I'll kill you with my own claws. [&GENTLEKIT & DAPPLEPAW]

________________________________________

Een lichte, ontspannen grijns verscheen rond Mazepaws lippen toen ze eindelijk verlost was van de angstaanjagende droom. Ze kwam lichtelijk overeind en liet haar kopje heen en weer draaien, waarna ze zich redelijk wist te ontspannen. Het zweet klitte vreselijk in haar vacht, maar ze wist niet wat ze moest doen om het minder hevig te maken. Alle anderen leken nog gewoon te slapen en toen Mazepaw naar buiten keek, scheen het maanlicht fel in haar gezicht. Heel het kamp werd overspoel door snurkende, slapende geluiden. Lichtelijk kwam de zandbruine poes overeind, waarna ze haar lichtgroene ogen kalm de omgeving lieten verkennen. Ze had gedroomd dat ze een moord gepleegd had. Alleen niet op een dier, maar op een kat van haar Clan. De droom was zo realistisch, zo heerlijk geweest. Ze scherpte haar klauwen even en stopte deze in de modder. Ze trok haar klauwen terug en keek naar haar klauw. Deze was helemaal bezaaid met modder. Ze idealiseerde haar klauw even en dacht dat er bloed hing. Haar kleine grijns werd langzaam breder, waarna ze met haar tong langs haar klauw likte. In haar gedachten was het niet modder die haar tong raakte, maar heerlijk, vol bloed, dat langs haar tong naar heel keel begon te glijden. Mazepaw slikte en spuugde vervolgens een hoop modder uit. ‘Smerig,’ mompelde ze, maar haar hart klopte van opwinding in haar keel. Ze haalde diep adem en liet haar blik naar de kraamkamer glijden. Een lichte aarzeling gleed door haar heen. Er was nu niemand. Niemand zou haar zien of tegen kunnen houden. Ze zou elke nacht wel naar de kraamkamer kunnen gaan, gewoon om even die slapende kits te zien en te denken dat ze er een zou kunnen vermoorden. Gewoon heel even haar klauw in het vacht drukken, verder niets.

Als gehypnotiseerd stond de poes op en begon langzaam naar de kraamkamer te lopen. Ze maakte haar pootstappen zo licht mogelijk, zodat de andere katten haar niet zouden horen. Als er nu iemand kwam, was heel haar plannetje verpest en kon ze het voor de rest wel schudden. Terwijl ze aan de afschuw dacht die de katten zouden hebben als ze een doodgewonde kitten terug zouden vinden in de kraamkamer, gleed de geaarzelde stemming van haar af. Ze haalde diep adem en rook vaag de geur van de kits. Dit maakt haar echter nog ongeduldiger, waardoor de poes naar binnen stapte en rondkeek. Een hoop pluizige vachten, die langzaam op en neer bewogen, verschenen in haar gezichtsveld. Niet één was van de ander hun zijde geweken, behalve eentje. Mazepaws hongerige blik gleed naar een kitten verderop die helemaal alleen lag. Ongeduldig trok Mazepaw haar klauwen in en liep op de kitten af, waarna ze haar tong langs haar lippen liet glijden. Dat dit de grote kans was om al haar dromen eindelijk tot realiteit te maken, dromde maar al te goed in haar kopje. Ze liep langzaam dichterbij en boog zich naar de kitten. Het ding lag heel rustig te slapen. Mazepaw stak haar klauw uit en haalde diep adem. Als er nu iemand zou komen, was het gedaan met haar. Wat zou er kunnen gebeuren? Ze zou verbannen of vermoord kunnen worden. Op de dood van een kitten lag vast moord. Even slikte Mazepaw, lichtelijk aarzelend, maar zette toen haar klauw zonder aarzelen tegen de rug van de kitten. Ze liet haar klauwen in de huid gaan en boog zich voorover, waarna ze naar het oor van de kitten ging. ‘Vaarwel,’ fluisterde ze hees. Daarna liet ze haar tanden in de huid van het nekje zinken. Onmiddellijk zette ze meer kracht, tot ze een misselijkmakend gekraak hoorde.

