Took me down to the river so I could drown, drown, drown

Now I'm fighting this war since the day of the fall

Honeypaw staarde naar beneden in het ravijn, luisterend naar het geluid van de waterval. Een licht briesje woei door de territoriums heen, de zon scheen zachtjes vanachter een paar dunne wolkjes, en er was geen vuiltje aan de lucht. Met een flauwe glimlach op haar snoet staarde ze voor zich uit, volkomen rustig. De laatste paar dagen waren geweldig, Cinderpaw was in haar leven gekomen en had zichtbaar sporen achtergelaten. Ze was bijna volledig teruggekeerd naar de oude Honeypaw, dankzij Cinderpaw. Ze rouwde af en toe nog zwaar s' nachts en de nachtmerries hadden een flinke impact, maar zodra ze met de zwart witte kater was met die prachtige gouden ogen leek het allemaal een beetje minder. Langzaam kwam ze overeind en begon de rivier te volgen, op weg naar het kamp. Terwijl ze de rivier volgde zweerde ze even een geur op te pikken van Applepaw en sloeg de schuld meteen weer in als een bom. Ze zuchtte en wist dat ze niet voor eeuwig haar kon ontwijken, ooit zou ze haar onder ogen moeten zien. Terwijl ze langs de rivier trippelde viel haar iets op, een beweging aan de overkant .. ThunderClan!? Terwijl ze de rivier in gleed, en naar een platte steen zwom hield ze het in de gaten. De kattin was groot, langharig en gespierd. Honeypaw klom op de rots, de kattin goed in de gaten houdend dat ze niet de rivier over zou steken. Ze had één keer eerder een ThunderClan kat in de rivier zien zwemmen, het zag er vreemd uit en het maakte haar ongerust. Wat als ThunderClan hun leerlingen trainde om te leren zwemmen in tijden van nood? Lang had ze niet om over die theorie na te denken, want toen een zacht briesje de lucht van de kattin haar kant op gooide voelde hoe Honeypaw's hart in een afgrond leek te storten. Al haar haren vlogen overeind, haar staart dikte enorm uit en haar klauwen ontblootte zich automatisch. Een stroom van herinneringen explodeerde in haar hoofd, Stormstar die het kamp in kwam met een bewusteloze .. nee .. dode poes op zijn rug. Hij legde haar neer en onthulde de poes, een poes die exact op Honeypaw leeg alleen dan groter .. Haar geur was vermengt met die van bloed en iets anders. Iets goors, iets vreselijks, de geur die elke nacht in haar nachtmerries kleefde ... de geur van BloodClan! De geur van Icy. Als aan de grond genageld keek ze hoe de kattin via een paar stenen de rivier over stak, terwijl Honeypaw met een hele waas van emoties kampte. Ze voelde enorme haat, haat die zich verstopt had onder al die mooie gevoelens die ze de afgelopen dagen gevoeld had, achter de pijn en verdriet van de afgelopen drie manen .. achter de schaamte en schuld die ze voelde bij Applepaw .. ze wilde rennen, schreeuwen, roepen maar haar geest schoot haar te kort. Ze wilde haar ook aanvallen, haar keel open rijten, haar toeschreeuwen waarom ze haar moeder had moeten vermoorden en niet andersom!? Bijna als een automatisme gleed ze het water in en weer uit op de oever, toen Icy zich op de kant hief begon Honeypaw te trillen. Meer van spanning en woede dan angst. "Jij!!" Jammerde ze, luider, harder en woedender dan bedoelt. Maar er school doodsangst achter de woede .. ze zou dit niet overleven, en het gevecht was nog niet eens begonnen.

