You can't acces our territory!

Een frisse wind stak in zijn neus als doorns. Hij had net té veel water opgeslokt, en dus deed de koude wind die door het warme weer waaide, zeer pijn. Een paar vochtige tranen bleven plakken in zijn ooghoeken. Waarom moest die wind nu net komen? Konden ze niet wachten totdat Graystripe weer oké was? Zuchtend stak hij zijn kop tussen zijn poten, hopend dat het zou helpen tegen de snijdende wind. Na een paar tellen ging de lucht weer liggen, en was het weer windstil. Een pak blijer dan daarvoor trippelde 'ie voort. De zon stond weer boven aan de hemel. De stralen die ze afvuurde leken zijn lange grijze vacht in brand te steken. Omdat Graystripe's vacht zo dik was had hij meer last van het warme weer dan de katten die een korte vacht hebben. In de winter kwam zijn hoeveelheid pels wel goed van pas. Terwijl zijn ambere ogen vriendelijk twinkelde, stonden zijn oren aandachtig. Zo net toen de wind nog stak vong hij de geur op van eenlingen. Die durfde wel eens hun poten in het territorium te zetten, en dat accepteerde Graystripe niet! Het was zijn taak om die dan te verjagen. Moorden niet. Dat was alleen de laatste optie. En die moest gelukkig niet vaak gegrepen worden. Na een lange tijd gelopen te hebben nam hij even een pauze, en nam de lucht in hem op. Weer streek de geur van rogue in zijn neus. Net toen hij zich omdraaiden, en van plan was het hele gebied te verkennen ving 'ie de geur weer op, maar deze zeer dichtbij. Zijn lange vacht stond nu recht, en zijn gevoel vertelde 'm dat die rogue niet ver weg was..

[+CRISTIANO]

Uit ervaring wist Graystripe dat rogues zich vaak lieten zien. Het leek of ze geen geheimen hebben. "Zo, zo," Zodra die stem zijn oren bereikte rukte 'ie zijn hoofd om en keek oog in oog met de indringer. Een laag gegrom afkomstig vanuit zijn keel galmde door het stuk bos waar ze nu stonden. Aan de geur te herkennen was dit inderdaad een rogue, een stuk misbaksel! Die horen hier niet thuis. Nu niet, nooit niet! Hij ging vlak voor Graystripe zitten en keek hem speels aan. Wat was dit voor een rogue? Gewoon simpelweg voor een warrior gaan zitten en 'm speels aankijken? Hij zal vast wel met zijn hoofd ergens op gevallen zijn. "En wat gaat deze Warrior doen om mij hier weg te krijgen. Of laat je mij gewoon mijn gang gaan?" Altijd hetzelfde verhaaltje. De rogue die weggejaagd wilt worden door de Clankat. Worden die beesten dat echt nooit beu? Nou, Graystripe was het wel meer dan beu! Kotsbeu! Zijn ambere ogen ontmoette even zijn blik, maar algauw week de grijze kater af en sloeg met zijn dikke staart op de grond. `En wat heeft U hier te zoeken? Iets kwijt gespeeld?´ Mauwde hij op een lage maar spottende toon. Met brute kracht weet je ze niet altijd weg te jagen. Vaak moet je het spelletje meespelen, en ze slim verslaan. Maar iets zei hem dat die rogue al zijn kennis kende. Tja, zijn uiterlijk en bouw kwam hem dan ook ergens bekend voor. Maar dat kon niet want hij was een rogue! Misschien zat 'ie vroeger in een Clan.. Of heeft Graystripe hem al eens weggejaagd? Vol van vragen pikte hij er de gewoonste uit, en besloot zijn naam te vragen. Wie weet had hij daar wat aan. `Wie ben jij, en wat is je naam?´ Zijn roze tong gleed even over zijn poot toen 'ie dat vroeg. Zolang de rogue dacht dat er niks aan de hand was, ging alles goed. Misschien kreeg Graystripe hem hier wel met woorden weg.. De langharige grijze kater tilde zijn hoofd op en bestudeerde de vreemdeling eens goed. Hij was ouder, dat zeker. Redelijk groot en gespierd. Maar het gene wat toch het meest opvallend was, waren zijn rode ogen. Voor de rest was er niks echt speciaal aan hem. Weer viel de staart van Graystripe op de grond waardoor een zwakke stof van zand opsteeg. De vraag was nog steeds, wie was hij? En wat kwam hij hier zoeken? Het kon natuurlijk ook dat hij hier was voor z'n plezier. Zo waren er vele katten. Die betraden andermans territorium voor hun plezier. Maar met al wat Graystripe wist was dat deze rogue voor zijn eigen bestwil hier best moest weggaan! Dat 'ie maar niet dacht dat hij dit pikte! Nee, hij zou dit met woorden afhandelen, maar als het écht moest dan zou hij zijn nagels wel eens gebruiken. Maar daar was het nog geen tijd voor. Zolang dat de rogue zich inhield, en geen rakende woorden uitsprak tegenover de Clan, zou Graystripe dit ook doen en hem met geduld wegjagen!

