And who are you? [&SKIPPY]

________________________________________

Terwijl er een lichte, geamuseerde trek rond zijn snoet verscheen omdat hij onwillekeurig weer aan de poes moest denken die hij voor het laatst de stang had opgejaagd – ook al was de reden waarom ze zo bang geworden was nog altijd onduidelijk voor hem – probeerde hij ondertussen een nieuw slachtoffer te vinden. Hij voelde zichzelf de laatste tijd redelijk eenzaam. Dat kwam ook deels door wat er in zijn vroegere leven gebeurd was. Niet met die stomme poesiepoes van een moeder, maar met iets anders. Het lag meer gevoelig bij hem, daarom dacht hij er nauwelijks aan of over na. Hij had geen zin om zichzelf weer in die sleur te trekken waar zij hem een tijdje ingetrokken had. Hij vond het al rot genoeg dat ze aandacht kreeg in zijn gedachten. Hij keek opzij, maar zag verder niet echt interessante dingen. De laatste tijd interesseerde hij zich trouwens weinig voor andere poezen. Alleen als hij er een paar zag die hij echt makkelijk kon opjagen – of die juist van het moeilijke soort waren – deed hij zijn best om ze uit zijn pad te ruimen. Hij merkte ook van zichzelf dat hij kits zocht om te vermoorden. Kits waren kleine, onnodige wezens. Zeker als het van die Clankits waren. Die waren immers nergens goed voor. Hij liet zijn blik opzij glijden en merkte een verschil in het pad op. Hij besloot uiteindelijk om rechts af te gaan, wat hem meteen aan het pad naar Vierboom bracht. Hij negeerde het pad en liep gewoon verder. Het kon hem vandaag even niet schelen waar hij terecht zou komen. Het kon hem al helemaal niet schelen dat hij op vijandelijk gebied zou zijn. Hij verwachtte alleen dat hier een zielloze kitten rond zou lopen die hij van het leven zou kunnen beroven. Dan had hij tenminste nog iets te doen.

Het pad splitste in twee delen; eentje zou hem brengen naar Vierboom en de andere leidde weer een andere kant op. Zonder te aarzelen liep Adams naar Vierboom, alsof hem daar iets leuks te wachten zou staan wat hij zelf nog niet wist. Kalm liep de bruine, witgevlekte kater door het bosachtige deel van het…. Bos. Hij moest even grinniken. Soms had hij echt de logica van een aardappel, ook al liet hij dit aan niemand merken. Nee, ze hoefden niet te weten dat hij in zichzelf een geheel ander persoon was dan dat hij liet blijken. Hij was wel door en door slecht, dus hij verdiende zijn naam van de BloodClan in elk geval heel goed. Er waren ook genoeg katten die hem verachtten, dus daar had hij ook al geluk mee. Bovendien, ThunderClan zou hem nu vast wel haten, nu ze één kitten minder hadden in hun Clan. Hij vond juist dat ze hem dankbaar moesten zijn, maar als hij dat voor zou stellen, zouden een stuk of twintig katten op hem afstormen. Hij kon veel aan, maar twintig katten waren toch iets te veel van het goede. Een plotselinge beweging trok zijn aandacht. Een eindje verderop zag hij iets zitten. Hij opende zijn mond lichtelijk en bewoog zijn oren naar voren, waarna hij breed grijnsde. Het was een kater, dat zag hij al van deze afstand. Zou het een katertje zijn of zou hij ouder dan hem zijn? Adams besloot het erop te wagen en liep kalm naar de kater toe. Het interesseerde hem geen reet wie of wat de kater was. Dadelijk was het zo’n uitgegroeide kitten van de WindClan of zo. Adams klauwde zijn klauwen al in het gras bij dat idee. ‘En wie ben jij?’ zei hij kalm, toen hij de kater benaderde.

