Am I crazy? {Icepaw}

Hij werd gek van alles in het kamp. Het was te druk en er was te veel te doen. Al die drukke kittens, zeurende warriors en warriors die hem vol haat aan keken. Hij wist wel dat er over hem geroddeld werd, hij wist heus wel dat ze dachten dat hij zijn kitten aangevallen had inplaats van zijn gemene zus Goldenshadow. Hij haatte het, haar en al die onterechte geruchten. Hij had eindelijk door gehad dat zij zijn zusje niet meer kon zijn. Hij had begrepen dat ze gek geworden was en hem haatte zonder reden. En juist nu, net nu hij het doorhad deed het hem zoveel pijn. De hoop in haar was weggeebt en hij mistte de oude tijden dat ze samen Magicpaw belachelijk maakten. Het enige wat overbleef was de pijn en de vernedering die zij veroorzaakt had. Daarom moest hij even rust, even weg van hier en op adem komen. Even tijd voor zichzelf om daarna weer zijn leven in te springen. Hij sloop weg uit het kamp, hopend dat niemand het gezien had en hem alsnog naar een of andere patrouille zou sturen. Het was fijn om eens alleen in het territorium te lopen, hij liep rechtsstreeks naar de rivier, naar het stuk dat bij de paarden was. Hij ging langs de kant zitten en keek naar het snel stromende water, hier in de buurt had hij Tailstorm voor het eerst ontmoet, en iets verder nog had hij vaak met zijn zussen gespeeld. Begon hij gek te worden? Waarom had hij niemand die hem kon steunen, die hem begreep. Natuurlijk, hij had Tailstorm maar zelfs voor haar had hij geheimen. Hij had haar nog steeds niet over zijn liefde met Scratch verteld, maar op dit moment wou hij dat ook niet. Hij keek weer naar het water en zag de vissen voorbij zwemmen. Zou hij dood gaan als hij erin sprong? Nee, hij kon nou eenmaal zwemmen en dan zou zijn instinct zijn poten overnemen en hem in veiligheid brengen. Wou hij wel dood? Misschien wou hij dat niet eens! Opeens schrok hij op. Had hij iets gehoord? Stond ZE achter hem? Hij dwong zichzelf om te doen alsof hij niets gemerkt had. Hij wachtte af tot klauwen in zijn rug zouden boren en ze hem snel en handig afslachtte. Er gebeurde niets, nog niet. Hij bleef zijn blik richtten op de rivier. Hij moest iets zeggen, anders klonk hij als een gek, of niet? " Wat doe je hier?" Vroeg hij maar. Sorry, hij is vaag :3 Spotlight Good night, my love, the tired old moon is descending. Good night, my love, my moment with you is now ending. It was so heavenly, holding you close to me. It will be heavenly to hold you again in a dream. The stars above have promised to meet us tomorrow. Till then, my love, how dreary the new day will seem.

[/spoiler]

