Twenty days ago...

Hij sloeg even met zijn staart tegen de tak waar hij zat en raapte dan al zijn moed op. Ooit moest hij uit deze boom geraken, ja toch? Als iemand hem zo vind zouden ze hem ter plekken uitlachen. Want welke warrior zit nu vast in een boom? Tja, het was nou niet zo'n grote boom. En hij was er gewoon ingeklommen om hopeloos achter een vogel te jagen. Die natuurlijk was ontsnapt. Zijn humeur had 'ie nu wel hoor. Graystripe kneep zijn ogen dicht en schopte met zijn achterpoten tegen de tak. Het leek wel of het de hele sprong in slow-motion werd gemaakt, ook al was dat niet. De langharige grijze kater belande netjes op zijn vier poten, zoals elke kat dat deed. Een opgeluchte zucht rolde over zijn poten. Hij was er zonder vacht te verliezen uitgeraakt. De warrior gunde zijn vacht een paar likken, en draafde dan verder. De dag was pas begonnen dus waren de stralen die de zon zond, nog niet zo sterk. Die zouden hun kracht nog opbouwen, en vervolgens dan toch nog zeer sterk worden. Hij schudde zijn hoofd en passeerde een paar bloemen die naast de weg gedrapeerd stonden. Het was wel een prettig zicht. De bloemen droegen een leuke kleur met zich mee, en hun aroma rook ook adembenemend. Ooit had Graystripe eens van een elder gehoord dat er soorten bloemvelden bestonden. Van een paar vrienden wist 'ie ook dat de Skyclan zulke gebieden hadden. Hij was er nog nooit geweest, maar het zou wel eens leuk zijn om dat te beleven, niet dan? Met ruime passen bewoog hij zich voort tot de grijze kater de grenzen bereikte. Ondertussen was de zon al op zijn hoogtepunt gestegen, en leek het voor Graystripe of zijn vacht in vuur en vlam stond. Aangezien hij een dikke en lange pels had was dat ook wel redelijk normaal. Een flits van nieuwsgierigheid schoot over de ambere ogen van Graystripe. Had hij nu net de geur van de Windclan geroken? Hij vouwde zijn oren naar voor en nam kleine, voorzichtige stapjes. Het platte gras hielp zijn geruisloosheid hard. Dus het was zo goed als onmogelijk dat de andere kat hem gehoord had. De dikke staart van de grijze warrior zweefde laag over de grond, zodat die ook niet gespot werd. Nog steeds barstend van nieuwsgierigheid sloop hij voort totdat een rij van struiken voor hem uit stak. Als Graystripe er door ging werd 'ie zowieso ontdekt. Hij had zich blijkbaar zelf de val in gelokt. Het engiste wat hij nog kon doen was zichzelf laten zien, en dat was ook het gene dat 'ie van plan was. Rustig tilde hij zijn hele lichaam op en stak zijn hoofd boven de rij struiken uit. Een smal figuurtje stond voor hem. En de geur die de kat meedroeg was afkomstig van de Windclan. Hij was nog jong, dus was er geen reden voor Graystripe om er onaardig tegen te doen. Ook waren ze nu bij de grenzen, dus zaten ze beide nog in hun eigen gebied. `Hey, wie ben jij?´ De toon van Graystripe klonk opgewekt, maar toch beheerst. Hij kroop door de struiken heen en ging op een veilige afstand van de apprentice zitten. Hopend dat 'ie niet ging flippen.

