Hello Skyclan [Open]

Fear cuts deeper than swords.

Zijn tred was krachtig maar gecontroleerd. Zijn transparant ogen gleden door het natte, weeïg geurende gras. Ze scanden het terrein zorgvuldig. Steeds werd een poot neer gedrukt in een pluk gras die groot genoeg was om de schok te dempen en het geluid te absorberen tot een minimale druppel klank. Niet dat het echt nodig was, hij had genoeg ervaring en kennis om zijn gewicht zodanig te verdelen dat zelfs de best getrainde warrior hem niet hoorde aankomen, maar zekerheid ging voor arrogantie op onbekend terrein. Aegon drukte beheerst zijn poot omlaag. Het scherpgerande gras prikte in zijn met littekens bezaaide pootkussentjes. De kater gaf geen kik, pijn was niet meer dan een les, een herinnering aan wat er door zijn lichaam heen schoot als hij verkeerd bezig was. Het hield hem alert en scherp. Geluid maken zou hem trouwens hier niet verder helpen, niet in een woud vol vijandige katten, niet in het hol van de das. Aegon's gezicht verriedde geen enkele emotie. Geen genot van de warmte op zijn vacht, geen ongemak vanwege de onbekende geuren die prikten op zijn tong. Zijn uitdrukkingen waren scherp en kil, alsof zijn gelaat uit ijs was gehouwen. Zijn harde, koude gezicht had een vreemd effect met zijn vurig gekleurde pels en grote, vertrouwelijke bouw. Alsof je een woedende kitten zag, of een vriendelijke vos. Het was intimiderend en tegelijk afstotelijk. Things are only weird, because they are not normal. Dingen die we niet gewoon zijn of niet samengaan met onze gedachten, ontkennen we hardnekkig, klonk het in Aegons hoofd. Het maakte geen probleem voor hem maar de oppervlakkigheid van veel katten irriteerde hem grondig. In gretige, zachte passen beende de kater verder. Het gebied was begroeid met een dun laagje gras. Er stonden geen bomen of struiken, niet eens een bosje paardenbloemen. Onder zijn poten was de grond hard en slecht beplantbaar, hier zouden bomen gewoon afsterven en struiken verdorren tot een bruinig hoopje stof. De bodem was bespritst met de zoetzure geur van de Skyclan. Het had wat weg van exotische vruchten die tweebenen thuis in schalen lieten verrotten. Aegons kennis in tweebenen was groter dan die van veel andere krijgers. Rondzwerven had zo zijn voordelen. Gefocust stapte hij verder. De laag geur rond hem werd dikker en benauwder, alsof er een cocon rond hem heen werd gesponnen. Aegon werd niet beangstigd door de dreigende clanlucht. Angst is een afwijking, het brengt hallucinaties met zich mee en maakte je kapot als een parasiet die zich in je lichaam nestelde en haar nakomelingen beveelt je leeg te zuigen tot je enkel nog maar een zielloze huls bent. Angst was gevaarlijker dan welk paar klauwen dan ook, een gevaar waar hij zich meester van had gemaakt. Hij hield halt. Een bestemming had zichzelf uitgekozen. Een groot, stilstaand meer sterkte zich voor hem uit. Het was donker en glad alsof de starclan een enorme spiegel in het rotsachtige gebied had geplaatst. Geen enkel rimpel door sneed de perfectie. Zonder aarzelen sloop Aegon er naar toe. Zijn poten tekenden milde kringen in het water. Bij elke pootstap gleed hij dieper het heerlijke, verkoelende water in. Hij mocht zich dan wel van de Riverclan hebben afgescheurd, zwemmen bleef een van zijn natuur.

