebben, gezien hij zat te wachten met een glimlach op zijn gelaat en een arrogante twinkeling in zijn ogen. Fang keek hem met weinig interesse aan, ze had immers geen zin om een hele preek te gaan geven. 'Wie verstoord mijn wandeling?' vroeg ze hem, haar stem hetzelfde accent houdend als het altijd droeg. Een preek, nee. Een gevecht? Misschien.