OOC: Jij wilde een snelle dood xD
________________________________________

I've been living in fear, knowing that you are the one fighting my love

Ze droomde. In stilte lag ze ver van haar zusje en broertjes af. Ze durfde gewoon niet bij hun of haar moeder te slapen. Al was die er vannacht niet. Daarvoor was de Nursery gewoon te klein. Even draaide ze zich om en slikte even waarna ze weer een beweging maakte waaraan je kon zien dat ze sliep. Haar bruine oogjes gesloten en haar Bengaalse vacht langzaam op en neer gaand. En toen.. In stilte was er ineens die pijn. Haar ogen schoten open en een angstige gil verliet haar keeltje. Wat was dit! Haar bruine ogen schoten omhoog en Gentlekit piepte zacht. Wat was dit.. ‘Vaarwel,’ Klonk een hese stem en haar ogen puilde bijna uit van angst. Wat? En toen.. Toen voelde ze kaken die door haar keel heen gleden. Een kraak klonk en vervolgens gorgelend geluid. Gentle's ogen werden waziger en een licht werd zichtbaar. Ze snapte het niet. Waar wat.. En toen.. Een kat die naar haar toe kwam een vriendelijk licht en ze voelde een staart op haar rug. Wat.. "Welkom in Starclan jonge Gentlekit." Starclan.. Was het mogenlijk voor een halfling zoals zij? Kon het? En toch logen de ogen van die kater neit.. Maar dat.. Dat betekende dat ze dood was.. Vergeten en vernietigd.. voor altijd..

The Sun shines also Gently on the Wicked~

I'll kill you with my own claws. [&GENTLEKIT & DAPPLEPAW] Tumblr11

Toen hij zijn ogen die avond had geopend, had hij gedacht dat het al morgen was geweest. Zo'n gevoel had hij in ieder geval; niet meer moe. Hij kon niet slapen, en het leek alsof er een knoop in zijn maag zat die hem precies vertelde dat er iets ging gebeuren deze avond. Hij lag naast de medicine den, zijn blauwe ogen lichtelijk vernauwd om zichzelf niet zichtbaar te maken. Terwijl hij lette op elke beweging om hem heen. Er gebeurde niet veel, en de knoop leek te verminderen. Zou hij het gemist hebben? Was er daadwerkelijk net iets gebeurd? Hij snoof diep en schudde met zijn hoofd. Hij kon toch niet slapen, dus kon hij hier beter gewoon blijven liggen. Hij rolde zichzelf op zijn rug en keek naar de sterrenhemel. Alle prachtige sterren die fel schenen. Alle dode clankatten keken op de clans neer, en het verbaasde hem niet dat ze wisten over hem en Tinderpaw. Over de twee ontmoetingen die de twee gehad hadden, over de liefde die hij al sinds de eerste ontmoeting voor haar voelde. Wat moest hij haar vertellen? Niets? Of juist wel vertellen dat hij haar leuk vond? En voelde zij iets voor hem? Hij wist het niet. Er gingen zoveel vragen door zijn hoofd heen, vragen die hij waarschijnlijk nooit kon vragen als hij de moed er niet voor had om het tegen haar te zeggen. Hij vroeg zich af of hij het ooit zou durven. Hij sloot zijn ogen. 'Starclan.. Sta me bij. Geef me toestemming om deze gevoelens te houden.' Hij opende zijn ogen weer, en rolde zichzelf weer terug op zijn buik. Zijn ogen gleden weer over het kamp, waardoor hij een kat opmerkte die de nursery in liep. Meteen vernauwde hij zijn ogen. Wat deed een kat zo laat nog in de nursery? Hij vertrouwde het niet en stond op. Met een snelle pas liep hij op de nursery af. Net voor de ingang hoorde hij een misselijk makend geluid, zijn ogen sperde hij wijd open waarna hij rustig de nursery in denderde. Daar zag hij iets wat hij het liefst nooit had willen zien. Zijn mond viel open van verbazing. Mazepaw stond over een dode kit gebogen, bloed zat rondom zijn lippen. 'Mazepaw!' Siste hij, zijn blauwe ogen stonden vol verontwaardiging. 'W-wat heb je gedaan?!' Hij probeerde zijn stem te dempen om de rest niet te wekken, maar kon het moeilijk laten om niet kwaad te klinken.

