Don't worry, it's nothing~

De blik in zijn bruine ogen was op de maan gericht. Er lag een gepijnigde blik in zijn ogen. Hij zuchtte zacht. Hij wist dat hij hier niet eeuwig kon blijven zitten, dat de greep van de eenzaamheid hem na een tijdje weer te pakken zou krijgen. Toch genoot hij het meest van de momenten dat alles even weg leek te vallen, alsof hij zich nergens zorgen over hoefde te maken. Niet over zijn vader, niet over zijn angst, nergens over. Toch wist hij dat die momenten altijd maar kort waren, een paar ogenblikken dan zou hij het weer voelen. Hoe zijn hart samen kneep, om de angst om alleen te zijn. Ook al zat hij een paar pootstappen van het kamp vandaan. Hij toverde een glimlach om zijn lippen en stond op. Hij zou terug naar het kamp gaan. Zou laten zien dat hij altijd die vrolijke en leergierige leerling zou zijn, dat zijn verleden of zijn toekomst hem niet dwarszat. Al zat hem dat allemaal wel degelijk dwars. Hij zou het niet laten merken. Hij liep het kamp in en keek even om zich heen. Het was rustig in het kamp. De meeste katten waren aan het kletsen of aan het wassen. Hij wilde naar zijn vrienden toestappen toen hij zich bedacht. Hij kon eerst wel wat te eten pakken. Hij liep naar de prooibult toe en pakte een muis tussen zijn kaken. Met zijn maaltijd liep hij naar de apprentice den toe. Hij keek om zich heen maar hij zag nergens een van zijn vrienden, dus ging hij alleen op zijn favoriete plekje liggen. Vlak bij de apprentice den. Hij legde de vogel tussen zijn poten neer en begon die te plukken. Toen hij de prooi op had begroef hij de botjes en keek om zich heen. Hij voelde zich veilig in het kamp, niet meer alleen. Toch irriteerde het hem wel, dat er op het moment niemand was die hij echt goed kende. Hij maakte graag een praatte, eigenlijk deed hij dat het liefst. Met praten leek hij altijd zijn zorgen weg te kunnen dringen, op de een of andere manier. Het deed er niet toe hoe het kwam, het gebeurde. Daar ging het om. Hij begon zijn voorpoten en borst te likken terwijl hij om zich heen keek, nieuwsgierig of er iemand naar hem toe zou komen of niet.

[Open]

De kleine Crowkit was inmiddels al vier manen. Nou ja, ál... Vier manen was niet echt heel erg veel. Nee, dan zes. Dan was je een apprentice en mocht je dingen leren, dat was pas leuk! Dan mocht je eindelijk het kamp uit, op avontuur! Ze zou leren jagen en vechten. Dat laatste leek haar dan weer wat minder, maar goed, het was nu eenmaal soms nodig, of je nou wilde of niet. En alles voor je clan, nietwaar?

Twee maanden, dat was niet heel erg veel. Ze was nu al twee keer twee manen oud. Misschien kon je vast een kijkje nemen in de den waar ze later zou slapen? Crowkit liep door het kamp. Ze liep door haar zwakkere achterpootje wat minder lichvoetig dan de andere kittens, en hoewel ze er al best aardig mee overweg kon, struikelde ze wel vaker.
Mocht het eigenlijk wel wat ze deed? Zou niemand haar tegenhouden en boos op haar worden? Maar alle apprentices waren nu vast het kamp al uit voor hun trainingen. Crowkit liep verder, haar blik gefixeerd op de ingang van de apprentices den. Opeens botste ze tegen iets aan. Nee, niet iets, iemand. Geschrokken schuifelde ze half struikelend naar achteren. Misschien had hij wel gezien dat ze naar de apprentices den liep en werd hij boos. Misschien zelf wel woedend. Straks zou hij het aan Hollystar vertellen en dan mocht ze misschien wel geen apprentice meer worden over twee manen! Ze struikelde over een laag hoopje aarde en viel om. Waarschijnlijk mag ik sowieso al geen apprentice worden. Ik kan niet eens fatsoenlijk lopen. Hoe moet ik dan ooit sluipen en vechten? dacht ze een beetje bitter. En ik ben ook nog eens een ongeluksbrenger. Is het niet zo dat iedereen in mijn buurt doodgaat? Misschien zijn mama en Gentlekit wel door mijn schuld in StarClan. En Inkmaskis hij dood omdat hij met me praatte, toen in de nursery? Haar verdriet was de afgelopen twee manen een beetje weggeëbd, maar nu kwam alles weer terug. Bang keek ze omhoog naar de apprentice.