And I'm wondering why I still fight in this life

+ Icy, later andere als het aangegeven word

Het leek alsof Honeypaw haar hart opeens in ijs veranderde toen de poes zich naar haar toe draaide en haar recht aan keek, was dit het laatste wat Dreamheart gezien had? Twee haat volle, ijskoude ogen? 'Ah, jij' Antwoordde Icy op een snijdende, spottende toon. Honeypaw weerhield zich er van om in elkaar te krimpen, trillend van woede en angst bleef ze staan, doodstil. '“Moet je niet naar je mammie, kleintje?”' Toen Icy haar klauwen uitsloeg voelde ze hoe haar hart zonk naar de boden van de rivier, en wenste ze dat ze Stormstar of zo bij zich had. Honeypaw wist dondersgoed dat ze niets kon doen, maar haar gezonde verstand werd langzaam overgenomen door kille wraak, vandaag zou ze hoe dan ook haar moeder en heel RiverClan laten zien dat ze net zo sterk en moedig was als haar vader Crookedstar, en net zo vastberaden en slim als Dreamheart. "H-Hou je .. Hou-Je-Mond!" Spuugde Honeypaw woedend maar Icy ging gewoon door. '“Oh wacht, dat was zeker die lapjeskat..”' Klauwen waren ontbloot, haren geheel overeind, ogen vlammend van woede "“Hmm, sorry.. Mijn fout, niet aan gedacht.”" "JIJ MONSTER" Brulde Honeypaw "Haar naam was DREAMHEART en ik ben Honeypaw. Dochter van Crookedstar en Dreamheart" Snauwde ze, alsof ze Icy duidelijk wilde maken dat die informatie heel belangrijk was. In feiten had Honeypaw nog nooit een gevecht gehad, geen oefen gevechten geen grens gevechten .. alles wat nu gebeurde was op instinct en ze was niet voorbereid op de horrors die Icy wellicht met zich mee zou brengen vandaag.. Ze kromp in de aanvals houding, en begon diep te grommen met een staart zo dik als die van een eekhoorn. Vandaag zou ze sterven, dat stond vast. Ze zou Cinderpaw immens gaan missen, maar ze kon hem altijd in zijn dromen opzoeken, toch? Het was ironisch, ze had nog niet eens sorry tegen Applepaw gezegd en accepteerde op zo'n jonge leeftijd gewoon dat ze zo meteen zich bij StarClan zou voegen. 'Het komt vast omdat ik dan mijn ouders weer ga zien ..' Dacht ze. Ze leek enorm veel op Dreamheart, haar vacht was alleen nog vrij kort maar zelfs dat was al aan het veranderen. "Ik ben Honeypaw, krijger van RiverClan en nabestaande van Crookedstar en Dreamheart. Ik zal je laten boeten voor wat je gedaan hebt!" Brulde ze, en ze lanceerde zichzelf naar voren. Ze ging recht op Icy's keel af, het was tijd voor wraak!

“H-Hou je.. Hou-je-mond!” spuugde de kleine Riverclan kat naar Icy, die alleen maar harder begon te lachen. “JIJ MONSTER” Brulde het katje “Haar naam was DREAMHEART en ik ben Honeypaw. Dochter van Crookedstar en Dreamheart!” Er verscheen een geïnteresseerde twinkeling in Icy’s koude ogen. Dit wekte wel haar belangstelling in het kleine poesje. “Hoe aangrijpend, een weesje.” Smaalde de forse Bloodclan poes, en ze deed langzaam een paar passen in de richting van de jonge apprentice. Haar klauwen boorden zich telkens in de grond waarop ze stapte, de aarde voelde hier zachter onder haar poten. “Ik ben Honeypaw, krijger van Riverclan en nabestaande van Crookedstar en Dreamheart. Ik zal je laten boeten voor wat je gedaan hebt!” Brulde Honey en ze sprong naar voren. Icy’s lach schalde langs de rivier, het bulderende water van de rotsen weerklonk. Ze sprong opzij en voelde de pels van de kleine kat langs haar flank glijden. Icy draaide zich terug om naar de kat terwijl ze haar klauwen even naar de jonge poes uitstak. Daarna rechtte ze haar rug opnieuw. “Kom maar op, liefje,” Icy’s stem klonk honingzoet. “treed in de zelfde voetsporen van je moeder.” Icy schoot naar voren.

