Elianne
108
| |
|  Onderwerp: Sleeping Beauty  vr 24 aug 2012 - 15:21 | |
| You close you're eyes as a Kit, You wake up as a Warrior
Hmm, zoetig. De poes snoof de zoetige geur op, wat was dit? Het was zoet en zacht maar het rook dof aan. Alsof er iets overheen lag dat de geur maskeerde. De geur, waren het bloemen? Witte madeliefjes die ze zo mooi vond als je uitkeek over een groot grasveld met allemaal witte vlekken. Haar neusje trilde, de geur.. Het ging op in de lucht. Wat was er gebeurd? Waar was de geur gebleven? Haar oogleden trilde licht. Mijn ogen, ze gaan niet open! Paniekerig bewoog ze zich heen en weer. Waarom is alles zo zwart! Waar is het licht, is het nog steeds nacht? Wacht, rustig Misty. Ik slaap, ik slaap gewoon nog. Mijn ogen zijn open maar ik zie geen verschil omdat het nog nacht is. Ja, ja dat moet het zijn! Haar oren gingen een tikje naar achteren, de andere apprentices waren wel heel stil. Nou ja, was dat zo gek? Ze werkte en trainde elke dag hard voor hun Warriornaam. Zijzelf ook, op haar eigen manier. Wat rustiger legde ze haar hoofd neer. Staarde in het pikkedonker. Zacht hoorde ze haar hart kloppen, het enige geluid dat in haar oren kwam. Zo stil, zo donker. Een rilling rolde over haar rug, haar haren sprongen overeind. Was de Den altijd zo griezelig geweest? Hopelijk werd het snel dag, ze wilde papa zien en mama. Waar was Smoke? Hij moest niet erg ver weg van haar zijn toch? Smoke was altijd bij haar. 'Smoke waar ben je?' Fluisterde ze zachtjes, maar haar stem viel weg in de stilte. Misty beet op haar lip, misschien kon ze hem beter niet wakker maken. Stilletjes kromp ze wat ineen, voelde haar eigen warmte..
Haar neus raakte haar staart aan, ze was ijskoud. Uit reflex sprong ze op. Koud! Ze likte met haar tong over haar neus. Ijskoud..
'Papa.. Mama.. waar zijn jullie?' Zachtjes jammerend in het donker hoorde je de piepende stem van het poesje. Alsof ze weer een kitten was piepte ze om haar ouders. Het maakte haar niet meer uit dat de andere apprentices haar hoorde en misschien haar voor gek zouden zetten. De nacht, hoe lang wachtte ze al niet op de dag? Waar ze ook heen liep, alles was donker. Ze was zelfs al uit de Den gelopen maar alles om haar heen was even zwart als daarvoor. Het leek wel alsof ze niet eens een stap had gezet. Alles was hetzelfde, de geur, het ontbrekende geluid van een ademhaling, haar eigen ijskoude huid. Haar adem stokte in haar keel, wacht was ze misschien. Dood?
Haar hart klopte als een bezetene, nee dat kon niet. Als ze dood was dan zou ze iemand gezien hebben. Dan zou een Riverkat haar gehaald hebben om haar te leiden naar StarClan. Of, of was ze misschien verlaten? Was ze niet waardig genoeg geweest om naar StarClan te mogen. Ze was niet bepaald dapper en ze was vaak ziek. Zachtjes jammerde ze in haar koude vacht. Als ze niet naar StarClan ging, moest ze hier dan blijven? Voor eeuwig, alleen in het donker. Tranen begonnen te vloeien uit de hoek van haar ogen. 'Sorry, sorry voor alles wat ik heb gedaan. Ik zal niet meer zeuren, ik zal sterk blijven en niemand lastig vallen maar haal me hieruit. Laat me naar StarClan gaan, laat me het licht zien. Mam, Pap waar zijn jullie.' Een traan rolde over haar wang en verdween weer tussen haar vacht.
[Alleen voor familie of Medic; alles wat schuin is gebeurd in haar ''hoofd'' normaal gebeurd in het echt :3]
|
|
Nath
1391
Actief
| |
| | Onderwerp: Re: Sleeping Beauty za 25 aug 2012 - 17:50 | |
| Toen Smoketear als apprentice had gehoord dat zijn zusje Mistypaw in Coma was geraakt was Smokepaw toen destijds elke dag naar haar toe gegaan om te kijken hoe het met haar was. Een maan lang was hij verdrietig en van slag, maar later kwam alles weer goed met hem... Maar misschien iets te goed, toen hij Warrior werd vergat hij haar haast. Smoketear voelde schuldgevoel bij hem op stijgen. Ze was nu al zo lang in Coma. Ging ze het wel overleven. Wat als ze dood ging, dan zou Smoketear helemaal kapot zijn. Autumnpaw en Breakingpaw waren boos op hem om dat hij op nieuw vader was geworden, Smokepaw viel wel mee, Timberkit was getorven tijdens de geboorte, en Lastbreathe had verzwegen dat ze zwanger was geweest waar door hij nu diep in de put met zijn oudere kittens zat. Smoketear zuchtte. Hij opende zijn vurige ogen en staarde voor uit. Hij moest maar weer eens naar zijn lieve zusje toe. Minder dan de helft van zijn leven was hij zo veel met haar geweest. En nu waren ze allang over de helft van zijn leven, en die tijd was ze in Coma geweest. En zat ze nog steeds. Wanneer ging ze wakker worden. Zou ze ooit nog wel wakker worden. Smoketear waste zijn grote massieve lichaam en liep de den uit. Zijn ogen vonden de lucht. Hij sloot zijn ogen. Oh Starclan, waarom moet dit allemaal gebeuren? Waarom? Mompelde hij. Hij ademde bibberig zijn adem uit en liep vervolgens naar de prooi stapel. Hij at een muis op en draaide daarna zijn kop naar de Medicine cat den. Hij moest naar haar toe. Hij liep de den binnen en keek even rond op de medicine cat er ook was. En al snel vond hij Mistypaw's lichaam. Mistypaw. Nog steeds Mistypaw. Ze moest nog getraind worden. Ze had zo veel van haar trainingen gemist. En als apprentice moest ze nog in die den nog in. En ze was net zo oud als hem, en hij was al een bekende grootse krijger. Smoketear ging naast haar roerloze lichaam zitten. Ze zag er nog steeds het zelfde uit. Was ze gegroeit? Of was ze dat niet? Was ze vermagerd, of niet? Hoe moest ze eten wanneer ze er zo bij lag. Hoe kon ze nog leven? En toen zag hij een schitterende traan, de traan gleed over haar donzige wangetje en viel vervolgens op de grond. Smoketear slikte. Katten in Coma konden niet huilen. Dat was onmogelijk! 'Misty, Misty,' fluisterde hij terwijl hij zijn kop naar haar oor bewoog en haar oor likte.
|
|
