Why didn't you tell me?

Onderwerp: Why didn't you tell me? di 28 aug 2012 - 16:34

_{Lightpaw lag te woelen in haar nest. Ze miste iemand, ze miste iemand heel erg. Iemand die belangrijk voor d'r was. Iemand die ze heel weinig kon zien, maar wel zag. Iemand waar mee ze samen werd getraind, maar niet in de zelfde Clan leefde. Ze miste Wildpaw. Ze miste hem heel erg. De laatste keer dat ze hem had gezien had ze tintelingen in haar maag gevoeld. En ze zat er maar mee, wat waren die tintelingen geweest? En waarom had ze die gehad? Waren ze door Wildpaw gekomen? Lightpaw opende haar ogen en schudde even verward in haar kop. Jezus, Light, wat is er in godsnaam met je aan de hand! Snauwde ze binnensmonds tegen zich zelf. Lightpaw ging recht op zitten en begon haar half lange rode vacht te wassen. Wat begon bij haar poot, oren, snoet en kop, ging veder naar andere poot, borst, achterpoten, buik, en de rest. Toen ze daar klaar mee was schudde ze haar ginger/witte vacht weer in model en trippelde ze de den uit. Ze rekte haar poten stuk voor stuk uit en trippelde daarna naar de prooi stapel. Ze koos daar een dikke waterrat uit en ging daar mee aan de kant van het kamp zitten. Ze at het dier rustig op en keek naar wat binnen kwam en weer naar buiten ging. Wat zou ze vandaag doen. Zins Wildpaw een mentor had, die wel iets met hém deed, kon ze hem minder vaak zien. En dat vond ze niet leuk. Ze kon gaan jagen en stuff, maar ze had geen zin om dat alleen de te gaan doen. En iedereen in de clan dacht duister over haar, althans, voor haar gevoel, maar dat klopte ook wel, zo loyaal en goed was Lightpaw niet meer. Haar clan genoten én voor al de leider had het allemaal verprutst bij haar. Als Lightpaw ooit aan de macht zou komen zou ze alles beter gaan doen, beter dan dat Stormstar deed, beter dan dat wie dan ook dat kon doen. Lightpaw grijnsde even evil en ging daarna rustig veder met eten. Toen merkte ze op dat iemand op haar af kwam lopen. Lightpaw draaide haar oren half naar achteren om aan te tonen dat ze geen zin in een rot gesprek had waar dan ook over. Maar ze zag dat het Cinderpaw was. Wat moest hij? 'Hi, Cinderpaw,' besloot ze dan maar te zeggen. Ze likte haar lippen af en begroef het overige van de waterrat.
&Cinderpaw}

Cinderpaw werd wakker met een fijne gedachte. Een gedachte over Honeypaw, waarmee het erg goed klikte en waar hij een leuke middag had gehad. Ze hadden fijn kunnen praten en ook lang gezwommen. Het was zo'n leuke dag geweest, een dag die hem helemaal opgebeurd had, waardoor hij alles was vergeten en gewoon even helemaal zorgeloos geweest. Hij had weer eens zonder masker kunnen rondlopen, gewoon doen zoals hij was. Niet zo macho maar gewoon dapper en aardig. Hij had zichzelf kunnen zijn, en dat had hij nooit gekund, nergens. Niet bij zijn gezin, niet bij de andere katten van zijn leeftijd, alleen bij Honeypaw, waar hij zich helemaal thuis voelde, vertrouwder dan bij zijn gezin. En dan was er nog dat betoverende gevoel, dat gevoel dat hij alleen bij haar had gekend. Hij was er inmiddels achter wat het was geweest, wat zijn ouders hem hadden verteld. Het was het gevoel van pure liefde, verliefdheid en aantrekkingskracht. Hij wilde het niet, hij was te jong en het was tegen de Warrior code. Stormstar zou het nooit goed vinden, en hij wist dat hij en Honeypaw best close waren. Haar moeder, Dreamheart en Stormstar waren vaak samen geweest, vertelden zijn ouders hem vroeger. Hij stond op en keek met zijn goudkleurige ogen de den rond, het was al best laat, de meeste katten waren al vertrokken, ze zouden vast training hebben. Hij liep vrolijk de den uit, zijn staart rustig achter zich aan zwiepend. Hij zag Lightpaw staan, helemaal omgekeerd. Toen ze doorhad dat hij dichterbij kwam, draaide ze zich om. "Hi Cinderpaw," hoorde hij haar zeggen. Het klonk niet bepaald vriendelijk, maar ook niet echt onvriendelijk. Meer ongeïnteresseerd. Ze likte haar lippen af, ze had vast wat gegeten. "Hoi Lightpaw," zei hij vriendelijk. "Is alles wel goed met je?" voegde hij eraan toe. Hij keek naar haar ogen, die precies hetzelfde waren als die van hem, vast gewoon toeval, dacht hij.