Honeypaw ging recht op Icy af en kon praktisch haar bloed al proeven, maar net toen het leek alsof haar actie echt zou werken zoefde ze langs haar. Icy ontweek haar manoeuvre briljant. Ze verloor haar evenwicht en rolde op haar zijde, ze sprong geschrokken op en draaide zich weer in de richting van de grote, langharige BloodClan leider. 'Kom maar op, liefje' Miauwde Icy met een vreselijk, zoet stemmetje. Je zou er bijna voor vallen als je haar niet kende. "treed in de zelfde voetsporen van je moeder" Voegde ze er aan toe. Toen schoot Icy naar voren als een kanonskogel uit een kanon. Honeypaw dook met een geschrokken kreet opzij en ontweek de vlijmscherpe, gigantische klauwen van Icy op een haar na. Ze voelde de wind langs haar wang gaan en even vreesde ze echt voor haar leven, ze wilde niet gaan vóór ze ook haar ergste vijand tenminste voor een groot deel verwond had. Zo mocht het niet zijn! Ze wilde haar ouders en heel RiverClan trots maken en laten zien dat ze net zo veel waard was als haar ouders. "Niet voor ik jou heb vermoord!" Spuwde Honeypaw en ze sprong meteen naar Icy toe, deze keer de kattin succesvol rakende. Ze haalde haar klauw langs Icy haar zijde en sprong gauw opzij voor een eventuele tegenaanval, een beetje verrast door echt bloed aan haar poten deinsde ze achteruit. Het zag er net uit als die van prooi, maar leek op een of andere manier anders. 'Is dit- .. wat een gevecht inhoud?' Dacht Honeypaw verwonderd. 'Wat is deze .. vreemde .. sensatie die ik voel?' Het was heel anders dan prooi achterna zitten, het was anders dan pure haat loslaten op je ergste vijand .. de sensatie van een andere kat aanvallen .. eentje die je liever meteen naar de hel zou willen sturen voelde anders. Het voelde goed. Ze zette haar pootjes neer en ontblootte haar aanzienlijk kleine klauwtjes tot het uiterste, haren sterk omhoog en haar ogen vlammend van vastberadenheid. "Ik ben een krijger van RiverClan! Ik ben dan wel klein, en nog niet volleerd maar in mijn hart ben ik een echte krijger! Een krijger die jou gaat laten boete voor wat je gedaan hebt!" Machtige woorden voor een leerling, ze had geen idee waar ze het vandaan haalde. Wel dat dit misschien anders zou eindigen als verwacht. Met een strijdkreet schoot Honeypaw weer naar voren, klaar voor de volgende slag.

De kleine riverclan apprentice ontweek Icy’s grote klauwen nog maar net. Een geschrokken kreet weerklonk uit Honeypaw’s keel, die Icy maar al te graag wou dichtknijpen. Die kleine clankat had verdomd veel geluk, maar deze keer zou ze niet zo veel genade schenken. “Niet voor ik jou heb vermoord!” Haar woorden klonken fel. Icy, die inmiddels haar klauwen terug in geslagen had omdat ze dacht dat de strijd over was, werd pal verrast toen de piepjonge poes haar volop raakte. Icy voelde de klauwen langs haar zij gaan, en het vel onder haar vacht open reten. Ze siste, en schoot met haar klauw naar voren maar de poes was al achteruit gedeinsd. “Ik ben een krijger van Ricerclan! Ik ben dan wel klein, en nog niet volleerd maar in mijn hart ben ik een echte krijger! Een krijger die jou gaat laten boeten voor wat je gedaan hebt!” Ze schoot weer naar voren, en terwijl de bloodclan poes haar lach over de plaats weerklonk, spottend en vermaakt, schoot ze ook naar voren. Haar klauwen reten door iets pluizigs, de vacht van de apprentice waarschijnlijk. “Krijger zeg je? Geen genade meer dus.” Gierde Icy. Dit was nog maar het begin van wat ze kon. En zeg nu zelf, wie zou de poes op haar dakje krijgen als ze deze apprentice doodde? Het weerloze schepseltje had geen ouders meer, enkel een stel broertjes en zusjes die Icy met plezier zou doen, en daar zou ze geen seconde over twijfelen.

