Flirting with strangers [+Lastbreathe]

Snel maar sierlijk bewoog hij zich voort. Soepel als water gleed hij door het terrein dat steeds groener begon te kleuren. Hier en daar verschenen kleurige, zoetgeurende bloemen tussen kluitjes gras, riet en struiken braambessen. De vruchten waren donkerpaars een hadden een doffe gloed in het koele ochtendlicht. Dauw zat in het gras en de druppels glommen als uit kristal geslepen parels. Ze liepen langzaam over door vocht verzwaarde bladeren. Hiddendance rook de frisse geuren: vocht, fruit, nectar en gras waren samen gesponnen tot een heerlijk geur die alle aroma's van de ochtend meehad. Hiddendance maakte geen enkel geluid, nauwkeurig koos hij zijn passen uit. Vol van concentratie verdeelde de kater zijn gewicht over zijn twee flanken zodat hij perfect in evenwicht was. De pootstappen werden gedempt door het verende gras, het slorpte het geluid op als een mol die zich te goed doet aan een stel slakken. In zijn ritmische, eindeloos uitgedachte dans prikkelde er één doel al zijn zintuigen. Hij was nu op maar één ding gefocust. Prooi. Hij was op weg naar de beste plek om te jagen. Het was de enige plek waar katten elkaar eeuwenlang in vrede ontmoetten. Naast de katten van elk territorium kwamen er ook nog andere dingen samen. Het was dé perfecte plek prooi te vangen omdat de prooi hier maar al te graag kwam. Het gebied had de vruchtbaarheid van de Riverclan, hoeveelheid van de Thunderclan, diversheid van de Shadowclan en de stroom aan warmte en licht van de Windclan. Het was de ultieme combinatie van de vier territoria en weerborg voordelen van elk gebied, voordelen die massa's prooi aantrokken. De vier enorme eiken doemden voor hem op, hun machtige, donkergroen bebladerde kruinen keken neer op het kleine dal dat al sinds kattenheugenis de verzamelplaats voor de clans was. Hij bleef staan, een sterke bries wervelde langs zijn zij en door zijn lange, muisbruin gestreepte haren. Hiddendance groot gebouwde lichaam tekende machtig af tegen de waterig rode, opkomende zon en een laag spieren rimpelden onder zijn pels. Een tel leek hij langs buiten het plaatjes van de perfecte krijger: sterk, knap en met een krachtige uitdrukking in zijn ogen die blonken als twee schijven barnsteen. Maar vanbinnen kende Hidden niets van de eigenschappen die een gezworen warrior merkten: loyaliteit, eer, hulp en nobelheid waren niet zijn beschrijving. Puh! Hij was Fireheart niet! Als een slang gleed de kater naar de bodem van de vallei. Met grote teugen snoof Hiddendance de geuren om hem heen op. Nauwkeurig verdeelde hij de makering in; woelmuis, konijn, spreeuw... Elke prooi had haar eigen luchtje. Toch woelde zich nog iets anders tussen de geuren. Een scherpere, krachtigere reuk. Er was iets dichterbij dan hij had willen vermoeden. Iets dat sterker was dan hij wou schuwen. Riverclan.