________________________________________

Skippy liep op een klein drafje door het bos heen. Hij was boos, boos op alles wat je maar kon bedenken. Hij bromde wat toen hij voor de zoveelste keer vandaag tegen een tak aanliep en met een lelijk gezicht liep hij er maar omheen. Hij was vanochtend gewekt door een kitten die spelend voorbij rende. Hij had het ding een klap verkocht en toen had hij een groepje moeders en vaders op zijn dak gekregen. Wacht maar, de volgende keer vermoordde hij die kitten gewoon! Uit zijn woede sloeg hij een vlinder neer die voorbij fladderde. ''Weg met al die troep!'' Zei hij dacht en hij ging er nog eens met zijn poot op staan, zodat het ding wel dood moest zijn. Genadeloos liep hij vedder. Het ging net misschien wel om een kleine vlinder, maar alles wat gedood werd was maar meegenomen. Zo had hij vanochtend ook al een aantal jonge konijnen vermoord. Nooit voelde Skippy zich schuldig over zijn daden, wat wie maakte zich druk om hem? Niemand dus, want niemand hield van hem. Maar dat maakte de zwarte kater niks uit, wat zou hij in vredesnaam moeten als hij verliefd zou zijn? Een kleine brom verliet zijn mond toen hij tegen een boom aan knalde. Hij schreeuwde het even uit omdat hij nu echt zijn kookpunt had bereikt. Na een tijdje plofte de kater neer, hij was vlak bij Vierboom. Hij was weer een beetje gekalmeerd en hij begon zijn hoofd leeg te maken van al die stomme gedachten. Zijn oogleden werden wat zwaarder, en hij besefte nu pad dat hij niet echt lang geslapen had vannacht. De kater kwam weer tot rust en haalde diep adem. Hij wilde nu even wat kalmte, wat rust. Opeens hoorde hij een stem, waardoor zijn woedde van daarnet weer omhoog kwam zetten. ''En wie ben jij?'' Zei een kalme, onbekende stem tegen de zwarte kater. Met een ruk draaide Skippy zich om en hij keek de kater recht aan. Hij zag er op het eerste gezicht niet echt goed uit. Maar als je goed keek zag je wel dat dat kwam door tekort aan slaap. Hij snoof even onopgemerkt en hij rook dat de kater ook uit Bloodclan kwam. Jippie, daar zat hij echt op te wachten, not. ''Ik ben Skippy, en jij?'' Probeerde hij normaal te vragen, maar het kwam er alsnog dreigend uit.

________________________________________

Nu eigenlijk meer lichtelijk geamuseerd zijnd om de kater dan om de poes die hij vorige keer gezien had, keek hij naar de zwarte kater. Zijn felgroene ogen drongen zich diep in de amberkleurige ogen van Adams, maar Adams voelde zich alles behalve geagiteerd of iets in die richting. Een kater met een slecht humeur, het was hem al vanaf een kilometer afstand opgevallen. Net zoals dat je angst kon ruiken, kon je het soms ook ruiken als iemand kwaad was. Verbeeldde hij het zich of was er een kras door het gezicht van de kater – die zich algauw voorstelde als Skippy – getrokken? Misschien van een val, of Skippy was ergens tegenaan gelopen. Adams snoof heel even bij de naam. Was het een BloodClankat? Adams rook. Ja. Hij vond de naam meer voor een poesiepoes. Toch zei hij er niets van. Niet omdat hij bang was dat de kater nog bozer zou worden dan nu al het geval was, maar meer omdat hij het amusante gedeelte voor later wilde houden. De kater nu meteen boos maken zou geen leuk effect zijn voor zijn eigen humeur. Hawkfrost had het immers ook opgegeven toen hij arrogant bleef doen. Maar met Hawkfrost was hij een soort van bevriend geworden omdat de poes zijn respect had verdiend. Hij wist niet wat ze waren, maar zijn arrogante, vervelende gedrag was in haar buurt in elk geval al verminderd. Om aan te tonen dat Adams zich helemaal niet bedreigd voelde onder Skippy’s toon van spreken, ging de kater kalm zitten en sloeg zijn staart rond zijn voorpoten. ‘Ik heet Adams,’ zei hij, waarna hij heel even duister glimlachte, alhoewel hij niet verwachtte dat de kater zich zou laten intimideren door hem. Was het wel zo, dan was hij wel een heel bange BloodClankat, wat Adams niet zo leek.