Het geluid van zachte pootjes die de grond keer op keer raakte galmde door het terrein heen. Ze was nog maar net terug van haar reis naar de hoge steen. Icepaw was er verdwaald geraakt, en kwam er een Windclan apprentice tegen. Hoe noemde ze ook al weer? De blauw/grijze kattin schudde haar fijne hoofd en richtte haar aandacht op een struik. Ze kon even niet meer op haar naam komen, daar was ze te verward voor. Nog steeds spookte de vraag rond in haar van; waarom hebben ze mij niet komen zoeken? Icepaw was toen vroeg in de ochtend weggegaan, en arriveerde pas middernacht terug in het kamp. Niemand had haar opgemerkt. Voelde dan echt niemand iets voor haar? Enige medelijden of zorgen? Zelfs haar mentor Cinderfall leek te lui te zijn om haar te trainen. Als het zo doorging kon Icepaw beter meteen Elder worden. Aangezien ze toch nooit een volwaardige warrior ging worden. Een bittere traan rolde over haar grijze kaak toen ze haar hoofd weer optilde om te kijken waar ze was. In de verte zag ze een calico kater zitten. Hij was groter dan haar, en had de bouw van een warrior. Ze stak haar neus in de lucht en nam zijn geur in haar op. RiverClan. Dus een RiverClan warrior? Fijn, dat kon ze nu perfect gebruiken. Toen de jonge apprentice een paar stapjes nam om de kater beter te kunnen bestuderen ontdekte ze dat hij er noga zielig bij zat. Starend naar het water. Dat deden veel RiverClanners, maar dan op een andere manier. Icepaw sprong geruisloos in de bosjes achter de kater en sloop dichterbij. Pas toen ze twee meter van hem vandaan stond herkende ze hem als Spotlight. Ze wist van de andere apprentice's dat er geruchten rond hem hingen. Wat voor geruchten het waren wist ze niet, daar hield ze haarzelf niet mee bezig. Maar in ieder geval, hij zag er nu al zeker niet gevaarlijk uit. " Wat doe je hier?" De plots vraag schudde haar wakker en deed de blauw/grijze apprentice verbaasd opkijken. Hoe wist 'ie in hemelsnaam dat ze hier was? Tja, een warrior hé. Normaal zou ze dat ook moeten kunnen, maar nee, daar was Cinderfall te lui voor. Een beeje boos wende ze snel haar hoofd naar links en liet de tranen oplossen. 'Ik eh.. Ik kwam.. Hier to-toevallig v-voor-voorbij en merkte u.. U o-op. Ehh..'Ze hield haar mond en staarde naar haar smalle voeten. Waarom was ze zo'n kluns in sociaal zijn? Zelfs bij eigen Clan-leden deed ze asociaal. Een onhoorbare zucht rolde over haar lippen toen ze weer omhoog keek, en hem aanstaarde. Na een paar tellen nam ze toch maar het besluit en kroop voorzichtig door de bosjes heen, tot naast Spotlight. Wel op een degelijke afstand die normaal vijanden aan elkaar gaven. Haar ijsblauwe ogen waren meer gericht op het water, dan op de warrior die haar nog net had aangesproken.

meteen ontspande Spotlight toen hij niet de stem van Goldenshadow hoorde maar een jongere, waarschijnlijk een apprentice, stem. 'Ik eh.. Ik kwam.. Hier to-toevallig v-voor-voorbij en merkte u.. U o-op. Ehh..' zei de stem stammelend. Hij draaide zich rustig om en zag een apprentice die hij herkende als Icepaw. " Rustig maar, Ik bijt niet, wat ze ook beweren" De grijze apprentice had iets weg van Scratch, ze was veel donkerder grijs en was duidelijk geen tabby. Maar ze had mooie ogen die haast onwerkelijk fel leken. Voorzichtig en misschien wel wat verlegen kwam langzaam naar hem toe lopen, toch hield ze een afstand. Was ze bang voor hem? Vertrouwde ze hem niet? Vind je het gek? Zei een stemmetje in zijn hoofd, Ze denkt natuurlijk dat je een kille moordenaar bent! Het poesje keek naar het water zoals hij net nog gedaan had. " Zi..Zit je ergens mee?" Kreeg hij eruit. Hij wou niet als een voorspeller klinken maar iets aan haar houding herkende hij. " I..Ik wil niet eng doen ofzo.. Ma..Maar zoals je zit.. Zo zat ik net ook e..En ik dacht... Misschien..." Hij maakte zijn zin niet af en hoopte maar dat ze het al begrepen had. Hij schaamde zich voor zijn gestammel, hij was toch geen onzekere apprentice meer? Hij was een volledige warrior die zich altijd ingezet had voor zijn clan en zelfs zijn grote liefde opzij had gezet voor de Warrior Code. Waarom was hij dan onzekeker en gek? Hij tuurde weer naar het water, weer leek het ijzige water hem te lokken. " Spring in ons" leek het te zeggen.