It feels like everyone else is moving on with their lives
while I am stuck here in this hole that I can't climb out of.

________________________________________

En toch, door de nacht heen, weerklonk er een geluid. Een lichte aarzeling gleed bij Mazepaw te binnen, wat ook in haar blik weerkaatste, onder alle kilheid dan. Zou ze weglopen of zou ze gewoon blijven staan? Ze keek op de kitten neer, die dood voor haar lag. Het bloed was langzaam door de Nursery verspreid, verspreidde ook een voor andere katten verschrikkelijke geur, maar voor Mazepaw de geur van de overwinning. Mazepaw… Die naam zou ze niet meer dragen als ze uit het kamp gegooid werd. Dan zou ze een andere naam krijgen, een veel meer eervolle. Haar kopje richtte zich even naar de kitten, maar die was niet meer interessant. Het was dood, dus haar werk was gedaan. Mazepaw vroeg zich af of ze nu meteen rumoer zou maken of nog even zou wachten. Als ze nog even zou wachten, dan konden meerdere kits het slachtoffer worden en werd de Clan sneller van een last verlost. Achteloos keek de poes neer op de kitten. Het was sowieso al een hele verademing dat deze kitten de wereld uit was. ‘Jullie zijn allemaal niks waard,’ siste ze minachtend. ‘Goedgelovige Thomassen!’ Ze sloeg met haar voorpoot hard tegen het kopje aan, wat een beetje gekraak veroorzaakte. De poes richtte haar blik op de ingang van de Den, kwam opeens oog in oog te staan met Dapplepaw. Heel even schrok ze, maar daarna verscheen er een kille, langzame glimlach rond haar lippen. Dat moest er vast heel eng uitzien voor Dapplepaw, met al dat bloed rond haar bekje en dan die aarzelende, enge grimas. Langzaam kwam ze uit haar gebogen houding, waarna ze naar de kitten keek en breed grijnsde. ‘Dat is mijn naam,’ zei ze. ‘Of was mijn naam.’ Dat laatste vervolgde een hoog, honend lachje. Katten zouden denken dat ze gek in haar hoofd was. En eigenlijk dacht Mazepaw dat ook.

‘Dat zie je toch?’ Achteloos keek ze op de kitten neer, waarna ze overeind kwam en richting Dappleplaw waggelde. Haar poten stonden niet meer recht op de grond, haar lichaam maakte kronkelende bewegingen, alsof zij het zelf niet meer was die liep. Het bloed droop ondertussen van haar kin af, wat haar smalend naar de bebloede grond liet kijken. Het donkerrood druppelde op de grond, kleurde de zwarte aarde een beetje rood en liet daar een spoor achter. Mazepaw had zich ondertussen naar Dapplepaw bewogen, waarna ze voor hem stond. ‘Ze moest dood,’ zei ze met trage stem, alsof ze in een trance was. ‘Ze was een schande voor de Clan. Elke kitten is een schande voor de Clan. Heel de Clan is een schande.’ Ze grijnsde even, stootte een hoog, honend lachje uit, net zoals daarnet. In de nacht klonk het griezelig, helemaal niet als de Mazepaw die Dapplepaw misschien kende. Ze wist niet of hij haar kende, maar nu zou hij in elk geval elk goed woordje dat hij ooit over haar gedacht had verachten. Iedereen zou dat doen. En dat was juist wat Mazepaw zo opwond. Ook de dode kitten achter haar liet haar trillen van genot. Eindelijk had ze haar wraak genomen op de vijandige Clan. ‘Wat ga je nu doen?’ vroeg ze aan Dapplepaw. Ze ging zitten alsof er niks aan de hand was en keek hem aan alsof ze net alleen maar het eten zelf had opgegeten van de Clan, in plaats van deze voor de kits, de krijgers en de oudsten te bewaren. Haar blik gleed vragend naar Dapplepaw. Was ze gek in haar hoofd? Misschien. Ze was op een andere Clan uit, een Clan dat moordde. Deze Clan deed dit niet. En dit was een schande voor de Clan, wist ze. Als andere Clankatten dit te weten kwamen, zou WindClan onder druk komen te staan van verontwaardiging. Ze grijnsde. Precies goed.