{Liefst Warrior of Apprenitce}

Het water omsloot hem als een compacte, transparante cocon. In krachtige, vredige slagen zwom de kater door het meer. Het koele water stroomde om hem heen en verwijderde vuil en zweet uit diens pels. Aegon had de losse ondergrond achter zich gelaten en zwom nu ongeveer in het midden van de poel. Ritmisch haalde de kater adem, teugen zuurstof vulden zijn longen en verlieten die weer. Gecontroleerd nam Aegon een laatste teug lucht, hij sloot zijn neus af en dook. Knipvlies schoof voor zijn ogen. De wereld onder water was waziger en onduidelijker dan die bovenwater, troebele bewegingen golfden er door heen en silhouetten vervaagden tot onomlijnde vormen. Het zonlicht had moeite om tot diep in het water te komen. Glinsterende lichtbundels leken net zuilen waarvan het voetstuk te diep was om te bezichtigen. Hij had niet veel zuurstof, maar genoeg voor een korte duik. Vissen vangen zou uitgesloten zijn, ze waren veel sneller dan Aegon en voelden zijn logge slagen al voor hij nog maar een poot had bewogen. Zeewier zat verankerd aan de harde ondergrond en bewoog traag heen en weer, alsof het een vreemde dans deed. Minuscule belletjes zuurstof ontsnapten uit de donkere bladeren. Zijn voorraad daarentegen was op. Met geoefende beenspieren zwom Aegon naar boven. Met een zachte plop brak de kater door het water oppervlak heen. Lucht wervelde rond hem heen, de plotse verandering van omgeving, temperatuur en hoeveelheid zuurstof gaf een lichte schok door in zijn lichaam, maar hij was er aan gewend. Snel scande hij zijn omgeving. Elke beweging werd opgenomen en afgewogen maar tot nu toe was geen van hen positief. Toen kreeg Aegon haar in het vizier. Een poes met tabby pels en grote, bleekgroene ogen. Ze had hem nog niet opgemerkt. Zijn gedachten werkten als een razende. Plannen werden doorgenomen, overwogen en verwijderd waarna één keuze overbleef die bijna niet fout kon gaan. De katers ogen waren nu gericht naar een onbestaande stip, een ruim aantal vossenlengtes van de poes weg. Met een neutrale uitdrukking wachtte Aegon op haar reactie. "Wat doe jij hier", mauwde de poes verhit. Haar stem bijna tastbaar. Hij bewoog zich een stukje opzij, zodat ze nu pal tegen over elkaar stonden. Ze was dichter bij gezwommen, merkte hij op. De clanner had de bal aan het rollen gebracht. Aegon boorde zijn ogen in de hare. Ze waren verwijdt tot ze zo groot en rond als munten waren. Angst dreef er op als schuim op water. Hij trok zijn lichtjes in zodat de puntige bakkebaarden op zijn kaken langs Aegons schouders schuurden. Uit heel zijn lichaam sprak een kwetsbare, fragiele emotie. Gerept en angstig mompelde hij:"Ik zwem hier..." Het de woorden die waren over gebracht door zijn trillende lippen bleef in de lucht hangen. "Je bent op verboden terrein voor jou.", klonk het giftige weerwoord. Aegon plantte zijn poten in een ondiep stukje zand en beval zijn lichaam in één te krimpen. Angst was niet moeilijk te veinzen, hij had zo vaak de emotie in de ogen van zijn slachtoffer gezien dat hij de symptomen eender waar zou kunnen naspelen. "Sorry, Dat wist ik niet....", murmelde hij klein:"Ik zal uit het meer gaan" Aegon bewoog zich onhandig richting de oever. "Ga weg", siste de poes furieus. Stenen schuurden over zijn pootkussens. De oever was steil en ruw, maar dat deerde niet. "Maar... maar.... waar moet ik dan heen? Ik kan nergens heen.", mauwde hij. Aegon sloeg zijn kop naar beneden. De kwetsbaarheid van zijn gedrag en woorden leken haast tastbaar. Toch glimlachte in hem een monster. Een glimlach gevuld met bloed en sadisme. Alles ging perfect tot nu toe.

