its littel faster [Dreamcatcher,Honeymist ,Oakclaw]

Oracion liep door de begroeide bossen,en hoorde zachte muziek die hij altijd hoorden. Hij voelde het warme gevoel door zijn vacht,en wist dat het een nieuwe dag zal worden dat hij iets nieuws zal mee maken waar hij al zoveel dagen heeft op gewacht. Met een glimlach op zijn gezicht zal hij de dag afmaken,hij liep wantrouwend door het koule gras van de schaduw. En rook de nieuwe lucht van de bladere,hij zag hoe mooi de zon straalde en hoe het gras door de wind dreef. Oracoin hoorden gestap en zette zig klaar en zij zacht "i can believe and i can fly." Oracoin sloot zijn ogen en voelde de trillinge van de grond om te weten waar de genen zad,Oracoin open de zijn ogen en draaide zig om en zag niks achter hem staan. Hij keek verdiept in het rond en was klaar voor de bloedrige strijd,wand het zouw een bloed pat worden vast dacht hij. Hij rook de vreemde geur en ondbloten zijn feurige nagels en liet zijn tanden ondbloten.

Oakclaw keek rond, dit bos was heel anders dan op de open vlaktes. De bomen sloten haar helemaal in. Ze snuffelde, een onbekende lucht kwam haar geurklieren binnen. Het was een kat rook ze. En het was zeker een kater. Maar van welke clan? Dat had ze nog niet geleerd. De lucht kwam dichterbij. Haar haren rezen overeind. Ze trippelde op de geur af. Toen zag ze de vreemde kat staan. Hij had een wit vel met vlijmscherpe klauwen. Angst overspoelde haar. Ze zag dat dit geen gewone boskat was, het was een lid van de BloodClan. Ze grauwde en legde haar oren plat. Maar ze wist dat ze niet op kon tegen deze kater. Toch gaf hij iets rustgevend, waardoor haar haren gingen liggen.

Oracion zag een poes op de grond liggen en wist niet hoe het kwam maar hij deed haar niks hij kon haar pijn doen,maar de muziek klonk in zijn hoofd te zuizeren. Hij zag dat haar haren gingen liggen. Oracion sprak tot zijn toe gaven "wie ben jij en van waar kom je?" Hij klomk lief warom. Hij ging naar de poes en ging zitten en wilde haar blijven klauwen maar het klauwen lukte niet,hij stopte met probeeren en keek naar de grond en sprak zacht "muziek ik ben de engel van de muziek warom lukt het niet om dezen poes te klauwen Starclan he?"
Hij voelde de wind hem streelen en hij had een glimlach gekreegen. Maar ineens klauden hij de poes op haar neus en dat deed hij niet uit zig zelf, Oracion keek naar zijn klauwen vol bloed en kroop naar achter.

Hoog in een boom zat Honeymist. Ze keek, naar beneden, maar er was niets bijzonders te zien. Geen levend wezen had zich hier deze dag gewaagd. Met een oplettende blik keek Honeymist nog eens naar beneden. Weer niks te zien, misschien moest ze maar eens van plek veranderen. Met een sierlijke sprong belande ze op de grond. Het gras, waar ze in was beland was nog vochtig van de regenbui van vanacht. Met grote passen liep ze, zoekend naar een geschikte boom. Daar hoefde ze niet lang op voor te lopen. Behendig begon ze te klimmen. Ze zat al bijna op de hoogste tak, toen een geur van bloed haar neus binnen drong. Bloed, dat betekende gevaar! Heel stil bleef ze zitten. Wat nu? Voorzichtig wierp ze een blik naaf beneden. Ze zag nikx, maar nogsteeds was die geur van bloed er duidelijk. De tak waar ze op zat gafb een kraakend geluid. Het was ook niet de stevigste tak, en hij zou Honeymist nief lang meer houden, dat wist ze zelf ook. Ze nam het risico om zich te bewegen, en sprong naar een steverige task, die wat lager in de boom zat. Door het dichte bladerdak kon ze nog maar net heen kijken. Na nog een paar keer goed te hebben gekeken zag ze twee katten in de verte. Ze kon niet goed zien hoe ze er uit zagen, en door de overtollende geur van bloed kon ze ook niet ruiken waar ze vandaan kwamen. Zich bewegen durfde Honeymist niet meer, uit angst dat de twee katten haar zouden zien. Wat nu?

Oakclaw jammerde. De kater had er lief uitgezien maar nu bleek het dat hij zich niet kon inhouden om haar te verwonden. Woede borrelde in haar. Maar er was iets dat die kater uitstraalde dan haar staande hield. De kater fluisterde woorden. Hij keek naar de grond. En toen opeens voelde ze een vlammende pijn. De kater had uitgehaald naar haar neus. Boven zich hoorde ze een tak krakken. Maar nu had hij het toppunt bereikt. Haar eikenbruine klauwen schoten over zijn zij. Woedend sprong ze op zijn rug. Ze klauwde naar zijn oor. Maar hij ontweek haar soepel. Ze zat nog altijd op zijn rug. En met haar achterpoten scheurde ze zijn rug open. Bittere stank kwam in haar neus toen ze het stinkend bloed rook. Ze had zelf ook wat verwondingen. Haar buik en schouder was open geklauwd. Hijgend van afschuw sprong ze af zijn rug. Ze kromde haar rug en spuugde naar de kater. "Stom stuk vossenstront!", siste ze. "Waarom val je me aan, ik heb je niets gedaan." Ze was nog steeds boos en ze kon de strijd nog steeds hervatten. "Ik kan je nog steeds aanvallen als ik wil." Oakpaw deinsde langzaam achteruit. Tot een hoge spar. Boven zich hoorde ze weer geritsel en ze rook de geur van de SchaduwClan. Ze keek naar boven. En zag een kat zitten.