________________________________________

Zijn blauwe ogen veranderden van twee kalme poelen, in een massa vol woede. Hoe durfde deze jonge apprentice om een kit te doden?! Starclan zou hem wreken! ‘Dat is mijn naam,’ Voor het eerst in tijden sloeg de wit met grijs gestreepte kater zijn nagels uit en duwde ze vol woede in de grond. Hier zou de kater niet makkelijk vanaf komen. Hij wist dat hij de apprentice zelf waarschijnlijk niet aan kon, omdat deze waarschijnlijk al vechttrainingen had gehad en hij had dit nooit gehad. Zijn blauwe ogen gleden kort naar de jonge kit, Gentlekit. Hij snoof diep en keek weer terug naar de kater. ‘Of was mijn naam.’ “Daar kun je wel zeker van zijn, dwaas!” Gromde hij. Zijn uiterlijk mocht dan waarschijnlijk uitstralen dat hij kwaad was, maar vanbinnen was hij nog steeds zo helder als altijd. Een klap zou hij met gemak ontwijken, en zijn woede zou nooit de overhand nemen. ‘Dat zie je toch?’ Hij siste zachtjes, en legde zijn oren plat in zijn nek. ‘Ze moest dood,’ Bij het horen van deze zin werden zijn pupillen lichtelijk groter. Welke zieke geest zat in deze kater? Wat voor monster was deze apprentice geworden, of altijd geweest? ‘Ze was een schande voor de Clan. Elke kitten is een schande voor de Clan. Heel de Clan is een schande.’ Hij stapte naar voren, zijn haren dreigend omhoog staand. “Jij.. Jij..” Siste hij. Zijn blauwe ogen gloeiend van de woede. “Hollystar zal hier weet van krijgen, Starclan zal je niet meer beschermen in je leven Mazepaw. Je hebt het te bont gemaakt nu, Je zult sterven in pijn.” Siste hij dreigend. “En dan mag ik je doder wel niet zijn, maar ik zal de moeder en vader niet tegenhouden, ik zal niemand in de clan tegenhouden om hun vlijmscherpe tanden jouw keel te doorboren.” Je zou denken dat een medicine cat altijd vriendelijk was, maar dat was hij nu zeker niet. Hij sprak dingen uit, die een normale kat bang zouden maken. Maar hij wist dat deze koele moordenaar er geen erg in had, het een kick vond om iemand te doden en er daarna straf voor te krijgen.

Hij sloeg zijn nagels weer in en hief zijn hoofd op. “Je zult ervoor boeten.” Galmde door de den heen, terwijl de kater tegenover de moordenaar stond. Starclan stond hem bij, en niet Mazepaw. Hij wist dat als hij moest, hij de kater aan zou vallen. Dat als hij een normale apprentice was geweest, hij de kater had vermoord met zijn bloedeigen nagels. Dan had hij de kater laten lijden, en gestraft voor wat hij had gedaan. Maar nu hij medicine cat apprentice was wist hij wel beter, hij liet de kater over aan zijn lot. Hij liet hem vallen in een ravijn, tot hij uiteindelijk met een harde, laatste klap op de grond terecht zou komen. Hij zou hollystar vertellen wat er was gebeurd, hij zou niemand tegenhouden om de jonge kater aan te vallen, te pijnigen, en starclan zou hem hierin bijstaan. Hij duwde de kater opzij om naar Gentlekit te lopen. Hij boog zijn hoofd. “Rest in peace Gentlekit. You hunt with starclan now.” Klonk zijn stem gedempt en zachtjes, niet bang om de moordenaar zelve uit het oog te houden. Hij sloot zijn ogen en nam waardig afscheid, waarna hij zich weer tot de kater toe wendde. “Je zult er ooit nog spijt van krijgen.” Sprak hij uit, zijn stem gedempt om de rest niet te wekken. Waarna hij recht langs de kater door de den uit liep.