Met
gesloten ogen telde hij van honderd naar nul. Bij elke tel vertraagde
zijn ademhaling en werd zijn hartslag normaler. Zijn hunkering naar
bloed was als een vossenmaag, het kon niet gestild worden en
overwoekerde zijn gedachten als een klimplant. Hoe langer zijn grote,
blauwe ogen de poes observeerde, hoe groter zijn honger werd. Toch was
dit zowel een vloek als een zegen. Adrenaline was een verraderlijk gif,
het gaf je kracht en moed maar tegelijkertijd haalde het al je
redelijkheid en controle weg en werd de geveinsde emotie in Aegons blik,
eigenlijk in zijn hele houding, herboren als een wild, impulsief
gedrag. Nu moest hij berekend en behoedzaam zijn, al werd dat verhuld
door een masker van wanhopige angst. Aegons lip trilde zachtjes, als een
kitten die wordt betrapt als-ie iets stouts doet. Zijn ogen hadden een
glazig laagje en waren twee keer zo groot. Het blauw van zijn irissen
werd op slag donkerder, als in water gedrenkte pels, het verschil was
dat zijn blik in vrees gedrenkt was. Ze observeerden de poes langzaam en
onopgemerkt. Ze was even in stomheid geslagen, alsof het vermogen om
geluid te produceren haar was ontsnapt. Het was amusant, maar toch
verscheen er geen glimlach op zijn lippen, zijn mondhoeken bleven naar
beneden hangen en ogen bleven de taal van angst spreken. Aegon hield
zich moeiteloos in bedwang. Toen zette de poes terug in:"Er zijn nog
genoeg andere gebieden waar je naar toe kunt" Het was een verwijd dat
hij had zien aankomen, had doorgenomen en vanuit verschillende punten
had benaderd om zijn geloofwaardig mogelijk over te komen. "Maar daar overal buiten zijn zij.... de... de Bloo.... D-de Blo-oodclann",
mauwde de kater. Aegons stem werd naar het einde toe zachter en
vervaarlijk hoog, alsof bij het uitspreken van de naam katten uit de
bosjes zouden springen, hem tegen de grond zouden drukken en zijn strot
er uit zouden rukken. Het tegenovergestelde was waarschijnlijker. Aegon
wist goed dat het onderwerp het juiste was: de Bloodclan was bij
clankatten een gevoelige snaar. Als een onderdeel van een instrument dat
je zorgvuldig moest bespelen en waar je met de grootste zachthandigheid
hoorde om te gaan. Gelukkig was Aegon een meester in het spelen van
muziek. "Jij kunt verder gaan dan ik", wierp de poes tegen. Ze leek niet
toe te geven. "Als ik verder ga wordt ik opgejaagd als een muis... net als ze hebben gedaan met.... met....",
zijn stem stierf af als huid dat werd geteisterd door grauwschup. Aegon
liet de keuze van de dierbare die hij had verloren aan de Bloodclan
over aan de clan poes, hopelijk koos ze goed. Gruwel pijnigde zowel
harten als ze hen stimuleerde. "Waar kom je vandaan", vroeg de poes
redelijk scherp. Standaard vraag, standaard antwoord. "Ik kom van een
weide bij de tweebeenplaats", even liet hij verlangen en wanhoop in zijn
stem doorklinken om het effect te vergroten. "Maar zíj kwamen en namen alles in en ze... ze doodden... Ik kan het beter niet vertellen denk ik...",
besloot Aegon. Het laatste maakte zijn huilebak-tirade geloofwaardiger.
Hij kon niet alles vertellen. De kater draaide zich om en klom op het
harde land. Zijn staart stak tussen zijn benen en schuurde
ongemakkelijk. Hij draaide zijn rug naar de poes toe en liet zijn oren
hangen. Nauwkeurig koos hij zijn woorden uit, hij zou zichzelf indekken
en een biotoop creëren die vol was van medelijden en zorg. "Ik wou
wel vechten, mijn vader heeft me veel geleerd, maar ze waren met meer
dan ik me durfde voorstellen. Met ongeveer vijftien bestormden ze ons en
toen...", fluisterde Aegon. Hij hield hier halt. Nu was het haar beurt.

{Ik was ook niet van plan om te doden (; Maar vechten is goed n.n }