Honeypaw had verwacht dat Icy op zijn minst op zij zou duiken, een tegenaanval stond dus niet geplant. Toen de langharige, BloodClan leider haar wel raakte schoot er een withete pijn door haar zij en schreeuwde ze het uit van de pijn. Het was duidelijk dat Icy's klauwen veel meer effect hadden, ze gingen dieper en genadelozer dan die van Honeypaw. Ze landde onhandig op haar pootjes en keek geschrokken op. 'Krijger zeg je? Geen genade meer dus' Honeypaw haar ogen werden vergroot van angst maar doofde een beetje van de strijdlust, het was nu of nooit! Ze dook weer naar voren en haalde haar klauwtjes over Icy's neus, met een triomfantelijke kreet. Terwijl ze haastig achteruit sprong om mogelijk enige klauw die haar kant op zou komen te ontwijken deinsde ze met al haar kracht achteruit de stekende pijn die over haar hele, linker zei liep negerend. Ze was gewend aan mentale pijn, maar het bleek dat deze pijn heel anders was. Ze had half verwacht dat de pijn niet kon tippen aan de mentale pijn die ze had gevoeld de afgelopen manen sinds de dood van Dreamheart, dat bleek anders. Ze dook weer uit de struiken op Icy af en verwachtte half en half dat haar klauwen doeltroffen maar ze was te afgeleid en struikelde. Ze krabbelde haastig overeind, haar linker zijde bedekt met één, lange jaap die bloed er uit gooide. Honeypaw kreunde en keek naar Icy, maar kwam moeizaam weer overeind toen ze weer in elkaar gezakt was. "Zo lang .. als ik niet .. heb gezien dat jij .. leidt voor je daden .. geef ik niet op" Gromde ze en ze schoot naar Icy's keel.

De Bloodclan poes voelde de klauwen over haar neus lopen, kleine klauwtjes die scherper waren dan ze had gedacht. Straaltjes bloed liep langs haar snuit naar beneden, haar tong gleed langs haar lippen en likte het bloed weg. Haar lach werd alleen maar breder toen ze zag dat het kleine katje struikelde in haar tweede aanvalspoging, het geluid uit haar keel klonk zwaar en hortend. “Zo lang.. als ik niet.. heb gezien dat jij.. leidt voor je daden.. geef ik niet op” gromde de apprentice, en ze stortte zich weer naar voren. Icy ontweek de aanval en duwde met haar massieve poten tegen de poes haar zwakke flank. Haar nagels duwden zich diep in de wonde van de clankat, waardoor ze de kat stevig tegen de grond gedrukt kon houden. “Wat een strijdlust,” Icy’s kille blik boorde op het gezicht van Honeypaw. Ze schreeuwde schril om boven het geluid van de bulderende rivier uit te komen. “Toch zo naïef door bij die clankatten te horen.” Haar scherpe tanden waren ontbloot in een maniakale lach, en het licht wierp een dreigende glans op ze. “Wat zeg je er van, zal ik er maar een eind aan maken?”