It feels like everyone else is moving on with their lives
while I am stuck here in this hole that I can't climb out of.

________________________________________

Een lichte, gekalmeerde blik had zich meester gemaakt van Mazepaw toen ze hem aankeek. De woorden die Dapplepaw uitsprak klonken voor haar smalend, niet echt. Ze had het gevoel alsof ze niks verkeerds had gedaan. Dapplepaw vond dit echter wel, maar Mazepaw wist wel beter. De kater was zo erg verdiept in WindClan, dat zijn ziel helemaal aan WindClan toebehoorde. Mazepaw had tenminste een ziel die een andere kant op kon gaan, die de vrijheid kon herzien en die niet onder regels hoefde te leven. Er zou maar een Clan zijn wiens regels geaccepteerd zou worden door de cyperse, zandbruine poes: BloodClan. Haar ogen glinsterden even, waarna ze haar blik opnieuw naar de kater liet gaan. Ze vond het lichtelijk amusant hoe hij deed, nam dan ook niet echt de moeite om er iets fatsoenlijks op terug te zetten. Hij was kwaad, dat zag ze zelf nou ook wel, maar ze vond het niet nodig om haar excuses of iets in die aard aan hem aan te bieden. Ze voelde hoe haar ijskoude blik niet tot hem doordrong, de kater had het te druk om de schande van de Clan nog een laatste eerbetoon te doen. Mazepaw rolde met haar ogen en keek de andere kant op. Het bloed drupte van haar klauwen langzaam op de grond en Mazepaw likte ze met grote ogen op. Het bloed proefde als metaal aan, maar de metalige smaak maakte zich meester van haar en even sidderde ze van genot. Even had ze zin om zich naar de jonge Gentlekit te wenden en hem opnieuw aan te vallen. Kalm keek Mazepaw Dapplepaw na, vroeg zich eigenlijk af waarom de grijze kater haar hier zo alleen liet. Ze stond op en nam de moeite om hem te achtervolgen. Ze wilde juist dat ze van het kamp gestuurd werd.

Terwijl ze zo achter Dapplepaw aanliep, probeerde ze een naam voor zichzelf te bedenken. Kalm zette ze zich neer, waarna ze naar Dapplepaw keek. De kater was niet eens heel ver van haar en Mazepaw besefte zich dat hij misschien geen enkele training had gehad. Ze sloeg haar klauwen in de grond, moest zich haast bedwingen om hem ook niet te bespringen en hem dood te bijten. Dan zou de kater niks meer kunnen zeggen, maar dat zou onnodig zijn. Sowieso zou het duidelijk worden dat zij het had gedaan, dat was juist wat ze wilde. ‘Wat ga je nu doen?’ vroeg ze kalm aan Dapplepaw. In tegenstelling tot hem deed ze geen enkele moeite om stil te zijn. Nog voordat de krijgers haar zouden kunnen vermoorden, was ze het kamp al uit. Trouwens, misschien zou ze nog tijd kunnen krijgen om weg te lopen. Nee, over de dood maakte de poes zich totaal geen zorgen. ‘Misschien kun je Hollystar beter roepen, voordat ik weer een moord bega.’ Een lichte, zieke grijns verspreidde zich langzaam rond haar lippen, wat eigenlijk al duidelijk maakte dat ze totaal geen geweten had, ook al had ze net een kitten van zijn leven beroofd.

________________________________________