[+CURSEPAW]

De witte kater hield een vage glimlach op zijn snuit. Graystripe porde met zijn poot eventjes in de aarde en beloofde zichzelf om zijn naam te onthouden. Hij keek op bij de vraag wie hij eigenlijk was. De apprentice was wel beleefd moest Graystripe eerlijk beamen. Maar soms droegen katten een masker, en toonde ze niet hun ware ik. Deed die leerling dat ook of was hij bloedserieus? Na een tijdje niks gezegd te hebben sloeg het Graystripe toe dat hij nog niks gezegd had. `Graystripe.´ Toen zijn stem luidde plakte 'ie gelijk een vriendelijke lach op zijn gelaat, en stopte hij met de grond te porren. Nog steeds vloeide een kleine nieuwsgierigheid door zijn lichaam heen. `Jij bent toch een apprentice, right?´ Vroeg de langharige grijze kater op een rustige toon. Er was geen reden om paniek te slaan nu dus praatte hij ook alsof er niks gaande was. Graystripe was nou niet echt een type dat zich snel zorgen maakte. Maar tijden veranderen, net zoals katten. En dat had hij door aan Shadowrose. Als zij echt nog van hem hield dat had ze toch wel wat van haar moeten laten horen? Zoals verwacht verdronk hij weer in de gedachtens aan Shadowrose. Het leek echt of ze hem in haar greep hield. Dat als zij stierf, Graystripe in haar voeten trede. Waarom leek alles zo benauwd in deze wereld? Graystripe kon niet echt onder woorden brengen wat hij nu voelde. Ook wist hij niet meer zeker of wat hij voelde voor Shadowrose nog wel liefde was. Het leek wel of zijn vlam was uitgeblazen voor haar. En dat ze beiden hun eigen weg inslaagde. Dat hun pad splitste.. Hij schudde zijn hoofd en keek weer naar de kater voor hem. Hij was nog jong, en had nog veel te leren. De bladeren die in zijn vacht hongen deed hem eigenlijk aan Graypaw denken. Toen hij nog een apprentice was. Toen 'ie nog vrolijke avonturen beleefde met Firepaw en Shadowpaw. Waarom moesten die tijden toch verlopen zijn? Waarom konden ze hun oude leven niet oppakken? Dat was nu zeker onmogelijk. Ze zijn warrior geworden, en moesten dus een pak serieuzer worden. Fireheart was uiteindelijk ook nog eens deputy geworden, en had dus wel wat anders aan zijn hoofd dat erop uit gaan met vrienden. Een zucht rolde over Graystripe's lippen. Zijn oude leven, tja was gewoon geëindigd. Niet dat dit hem niet beviel, tja.. Weer schudde 'ie zijn kop en slingerde die gevoelens weg. Het was nu eens tijd om die apprentice beter te leren kennen. `Wat doe jij hier eigenlijk ukki?´ De speelse tinteling in zijn felle ambere ogen kon je gewoon niet missen. Vaak bedoelde Graystripe dingen niet beledigend of rakend, maar gewoon als grap bedoeld. Hij had zo wel eens een paar katten beledigd, maar die konden er achteraf toch mee lachen. Een scheve glimlach gleed over zijn gelaat en hij keek in de ogen van de apprentice genaamd Cursepaw. Wel een mooie naam eigenlijk. Het was eens iets speciaal, iets dat je niet vaak tegenkomt. Graystripe vond zijn eigen naam ook wel leuk. Het had wel iets zeiden de meeste. Zijn staart krulde over zijn poten en de grijze kater begon zichzelf rustig te wassen. Omdat hij zijn hoofd nogal vaak schudde bleef zijn vacht niet echt op zijn plaats liggen. Met ruwe maar krachtige likken raspte 'ie over zijn voorpoot, en rolde met zijn poot over zijn snoet. Ook maakte hij snel gebruik van die houding door aan zijn oor te krabben. Heel zijn vacht leek af en toe wel uit te vallen. Dat gebeurde altijd in dit warme weer. Dan kwamen haartjes los te zitten en leek het of dat duizende kleine beestjes over je heen kropen. dat gevoel was zeer lastig vooral als je een langere vacht had. Graystripe ging weer te goed zitten en bestudeerde de kat eens goed. Hij had een witte/zilveren vacht