Honeypaw voelde hoe haar klauwen lucht raakte en op dat punt wist ze dat het voorbij was, ze was nog niet klaar voor dit en had zojuist haar laatste kans om Icy te pijnigen, haar te laten bloeden verknald! Ze voelde hoe een massieve poot haar tegen de grond drukte en hoe klauwen zich diep in haar pelsje boorde. Met een schrille kreet van pijn probeerde ze zich los te wurmen maar Icy was te sterk. 'Wat een strijdlust' Het klonk haast alsof ze haar prees .. prees om haar dood zo gemakkelijk in de armen te sluiten. Honeypaw voelde tranen branden omdat ze nu Cinderpaw nooit meer zou zien, ze had gefaald en haar moeder niet gewroken en niemand zou weten van haar acties .. ze zouden haar dood bij de rivier vinden, bebloed, levenloos en met wat witte kattenharen van Icy aan haar klauwen. Dat was het dan. Toen ze haar baby blauwe ogen op Icy richtte verdwenen de tranen als sneeuw voor de zon en keek ze met pure haat in haar ogen. 'Toch zo naïef door bij die clankatten te horen' Ze wilde het liefst zich verdedigen .. met woorden want haar lichaam gaf niet mee maar ze wist niets te zeggen .. haar keel leek dichtgeknepen te worden door de teleurstelling in zichzelf die ze voelde. Ze zag hoe Icy haar tanden ontblootte in een maniakale, gestoorde glimlach. Het licht wierp een angstaanjagende, dreigende glans op haar enorm scherpe tanden. 'Wat zeg je er van, zal ik er maar een eind aan maken?' Miauwde Icy, bijna juichend. Honeypaw trok haar lippen op in een geluidloze snauw en spuwde toen in Icy's gezicht. Toen ze dat had gedaan brandde haar ogen van de triomf. Hier had ze haar mee! Toen haalde ze diep adem en maakte zich klaar om over enkele tellen zich weer bij haar moeder te vestigen.

Een zacht briesje ging door zijn zwart-witte vacht. Hij had zijn blik gericht op een stuk gras, waar een muisje in zat. Hij was er zeker van, dat mocht zo zijn. Het gras bewoog een klein stukje, maar het muisje bleef zitten. Hij bedacht een plan om zo snel en effectief mogelijk toe te slaan. Hij wachtte tot het gras opnieuw bewoog, wat niet lang duurde. Hij hief zijn poot op, en met maar één krachtige slag lag het muisje bewusteloos in zijn poot. Hij maakte er een einde aan door de keel van het kleine beestje door te bijten. Trots pakte hij het beestje vast aan zijn staart en liep ermee naar het kamp. Toen hij iets later van de voedselstapel terugkwam, wou hij weer even praten met Honeypaw, de mooie jonge poes, die heel stiekem zijn hart had veroverd. Toen hij naar de apprentice den ging, zag hij haar niet liggen, en dat vond hij nogal vreemd. Meestal was ze in het kamp als hij weg was, of liet ze hem ergens schrikken, maar dit keer was ze nergens te bekennen. Hij besloot naar de rivier te gaan, naar de grenslijn. En daar zag hij wie hij nu precies niet wou zien, Honeypaw. Ze stond tegenover een grijze poes, die er een stuk sterker uitzag dan Honeypaw was. Hij zag dat een stuk van haar grijze vacht had plaatsgemaakt voor een wond, helemaal rood van het bloed. Ook Honeypaw had zo'n plek, en dat vond hij vreselijk. Hij was dan wel niet zo moedig, voor Honeypaw zou hij alles doen. Hij sloop naar de twee poezen toe en viel toen direct aan. Met één krachtige slag doorboorde hij de vacht van de grijze poes. Hij sprong toen meteen weg, om een tegenaanval te snel af te zijn. Hij keek bezorgd naar Honeypaw, die er niet goed uit zag. "Honeypaw, is alles oké?" vroeg hij zachtjes, een lik gevend over de wond op haar rug. Het smaakte naar haat, iets wat hij vreselijk vond. Hij wist niet waarom Honeypaw vocht met die poes, hij wilde het weten. Ze was moedig, maar soms overschatte ze zichzelf, en dat kon nare gevolgen hebben.. Hij ging haar redden, zoals een ridder zijn prinses redde. Het kon niet anders, hij zou sterven voor haar. Daarna verwondde hij de grijze poes nogmaals, op dezelfde plek, waardoor de wond alleen maar dieper werd. Hij keek naar het bloed dat aan zijn witte pootje zag. Was dit nou wat loyaliteit was? Was dit nou wat vechten was, al dat bloed.. Hij vond het vreselijk, maar voor Honeypaw deed hij alles.