Hij zuchtte even toen hij door kreeg dat iedereen het veel te druk leek te hebben. Even gleed het beeld van zijn ouders voor zijn ogen langs, die hij gauw weer terug drukte. Elke keer voelde hij weer een steek in zijn hart als hij de angst en het verdriet in hun ogen zag. Zijn vader die zich omdraaide en de nursery uitrende toen zijn moeder stierf. Nee, dat zou hij nooit meer vergeten. Daarna, was er altijd een leegte in hem gebleven, een leegte die niemand kon opvullen. Zijn haren schoten overeind toen hij zich rot schrok omdat er opeens iemand tegen hem aanliep. Hij had het niet doorgehad, omdat hij te veel in gedachten verzonken was. Hij wou net iets tegen de andere kat snauwen. Toen hij zag dat het een kitten was. Zijn haren gingen liggen en hij keek de kitten vriendelijk aan. “Hallo daar,” zei hij rustig. Hij sprong overeind en gaf haar een klein duwtje zodat ze weer op haar poten terecht zou komen. “Je hoeft niet van mij te schrikken hoor,” zei hij terwijl hij haar overeind hielp. Daarna ging hij zitten. Hij keek haar nieuwsgierig aan. “Wat was jou naam ook alweer?” vroeg hij toen. Hij kon niet alle namen onthouden, het waren er zo ontzettend veel. Vooral de namen van de kittens moest hij nog steeds goed in zijn kop stampen. Soms vergat hij er wel eens eentje. Hij spitste zijn oren en glimlachte naar haar. “Wilde je even bij de apprentice den kijken?” Hij trok even met zijn snorharen en keek in zijn ooghoek naar de apprentice den. Hij wist nog heel goed dat hij er ook altijd naar verlangd had om daar een nest te krijgen en te trainen. Nou was dat al twee maanden het geval, de tijd vloog echt voorbij. Hij kon de nacht dat zijn moeder stierf nog heel goed herinneren, dat stond in zijn geheugen gegrift. Misschien zou dat wel altijd zo blijven, maar hij had er mee leren leven. Tenminste in gezelschap dan, als hij alleen was kwam dat allemaal weer boven. Dan kreeg hij last van zijn verlatingsangst, in een extreme vorm. “Dat kan ik me goed voorstellen in ieder geval. Hoeveel manen oud ben jij?” hij keek haar vrolijk en vriendelijk aan.

De haren van de apprentice gingen recht overeind staan. Zie je wel, nu heb je hem boos gemaakt, dacht ze, maar toen ging zijn vacht alweer plat liggen. Misschien wilde hij niet boos zijn op een kitten. Ja, dat was het natuurlijk. Hij was gewoon een goed persoon en had medelijden met haar. Waarschijnlijk was hij wel geïrriteerd, maar liet hij dat gewoon niet merken.

Hij begroette haar en hielp haar overeind. “Wat was jou naam ook alweer?” vroeg hij. Waarom wilde hij dat weten? Oh ja, natuurlijk. Zo kon hij aan Hollystar doorgeven hoe onhandig ze was. Dan zou de leider haar zeker geen mentor meer geven... Ze kon echter ook niet zwijgen, laat staan liegen. 'Crowkit,' piepte ze zachtjes. De apprentice glimlachte. Hoe heette hij ook alweer? Ze had zijn naam een keer gehoord... Scarpaw? Iets wat daar op leek... Wacht, Scarredpaw, dat was het. “Wilde je even bij de apprentice den kijken?” vroeg hij. Hij wilde het vast zeker weten voor hij haar bij Hollystar zou aangeven. Hij wilde natuurlijk niemand vals beschuldigen. Dat wat hij daarna zei begreep ze echter niet helemaal: “Dat kan ik me goed voorstellen in ieder geval.” Was het dan toch niet zo erg? Ze knikte voorzichtig. 'Vier manen,' antwoordde ze zacht op Scarredpaws vraag.

Toen ze haar naam zei herinnerde hij het zich weer. Dat was ook zo. “Ooh ja,” zei hij rustig. “Er zijn zo veel namen om te onthouden,” vervolgde hij met een glimlachje. Hij zag aan haar dat ze onzeker was en hij probeerde haar gerust te stellen. Al wist hij niet zo goed wat hij moest doen. Ze leek nog steeds van streek, omdat ze tegen hem aan gelopen was. Of had het toch een andere reden? Hij vond het helemaal niet erg, maar dat had hij haar daarnet al verteld. Nou ja, eigenlijk had hij het nog niet in die woorden gezegd. “Ik vind het niet erg hoor Crowkit,” er lag een vriendelijke blik in zijn bruine ogen. “Dat je tegen me aan liep en ook niet dat je hier wilde kijken,” hij trok even met zijn snorharen. “Ik was zelf ook altijd heel nieuwsgierig naar de apprentice den en ik kon niet wachten om in training te gaan. Volgens mij hebben bijna alle kittens dat wel,” Hij keek even achterom naar de ingang van de den, voordat hij de jongere kitten weer aankeek. 'Vier manen,' Hij glimlachte weer. “Nog eventjes geduld dan,” Hij verruilde zijn zittende positie voor een liggende, zodat hij haar beter aan kon kijken. “Het gaat veel sneller als je denk hoor,” zei hij toen. “Ik ben nou acht manen en er is al zo veel gebeurt, dat ik soms het idee heb dat ik manen gemist heb,” Hij grinnikte zachtjes. “Maar je bent niet verkeerd bezig als je hier komt kijken hoor Crowkit,” zei hij om haar nogmaals gerust te stellen, tenminste een poging te doen om haar gerust te stellen.