_{Cinderpaw groette haar terug, op een vriendelijke toon. Waarom zo vriendelijk? "Hoi Lightpaw." Lightpaw glimlachte een beetje onzeker. Was dit nep? Of toch wel gewoon echt? Lightpaw vertrouwde niemand echt maar, alleen Wildpaw. Wildpaw was zoals zij, en zij zoals hem, Lightpaw en Wildpaw hoorde gewoon bij elkaar. Daarom hadden ze ook hun eigen mini clan. En ook al hun eigen territorium. Ze werden getraind door een Bloodclanner, beter kon dan toch niet? Lightpaw likte haar poot af en plukte er wat gras tussen uit. "Is alles wel goed met je?" Voegde Cinderpaw er vragend aan toe. Lightpaw keek naar Cinderpaw. Ging het goed met haar? Qua gezondheid en stuff wel... Ging het slecht met haar? Tja... Dat wist ze niet. Ze was gewoon niet echt gelukkig. Lightpaw haalde haar schouders op. 'Tja, het gaat...' besloot ze te zeggen. Misschien zou hij er veder op in gaan, misschien ook niet. Lightpaw zal t wel zien. 'En hoe is het met Cinderpaw?' Besloot ze te vragen, en dit keer met een grijnsje. Lightpaw merkte op dat Cinderpaw in haar ogen keek, en Lightpaw keek terug, en zag dat zijn ogen het zelfde waren als de hare. Toeval? Of was er een geheim waar ze niet vanaf wist. Lightpaw schudde de gedachte van zich af. Kom op hé, wat mankeert je, Light! Brulde ze in gedachte tegen zich zelf.

--flut--}

Hij zag dat Lightpaw na haar groet onzeker glimlachtte. Dat hoefde toch niet? Hij keek haar nog altijd vrolijk en vriendelijk aan. Hij zou haar niets doen, ze was tenslotte een Clangenootje, en die doe je geen pijn. Hij zag dat ze dezelfde ogen had als hij, maar dat was vast gewoon toeval. Honeypaw had mooie babyblauwe ogen, hij wou dat hij die had. Honeypaw.. Ze was zo leuk, dacht hij. Het was de enige poes met wie hij zijn verleden had gedeeld, en dat zou ook de enige poes blijven. Ze had hetzelfde meegemaakt dus had ze dezelfde smart. Nou ja, eigenlijk wel iets anders, maar ook haar beide ouders zijn overleden, zelfs nu ze nog zo jong is. Het is wreed, maar Cinderpaw wist dat de wereld wreed was, dat het geen leuke en vrolijke plek was. Er gebeurden gewoon rot dingen, daar kon hij ook niks aan doen helaas. Hij keek naar de rood-gestreepte poes voor hem. Hij zag dat ze wat had gezegd. Hij registreerde haar woorden veel later dan nodig was. "Tja, hoe het gaat..." besloot ze te zeggen. Hij knikte. Hij wist het ook niet altijd natuurlijk. "En hoe is het met Cinderpaw?" besloot ze te vragen, met een grijnsje. "Het gaat goed met me," zei hij vriendelijk als antwoord. Waarom zou hij daarover liegen? Hij zag dat ook Lightpaw in zijn ogen keek, en het waarschijnlijk ook opviel dat ze dezelfde kleur ogen hadden. Hij keek haar aan met een vriendelijke glimlach. Hij dacht weer aan Honeypaw, met de mooie blauwe ogen, zo mooi blauw dat hij er jaloers van werd.. Honeypaw.. Nu wist hij het zeker, hij was verliefd, en wel op Honeypaw. Al die betoverende en magische aanrakingen deden hem zoveel, en zijn ouders hadden hem vroeger verteld dat het zo zou voelen. Hij was verliefd! Maar hoe kon dat dan ook anders, met zo'n knappe poes.. Hij besloot zich maar weer op de rode tabby te richten. "Mooie kleur ogen heb je," zei hij vriendelijk. "Ik heb precies dezelfde kleur, dat is vast maar toeval, maar het is best merkwaardig," voegde hij er nog aan toe.

- Flut -

_{Haar moeder had haar verteld vlak voor ze stierf dat ze familie kon herkennen aan de bouw en ogen en de neus, want katten die vaak geen familie waren verschilde dan ook volop van elkaar. Katten die wel familie waren hadden qua uiterlijk en karakter vaak bekende trekjes gemeen. Zo had je katten met een gespikkelde neus, een baby roze neusje, of juist precies de zelfde ogen, maar ook bij karakter, zelfde trekjes in het bewegen, of de zelfde nukkig heid of juist weer altijd blijheid als de ouders, of broer en zus. Zo kon je vaak sneller achterhalen wie familie was, en als je dan één keer de vermoedde had, kon je beginnen met praten over familie, de uiterlijk van je ouders, iets bekends dat je ouder had gedaan, en ga zo maar door. En op de één of andere manier voelde Lightpaw iets aan. Een familie band. "Het gaat goed met me," zei Cinderpaw. Lightpaw knikte als teken dat ze hem gehoord had. Lightpaw wist de laatste tijd niet meer hoe het met haar ging. Of het goed ging. Of het slecht ging. Dus eigenlijk loog ze ook niet. Het ging, ze was niet volop happy, maar ook niet meer zwaar depressief, dus eigenlijk gewoon een beetje neutraal. "Mooie kleur ogen heb je," zei Cinderpaw. Was het hem ook op gevallen. Lightpaw glimlachte even. 'Ze zijn het zelfde als de jouwe,' besloot Lightpaw te zeggen, maar vlak boven op wat zij zei, zei Cinderpaw bijna het zelfde, en dat bracht een grijnsje op d'r lippen terecht. "Ik heb precies dezelfde kleur, dat is vast maar toeval, maar het is best merkwaardig," zei Cinderpaw. Lightpaw knikte. 'Mijn vader had ook de zelfde kleur ogen als mij... ons. En hij was ook zwart/wit... toen ik geboren was, was mijn vader al bij een andere poes... En later stierf hij...' Lightpaw merkte dat ze iets te veel had gezegd. En ze liet ook merken dat het niet haar bedoeling was om dat allemaal te vertellen. Lightpaw's moeder was ook dood, ze had zo'n beetje als weesje moeten op groeien. Alleen de broers; Honestheart en Flameclaw zorgde af en toe voor haar toen ze nog kitten was.}

Onderwerp: Re: Why didn't you tell me?