Ik dacht dat het wel mocht. Laura, je mag Cinderpaw wel verwondden, maar niet al te hevig c:

De forse, grijze poes voelde hoe iets haar flank raakte vlak nadat de kleine Riverclan apprentice haar in het gezicht gespuugd had. Een moment verblind, merendeels door de wonde op haar flank, viel ze opzij en liet ze de kleine Honeypaw los. Haar nagels boorden zich in de modderige grond van de rivier onder zich, ze voelde het water tegen haar poten golven. Ze krabbelde overeind, haar onderbuik lichtjes nat, en voelde hoe de kleine nagels van de tweede apprentice weer over haar flank liepen. De kilte van het water voelde ze bijna niet meer, de wonde brandde. Icy gromde en siste woedend, haar halfnatte pels rees overeind terwijl ze naar voren liep en de rand van de rivier achter zich liet. "You fool!" Krijste ze, en werd bijna krankzinnig. Ze zou niet verliezen, zeker niet van dit klein grut. Nooit. Ze stortte zichzelf naar voren op de jonge kater met zijn wit-zwarte pels. Haar tanden boorde ze aan zijn oor, iets hogerop aan zijn nek aangezien ze het misschat had. De greep waarin ze hem luttelte seconden mee tegen de grond hield, zorgde ervoor dat haar lange nagels in zijn pels boorden. Daarna sprong ze weg en draaide zich om naar Honeypaw. "Je vriendje weet nu wel wat Stormstar doorstaan heeft," ze stapte op de jongeling af. "Maar jij zal het niet meer kunnen na vertellen. Sterf!" Ze stortte zich een laatste maal naar voren.

Honeypaw zweerde StarClan te horen fluisteren in haar oor, haar moeders stem te horen .. en een diepere .. haar vader? Of dit gewoon verbeelding was of echt zou ze nooit te weten komen, want op het moment dat Icy zou toeslaan zag ze vanuit haar ooghoek hoe de langharige BloodClan leidster de rivier in gekeild werd. Zwakjes hief Honeypaw haar kop op en zag een bekende, zwart witte gestalte naar haar toe komen. "Cinderpaw!" Riep ze verrukt, stem liep over van geluk toen ze zijn bekende, goudgele ogen zag. Toen ze zijn tong over haar rugwond voelde gaan maakte ze een zacht, kermend geluid maar keek hem liefdevol aan. Zojuist had hij haar leven gered .. en daar was ze hem meer dan dankbaar voor. "Ik ben oké .. maak je geen zorgen om mij" Miauwde ze toen dringender. 'You fool' Klonk er opeens. De stem sneed door merg en been en verkilde je tot op het bot, de rug haren van de gevlekte leerling rezen omhoog. Toen ze iets langharigs langs zag vliegen op Cinderpaw liet Honeypaw een geschokte kreet horen "NEE!" Riep ze luid, proberend om overeind te komen. Tranen brandde in haar ogen, beseffend dat Icy wel eens het op een na laatste wat haar dierbaar was en wat ze nog had net zo genadeloos weg zou graaien als ze al eerder gedaan had. Moeizaam kwam ze overeind en probeerde uit alle macht om niet weer te vallen, maar het haalde weinig uit. Ze was aan het einde van haar krachten. "Hou op! Ik vermoord je! Ik waarschuw je!" Brulde ze naar Icy, haar stem schoot twee octaven hoger van angst. De angst geur die ze droeg om ook Cinderpaw te verliezen was nu duidelijk te ruiken, andere katten moesten dit toch oppikken? Toen Icy eindelijk van Cinderpaw afstapte sloeg Honeypaw haar hart over en vulde haar ogen zich met tranen. Ze keek naar het schijnbaar levenloze lichaam van haar vriendje en voelde haar hart bijna in tweeën splijten. Was hij dood? 'Je vriendje weet nu wel wat Stormstar doorstaan heeft' Grauwde Icy waardoor Honeypaw haar aandacht weer naar haar getrokken werd. 'Maar jij zal het niet meer kunnen na vertellen. Sterf!' Toen Icy naar voren schoot liet Honeypaw een oorverdovende kreet horen van schrik en sloot haar ogen, klaar voor de impact die het zou geven.. klaar om zich bij haar geliefde te voegen.