De bosgeluiden begonnen hem nu pas echt op te vallen en even nam Adams de moeite om rond zich heen te kijken. Verse geuren dreven hem in zijn neus. Wat Clankatten wild zouden maken – buiten de BloodClan – maakte hem juist kalm. Hij hoefde op geen bepaalde tijd in zijn kamp te zijn met prooi, die domme Clankatten zoals de WindClan wel. Nee, in een vaste Clan leven met een vast tijdstip en allemaal schijnheilige katten om zich heen, daar zou hij nooit kunnen leven. Dat zou een leven zonder moorden zijn. Dat kon hij niet aan. Hij moest, als iemand hem verveelde of te min voor hem was, zijn klauwen uitsteken naar diegene. In zo’n Clan zoals de WindClan kon je daarvoor gestraft worden. Adams observeerde Skippy. De kater leek niet veel jonger dan hem, maar zeker ook niet ouder. ‘Wat is het toch een prachtige ochtend,’ zei Adams vrolijk, meer om Skippy’s humeur nog meer te verdelgen dan iets anders. Katten irriteren en uitdagen, dat was zijn doel. Tenzij die katten ouder dan hem waren en zijn respect meteen verdienden, moesten katten die in zijn ogen het nog niet verdienden het maar verdienen. Misschien was dat oneerlijk, maar daar dacht hij het zijne van. Hij had niet eens een grote vriendengroep. De kater stond op, waarna hij even over zijn voorpoot likte en met zijn amberkleurige ogen Skippy in de gaten hield. Hij wilde geen kras in zijn gezicht krijgen zoals toen met Hawkfrost, die hij misschien een tikkeltje onderschat had. Toch had hij de poes een paar ferme krassen terug kunnen geven. ‘Zo Skippy, wat doe je hier zo, in de buurt van Vierboom?’ Adams rechtte zich in zijn volle lengte, waardoor hij er toch redelijk intimiderend uitzag. Zijn borstkas was dan ook best breed, iets waar hij oprecht fier op was. Hij keek naar Skippy en wachtte het antwoord af.

________________________________________

_{''Wat is het toch een prachtige ochtend.'' Zei de kater extreem vriendelijk, dat deed hij gewoon expres, om hem te zieken. Nu pas herkende hij Adams. ''Zo Skippy, wat doe je hier zo, in de buurt van Vierboom?'' De kater probeerde een beetje stoer over te komen met zijn brede borstkas, maar wat kon hem dat schelen. ''Adams toch?'' Zei hij en negeerde de andere vraag van de kater. Skippy stond op en was eigenlijk niet bang om de kater zo aan te vliegen, beide waren gespierd en als het op vechten uit zou lopen, waren de kansen gelijk. Deze kater was misschien net wat ouder, maar niet echt veel. Na een tijdje stil te zijn geweest besloot hij Adam's vragen wel te beantwoordden. ''Ik verveelde me.'' Zei hij simpel en keek de kater een beetje uitdagend aan, wat zou hij hier's tegenin brengen? Skippy's hoofd dwaalde weer af... Maite.. De poes waar hij crush op was geweest had hij al een aantal manen niet meer gezien, misschien was ze dood of verbannen. Misschien was ze wel verdronken of meegenomen door tweebenen. Hij wist nog wel dat Maite een grote hekel aan hen had, hoe ze altijd zo lekker moorde. Maar nee, misschien was de tijd wel aangebroken haar los te laten, en nooit zou iemand wat te weten komen van die oude liefde, die trouwens toch maar van een kant af kwam. Maite had een grote hekel aan hem gehad, en hoe kon hij nou lief hebben?}