Crowkit schreef:

Scarredpaw probeerde haar gerust te stellen met vriendelijke woorden en dat lukte ook wel enigszins. Crowkit ontspande een beetje toen ze tot de coclusie kwam dat hij het niet erg vond dat ze ij de apprentices den wilde kijken. “Nog eventjes geduld dan,” zei de apprentice. Hij ging liggen, waardoor hij op dezelfde hoogte zat als zij. Zelf zat ze rechtop, met haar dunne, zwarte staartje om haar pootjes geslagen. “Het gaat veel sneller dan je denkt, hoor,” zei Scarredpaw. “Ik ben nou acht manen en er is al zo veel gebeurt, dat ik soms het idee heb dat ik manen gemist heb. Maar je bent niet verkeerd bezig als je hier komt kijken hoor Crowkit.” Crowkit glimlachte verlegen. Haar oranje ogen straalden nog steeds een beetje nervositeit uit, maar dat was eigenlijk bijna altijd zo als ze met iemand praatte.

Hij zag dat ze nog steeds nerveus was, maar meer als zijn best om haar gerust te stellen kon hij niet. Al zag hij dat het tenminste wel iets gewerkt had. “Iedereen is nieuwsgierig naar de apprentice den,” zei hij nog even. “Kijk je uit naar jou naam ceremonie?” Hij kon zich niet anders voorstellen, maar misschien had hij het mis en had ze daar helemaal geen zin in. Hij keek kort naar de lucht, voordat zijn blik weer naar Crowkit gleed. “Wat heb jij vandaag gedaan Crowkit?” vroeg hij toen om het gesprek gaande te houden. “Hoe voel je je vandaag?” ging hij verder. Hij veegde even met zijn staart over de grond en spitste toen zijn oren. “Ben je blij dat het newleaf is?” Hij glimlachte naar haar. “Het heeft allebei wel wat vind ik. Al is het wel fijn als de prooi terug komt en het niet meer zo koud is ’s nachts,” vervolgde hij.

“Iedereen is nieuwsgierig naar de apprentice den,” zei Scarredpaw nog eens. “Kijk je uit naar jou naam ceremonie?” vroeg hij daarna. Crowkit knikte. Als ik er al een krijg, tenminste, dacht ze daarna een beetje somber. Misschien lieten ze haar niet eens apprentice worden met die stomme achterpoot van haar. Goed, ze kon er best goed op lopen, maar ze rende wel minder goed dan andere kittens en ze struikelde snel bij het spelen. Wat nou als Hollystar haar geen mentor zou geven? Of wat nou als ze dat wel wilde, maar niemand haar als leerling wilde? Of als ze toch een mentor zou krijgen, maar ze haar training compleet zou verpesten?
Ze miste Scarredpaws eerste vraag en haalde haar schouders op bij de vraag die volgde. 'Gewoon, wel goed,' zei ze. “Ben je blij dat het newleaf is?” vroeg hij daarna. Crowkit knikte en keek om zich heen. Het gras leek groener in nieuwblad. Er zoemde al meer insecten rond dan in bladkaal. Bovendien was de temperatuur al gestegen en werden de nachten korter. Met het weer was ook haar humeur verbeterd. Kortgeleden at ze nog weinig en huilde ze meer dan ze sliep. “Het heeft allebei wel wat vind ik. Al is het wel fijn als de prooi terug komt en het niet meer zo koud is ’s nachts,” beantwoorde Scarredpaw zijn eigen vraag. Crowkit knikte, al had ze zelf nog weinig verstand van dingen als prooi. Zij zag nooit veel prooi omdat ze altijd in het kamp was. De muizen en konijnen waren niet zo dom om bij het kamp vol jagers rond te hangen. Ze merkte wel dat er in bladkaal minder vogels zongen dan in de andere seizoenen. Of had ze hun stemmen gewoon niet opgemerkt in haar verdriet?

Hij glimlachte toen ze knikte, toen hij vroeg of ze zin had in haar naamceremonie. “Dat kan ik me voorstellen,” zei hij vriendelijk. Hij zag dat ze over iets in zat, alleen hij wist niet zo goed hoe hij daar naar moest vragen en of ze het hem wel wilde vertellen. Misschien was ze nog steeds wat nerveus dat kon natuurlijk ook. Hij knikte toen ze zei dat het goed ging. “Gelukkig maar,” vervolgde hij. Daarna knikte hij naar de apprentice den. “Ik ga denk ik maar eens slapen. Ik heb morgen weer een training,” hij gaapte. “Ik spreek je vast wel weer een keertje,” Hij gaf haar zachtjes een vriendschappelijk stootje tegen haar schouder. “Voor je het weet ben jij ook apprentice,” zei hij nog een keer. Daarna stond hij op en liep hij de apprentice den binnen. Hij ging liggen in zijn most nest en sloot zijn ogen. Het duurde niet lang of hij viel in een droomloze slaap.

[Topic uit]

Onderwerp: Re: Don't worry, it's nothing~