Hij keek bezorgd naar Honeypaw, die voorzichtig haar kopje ophief. "Cinderpaw!" riep ze verrukt, ze was blij zo te horen. Terwijl hij probeerde haar wond een beetje te verzorgen hoorde hij haar zachtjes kermende geluiden maken. "Ik ben oké .. maak je maar geen zorgen over mij," miauwde ze dringender. Hij keek naar de grijze poes die recht tegenover hem stond, hij kreeg de kriebels van haar. Hij was zo enorm bang, maar liet dat zeker weten niet merken. De blauwe ogen stonden kil, ze was vast niet van een Clan, tenminste zo rook ze niet. Ze was vast een Bloodclanner of een rogue. Al leek ze wel iets minder te kunnen, misschien had ze net kittens gehad. Terwijl hij nadacht hoorde hij ineens de harde stem van de poes. Het kwam doordat hij haar had aangevallen. "You fool!" krijste ze, bijna krankzinnig. Ze leek helemaal gek te worden van hem, terwijl hij niet heel veel deed. Ze leek niet te willen verliezen van hen, en ook Cinderpaw wilde niet verliezen van de grote grijze poes. Ineens voelde hij de tanden van de poes in zijn oor, ze leken het te doorboren. Hij hoorde een harde schreeuw van Honeypaw: "NEE!" Het deed pijn, maar dat liet hij niet merken, niet voor Honeypaw. Hij zou pijn lijden, voor Honeypaw. Het ging naar iets boven zijn nek. Hij kon voor seconden niets, de poes had hem zo goed vast. Hij was niet zo sterk dat hij van een warrior kon winnen, maar dat mocht duidelijk zijn. Haar nagels boorden in zijn vacht, waardoor hij voelde dat ze het openreet. Het was maar bloed, als hij zo weer in het kamp was zou alles worden verzorgd, dacht hij optimistisch. Ineens voelde hij dat haar greep verslapte en iets later zelfs helemaal weg was. Ze sprong weg en draaide zich naar Honeypaw. Cinderpaw stond op, klaar om Honeypaw te verdedigen. Hij zag dat ook Honeypaw was opgestaan, maar ze zag er niet goed uit. Ze stond maar moeizaam op. "Hou op! Ik vermoord je! Ik waarschuw je!" brulde ze naar de grijze poes. Ze was nog altijd overmoedig, wat Cinderpaw zo leuk aan haar vond. Hij zag dat er tranen in haar ogen brandden. "Je vriendje weet nu wel wat Stormstar doorstaan heeft," terwijl ze meer op de jonge poes afliep. "Maar jij zal het niet meer kunnen na vertellen. Sterf!" En de poes stortte zich een laatste keer naar voren. Een oorverdovende kreet werd hoorbaar. Honeypaw was bang, en dat had Cinderpaw nooit eerder meegemaakt. Cinderpaw sprong tussen beide in, maar zag dat de grijze poes missprong. Hij kon wegvluchten, en hij zal Honeypaw meenemen. In maar een paar seconden hielp hij Honeypaw op zijn rug. Toen rende hij weg, ergens achter een goed beschut bosje, hopend op iemand als Stormstar om hen te kunnen redden. "Alles komt goed Honeypaw, alles komt goed," zei hij bijna onhoorbaar. Hij likte zo zacht mogelijk over de wonden van de jonge poes.