en grote ogen. En net zoals Graystripe had 'ie ook een redelijk lange vacht, alleen iets korter dan die van hem zelf. Het was wel een mooi plaatje vond hij. De grijze warrior snoof de lucht in en besefte dat er geen andere Windclanners in de buurt waren. Hij moest dus helemaal alleen naar hier gekomen zijn. Cursepaw had dus echt geen idee hoe gevaarlijk het af en toe kon zijn hé? Maar het was niet aan Graystripe om hem dat bij te brengen. Daar had 'Cursepaw waarschijnlijk een mentor voor. Aangezien hij 'paw' al als achtervoegsel had nam Graystripe wel aan dat 'ie een mentor had, niet dan? Hij nam diep adem en focuste zijn vaste blik weer op de apprentice. `Zeg kleintje, heb jij geen mentor die je zegt dat het hier gevaarlijk kan zijn?´ Er was geen spoor van vijandelijkheid in Graystripe's stem te verkennen, en hij bedoelde het dan ook niet vijandelijk. Gewoon bezorgd. Voor de rest had hij nog geen plannen wat 'ie het beste met deze roekeloze kat kon doen. Hij leek nog zeer jong, en dus onervaren als hij echt nog géén mentor had. Wie weet dat 'ie wel dat Graystripe iets met hem van plan was. Hij fronste zijn wenkbrauw omhoog toen hij daar aan dacht. Wat zou 'ie eigenlijk kunnen doen met Cursepaw? Vermoorden. Ach, dat was tijdverspilling. Nee hoor. Graystripe was niet zo iemand die andere katten aanviel zonder enige reden, of moordde. Dat was niks voor hem. Het tegenovergestelde van zijn karakter was de Bloodclan. Het was blijkbaar hun hobby om katten te 'killen. Het nieuws dat een Bloodclanner Stormstar een leven heeft afgepakt, en nog eens een warrior had vermoord was zelfs gelekt tot in de Thunderclan. Heel die 'Elite groep' kon voor hem 'de pot op'. Moorden, bah. Wat heb je er aan? Je doet kattenlevens pijn, en je bereikt er niks mee. Behalve dan de haat van andere katten. Nee, moorden of geweldaden waren niks voor Graystripe. Dat was zijn aard niet...

Graystripe hield zijn brede hoofd even scheef toen 'ie de reactie van Cursepaw beluisterde. Zomaar naar de vierboom afdwalen? Wel gek. Want lag het Windclan gebied niet ver af de vierboom? Tja, hij was nog jong dus had nog veel levenslessen te leren. Die lessen komen wel op hun tijd. Wanneer Cursepaw zelf er rijp voor was dat zou hij het wel begrijpen. Dat hoopte Graystripe dan toch. Een scheve lach gleed over zijn gezicht. Cursepaw had blijkbaar wat probleempjes met zijn vacht te ordenen. Het zou best wel gek zijn dat als Graystripe hem zou helpen, maar tips geven mocht toch wel zeker? `Wees geduldig, na een tijdje lukt het wel hoor.´ Mauwde 'ie met een duidelijk zicht op de bladeren in zijn vacht. Graystripe zelf had er vroeger ook veel last mee gehad. Dan lag zijn pels helemaal in de war, maar dat kwam door het spelen en ravotten. Maar wat wel opviel voor hem was dat de apprentice zeer beleefd was. Zelfs zo beleefd dat het hem wat begon te irriteren. Hij wou er geen reclamaties op geven want vlak daarna kromp Cursepaw ineen. Had Graystripe dan iets verkeerd gerept? Een zucht rolde over zijn lippen toen de apprentice begon te stamelen. Hij haatte het om met bange, of geraakte katten te praten. Of te wel zei je iets verkeerd en lopen ze huilend weg, of zijn ze gewoon geraakt en beginnen ze je hevig te haten. Hij had dus nog geen mentor hé? Dan begreep Graystripe het wel dat de witte kater zo bang was. Want je wist nooit wat die andere zou doen. Vroeger had hij het ook eens een paar keer gehad, alleen liet 'ie zijn angst dan nooit zien. Dat zou Cursepaw allemaal nog leren wanneer hij wel een mentor kreeg. Dus de Windclan had té veel apprentice dat er te weinig mentors waren? En dat dus sommige katten mentorloos bleven? Wat zielig voor die hopeloze gevallen. Het