Does it feels good... to kill?

&Tyki

De al wat oudere warrior lag in de warrior's den met zijn kop op zijn poten. Zijn leven had er altijd wel goed uit gezien. Sterk, beslist niet slap, altijd in goede conditie, en altijd uit op een gevecht om de eer van zijn clan hoog te houden. Zijn ouders waren gestorven in een gevecht, vier en twintig moons terug. Die klap was hard aan gekomen voor Tigereye, maar hij had er mee leren leven. De oudere warrior opende zijn tijger gekleurde ogen en rekte zijn tijger gestreepte lichaam uit. Zijn vecht zag er minder glimmend uit als vroeger, maar een knappe kater was hij nog steeds. Zijn ogen waren nog steeds helder, en spieren waren nog steeds te zien onder zijn ruige vacht. Tigereye was robuust gebouwd, en werd daarom ook gezien als een robuuste kater. Hij was groot, sterk, gespierd, en had een gevaarlijke uitstraling. Maar ook vriendelijk. Hij was ook een gerespecteerde kater binnen de clan. De oudere warrior liep de warrior's den uit en ging naar de prooi stapel om wat te eten. Hij koos een stevige muis uit, en ging daarmee bij zijn standaard groepje maten zitten, twee daarvan behoorde al tot de elders. Hij kletste wat met hun en toen hij zijn prooi op had vertelde hij hun dat hij er even op uit ging. Zijn maten knikte en Tigereye verliet het groepje. Toen hij buiten het kamp was begon hij te rennen. Zonder het in de gaten te hebben kwam hij aan bij de slangen rotsen. Een onbehaaglijk gevoel drong zijn maag binnen. Tigereye liep een stukje veder tot een onbekende rogue geur zijn neus binnen drong. 'Lekker is dat,' gromde hij pissig. Tigereye maakte zich groter om sterkte aan te tonen. 'Oké dan, laffe rogue, laat je zien, dan lossen we dit snel op,' sprak hij kort af.

Met een rustige pas stapte Tyki langs het donderpad. Zoals altijd lapte hij alle 'regels' aan zijn laars wanneer hij dit wilde. Niet dat rogues zich echt lieten commanderen door de Clankatten, maar er waren enkele die toch uit de buurt bleven. Tyki was een van de katten die liever de gevolgen zagen van zo'n uitstapje op andermans territorium, wetende dat hij niet zomaar verslagen was. Vandaag was echter anders dan een gewone dag. Hij was hier niet om een praatje te maken. De noah in hem schreeuwde om aandacht en dus had hij deze maar te geven. Zijn donkere kant zette weer op en elke kat die nu zijn pad zou kruizen stond op het spel. Vrienden had hij niet in ThunderClan, dus de verkeerde persoon kon hij niet aanvallen. Met een lichte grijns rond zijn lippen stapte hij dieper het woud in. Het duurde niet lang voor hij de pootstappen van een kat hoorde. Rustig bleef hij staan achter de rotsen die bekend stonden als de 'slangenrotsen'. Althans, dat was hoe de Clankatten het gebied omgedoopt hadden. Voor een rogue was het niet veel speciaals. De kat had hem al opgemerkt, want Tyki zag zijn vacht omhoog rijzen. Hij gaf een snelle lik over zijn vacht, om vervolgens met een paar soepele sprongen de rotsen te beklimmen. Eenmaal bovenop wist hij dat de kater onder hem kon zien. Nu was het enkel nog een kwestie van afdalen, voor hij bij de kater was. 'Niet bepaald beleefd om iemand zo te begroetten, maar er zal wel een reden voor zijn' sprak Tyki op kalme toon. Zijn uitdrukking was ietwat berekenend, met een lichte glimlach rond zijn lippen. Gele ogen op de kater gericht, een blik die voorlopig niet meer los zou laten.

TYKI MIKK