Stormstar liep zachtjes over de harde aarde. Zijn grote kop, bewoog zich rustig. Zijn ogen, dromerig voor zich uit gevestigd. Hij sloeg met zijn staart, hij rook in de lucht, er was iets wat hem niet lekker zat. Er was iets, in zijn gevoel, dat hem steeds dichterbij leidde. Zijn poten stapte langs de rivier heen, hij keek het water in, vissen schoten voorbij, tussen grote schepen waterplanten heen. Hij liep verder, en sprong soepel op de boom stronk die over de rivier was gevallen. Een patrouille langs het Thunderclan territoria, het was lang geleden. Voordat hij van de boom af sprong, ging hij even zitten. Zijn ogen gleden langs de bomen, en hij zag in de verte ergens de zonnen rotsen liggen. Een gecncentreerd gevoel bekroop hem. Bladval naderde snel, de koude seizoenen stonden voor de deur, en knaagde aan het slot. Na enkele manen, zou de rivier bevroren zijn, en een groot deel van hun voedsel inkomen slinken. The sunningrocks, waren ooit van Riverclan. Stormstar, was een vredig kater, en wilde nooit ruzie. Maar het gevoel van de zonnenrotsen, het zatr hem niet lekker. Mischien.. Mischien zou hij Bluestar, kunnen vragen of ze een compromie konden sluiten. Sunningroks, in ruil voor wat anders. Hij wist het niet goed, maar had zeker weer iets om over na te denken. Hij besloot verder te gaan, en sprong van de boom af op de plek waar het nog Riverclan gebied was. Opeens, ving hij een geur op, en stak zijn kop in de lucht. Hij keek met grote ogen in het rond, maar woedde brandde al snel. Bloodclan, een geur die je snel kon herkennen. Toen hij de geur, beter onderzocht.. Werden zijn ogen strake, hatenlijke spleetjes. Hij had gehoopt deze geur nooit meer in zijn neus te krijgen. Icy.. Maar ook twee andere katten geuren, kwamen in zijn neus, die hij niet eerder had opgemerkt. Hij begon harder te lopen in de richting van waar het vandaan kwam. Honeypaw en Cinderpaw.. Zij hart klopte in zijn keel, als hij maar niet te laat was. Hij zette het op een sprinten. "Je vriendje weet nu wel wat Stormstar doorstaan heeft, Maar jij zal het niet meer kunnen na vertellen. Sterf!" Hoorde hij klinken. Zijn ogen spoten vuur. Uiteindelijk zag hij ze. Icy, die kwaad maar versuft op de twee apperentices af liep. Ze zaten verscholen in de bosjes, Stormstar kon het merken op een paar vossenlengtes afstand. '' ICY! '' Hij sprong op een van de rotsen vlak bij haar naast de rivier. Zijn borst statig en bedrijgend vooruit, zijn schoten spoten vuur. ''Je krenkt ze geen haar!'' Hij grouwde luid naar haar. Toen hij de ijsblauwe ogen ontmoette, kwam zijn kille en onwisbare haat voor haar naar boven. Ze was voor hem als een monster, ze had van hem afgenomen, wat hem diebaar was. Ze zou ooit boeten, en leiden voor haar daden. Maar hij wist, dat ze ergens diep verscholen bang voor hem was. Icy had geen angsten, en was nergens of voor niemand bang. Maar haar enigste angst, was Starclan, en hij was daar deel van. Ze had hem opnieuw tot leven zien komen, en ze wist dat ze hem nooit zou kunnen doden. Hij was een onverslaanbare vijand. '' Lelijk stuk hondenbraaksel, verlaat mijn territorium onmiddenlijk, want dit keer spaar ik je niet!'' Hij groawde woest.