Cristiano voelde de blik van de Warrior op hem gericht worden. Durfde hij het aan om hem de hele tijd recht in zijn ogen aan te kijken? Blijkbaar niet, want als snel verdween de ambere glans. Een dikke grijze staart werd een keer op de grond geslagen. `En wat heeft U hier te zoeken? Iets kwijt gespeeld?´ Het stem geluid was laag en spottend, maar deed Cristiano niets. Katten mochten alles over zijn gedrag zeggen, als ze maar van zijn uiterlijk wegbleven. De Rogue lachte gemeen en bleef met zijn rode blik gericht op de ThunderClan kat. Wat kon deze kater nou doen? Hij was een watje, iemand die niet zomaar wilde aanvallen. Net zoals alle Clankatten. Eerst kreeg iedereen een kans om meteen te vertrekken, en dat maakte ze nou zo zwak. Ze durfden gewoon niets te ondernemen. Ha! `Wie ben jij, en wat is je naam?´ De kater liet zijn tong over zijn poot glijden, natuurlijk stelde hij deze vraag. Iedereen wilde meteen weten wie de ander was. Zelfs hij had soms de maar al te bekende woorden over zijn lippen laten glijden. Toch irriteerde het hem wel een beetje dat vele katten ook zijn naam kenden. Nu kon hij geïdentificeerd worden door katten en zou hij niet kunnen genieten van zijn nieuwe identiteit. Cristiano schudde zijn kopje, stond op en trippelde naar de dichtst bijziende boom. Vervolgens wreef hij met zijn rug tegen de bast, om zijn geur soort van af te geven. Met een valse glimlach keek hij de Warrior aan, hij wilde zijn geduld testen. "Maar als ik mijn naam vertel, aan jou, zul jij dan ook jouw naam vertellen? Of wil je jezelf liever geheim houden? Ik denk niet dat je dan op die andere ThunderClan poes lijkt die ik laatst ontmoet heb. Wat was haar naam ook alweer? Shadowrose, misschien?" Alles wat hij zei was om de Warrior kwaad te maken. Hij wist nog goed dat Shadowrose al haar problemen had verteld en nu kon hij die info tegen deze kater gebruiken. De Rogue sloot zijn bek en keek de Warrior vals aan. Eens zien of hij het spelletje nog wel zo leuk vond.

Misschien was het wat handiger om hem gewoon weg te jagen, met geweld. Hij zag er niet bepaald een type uit dat van zichzelf vertrok. "Maar als ik mijn naam vertel, aan jou, zul jij dan ook jouw naam vertellen? Of wil je jezelf liever geheim houden? Ik denk niet dat je dan op die andere ThunderClan poes lijkt die ik laatst ontmoet heb. Wat was haar naam ook alweer? Shadowrose, misschien?" De eerste zinnen lieten hem an voorgevoelens krijgen, maar dat laatste ging er over. Wat was Shadowrose allemaal aan het doen de laatste tijden. Zomaar haar naam blootgeven aan onbekende, zodat de hele Clan haar binnen een mum van tijd wantrouwt? Graystripe had zich inderdaad een lange poos gedeisd gehouden, maar dat gaf Shadowrose nog geen enkele redenen om zomaar zulke dingen te doen, en het dan laten uitstralen dat Graystripe daar de reden voor was. Het leek plots allemaal zo duidelijk te zijn. Zijn blik versmalde een beetje toen de zijne weer die van de rogue kruiste, en deze keer vast bleef plakken aan hem. Staar wedstrijden waren voor kleine kits, dit was dan ook weer geen staarwedstrijd. `Dat is dan goed voor jou, denk ik.´ Miauwde 'ie snel en toonloos. Zijn gezichtsuitdrukking had helemaal een grote omweg gemaakt, sinds de naam van Shadowrose was voor gevallen in het gesprek. `Mijn naam is Graystripe.´ Zijn ambere ogen toonde dat hij wel doorhad dat Cristiano zijn naam al eerder had gehoord, door Shadowrose. Elk zintuig in zijn lichaam dwong hem om aan te vallen, en de kater een les te leren. Maar elk haar aan zijn lichaam hield hem dan ook weer tegen. Als deze kater Shadowrose had ontmoet, dan kon 'ie waarschijnlijk wel wat meer over d'r vertellen. `En stop nu maar eens om over koetjes en kalfjes te praten. Jij weet goed genoeg dat ik niet wegga voor jij mijn territorium verlaat. Dus neem al uw miserie maar mee en ga aan andermans oren hangen.´ Dat was het, punt uit. Cristiano kon maar beter weggaan. Dit was niet meer dan een belachelijke ruzie, en het was duidelijk dat Cristiano die niet zou winnen.