zou toch moeten steken als de andere wel een mentor kregen en jij als een hoopje vuil achterblijft? Zijn ambere ogen waren gevestigd op een graspolletje naast Cursepaw. Doordat de wind zacht suisde bewoog het gras in zijn ritme mee. Alsof de hele aardbol bewoog op het ritme van de wind. Het gaf hem wel een rustgevend gevoel. Helemaal alleen en luisteren naar de wind, dat was pas leuk. Je voelt je na een tijdje dan wel eenzaam maar dat ging over. Aangezien hij niks meer van Shadowrose had gehoord viel het mee. Ze was zeker weten gelukkig, en hij had niks liever dan dat Shadowrose gelukkig was. Een plotse vraag drong door bij Graystripe. Tja, wat deed hij hier? Dat was best een belachelijke vraag hé? Warriors controleerde nou eenmaal de grenzen. Dat was hun plicht die ze moesten volbrengen. `Grenzen controleren, dat zal jij later ook moeten doen hoor.´ Zijn blik gleed over het pleintje, en bleef haken bij Cursepaw. `Natuurlijk mag je vragen stellen.´ Voila, dat was al één antwoord op zijn vraag. Een laag gelach borrelde vanuit zijn keel toen Cursepaw zei dat 'ie gewone antwoorden moest geven. Graystripe ging heus niet té veel informatie reppen. Dat zou tegen de code druisen. En wat ze nu hier deden, was eigenlijk ook half tegen de code. Maar er was nog niks gebeurd, en Grystripe had nog niks verklapt. En dat ging 'ie ook niet doen. Zijn karakter omschrijven? Graystripe hapte even naar lucht, en begon aan zijn oh zo korte antwoord. `Je kan natuurlijk nooit van jezelf zeggen hoe je bent hé?´ Begon hij met een vage lach op zijn grijze gelaat. `Maar de meeste beschrijven mij als een leuke kat, dus dan zal dat wel zo zijn zeker.´ Hij haalde weer een korte adempauze en richtte zijn blik op zijn gezicht. Hij zag er nog steeds strakjes uit. Gespannen en angstig. Maar dat zal wel overgaan in de tijd dat 'ie Graystripe écht leert kennen. Daar was hij zelf zeker van. Waarom zat hij in de Thunderclan? Omdat hij daar geboren was zeker.. Hij fronste weer zijn wenkbrauw op en zuchte diep. `Ik zit er omdat ik daar geboren en opgegroeid ben. En geloof me, mijn hart behoord aan die Clan.´ Beaamde 'ie eerlijk. De langharige grijze kater sloeg zijn staart tegen de grond en liet een zwak stof wolkje op fladderen. `Is dat genoeg info over mij?´ Maar zijn stem werd onderbroken door de volgende vraag van Cursepaw. Of hij veel vrienden en familie had? Tja, de meeste van zijn familieleden waren dood, of kende 'ie niet. Hij had al geen zussen of broers zover 'ie zelf wist. En vrienden, tja.. Shadowrose, Fireheart, Wolfwhisper.. Jaypaw? Ongeveer de hele Thunderclan zeker. `Ik heb genoeg vrienden hoor, geloof me maar.´ Beaamde Graystripe weer eerlijk. Dit gesprek leidde eerder uit naar een ondervraging, en dat wou hij liever niet. Een van de twee zou misschien per ongeluk te veel zeggen, en problemen krijgen met zijn Clan. `Nu is het mijn beurt.´ Mauwde Graystripe met zijn mondhoeken vrolijk opgetrokken. `Heb jij veel vrienden in je Clan?´ Hij begon maar met de simpelste vraag. Graystripe wou namelijk niet dat hij te veel zou zeggen of misschien angstig werd door vragen die katten afschrikken. `Oh, en je mag me met 'j' aanspreken hoor.´ Vervolgde de grijze kater zijn vraag. Het was nogal lastig dat Cursepaw zo vriendelijk en beleefd deed. Alleen de angst die hij met zich mee droeg irriteerde hem wel een beetje. Maar 'ie kon hem nou niet dwingen om vrolijk rond te huppelen hé? Weer rolde een zucht over Graystripe's lippen. Misschien moest hij eens wat trucjes voordoen? Dan kon Cursepaw tenminste al jagen voor zijn Clan. Graystripe nam snel een besluit en begon aan zijn korte uitleg van wat 'ie van plan was. `Moet ik even voordoen hoe je het beste jaagt?