________________________________________

Nu Adams het zo bekeek, zouden ze eigenlijk niet voor elkaar onderdoen. Ze hadden beide een brede borstkas, waren beiden gespierd en zouden beiden elkaar zo de nek om kunnen vliegen. Wie er dan zou winnen was een tweede. Hij merkte dat zijn pogingen om Skippy te irriteren gelukt waren. ‘Ja, dat is mijn naam,’ zei hij kalm, waarna hij ging zitten. Skippy had felgroene ogen, Adams felgele. Kalm liet hij zijn kopje even naar beneden zakken,waarna hij zijn schouders naar achteren spande en zich zo een beetje uitrekte. Hij kwam weer lichtelijk overeind en keek naar Skippy. Dat de kater een licht ongeïnteresseerde houding aannam irriteerde Adams niet echt. Hij had vaak genoeg meegemaakt dat katten toch niet zo geïntimideerd van hem waren als dat hij in eerste instantie gedacht zou hebben. Nou ja, Skippy was misschien wel een van hun. Rustig ging Adams zitten, maar behield wel zijn rechte houding. Zelfs als de kater voor hem hem nog zou aanvliegen, dan kon hij zich in elk geval verdedigen. Skippy was misschien toch niet zo zwak als zijn naam liet blijken. I mean… Skippy? Voor een BloodClankat? Adams wist het niet. De naam klonk niet heel erg stoer, eerder gegeven alsof ze hem voor de grap wilden houden. Of Skippy was vroeger een kittypet geweest, maar voelde er niks meer voor om een poesiepoes te blijven. Adams richtte zijn blik op de kater. ‘Vervelen,’ herhaalde hij, waarna hij rondkeek. ‘Er is anders genoeg te doen hier.’ Hij grijnsde even breed. ‘Je op verboden territoria begeven, bijvoorbeeld. Dan kunnen die onwaardige Clankatjes zich ook eens bewijzen.’ Hij snoof. Als hij ergens minachtend over deed, dan was het wel over Clankatten en poesiepoezen. Hij richtte zijn blik opzij, waarna hij gaapte en zich weer uitstrekte. Dankzij een droom had hij niet goed kunnen slapen.

Rustig haalde hij adem, waarna hij naast Skippy neerzakte. Hij had ook weer niet echt zin om door te gaan met zijn arrogante gedrag. Bovendien, Skippy verdiende het misschien wel om zijn vriendschap te krijgen. Misschien moest hij Skippy wel respecteren. Adams zuchtte. Wat had hij de laatste tijd toch met softheid? Eerst met Aria en nu met Skippy. Goed dan, Aria was zijn leerling en de hoogste rang, Icy, had hem benoemd als haar mentor. Dan was het ook logisch dat hij Aria behandelde als geen mindere. Maar Skippy was iemand random, niet eens iemand die zijn respect meteen zou verdienen. Was het misschien zijn karakter en zijn postuur dat Adams op andere gedachte bracht? Dat hij heus wel voor zichzelf kon zorgen en Adams op gelijke kans zou aankunnen? Misschien. Adams grijnsde even. ‘Heb je niet eens wat zin in avontuur?’ zei hij, waarna hij de kater aankeek. ‘Gewoon die duffe Clankatjes opjagen.’ Hij grijnsde heel even. Bij de ThunderClan was dat altijd een leuk avontuur. Die waren zo boos op de BloodClan om wat er met Scourge gebeurd was, dat ze elke BloodClankat zouden willen mijden. Ja, daar konden ze wel een leuk gevechtje hebben. Zo net als er één kat daar rondliep aanvallen. Misschien wel doden. Scourge’s dood wreken. Adams grijnsde moordlustig en keek daarna opzij naar Skippy.

________________________________________

Onderwerp: Re: And who are you? [&SKIPPY]