´ Zijn stem klonk wat lager om dat hij in de buurt geroffel van pootstapjes hoorde. Ook de prooigeur van muis kroop in zijn neus. Een paar tellen later -zonder op het antwoord te wachten van Cursepaw- stond Graystripe al in jacht houding. Hij deed alles wel traagjes voor zodat Cursepaw zijn bewegingen kon volgen. Stapje bij stapje bewoog hij naar voor en begon de smalle lijfje van de muis in oog te krijgen. Het was een goed gevuld dier. En was goed mollig. Het zou zelfs twee apprentice's goed kunnen vullen. Zelfs een warrior had er wel een mondvol aan. Na een paar seconden getreuzeld te hebben schoot hij naar voor en griste het dier uit de struiken weg. Het hoog gepiep zou zeker de andere dieren gewaarschuwd hebben. Dus dit was het enige prooi nog in de buurt. Met één simpele beet doodde hij het dier en trippelde ermee terug naar Cursepaw. Graystripe legde het voor zijn voeten neer, en begon de graspolletjes vanuit zijn klauwen te peuzelen. `Je moet alleen zorgen dat het dier minder veel lawaai maakt, zo waarschuwt 'ie al het ander prooi in de nabijheid.´ Mauwde de langharige grijze kater tussen het wassen door. Hopelijk had de apprentice alles goed gevolgd, want zoals hij al beaamde. Het gepiep van de muis had alle prooi verjaagd, dus was er geen tweede kans om alles weer eens goed voor te doen. Toen hij klaar was met het wassen schonk hij de apprentice een aardige blik en duwde met zijn voorpoot de muis naar hem. Met zijn neus naar de dodelijke beet gericht vroeg hij de volgende vraag. `Als je prooi tegenkomt moet je die beet direct aanpassen, anders krijg je dat gene voor wat ik heb.´ Zijn stem was duidelijk gericht op het gepiep van daarnet. Het was een simpele warrior fout, niet iets waar je je zorgen over moest maken. Graystripe was nou ook niet zoo lang warrior, dus foutjes konden nog altijd gemaakt worden. Hij krulde zijn lange dikke staart over zijn voorpoten en vouwde zijn grijze oren naar voor. `Nog vraagjes?´ De stem van de grijze warrior klonk vriendelijk, maar wijs. Ooit zou Cursepaw ook zo slim en groot worden. Maar dan op de wijze van de Windclan. Dit was ook een goede test voor Graystripe. Voor als hij ooit een aprpentice kreeg dan zou 'ie weten wat te zeggen, en wat niet. Het begon hem zelfs een beetje naar het hoofd te stijgen. Er waren vele jongere warriors dan hem, en die hadden al wel een apprentice. Maar dat leed waar naar het geval dat Graystripe wat afwezig werd. Hij moest er dringend wat aan doen, anders kon hij het mentorschap wel vergeten. Graystripe schudde zijn brede hoofd en richtte zijn felle ambere ogen nogmaals op de witte Windclan apprentice. `Vind jij het niet erg om geen mentor te hebben?´ Vroeg hij rustig. Hij wou de kat niet van streek maken, dat zou waarschijnlijk ongewenst bezoek lokken. Graystripe snuffelde voor de zekerheid nog eens aan de lucht. Maar weer was er geen Windclan geur of Thunderclan geur te bekennen. Graystripe was niets slechts van plan met hem. Gewoon, het zou inderdaad eng zijn als iemand van zijn Clan, of van die van Cursepaw's, de twee katten samen zou spotten. Cursepaw zou straf kunnen krijgen en nog langer geen mentor hebben. Maar dat zou hetzelfde gelden voor Graystripe. Maar dan wel een andere straf. Je mocht wel met katten van andere Clans praten, gewoon zoals die twee hier nu stonden leek het wel erg verdacht. Maar Cursepaw zou waarschijnlijk geen slechte achtergrond hebben in zin Clan. Hij leek wel aardig en niet echt opvallend, dus zo kwaad zouden ze niet op hem zijn zeker? Voor de zoveelste keer rolde er een zucht over zijn lippen toen 'ie de jonge witte kater aankeek, wachtend op zijn reacties.

-Whoosh, hoeveel woorden zijn dat? x'D